Beste Arnout, Wat ontzettend verdrietig dat je hier al zolang mee moet dealen. Ik lees dat je eerder al hulp hebt gehad en momenteel weer nieuwe hulp krijgt wat voor jou niet werkt. Ik zou je willen aanmoedigen om contact op te nemen met de huisarts en dit aan te geven. Mogelijk dat de huisarts ervoor kan zorgen dat je andere ondersteuning krijgt. Daarnaast weet ik niet of je al bekend bent met 113 zelfmoordpreventie (zie hun website www.113.nl). Zij kunnen mogelijk op andere manieren met je meedenken. Dapper dat je dit durft uit te spreken. Ik hoop dat je de juiste weg naar hulp vindt. Heel veel sterkte gewenst en weet dat je niet alleen staat. Eline

Beste Arnout, Je vraag raakt mij om twee redenen: Ik ben vorig jaar december mijn geliefde verloren aan zelfdoding. En zelf heb ik in het verleden geworsteld met suicidaliteit en depressies. Het had zomaar gekund dat ik er zelf niet meer was geweest. Dankzij medicatie en therapie ben ik een heel eind gekomen, maar de kwetsbaarheid hen ik nog steeds en zal ik altijd wel houden. Het overlijden van mijn geliefde was een enorme schok, omdat ze dit nooit met mij had gedeeld. Ik wist dat het niet goed met haar ging, maar dat ze dit ging doen, het was zelfs nooit in me opgekomen omdat het zó niet bij haar paste (dacht ik). Het heeft me wel de ogen geopend dat je soms aannames doet over de mensen waar je van houdt, die niet blijken te kloppen. Ik heb naderhand vaak gedacht: had ik het maar geweten, dan had ik dit.. dan had ik dat... ook al zijn dat geen helpende gedachten, ze zijn er natuurlijk wel. In haar zoekgeschiedenis ben ik later tegengekomen dat ze zich dezelfde vragen stelde als dat jij nu doet. "Wat betekent het voor een dochter (we hebben een dochter) als haar moeder zelfmoord pleegt?" Ook bezocht ze de site van 113. Blijkbaar heeft ze naar antwoorden op vragen gezocht die ze niet aan mij heeft durven of willen stellen. Wat als ze dat wel zou hebben gedaan? Wat ik eigenlijk zou willen zeggen is dit: Je kunt deze vraag op een forum stellen, maar eigenlijk zou je haar in real life moeten stellen, hoe moeilijk dat ook is. Aan iemand die je vertrouwt, of dat nu een familielid is of een huisarts of iemand die verder weg staat. Als je besluit om uit het leven te stappen, is dat het einde van alles. Ik weet ook dat als je echt in een zware depressie zit, je ook letterlijk geen uitweg meer ziet, het lijkt of het altijd zo zal blijven zoals het nu is en díe pijn is ondraaglijk. Maar je zit daardoor ook in een tunnel en daardoor zie je niet wat er mogelijk is en dat het wel weer beter kan gaan worden. Je ziet het niet omdat je er middenin zit. Ik leef met je mee omdat ik weet dat je het heel zwaar hebt. Ik wens je heel veel sterkte.

Hallo Arnout, Ik heb je een privé bericht gestuurd, hopelijk lees je deze. Lieve groet, Suzanne

Wat dapper dat je dat hier vraagt. Mijn vriend maakte eerder dit jaar een einde aan zijn leven na anderhalf jaar zware depressie. Ergens in die tijd heb ik wel eens tegen hem gezegd: ik zou het verschrikkelijk vinden als je het deed, maar ik zou het ook wel begrijpen. Het ging zo ontzettend slecht met hem dat hij echt niet meer verder kon en wilde. Medisch gezien had hij nog dingen kunnen proberen, maar dat kon hij niet meer opbrengen. Het was geen opwelling en ik heb ook eigenlijk geen onbeantwoorde vragen, al blijf je natuurlijk altijd denken 'wat als.' Maar dan nog. Zelfs met een suicide die je kan plaatsen, dat wil zeggen, waarbij je dus denkt: jij kon écht niet meer, blijft het eigenlijk niet te doen als nabestaande. De gedachte dat hij dit helemaal alleen heeft voorbereid, gepland en uitgevoerd, en dat het dagen duurde voordat hij gevonden is. De onomkeerbaarheid. Dat iemand zich zo afwendt van het leven. Terwijl er misschien nog wel dingen mogelijk waren geweest en we allemaal zo waanzinnig veel van hem hielden. Als het echt niet meer ging, was het beter geweest voor ons als hij de route euthanasie had gevolgd. Dan hadden we er misschien meer vrede mee kunnen hebben. Of het beter voor hem geweest was, weet ik niet. Dat je de vraag hier stelt vind ik echt heel moedig en ik hoop echt dat je dit gesprek ook kunt hebben met de mensen die van je houden, en dat je hulp kan krijgen die bij je past en die je goed doet.

Beste Arnout Ik wil zeggen JIJ weet niet hoeveel mensen van je houdt. Mijn leven na 4 aug 22 is zo verdrietig, zo pijnlijk, ik zie geen toekomst zonder mijn zoon . Ik weet dat hij psychische problemen had en veel drugs gebruikt. Ik had altijd zorg. MAAR ik zal liever de zorg en de moelijkheden dan wat ik nu heb. Ik heb geen zoon meer. AUB NIET DOEN. Zoek iemand die je vertouwt en praat, praat, praat met ze.. Janny

Hoi Arnout, Ik kan vaak niet lang reageren op mensen, ik zou dat wel graag willen, ik heb al mijn energie nodig om door de dag te komen. Mijn leven is overleven elke dag opnieuw. Mijn zoon van 21 jaar heeft een overdosis genomen, in ook een opwelling, met legale drugs, hij had ernstige OCS. Ik probeer OCS onder de aandacht te brengen. Ik en mijn dochter van 9 jaar hebben hem dood gevonden. Wij zijn niet meer hetzelfde, en zullen dat vrees ik ook nooit meer worden. Het is een niet te bevatten pijn zowel lichamelijk als geestelijk. Ik moet door maar dat is heel erg moeilijk. Wat ik je kan meegeven, is probeer meer dingen te accepteren, zoals ze zijn, en neem alle tijd daarvoor en doe de dingen waar je je goed bij voelt. Dan zal je je gelukkiger gaan voelen. Zorg dat ondanks tegenslagen je altijd een beetje hoop houdt. Zoek andere dingen die kunnen helpen. Wat je een doel kan geven. Ik wilde heel graag even reageren op je. Met tranen in mijn ogen.

Dag Arnout, wat ontzettend naar zeg dat jij je zo voelt en de hulp die je nu krijgt voor jouw gevoel niet helpt. Mijn man heeft op 1 juli van dit jaar zelfdoding gepleegd na 19 uur zoek te zijn geweest. Hij heeft zich opgehangen in een bos. Het geluk was dat hij zijn mobiel aan had staan en zolang de accu nog vol was kon de politie hem nog zoeken en hopelijk vinden. Het was een plek waar hij normaal niet gevonden zou worden. Hoe vreselijk zou dat zijn, vermist en misschien maanden vermist. man had in 2018 ook al een poging gedaan. Hij heeft toen hulp gehad en dagtherapie en het ging echt veel beter. Wij hadden net een nieuw huis gekocht en hij had al moeilijke momenten en sliep erg slecht en heeft zelf niet door gehad hoever hij alweer afgleed. Hij heeft het in een opwelling, black-out hoe je het ook noemt gedaan. Zijn psychiater vindt het ook heel jammer dat hij zich niet heeft gemeld toen die nacht. Ik denk dat mijn man zich niet heeft beseft hoe het voor de achterblijvers is want dit had hij mij en de familie nooit aangedaan. Het was een lieverd. Ik vind het vreselijk moeilijk om ermee om te gaan, het zit zolang ik wakker ben in m’n hoofd. Vragen, emotie, schuldgevoel van alles gaat er door me heen. Ontzettend ontzettend moeilijk. Beste Arnout, zoek alsjeblieft andere hulp als je met de hulp die je nu krijgt het niet beter voelt. Je voelt dat het niet gaat dus trek ergens aan de bel. En hopelijk lukt het jou om hieruit te komen.

Beste Arnout, mijn zoon is vorig jaar op 12-12-2021 uit het leven gestapt, hij had het héél zwaar en sprak er open over met ons hoe hij zich voelde , dat hij héél ziek was in zijn hoofd , dat het niet aan ons lag , dat wij de beste ouders zijn die hij zich kon wensen , maar vond de wereld verschrikkelijk en wilde hier niet meer zijn , zoveel verdriet had hij , huilen huilen in zijn bed , machteloosheid , en wij missen hem iedere dag en brand iedere dag een kaarsje voor hem , maar ik hoop dat hij nu in licht is ontvangen , want hier had hij nooit gelukkig geworden en hoop dat hij dat nu wel is , want dat verdiend hij zeker . Het liefst wilde hij op een natuurlijke manier afscheid nemen, maar hij heeft op zijn manier van iedereen afscheid genomen , ik was de laatste zijn moeder en hij zei s’ochtend vandaag ga ik het doen , niet gedacht dat hij het zou doen maar toch een onderbuik gevoel , s’nachts kwam politie vertellen dat hij was overleden en voor de trein was gegaan ? hij was 23 jaar en hij was er echt van overtuigd dat dit het beste was voor hem .

Heel heftig om te lezen voor jou Arnoud dat jij deze gevoelens hebt. En dat hulpverlening niet aan sluit. Gun u zo graag de goede hulp. Ik ben moeder van een zoon die dit jaar uit het leven is gestapt. En moet je zeggen voor een moeder is dat heel heftig die dag ging er ook stuk van mij dood. Naast dat zit ik met veel vragen. Is een heel gemis.

Hoi Arnout, Wat ontzettend verdrietig dat jij je al zo lang zo voelt en dat de hulp niet werkt. Ik ken je situatie niet en kan helaas ook niet in je hoofdje kijken maar ik denk niet dat een einde aan je leven maken de oplossing is. Alweer bijna een half jaar geleden heeft mijn lieve zusje na een strijd van ongeveer dertien jaar een einde aan haar leven gemaakt. Na meerdere pogingen is het haar helaas toch gelukt. Of dit kwam door de verwardheid of dat zij het echt niet meer aan kon zal ik helaas nooit weten. Wel weet ik dat het idee dat zij zo verdrietig en wanhopig moet zijn geweest voor ons ondragelijk is om mee te leven. Het verdriet en schuldgevoel is zo intens dat mijn hart letterlijk en figuurlijk pijn doet. Elke dag weer opnieuw. Ondanks de afscheidsbrief heb ik zoveel vragen waar ik nooit antwoord op zal krijgen. Wat als ik haar meer had laten zien dat ik om haar gaf? Waarom heb ik niet vaker met haar afgesproken? Waarom heb ik aan het einde niet zelf voor haar gezorgd? Was het een foutje of was het echt haar bedoeling om uit het leven te stappen? En ga zo maar door. Op werk kan ik mij amper concentreren en overal waar ik ben en bij alles wat ik doe denk ik aan wat er is gebeurd. Mijn ouders heb ik ook nog nooit zo verdrietig gezien. Mijn moeder is door het overlijden van mijn zusje in korte tijd meer dan 20 kilo kwijtgeraakt en gaat elke dag naar het graf. Mijn vader die een van de sterkste mensen is die ik ken kan er niet eens over praten. Mijn broertje is zijn favoriete persoon kwijt. Haar vriend is enkele weken later zelf ook uit het leven gestapt. Geef het alsjeblieft niet op! Niet alleen voor de mensen om je heen maar vooral ook voor jezelf! Zelf heb ik gelukkig geen zelfmoord gedachten en ik weet dus niet hoe dat is. Wel heb ik zolang als ik mij kan herinneren geworsteld met angstklachten en een enorm negatief zelfbeeld. Ondanks dat de angstklachten waarschijnlijk altijd een deel van mijn leven zullen zijn heb ik geleerd dat er ook goede momenten zijn en dat zelfs de allerkleinste overwinningen en de liefde van de mensen om je heen het waard zijn om door te gaan. Ik hoop zo dat jij dit ook kunt gaan zien! Liefs (en een dikke virtuele knuffel), Sam

Arnout, ik bewonder je dat je deze vraagt stelt. Je bent een held. Dat je in deze duisternis nog kan beseffen dat het mogelijk iets doet met anderen. Besef dat er veel mensen van je houden,die dat misschien niet elke dag zeggen, maar wel zo voelen. Weet dat een einde aan jouw leven zo'n impact op zoveel mensen zal hebben. Familie en vrienden die elke dag, elk uur met tranen in hun ogen zich afvragen wat ze beter hadden kunnen doen om jou te redden. Zoek ze op, laat ze jou omarmen en zoek samen een manier om weer perpectief in je leven te vinden. Mijn zoon van 16 is na 5 weken met wat sombere momenten en hulp vanuit GGZ toch uit het leven gestopt. Het is ruim 2 jaar geleden, maar ik sta ermee op en ga ermee naar bed. 24/7 denk ik wat ik en wij als gezin anders hadden moeten doen. We dachten altijd dat we een goed team waren en dat onze kinderen een prachtig keven hadden. En nu zijn we een verwoeste familie. Ieder rouwt op zijn eigen manier, en er is verwijdering opgetreden. Elke minuut is pijnlijk en vooral omdat het nooit meer mooi zal worden. Hierna is er niets meer. Hier op aarde kan je er nog iets hopelijk van maken. Contact met lotgenoten helpt mij, maar was beter geweest als mijn zoon die had gevonden. Blijkbaar voelde hij zich klem zitten, maar bedenk dat er vast wel oplossingen zijn. Open je naar je vrienden, zeg dat je ongelukkig bdn en zoek samen naar oplossingen. En misschien is medicatie ook iets. Een nacht minder piekeren kan al heel prettig zijn. Ik wens je heel veel kracht om een ombuiging te krijgen in jouw leven, misschien zit je vast aan ideeen hoe anderen je zouden willen zien. Maar ontdek wat jij wilt en misschien is dat stoppen met werk, geloof, woonpkek, identiteit, etc. Ik hoop dat het lukt. Kus en knuffel voor jou

Hoi Arnout, Allereerst vind ik het heel erg voor je dat je zo depressief bent. Vorige keer ben je er doorheen gekomen en ook deze keer is er licht aan het eind van je inktzwarte tunnel. Je denkt waarschijnlijk dat jouw pijn stopt als je uit t leven stapt? Ik kan je vertellen dat dit niet zo is,jouw pijn wordt door de zelfdoding doorgegeven aan je nabestaanden. Je vriendin,je ouders,andere familie en vrienden krijgen door jouw zelfdoding levenslang. Ik zelf ben een nabestaande van een geluefde die eruit is gestapt. Altijd zal de waarom vraag blijven en wat als ik.... Het schuldgevoel is zo pijnlijk aanwezig want wij nabestaanden voelen ons tekort schieten. We hebben onze geliefden niet kunnen redden., we waren of deden niet genoeg om te blijven knokken tot ze door de donkete tunnel heen waren. Ik smeek je: doe dit jouw nabestaanden niet aan. Zoek de hulp die jouw kan helpen. Werkt de ene hulp niet dan zoek je andere hulp. Ik wens je de kracht en de wijsheid toe om te blijven vechten,voor jezelf en voor wie jij lief hebt. ❤️????

Arnout, ik kan niet in jouw leven kijken. Wel in die van mijzelf. Ik heb 2 jaar geleden mijn vader verloren en gevonden bij ophanging. Ik kon ook niet in zijn hoofd kijken en helaas heeft hij mij ook niet toegelaten. Ik had zo graag met hem gesproken en kunnen vertellen wat jouw vragen nu zijn. Het doet heel veel met de nabestaanden en vooral het verlies, machteloosheid en vragen. Ik zou je willen vragen. Praat aub nogeens met iemand vraag hulp. Al doe je het in de eerste instantie voor al deze mensen hier die met zoveel vragen zijn achtergebleven. Zou graag met je praten als ik je kan helpen. Sterkte Arnout.

Wat vreselijk voor je. Ik denk dat ik me enigszins kan inleven, mijn man heeft 8 jaar geleden mij en onze 5 kinderen verlaten door zichzelf op te hangen in ons huis. Ons leven is vanaf dat moment verwoest. Mijn kinderen hebben dankzij hun peilloze verdriet en minderwaardigheidsgevoel (waarom bleef hij niet voor ons) een moeizame puberteit. Zelf ben ik inmiddels ongeneeslijk ziek, ik denk dat dit zeker te maken heeft met alle pijn, wanhoop, machteloosheid en verdriet waarmee een zelfdoding nabestaanden opzadelt. Ik hoop dat je dit bericht niet opvat als een verwijt. Jij hebt niet gevraagd om deze akelige gevoelens die je het leven onmogeljk maken. Maar asjeblieft, denk na en realiseer jezelf dat je niet alleen jezelf het leven beneemt maar indirect ook de nensen waar je het meest van houdt.

Hi Arnout, Ik heb ook een zware depressie en ptss . Elke dag moet ik vechten tegen mijn eigen dood en leef ik dagelijks in een hel. Bij mij helpt de hulp ook niet. En grijpen ze ook (hoe erg dan ook) niet in. Toch heb ik ook de andere kant gezien.Wanneer familie en vrienden etc. je moeten missen na zelfdoding. Ik ben mijn broer 21-4 dit jaar verloren aan de gevolgen hiervan. Ik kan je zeggen dat ik dit nooit meer te boven kom en het ondragelijk is. Toch ben ik hier nog, voor me familie . Ik weet dat je misschien denkt “maar als elke dag een hel is? ik leef toch voor mezelf? Tuurlijk hebben we niet gekozen om op deze wereld te komen, maar doe het jezelf niet aan en blijf hulp zoeken, ik vecht ook door, en nee heel je leven vechten moet het niet worden, maar leef per dag en probeer van de mensen die je lief hebt te genieten,ze hebben je hard nodig en jij hun. Ik hoop dat je er wat aan hebt en dat je weet dat je niet alleen bent. Dat probeer ik ook. Gr Kim

Hi! Wat enorm sad om dit te lezen. Ik ken je verder niet, maar ik kan je wel zeggen dat het echt een enorme verdriet, pijn en leegte bij mij heeft achter gelaten toen iemand heel dichtbij mij dit heeft gedaan. Elke dag leef ik met pijn verdriet.. het is een rugzak geworden wat ik mijn hele leven met mij mee draag. Zoveel vragen. Het gemis is ondraaglijk en zal er nooit aanwennen. Ik hoop dat je volhoudt, ik hoop dat je toch iets kunt vinden wat je afstand doet nemen van deze gedachten. Probeer te praten met lotgenoten, die er beter uit zijn gekomen. Niet opgeven?!!!!

Pfoe inderdaad heftig het van de andere kant te horen. Helaas heeft mijn vader niet de keuze gehad zich te beseffen wat hij achter zou laten. Als hij op dat moment maar 1% besef had gehad, had hij het nooit gedaan. De impact voor de nabestaanden is namelijk enorm en zijn in woorden niet te beschrijven. Voor mijn moeder is het verschrikkelijk, haar liefde van haar leven en soulmate heeft haar achter gelaten in iets wat een prachtig leven leek. Ze zit bomvol met vragen, verdriet en worstelingen om weer een weg te vinden in een leven zonder mijn vader. Voor mijzelf als dochter is het verdriet en impact ook enorm. De en persoon die ik het meeste vertrouwde heeft ons achter gelaten, terwijl het nog zo mooi had kunnen zijn. Het gemis is enorm! Met de keuze van mijn vader zijn vier huishoudens volledig op zijn kop gegooid, ondanks dat we weten dat het buiten zijn bewustzijn om is gegaan. Onze levens zullen nooit meer hetzelfde worden en zullen altijd te maken hebben met een groot litteken. Dus op jouw vraag wat had doet met de nabestaanden? Dat is niet te overzien! Het is verschrikkelijk mijn moeder zo te moeten zien en zelf te moeten leren omgaan met het verdriet, maar ook issues als vertrouwen. De impact is enorm, voor heel veel mensen… Dapper dat je je verhaald deelt. Hopelijk kun je het volhouden, krabbel je op en blijft het je nabestaanden bespaard. Veel kracht en sterkte toegewenst!