Hi allen! 

Mijn moeder heeft op mijn 7e een einde gemaakt aan haar leven. Ik heb geen herinneringen aan haar. Ze is als een vreemde voor mij en dat is wel het laatste dat ze als moeder zou moeten zijn. 

Inmiddels ben ik een volwassen vrouw en heb ik nog altijd niemand anders ontmoet die ditzelfde heeft meegemaakt - een ouder verliezen door zelfdoding.
Het heeft ons als familie zeker niet dichter bij elkaar gebracht. Alles gaat onder het tapijt - zowel onderling in de familie als naar de buitenwereld. Alsof door collectief te zwijgen het nooit echt is gebeurd. Ik heb al vanaf jongs af aan meekregen: dit is niet normaal. Dit kun je mensen niet aan doen. Hier slapen mensen niet van. Ik voel mij binnen de familie ongezien en ongehoord, omdat iedereen zichzelf slachtoffer voelt en kampt met een groot eigen verdriet, waar binnen geen ruimte is voor mijn verdriet. Ik draag dit familie geheim en mijn eigen verdriet hierover als grote last op mijn schouders - ik zwijg als het graf. 
Ik ben van mening dat tijd deze wond nooit zal helen. 
Ik merk dat ik mij vaak teveel, afgewezen, schuldig en anders voel. Dat ik vaak beren op de weg zie. En dat Mama’s dood voelt als een onvervangbare leegte. 

Ik ben benieuwd of er iemand is die zich herkent in (iets van) mijn verhaal. Ik merk namelijk naarmate ik ouder word dat ik de behoefte voel om anderen te ontmoeten die als kind een ouder zijn verloren door zelfdoding in een zoektocht naar herkenning in deze complexe, eenzame geschiedenis.