Een beetje erg veel van dit en nog veel meer van dat
In privésfeer, bij defensie en in het werk in de psychiatrie (extramuraal) veel meegemaakt. Lichamelijk en verbaal geweld en agressie tot in het extreme , dood en suïcide, bedreigingen met onder andere vuurwapens, er is geschoten.... en meer. Een periode van meer dan 40 jaar. Sinds oktober vorig jaar ziek thuis. In januari de diagnose CPTSS. Zijn er ook goede zaken? Ja natuurlijk. Maar die worden nu overschaduwd door nachtmerries, herbelevingen, vermijden van drukke plaatsen, zweten, hartkloppingen, frustratie, geïrriteerdheid, woedeuitbarsting, huilen, concentratieverlies, een geheugen als een zeef..... En meer. Kortom alles wat ik niet ben. Als ik in de spiegel kijk zie ik mijzelf maar ik herken mijzelf niet. Dat wil zeggen, ik herken degene niet met de hier eerder beschreven emoties. Continu verkeer ik in staat van alertheid. Waar ik in principe ook kom, ik kijk rond en detecteert wat eventueel als wapen kan dienen. Er speelt nog meer maar da ga ik verder niemand mee vermoeien. Ondertussen is de hulpverlening opgestart. Helaas blijk ik mij de selecte groep te horen waar emdr niet goed genoeg werkt. Rewind en exposure worden nu op mij losgelaten. We zullen zien wat dat doet. Geen idee of überhaupt iemand dit leest. Hoeft ook niet natuurlijk. Wel even fijn om dit voor nu kwijt te kunnen.
6 Reacties
Je verhaal is herkenbaar.
Ikzelf ben wel aan het schrijven. Steekwoorden eerst, dan worden het zinnetjes en uiteindelijk een verhaaltje. Klinkt simpel maar is het beslist niet. Vermoeiend en energievretend. Toch hou ik vol omdat ik oprecht geloof dat ik hiermee een klein beetje mijzelf ermee help.
Je idee van inspreken is simpelweg briljant. Of je het nou gebruikt voor een podcast of om later uit te schrijven maakt niets uit.
Ik schrijf al maar ga je idee gebruiken. Ik spreek het in op mijn telefoon en schrijfhet later op.
Beperkingen accepteren is mijns inziens geen typisch mannending. Ik heb vrouwen leren kennen die er ook mee worstelden.
Het jezelf te weinig gunnen is zoooooo herkenbaar. Wat meer "egoïsme" zou bij mij geen verkeerd iets zijn.
Maar goed zover ben ik nog lang niet.
Ik hoop oprecht dat je de eigen regie kan pakken en vasthouden.
Alle goeds,
Arnold
Bij mij in een andere setting. Maar ik sta ook constant aan (alertheid met hypertoom lijf).
Word vooral getriggerd door buiten de deur gaan en herbelevingen (stemmingswisseling).
EMDR in 2018 gehad. Na paar sessies was het al Failure. Sindsdien veel gesprekken gehad.
Geen enkel behandeling was geschikt. Anno 2022 wil ik alles anders doen. Eigen regie pakken.
Boek of schrijven uberhaupt, lukt mij niet door concentratie/ visuele problemen.
Ik gun mezelf ook veels te weinig (lat veels te hoog).
Kan mijn beperkingen ook niet accepteren (mannelijke probleem lijkt het soms bij mij).
Spiegel voor mij is een lijdensweg, status verlies (The fallen person).
Ben denk ik totaal iemand anders geworden.
Zit wel te denken om ipv schrijven, opnames te maken (Spraak opname). Later kun je het wel een podcast iets van maken.
Dit idee heb ik van een ex afghanistan defensie soldaat gekregen.
Begrepen worden is wel een ding. Heb er zo een drang naar. Dat ik best wat wartaal uitkraam.
Ik zou iedereen die dingen uit zijn verleden wil verwerken, aanraden om een cursus zijnsorientatie te gaan doen. Het verwerken accepteren en toelaten van bepaalde gevoelens waar je destijds geen tijd en ruimte voor had, vereist dat je nu geduldig en vriendelijk bij jezelf moet kunnen blijven zodat die gevoelens langzaam aan de oppervlakte kunnen komen. Inderdaad voorbij de overlevingsstrategien. Ook daar word je bij Zijnsorientatie bewust van gemaakt.
Sterk zijn en doorgaan werkt doorgaans niet, dan geef je jezelf alleen maar het idee, dat er nóg steeds geen ruimte voor is. Die gevoelens tonen zich alleen maar als je zacht en geduldig kunt blijven. Er voor jezelf kunt zijn.
Ik ben zelf niet echt fan van emdr. Het belangrijkste is voor mij dat ik (extreem) moeilijke gevoelens tot in de diepte en breedte kan ervaren en doorleven en daardoor leer mez3lf als mens leer kennen. Die diepte maakt je ook een dynamischer mens, en zal je in de toekomst zelfs gelukkiger maken dan dat je überhaupt ooit was.
Een moeilijk maar uiteindelijk heel mooi proces.
Heel veel wijsheid en compassie toegewenst.
Dank voor je warme reactie.
Zijnsoriëntatie? Waar volg je een dergelijke cursus? Iets als een loi?
Ik vermoed dat ik daar nog niet aan toe ben maar alle hulp is wat mij betreft welkom.
Groetjes,
Arnold
Ook ik heb wel het nodige opgelopen in het werkveld. Waar de norm lijkt te zijn dat dingen normaal gevonden dienen te worden. Waar gevoelens verstopt (weggestopt) moeten worden onder professionaliteit. Nergens is de overbelasting zo hoog als in de welzijn. Burn out klachten komen zo enorm veel voor en werkgevers blijven (wel of niet onbewust) roofbouw plegen op hun werknemers.
Ondersteunende faciliteiten lijken ver te zoeken of zijn wegbezuinigd. Allemaal realiteit van de dag en veel meer. Zonder het nog maar te hebben over hoe intens bepaalde gebeurtenissen kunnen zijn.
Dat continue lopen op eieren bereikt uiteindelijk een eindpunt.
Die persoon die je nu niet herkent. Die mag je gaan leren kennen. Hopelijk helpt de exposure daarbij, ik ben ook wel voorstander van deze vorm. Maar net als bij emdr moet je dan een deel van je naar voren laten komen. Voorbij alle overlevingsprocessen die je aan hebt geleerd in je werk.
Het is een lastig proces met veel interne botsingen. Ik zou er wel een boekwerk over kunnen schrijven, vermoedelijk net als jij.
Soms helpt het om al die angst frustratie boosheid etc ook op papier te zetten.
Het is zoeken nu naar wat bij je past om terug te komen bij de zachte persoon die je was toen je voor de hulpverlening koos. Voordat je de conclusie trok dat je jezelf moest wapenen tegen vanalles uit zelfbescherming.
Ik wens je veel succes en wees altijd vrij om hier een bericht achter te laten. Het wordt altijd gelezen, alhoewel we soms ook geen woorden hebben om eraan te geven, je wordt in ieder geval gehoord.
Dank voor zeer herkenbare reactie.
Het is voor mij vervelend om te moeten zeggen maar het voelt fijn dat mijn ervaringen niet alleen bij mij bestaan.
En ja, een boek is absoluut te schrijven. In januari ben ik daar ook mee begonnen. Stukje bij beetje begint het een geheel teworden.
Groet,
Arnold