Hoe zeg je dat het zelfdoding was?
Het is nu ruim drie jaar geleden dat mijn vriendin zelf afscheid nam. Wat ik in de jaren altijd lastig heb gevonden, is het vertellen waaraan ze gestorven is. Ze was 41, dus mensen gaan eigenlijk altijd uit van een ziekte, of ongeluk bijvoorbeeld.
Ze was een prachtige vrouw, waarover ik veel mooie verhalen kan vertellen. Ik wil dat ze ook zo gezien wordt. Niet als iemand die zelfmoord pleegde. Daarom vermijd ik dat woord en spreek over 'afscheid nemen'. Daarna vertel ik direct hoeveel ze uit het leven heeft gehaald en hoe mooi haar leven was. Want dat was het ook. Ja, ze had enkele depressies, maar die speelde zeker niet de boventoon.
Door dit er direct daarna te vertellen, merk ik dat de schrikreactie van mensen meestal ook weggaat. Ik merk dat het voor mensen een heel ongemakkelijke mededeling is. Niet heel gek natuurlijk.
Hoe gaan jullie hiermee om? Wellicht is het leven van jullie naaste wel problematischer geweest, maar hoe brengen jullie de mededeling als het ter sprake komt?
23 Reacties
Zelf was ik 9 toen mijn vader een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Ik heb destijds van mijn moeder geleerd om wanneer iemand om zijn doodsoorzaak vroeg te antwoorden met 'Dat is voor hem een bewuste keuze geweest.'.
Toch ben ik nog op zoek naar een betere verwoording, het liefst een waarbij het niet 'opvalt' dat we het over suïcide hebben. Ik merk zelf dat er mensen zijn die hier stereotypisch over denken en dus indirect ook een slechte mening over mij kunnen hebben. Ik schaam mij heel eerlijk gezegd over zijn doodsoorzaak en ben daarom dus op zoek naar een andere verwoording.
Uit ervaring zie ik ook dat mensen vaak doorvragen naar zijn reden, ik vind dit persoonlijk erg vervelend, en weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan.
Graag zou ik dus horen welke verwoording jullie gebruiken. Ook jullie ervaring hiermee, en wat jullie tips/ervaringen hiermee zijn hoor ik graag.
Ik vertel het wanneer ze t vragen open en eerlijk want ik vind dat het uit de taboe sfeer moet.
Mijn man heeft geen zelfmoord gepleegd, want ik weet zeker dat dit niet met voorbedachte rade is geweest. Het is wel gebeurd dus het is zelfdoding. Zelf zeg ik dat hij eruit is gestapt.
Het is nog steeds niet te bevatten dat hij dit gedaan heeft. Geen brief o.i.d en het kwam voor ons echt uit t niks.
Mijn man was geen prater en in de afgelopen 10 jaar kwamen er depressies voorbij omdat ons leven vele heftige gebeurtenissen kende die voor hem traumatisch waren.
Hij wilde geen hulp,had alleen mij nodig zei hij.
Ik heb gesmeekt,ben boos geworden maar hij weigerde pertinent de hulp.
Hij leek toen t gebeurde niet depressief, is er die dag kortsluiting gekomen,niemand die t weet.
Vrienden kunnen er niet mee om gaan en zijn weg gevallen.
Ik ben door gegaan maar het voelt sindsdien meer als overleven ipv leven. Hij was,is en blijft mijn grote liefde ❤️
Helemaal mee eens dat het uit de taboesfeer moet. Dat maakt het voor nabestaanden makkelijker om erover te praten en hun emoties te verwerken. Ik besef wel dat het een moeilijk onderwerp voor mensen blijft. Daar heb ik wel begrip voor. Het is ook niet zomaar iets om te horen. Erg vervelend dat je hierdoor vrienden bent verloren. Ik heb ook wel gemerkt dat sommige mensen er inderdaad moeilijk mee om kunnen gaan. Als het beter bespreekbaar was, zou het al helpen denk ik.
Veel sterkte met de verwerking. Zo te horen ben je een enorme steun voor je man geweest. Ik wens je een toekomst waarin de mooie herinneringen aan je man de boventoon gaan voeren. Geef het de tijd.
Groeten,
Vincent
Jouw vraag raakt me wel, omdat ik merk dat het voor mij best beladen is hoe ik erover praat. Zelf zeg ik dat mijn vriend suïcide heeft gepleegd, of dat hij een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Het woord zelfmoord gebruik ik zelf niet, maar vooral omdat ik mensen niet wil laten schrikken, want voor mij voelt dat woord juist eigenlijk het meest passend. Wat meer verzachtende woorden zoals 'uit het leven stappen' gebruik ik nooit....dat voelt voor mij niet goed, omdat de realiteit ook niet zacht is. Je moet wel echt iets doen om een levend lichaam te laten sterven. Dat is voor mij een van de pijnlijkste dingen, het geweld dat hij tegen zichzelf heeft gebruikt...daar wil ik andere mensen natuurlijk niet per se mee confronteren en details hoeven ze sowieso niet te weten, maar om het toch niet te verbloemen zeg ik dan dat hij een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Meestal schrikken mensen dan alsnog, maar het klinkt toch iets minder hard dan zelfmoord, en als mensen merken dat ik er open over ben, komen er soms best mooie en openhartige gesprekken.
liefs, Mishi
Het is ongelooflijk, want hij heeft nog nooit lichamelijk iets gemankeerd. Wel weet ik dat hij niet hoopte ooit ziek te worden, zodat hij niet meer mobiel zou zijn. En dan gebeurt dit. Er moet wel heel veel verdriet aan vooraf gegaan zijn, wat hij helaas grotendeels verborgen heeft gehouden
Ik spreek ook liever over zelfdoding dan van zelfmoord. Omdat ik zelf altijd zo schrik van het woord zelfmoord. Het is nu bijna 9 maanden geleden en vooral in het begin was ik over mijn man zijn zelfdoding heel openhartig naar mensen toe. Velen vertelden mij later ook weer vertrouwde gebeurtenissen, die ik vermoedelijk anders nooit te weet was gekomen. Ik kom dichter bij de mensen te staan besef ik nu en dat voelt goed. Een enkele keer komt het voor dat wanneer ik vertel dat mijn man zeer bewust de zee is ingegaan om er niet meer levend uit te komen, erg hard aankomt bij anderen. Ik heb daar alle begrip voor, en dat laat ik hun weten, want ik heb er niet altijd oog voor hoe het bij anderen binnenkomt.
Groeten van Elsje.
Wat mooi dat jouw openhartigheid ook zo wordt beantwoord. Dat heb ik ook wel ervaren ja. En ik merkte dat het voor andere mensen makkelijker is om erop door te vragen, als je het zelf ook makkelijker ter sprake brengt. Er niet omheen draait. Niet voor iedereen even makkelijk om dat zo te doen natuurlijk, maar het ging me steeds beter af.
En precies wat je zegt, begrip voor mensen bij wie het hard aankomt. Als ik dit niet had meegemaakt, was ik waarschijnlijk ook even van slag als iemand met die mededeling kwam.
Groeten, Vincent
Wat goed dat je jullie verhaal op papier wilt zetten. Ik denk zeker dat je er mensen mee kan helpen. De herkenning in een verhaal van een ander is zo waardevol. Niet alleen die van de moeizame hulpverlening in Nederland, maar ook van de emoties die komen kijken bij een omgang met zo'n aandoening bijvoorbeeld. Wat goed dat je bijvoorbeeld spreekt over "ons verhaal", want dat besefte ik ook pas heel laat: de partner vecht vaak mee.
Ik hoop dat het -mede door jullie verhaal-, makkelijker gaat worden voor mensen om over deze problematiek te praten. Dat mensen die zelf met de gedachten leven het makkelijker bespreekbaar maken en dat nabestaanden er ook makkelijker over kunnen praten.
Heel veel succes!
Groeten,
Vincent
Wat fijn dat je zo over Enja kunt spreken. Ze klinkt inderdaad als een heel bijzonder iemand. Dat ze je zo haar verhaal wilde vertellen. Geniet van de mooie herinneringen aan haar!
Groeten,
Vincent
Goed dat je het zegt inderdaad. Mensen zullen het zich anders waarschijnlijk toch altijd afvragen. De eerste reactie die ik krijg is vaak wel een van schrik, maar met een uitleg zoals die van jou is die snel weg.
Groeten,
Vincent
Voor mij is het nu 15 maanden geleden dat mijn man uit het leven stapte. Meestal vragen mensen niet verder als ik zeg dat mijn man gestorven is. Een enkeling wel en sinds kort durf ik het nu ook uit te spreken dat hij uit het leven is gestapt als mensen verder vragen. De boosheid die ik in het begin had is nu verdwenen, maar nog steeds zijn er momenten dat ik het echt niet begrijp. En vooral dat er geen afscheidsbrief was. Maar de liefde voor hem blijft een liefde lang.
Wat mooi hoe je dat zegt. De liefde verdwijnt niet inderdaad. Het is moeilijk echt te begrijpen wat het is waardoor iemand tot die keuze gedwongen wordt. Zo zie ik het dan altijd maar. Het is iets anders, een ziekte, dat je dit laat doen. Goed dat je nu kunt zeggen hoe hij is gestorven. Ik kan me goed voorstellen dat het in het begin lastig was. Als je zelf al met zoveel vragen zit, hoe kun je die van een ander dan beantwoorden?
Het lijkt wel of het uit liefde is dat iemand het voor een ander verborgen houdt. Mijn vriendin had -zeker op het laatst- het gevoel dat ze mij tot last was. Geheel onterecht, maar daardoor was ik haar ook kwijt in de laatste dagen.
Geniet van de liefde voor je man. Hij heeft vast een mooi plekje in je hart.
Groeten,
Vincent
Het is een soort van beredeneren wat mensen doen, alsof het dan wel of niet goed is.
Ik heb gelezen in mijn zoon zijn computer, maar ik heb ook zelf die ervaring met hem, overwegend was hij positief gestemd.
Hij wilde er het beste van maken, wilde nog naar het Tikibad met ons.
Zelfs op de dag ervoor zei hij dat.
Ik ben vrij open over hoe hij overleden is.
Hij mag nog steeds bestaan.
Daarom vertel ik over hem.
Het was een wanhopige poging, plotseling, want het ging een paar maanden goed met hem.
Voor mij is het na afgelopen 5 mei 1e sterfdag nog maar nauwelijks te behappen.
Ik mis hem enorm, en het blijft overleven al voel ik wel iets meer bodem.
Klopt inderdaad, dat doe ik ook. Ik probeer te verklaren waarom het zo gelopen is. Inmiddels heb ik daar zelf al zo vaak over nagedacht, dat het aardig te verwoorden is. Alsof iemand het eens kan zijn met haar keuze; hoe gek dat ook klinkt. En inderdaad, het hoeft niets te maken te hebben met geen sociaal netwerk hebben. Het kan iedereen overkomen.
Groeten,
Vincent
Zo zie ik het ook.