Hoi, ik en mijn man zijn afgelopen zaterdag getuigen geweest van een flatspringer. Een buurman van mijn buurman besloot zijn leven te beëindigen door van de 9e etage te springen. Wij stonden op dat moment onze boodschappen uit de kattenbak te halen toen we een harde doffe klap achter ons hoorde. We draaien ons om, in een fractie van een seconde dachten we dat mensen een pop naar beneden hadden gegooid. Maar het bleek een flatbewoner te zijn die op een halve voet afstand van ons, voornamelijk van mij terecht was gekomen. Ik belde direct 112 want zag aan de bewoner dat hij niet meer in leven was dus 1e hulp verlenen was niet nodig. Het hele circus dat opgestart wordt, je verhaal vertellen aan de politie, aan de ambulance aan dierbaren. Zo heftig..de eerste 2 dagen hoorde we het vallende en neerkomende geluid geregeld..neemt nu iets af maar de gebeurtenis blijft zich in je hoofd afspelen. Hebben last van schrik reacties als een deur gesloten wordt, een tik, een klop...noem maar op..van alles schrikken we nu. Ik word angstiger als de avond valt terwijl het overdag gebeurd is. Ik vind t voor de bewoner vreselijk dat hij niet geholpen kon worden en dit als enige uitweg zag. Maar ben ook boos, indirect boos. Halve stap naar achter en de bewoner had mij meegenomen in zijn daad. Dan had ik het ook niet meer na kunnen vertellen. Ik ben indirect boos omdat hij vast niet bewust was dat wij daar stonden maar het risico dat wij gelopen hebben, zo dicht achter ons maakt ons boos en van slag. Ik probeer beide kanten te begrijpen. Het is heftig voor nabestaanden om zo je dierbare te verliezen maar het is net zo heftig voor ooggetuigen want die nemen dat beeld de rest van hun leven met zich mee. Zijn getekend voor het leven door het toedoen van een ander.

Ach Nessiej, Wat jou is overkomen is echt heel onvoorstelbaar. Ik leef met je mee! Ik hoop dat je het (uiteindelijk) een plaats kunt geven. Voor ons, mensen zonder een depressie, is die enorme leegte en zwartheid niet voor te stellen. Dat je gewoonweg niet meer verder kan leven. En dat je moet kiezen voor zo'n onmenselijke dood als voor de trein gaan liggen. Maar ik als partner van de meest geweldige man op de wereld die op 13 augustus 2021 geen andere uitweg meer zag als uit het leven stappen kan je vertellen dat de zwartheid van een depressie immens is. Ik heb het van de zijlijn gezien en dat is al bijna niet te doen. Laat staan dat je dat zelf moet voelen. Ik hoop dat je vrede kan hebben met de gedachte dat deze lange, slanke gedaante in zijn zwarte hoodie niet meer de pijn hoefde te voelen die hij voelde. Geloof me die pijn was immens. Daar ben jij niet mee geholpen, maar ik als nabestaande van mijn lieverd wil je dat meegeven. Je had niets kunnen doen, maar ook is het wellicht gewoon beter zo. Vertrouw erop dat de rust waarop deze jongen/man naar zijn einde liep het bewijs is dat dit voor hem verlossing bood. Hopelijk helpt jou dat om dit een plaats te kunnen geven in je leven! Heel veel sterkte en liefs!

Mijn zoon heeft hetzelfde gedaan op 12-12-2021 , en het is niet te vertellen wat het met je doet ??

Wat erg, dat jij hier getuige van moest zijn. Maar dat je zag: zijn rust, houd je daar maar aan vast. En ik neem aan dat ze dat ook hebben doorgegeven aan zijn nabestaanden en vrienden. Sterkte!

hoi wat een heftige ervaring ben er ook even stil van heel moedig dat je dit verteld hebt dat je het kwijt moest gr ilse