twijfels een jaar na de aangifte - oversharing

Hoi Allemaal, 

Een jaar en een paar maanden geleden heb ik hier een bericht geplaatst omdat ik misschien aangifte wilde gaan doen. Jullie berichtjes hebben toen heel erg geholpen. Ik heb nog steeds last van een paar dingen rond de aangifte. Vandaar dat ik hier opnieuw een berichtje plaats. Tips voor hoe ik hiermee om kan gaan zijn erg welkom!

Ik heb dus een jaar geleden aangifte gedaan van twee mensen die mij misbruikt hebben. Het gaat nu eigenlijk heel erg goed met me en ik ben er ook nog steeds heel blij mee dat ik de keuze heb gemaakt om wél aangifte te doen, ondanks dat er geen zaak is geopend door mijn aangifte. 

Er zijn rond de aangifte twee dingen die ik maar niet los heb kunnen laten en die op hele plotselinge momenten nog opeens in mijn hoofd opkomen, waardoor ik me dan echt emotioneel overspoeld voel dan. Het eerste is dat ik het gevoel blijf houden dat ik iets misschien verkeerd heb gedaan tijdens de aangifte. Het duurde lang en het was ook heel vermoeiend. En het ging over meerdere verschillende situaties die we allemaal na elkaar hebben besproken. Wat mij overkomen is was in mijn ogen sowieso verkrachting en seksueel misbruik (om een lang verhaal kort te maken: in mijn ogen heb ik duidelijk aangegeven wat ik niet wilde en dat hebben ze tóch gedaan). De twee rechercheurs waren op zich vriendelijk en ik had ook het idee dat ze echt probeerde te luisteren. Maar ze bleven wel benadrukken wat die twee mannen gedaan hadden officieel niet strafbaar was. Ik heb hier ook vragen over gesteld om dit beter te kunnen begrijpen maar ik zit ermee dat ik het volgens mij nog steeds niet helemaal begrijp. Ik denk dat het ermee te maken heeft dat ik altijd wel een soort van situaties zat waarin ik theoretisch gezien wel weg had gekund. Maar dat was in het echt eigenlijk helemaal niet zo want er was zeker sprake van machtsverschil en ik had op verschillende vlakken ook een bepaalde afhankelijkheid van een van deze twee mannen. Dus in mijn ogen was ik helemaal niet in een positie waarin ik weg had gekund én daarbij komt ook nog dat ik heel vaak heel duidelijk heb gezegd dat ik die dingen niet wilde. Ik twijfel nu veel aan mezelf en vraag me nog steeds af of ik het niet beter had kunnen doen/uitleggen ondanks dat ik weet dat ik het echt zo goed als ik op dat moment kon gedaan heb. Ik snap nog steeds niet helemaal waarom het niet strafbaar is wat ze hebben gedaan. Het is alsof mijn hoofd een puzzel probeert op te lossen: wat heb ik verkeerd gedaan/gezegd? Waarom was dit niet 'erg genoeg' om een rechtzaak te worden? 
Maar het lijkt een onmogelijk op te lossen puzzel waar ik mezelf van wil verlossen maar ik weet niet hoe. 

Het tweede waar ik mee zit is dat ik nog steeds heel erg last heb van een moment tijdens mijn studie wat ook iets te maken heeft met de aangifte. Het was een hele moeilijke, zware dag en er speelde sowieso al veel grote emoties/conflict in mijn studieklas. Ik was meer dan uitgeput die dag. Ik was gewoon helemaal op. Ik liep boos weg uit de les. De docent kwam even kijken hoe het met me ging en toen heb ik me bij hem helemaal uitgestort over de dingen die erin me omgingen. Ik heb hem verteld dat ik 5 jaar lang door veel mensen misbruikt ben en dat ik nu aangifte ging doen van twee van die mensen. Dingen die heel persoonlijk waren heb ik gewoon allemaal tegen hem gezegd alsof het niks was. Echt 'oversharing' zeg maar. Nu krijg ik nog steeds soms een heel pijnlijk gevoel als ik me besef dat hij al die dingen van me weet. Ik snap dit gevoel niet helemaal. Ik was het eigenlijk heel erg gewend dat dit deel van mijn leven open en bloot op tafel lag: ik had meerdere vormen van therapie, ik sprak er veel over met vrienden, mijn mentor en sommige andere mensen op mijn studie wisten het ook omdat ik ptss had en het fijn was dat die mensen erover op de hoogte waren. En ook was de docent waar ik het over heb helemaal niet onaardig of onbetrouwbaar. Ik voel me ongemakkelijk bij hem maar dat ligt niet echt aan een van ons maar meer aan dat we op een bepaald vlak misschien niet helemaal 'klikken' ofzo. 
 

Ik vraag me echt af hoe het komt dat zo veel mensen van mijn persoonlijke verhaal af weten en ik het net van deze persoon maar niet kan accepteren dat hij zoiets groots van mij weet dat zo privé is. Ik wou dat ik het hem kon laten vergeten. Ik weet dat oversharing een veelvoorkomend gedrag is bij mensen die trauma aan het verwerken zijn. Wie heeft hier ook last van? Voor mij voelt het als een wond die maar open blijft en ik wil 'm graag iets dichter maken. Wie heeft er tips?

Mijn psychologe helpt me trouwens al heel fijn hiermee. Maar het leek ons toch een fijn idee om het ook direct aan mensen te vragen die hetzelfde hebben meegemaakt. Want zij heeft zelf niet iets meegemaakt zoals dit. 

Alvast bedankt voor het lezen en helpen. 

Liefs, Nuna