Het is nu ruim drie jaar geleden dat mijn vriendin zelf afscheid nam. Wat ik in de jaren altijd lastig heb gevonden, is het vertellen waaraan ze gestorven is. Ze was 41, dus mensen gaan eigenlijk altijd uit van een ziekte, of ongeluk bijvoorbeeld.
Ze was een prachtige vrouw, waarover ik veel mooie verhalen kan vertellen. Ik wil dat ze ook zo gezien wordt. Niet als iemand die zelfmoord pleegde. Daarom vermijd ik dat woord en spreek over 'afscheid nemen'. Daarna vertel ik direct hoeveel ze uit het leven heeft gehaald en hoe mooi haar leven was. Want dat was het ook. Ja, ze had enkele depressies, maar die speelde zeker niet de boventoon.
Door dit er direct daarna te vertellen, merk ik dat de schrikreactie van mensen meestal ook weggaat. Ik merk dat het voor mensen een heel ongemakkelijke mededeling is. Niet heel gek natuurlijk.
Hoe gaan jullie hiermee om? Wellicht is het leven van jullie naaste wel problematischer geweest, maar hoe brengen jullie de mededeling als het ter sprake komt?
21 reacties
Ik zeg gewoon zoals het is… draai er niet omheen. Mensen gaan er inderdaad van uit dat er een ziekte was. Inderdaad was die er….depressiviteit! Vaak snappen ze dan al wel hoe en wat. Ik ben er open over, ga het gesprek aan met mensen. Mijn grote liefde was een prachtige man en hij word dat niet minder omdat hij zelf heeft gekozen om zijn leven te beëindigen…
Jou laatste zin raakte mij.
Zo zie ik het ook.
Ik zeg dat mijn zoon uit het leven is gestapt, suicide gebruik ik dan. Ik vertel het dan zoals ik denk dat het is gegaan. Eerst wat somber geworden a.g.v. Coronamaatregelen, teleurstelling van alles wat niet door kon gaan. En dan wat ik denk dat nog meer mee heeft gespeeld; eenzame gevoelens en een soort kortsluiting. Ik probeer er iets begrijpelijks van te maken, zodat er begrip is voor zijn radeloosheid. Ik wil iedereen laten weten dat hij heel sociaal was en dat het hem is overkomen, net zoals het ons is overkomen, de fuik met negatieve gedachtes bij een laag zelfbeeld....
Beste Sjaan,
Klopt inderdaad, dat doe ik ook. Ik probeer te verklaren waarom het zo gelopen is. Inmiddels heb ik daar zelf al zo vaak over nagedacht, dat het aardig te verwoorden is. Alsof iemand het eens kan zijn met haar keuze; hoe gek dat ook klinkt. En inderdaad, het hoeft niets te maken te hebben met geen sociaal netwerk hebben. Het kan iedereen overkomen.
Groeten,
Vincent
Ik denk dat er altijd 2 kanten aan het leven zitten, en zeker dus ook een goede, gezien vanuit de persoon die weg is gegaan.
Het is een soort van beredeneren wat mensen doen, alsof het dan wel of niet goed is.
Ik heb gelezen in mijn zoon zijn computer, maar ik heb ook zelf die ervaring met hem, overwegend was hij positief gestemd.
Hij wilde er het beste van maken, wilde nog naar het Tikibad met ons.
Zelfs op de dag ervoor zei hij dat.
Ik ben vrij open over hoe hij overleden is.
Hij mag nog steeds bestaan.
Daarom vertel ik over hem.
Het was een wanhopige poging, plotseling, want het ging een paar maanden goed met hem.
Voor mij is het na afgelopen 5 mei 1e sterfdag nog maar nauwelijks te behappen.
Mijn zoon was net 16. Het is zo pijnlijk om te denken dat je zo jong al zo weinig toekomstperspectief opeens kan voelen. Jurre had ook nog allerlei plannen. Wilde nog feest geven voor zijn verjaardag,op interrail, na school reizen en later 6 kinderen. Maar in de loop van 5 weken tussen sombere en goede momenten, blijkbaar opeens heel zwart... Nu voor ons bijna 1000 donkere dagen verder..
Ik mis hem enorm, en het blijft overleven al voel ik wel iets meer bodem.
Bijzonder hoe iemand nog zo vol plannen kan zitten he? Dat is voor mij altijd een enorme troost. Dat ze echt nog uit keek naar dingen.
Je schrijft zo liefdevol over je partner. ♥️
Voor mij is het nu 15 maanden geleden dat mijn man uit het leven stapte. Meestal vragen mensen niet verder als ik zeg dat mijn man gestorven is. Een enkeling wel en sinds kort durf ik het nu ook uit te spreken dat hij uit het leven is gestapt als mensen verder vragen. De boosheid die ik in het begin had is nu verdwenen, maar nog steeds zijn er momenten dat ik het echt niet begrijp. En vooral dat er geen afscheidsbrief was. Maar de liefde voor hem blijft een liefde lang.
Beste Maria,
Wat mooi hoe je dat zegt. De liefde verdwijnt niet inderdaad. Het is moeilijk echt te begrijpen wat het is waardoor iemand tot die keuze gedwongen wordt. Zo zie ik het dan altijd maar. Het is iets anders, een ziekte, dat je dit laat doen. Goed dat je nu kunt zeggen hoe hij is gestorven. Ik kan me goed voorstellen dat het in het begin lastig was. Als je zelf al met zoveel vragen zit, hoe kun je die van een ander dan beantwoorden?
Het lijkt wel of het uit liefde is dat iemand het voor een ander verborgen houdt. Mijn vriendin had -zeker op het laatst- het gevoel dat ze mij tot last was. Geheel onterecht, maar daardoor was ik haar ook kwijt in de laatste dagen.
Geniet van de liefde voor je man. Hij heeft vast een mooi plekje in je hart.
Groeten,
Vincent
Ik zeg ook gewoon zoals het is. Als ze het me vragen zeg ik dat mijn vader zelf uit het leven is gestapt. Ik schaam me er niet voor en het is gelopen zoals het is, hoe verdrietig ook. Wel geef ik altijd aan dat het een (in zijn geval) impulsieve daad is geweest, en dat het een duiveltje in zijn hoofd is geweest op dat moment en niet mijn vader.
Hoi Marije,
Goed dat je het zegt inderdaad. Mensen zullen het zich anders waarschijnlijk toch altijd afvragen. De eerste reactie die ik krijg is vaak wel een van schrik, maar met een uitleg zoals die van jou is die snel weg.
Groeten,
Vincent
Vanaf het begin zei ik: onze Enja heeft haar eigen keuze gemaakt omdat ze koos voor zelfdoding. Zelfmoord is een verkeerde uitdrukking... En in het geval van onze dochter was het ook een bewuste keus, gemotiveerd in afscheidsbriefje en filmpjes. In het begin raasde ik vervolgens door over de enorme pijn en het grote gemis. En ging ik ook "verdedigen", net als Enja zelf. Inmiddels, na 2 1/2 jaar, vertel ik meer over hoe bijzonder en sociaal ze was.
Beste moeder van Enja,
Wat fijn dat je zo over Enja kunt spreken. Ze klinkt inderdaad als een heel bijzonder iemand. Dat ze je zo haar verhaal wilde vertellen. Geniet van de mooie herinneringen aan haar!
Groeten,
Vincent
Beste Vincent, ik betrap mezelf erop dat ik het niet altijd vertel! Heb er ook niet altijd zin in om de exacte reden te vertellen. En dan heb ik het bv over ivm met mn werk, ik werk namelijk in het ziekenhuis en heb n tattoo laten zetten Patiënten zien dat dan en vragen erna. Dat zijn momenten dat ik gewoon zeg dat hij ziek was.Triest eigenlijk! Het zit namelijk zo, mijn man heeft vorig jaar mei zichzelf van het leven beroofd.Maar nu is het mijn missie geworden om het bespreekbaar te maken. Mensen hebben vaak n beeld, bij mensen die uit het leven stappen.En meestal is dit n verkeerd beeld! Ze zijn niet gek, ze vragen niet om aandacht, terwijl ze het niet doen! Ze zijn gewoon klaar met vechten.Mijn man knockte hier al ruim 25 jaar mee, we hadden euthanasie aangevraagd. Maar als je ook psychisch iets mankeert, dat is dit ineens niet zomaar iets waar ze je mee kunnen helpen, of het duurt en het duurt! Ik ben nu bezig om ons verhaal op papier te zetten en ben nu op zoek naar iemand die daar een boek van kan maken.Ik doe dit in de hoop dat er bij instanties ogen open zullen gaan. En de belangrijkste reden, ik hoop er mensen mee te kunnen helpen! Laten weten dat ze niet de enige zijn.Dus vertel je verhaal, het is zo belangrijk dat het de wereld in gaat! Hopelijk durven er dan meer mensen gewoon over te praten. Sterkte met je verdriet en je gemis. En blijf vooral hun verhaal vertellen. Lieve groet ,Corina
Beste Corina,
Wat goed dat je jullie verhaal op papier wilt zetten. Ik denk zeker dat je er mensen mee kan helpen. De herkenning in een verhaal van een ander is zo waardevol. Niet alleen die van de moeizame hulpverlening in Nederland, maar ook van de emoties die komen kijken bij een omgang met zo'n aandoening bijvoorbeeld. Wat goed dat je bijvoorbeeld spreekt over "ons verhaal", want dat besefte ik ook pas heel laat: de partner vecht vaak mee.
Ik hoop dat het -mede door jullie verhaal-, makkelijker gaat worden voor mensen om over deze problematiek te praten. Dat mensen die zelf met de gedachten leven het makkelijker bespreekbaar maken en dat nabestaanden er ook makkelijker over kunnen praten.
Heel veel succes!
Groeten,
Vincent
Beste Vincent,
Ik spreek ook liever over zelfdoding dan van zelfmoord. Omdat ik zelf altijd zo schrik van het woord zelfmoord. Het is nu bijna 9 maanden geleden en vooral in het begin was ik over mijn man zijn zelfdoding heel openhartig naar mensen toe. Velen vertelden mij later ook weer vertrouwde gebeurtenissen, die ik vermoedelijk anders nooit te weet was gekomen. Ik kom dichter bij de mensen te staan besef ik nu en dat voelt goed. Een enkele keer komt het voor dat wanneer ik vertel dat mijn man zeer bewust de zee is ingegaan om er niet meer levend uit te komen, erg hard aankomt bij anderen. Ik heb daar alle begrip voor, en dat laat ik hun weten, want ik heb er niet altijd oog voor hoe het bij anderen binnenkomt.
Groeten van Elsje.
Beste Elsje,
Wat mooi dat jouw openhartigheid ook zo wordt beantwoord. Dat heb ik ook wel ervaren ja. En ik merkte dat het voor andere mensen makkelijker is om erop door te vragen, als je het zelf ook makkelijker ter sprake brengt. Er niet omheen draait. Niet voor iedereen even makkelijk om dat zo te doen natuurlijk, maar het ging me steeds beter af.
En precies wat je zegt, begrip voor mensen bij wie het hard aankomt. Als ik dit niet had meegemaakt, was ik waarschijnlijk ook even van slag als iemand met die mededeling kwam.
Groeten, Vincent
Beste Vincent,
Jouw vraag raakt me wel, omdat ik merk dat het voor mij best beladen is hoe ik erover praat. Zelf zeg ik dat mijn vriend suïcide heeft gepleegd, of dat hij een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Het woord zelfmoord gebruik ik zelf niet, maar vooral omdat ik mensen niet wil laten schrikken, want voor mij voelt dat woord juist eigenlijk het meest passend. Wat meer verzachtende woorden zoals 'uit het leven stappen' gebruik ik nooit....dat voelt voor mij niet goed, omdat de realiteit ook niet zacht is. Je moet wel echt iets doen om een levend lichaam te laten sterven. Dat is voor mij een van de pijnlijkste dingen, het geweld dat hij tegen zichzelf heeft gebruikt...daar wil ik andere mensen natuurlijk niet per se mee confronteren en details hoeven ze sowieso niet te weten, maar om het toch niet te verbloemen zeg ik dan dat hij een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Meestal schrikken mensen dan alsnog, maar het klinkt toch iets minder hard dan zelfmoord, en als mensen merken dat ik er open over ben, komen er soms best mooie en openhartige gesprekken.
liefs, Mishi
Klopt, Mishi, je moet wel heel sterk zijn om je eigen lichaam te laten sterven. Later heb ik gehoord dat mijn zoon ook een keer in zijn polsen had gesneden, maar dat heb ik nooit gezien.
Het is ongelooflijk, want hij heeft nog nooit lichamelijk iets gemankeerd. Wel weet ik dat hij niet hoopte ooit ziek te worden, zodat hij niet meer mobiel zou zijn. En dan gebeurt dit. Er moet wel heel veel verdriet aan vooraf gegaan zijn, wat hij helaas grotendeels verborgen heeft gehouden
Hoi Vincent,
Ik vertel het wanneer ze t vragen open en eerlijk want ik vind dat het uit de taboe sfeer moet.
Mijn man heeft geen zelfmoord gepleegd, want ik weet zeker dat dit niet met voorbedachte rade is geweest. Het is wel gebeurd dus het is zelfdoding. Zelf zeg ik dat hij eruit is gestapt.
Het is nog steeds niet te bevatten dat hij dit gedaan heeft. Geen brief o.i.d en het kwam voor ons echt uit t niks.
Mijn man was geen prater en in de afgelopen 10 jaar kwamen er depressies voorbij omdat ons leven vele heftige gebeurtenissen kende die voor hem traumatisch waren.
Hij wilde geen hulp,had alleen mij nodig zei hij.
Ik heb gesmeekt,ben boos geworden maar hij weigerde pertinent de hulp.
Hij leek toen t gebeurde niet depressief, is er die dag kortsluiting gekomen,niemand die t weet.
Vrienden kunnen er niet mee om gaan en zijn weg gevallen.
Ik ben door gegaan maar het voelt sindsdien meer als overleven ipv leven. Hij was,is en blijft mijn grote liefde ❤️
Beste Jen831,
Helemaal mee eens dat het uit de taboesfeer moet. Dat maakt het voor nabestaanden makkelijker om erover te praten en hun emoties te verwerken. Ik besef wel dat het een moeilijk onderwerp voor mensen blijft. Daar heb ik wel begrip voor. Het is ook niet zomaar iets om te horen. Erg vervelend dat je hierdoor vrienden bent verloren. Ik heb ook wel gemerkt dat sommige mensen er inderdaad moeilijk mee om kunnen gaan. Als het beter bespreekbaar was, zou het al helpen denk ik.
Veel sterkte met de verwerking. Zo te horen ben je een enorme steun voor je man geweest. Ik wens je een toekomst waarin de mooie herinneringen aan je man de boventoon gaan voeren. Geef het de tijd.
Groeten,
Vincent