Waarom de nachtmerries na zoveel jaar?
Ik ben 55 jaar en worstel wat met hormonen net zoals zoveel vrouwen van mijn leeftijd. Sinds enkele jaren heb ik nare dromen over mijn verleden.
Op mijn 13e kreeg ik verkering, ik was onwijs verliefd en hij ook. We konden samen de wereld aan, hij was 15 dus we waren enorm jong. Langzaamaan begon hij me te controleren, zat ik naast een jongen in de klas dan werd hij boos. Groette ik een jongen uit mijn klas dan wilde hij dat niet hebben, ook vriendinnen hadden een slechte invloed op me dus die had ik dan ook niet meer zoveel over. Het ging van kwaad tot erger totdat ik nauwelijks meer iemand had, toen begon het slaan. Eerst had hij enorme spijt maar het gebeurde steeds vaker en ook heftiger. Hij kneep mijn keel dicht en sloeg me met dingen (gereedschap), reed me aan toen hij een auto kreeg enz. Het geweld was enorm en ik wilde er aan ontsnappen, maar hij bleef me achtervolgen en had steeds spijt. Jong als ik was trapte ik er gewoon weer in en was enorm verward. Mijn wereld was klein, ik had nog 1 vriendin (die in een zelfde soort schuitje zat) en 1 buurjongen waar ik nog wel eens stiekem mee sprak maar toen hij daar achter kwam sloeg hij mijn ogen dicht en beet me in mijn rug. Ik had bijtwonden en zag er vreselijk uit.
Alles heb ik gemist, de leuke dingen van school zoals kamp, uitgaan met vriendinnen, nergens kwam ik. We woonden dicht bij elkaar, hij kon mijn ouderlijk huis zien vanuit zijn slaapkamer. Naast het fysieke geweld begon ook het vernederen, het schelden waarbij ook mijn familie het moest ontgelden. Er deugde niets aan ze. Echter als hij bij ze was dan gedroeg hij zich voorbeeldig, mensen liepen met hem weg, ze moesten eens weten dacht ik vaak.
Pas toen ik 19 was wist ik me aan hem te ontworstelen, hij bleef me achtervolgen maar inmiddels waren we verhuisd en werd de controle minder. Ik voelde me vrij en ging, weliswaar nog stiekem, eens uit naar een discotheek. Hij wachtte me daar gewoon op bij mijn auto en sloeg me weer. De maat was voor mij vol en er ontstond een gevecht, ik vocht eigenlijk nooit terug. Het was genoeg, er knapte iets.
Ik zocht snel een relatie zodat hij me met rust liet, dat lukte eerst maar na een tijdje volgde hij me subtiel met zijn auto. Wel op afstand, dat wel. Uiteindelijk hield het op toen hij zelf een nieuwe relatie kreeg, maar ook tijdens die nieuwe relatie heeft hij me nog 1 keer achtervolgd en heb hem hierop aangesproken. Daarna was het voorbij.
Mijn leven kabbelde verder en ik dacht er verder niet meer aan, behalve als mensen het er over hadden met me, bijvoorbeeld over vroeger op school (we zaten bij elkaar op school). Maar gaandeweg ebde dat wel weg.
Inmiddels ben ik ruim 28 jaar getrouwd met de allerliefste man. Hij is mijn soulmate. Dus alles so far so good zou je denken. Maar helaas word ik sinds kort geplaagd door nachtmerries over het geweld, zowel mentaal als fysiek. Ik vraag me af waarom me dit is overkomen en hoezo heb ik dat zo lang door laten gaan, alhoewel ik nog een kind was eigenlijk snap ik het gewoon niet. En ik snap ook helemaal niet waarom iemand zoiets doet, en ik vraag me af of hij er ook wel eens aan heeft gedacht dat hij me zoveel pijn heeft gedaan en of hij hier spijt van heeft? Ik zal het nooit weten want ik wil hem ook helemaal niet zien. Wat bezielt iemand om dit te doen en waarom eigenlijk. Het puzzelt me enorm en ik denk er veel aan. Men zegt dat de overgang een rol kan spelen hierin. Ik weet het niet eerlijk gezegd, of heb ik het toch te diep weggestopt dat het ineens naar boven komt drijven. En niet onbelangrijk. hoe ga ik hier mee om? Hoe kan ik het laten stoppen? Wie heeft er advies?
4 Reacties
"En ik snap ook helemaal niet waarom iemand zoiets doet, en ik vraag me af of hij er ook wel eens aan heeft gedacht dat hij me zoveel pijn heeft gedaan en of hij hier spijt van heeft? Ik zal het nooit weten want ik wil hem ook helemaal niet zien. Wat bezielt iemand om dit te doen en waarom eigenlijk. Het puzzelt me enorm en ik denk er veel aan."- Omdat je uit gaat vanuit jou eigen gevoel en empathie kun je je niet voorstellen dat een mens dit iemand anders aandoet.
Dit begrijpen kan alleen, als je accepteert dat diegene geestelijk ziek is en dat het niet jou schuld is, wat jou is overkomen of eventueel anders had kunnen doen. Het ook niet te voorkomen was want dat zul je je ook afvragen: Als..... en als....ik zo had gedaan......is eigenlijk "Als hadden komt, dan is hebben te laat". Klinkt te simpel, sorry, want je kunt heel moeilijk voorbijgaan aan je nare gevoel en je dromen heb je (vaak) niet in de hand. Wat mij wel eens helpt voor het slapen gaan is een soort ontspanningsoefening in bed. Je probeert elk deel van je lichaam te verplichten zich te ontspannen (ik lig dan op mijn rug), en dwing mijzelf aan hele leuke en fijne herinneringen te denken, deze met ogen dicht te visualiseren, als voorbeeld: ik heb erg genoten van het snorkelen begin dit jaar in de Midellandse zee, je hoort het geruis van de golfslag, en je ziet visjes en de bodem van de zee. Je gedachten dwalen af naar het moment en de eventuele andere fijne dingen die je hebt meegemaakt. Soms val je dan al in slaap en droomt verder maar dan fijner. Misschien is het handig om een dromendagboek bij te houden, dan kun je deze associeren met mogelijk bepaalde dagen/momenten en belevenissen gedurende de dag en die koppelen aan de nachtmerrie? Zodat je een beetje weet waar het vandaan komt, je onderbewuste verwerking? Mss heb je een drukke dag gehad of is er iets gebeurd op je werk? Verder zou ik het ook niet weten, er wordt heel snel verwezen naar proffesionele hulp, en hou mij ten goede, dat kan werken maar heel veel slachtoffers blijven heel lang in dat circuit (wat ook financiele gevolgen heeft). Uiteindelijk moet je ook zonder je therapeut verder, dus ik ga uit van eigen kracht, al is een steuntje in de rug altijd fijn. En heel goed van je dat je zoekt naar lotgenoten om mee te praten, dit zijn vaak toch ervaringsdeskundige en hebben eventueel tips hoe zij dealen met verwerking. Sterkte.
Wat vervelend om te lezen wat u heeft meegemaakt. Wel fijn dat u er uiteindelijk aan weg bent gekomen en nu getrouwd bent met een lieve man.
Herkenning dat ik al op jonge leeftijd in relatie ben geraakt met controlerende en geweldadig gedrag van jongemannen.
Er word wel eens gezegd dat we in onze nachtmerries verwerken wat ons is overkomen. Of juist dat wat we nog níet verwerkt hebben, dat we daarover dromen en nachtmerries blijven houden. Ik weet het niet, maar er klinkt voor mij wel iets van logica in..
Dat het je blijft puzzelen en bezig houden begrijp ik en herken ik.
Weet uw man van dit hoofdstuk in uw leven? Heeft u al eens met andere naasten (vrienden/collega's) er iets over gedeeld?
De vragen die je stelt of hij er spijt van heeft en waarom iemand zoiets doet, herkenbaar en begrijpelijk maar geen idee of je daar daadwerkelijk antwoord op kan of zal krijgen van de ander.
De vraag hoe je er zelf mee om kan gaan en daar naar zoeken lijkt me dan belangrijker.
Zelf heb ik eigenlijk in ieder geval niet meer zo'n last van de heel heftige nachtmerries of 'herbelevende dromen' als voorheen en ben me nu aan't bedenken wat het dan bij mij maakt dat ik in ieder geval daar dan niet meer zo'n last van heb op het moment. Eerder in het verleden heb ik dat wel gehad.
De aanpak zal ook een beetje aan uw eigen voorkeur liggen; wilt u alleen op de hormonale disbalans ingaan, de inhoud van de nachtmerries/verleden, of beide?
Ja de overgang kan hier wat in doen, want je hormoonhuishouden is uit balans en daarmee jij mogelijk ook wat en wanneer was jij nog meer zo uit balans? Dat kan de link zijn.
Daarnaast zijn er veel mensen waarbij het op latere leeftijd gaat spelen. Deels kan dat zijn dat mensen naarmate hun tijd met leven korter wordt ze sneller en vaker terug gaan kijken. Maar ook dat men het leven goed wil afronden en daarom meer stil gaan staan bij wat ze anders hadden willen doen.
Het is voor eenieder persoonlijk natuurlijk.
De vraag is, wat doe je ermee?
Ook dit is wel persoonlijk. Als je disbalans voor deze herinneringen zorgt dan kan het al voldoende zijn om iets met de disbalans te doen of met het identificeren van de disbalans. Want dromen nemen symbolische vertalingen van hoe jij je voelt. Als jij daar andere beelden aan koppelt kunnen je dromen die adapteren.
Is het dat je nu meer terug aan het kijken bent dan is het goed om eens bij je vragen stil te gaan staan en je af te vragen of je deze onbeantwoord wilt laten.
En zo zou je het op nog meer manieren kunnen benaderen natuurlijk. Heb je overwogen om professionele hulp te zoeken?
Bedankt voor het uitgebreide antwoord. Nee ik heb (nog) niet overwogen om professionele hulp te zoeken. Ik zou niet weten hoe en wat eerlijk gezegd.
Zelf werk ik in de psychiatrie dus best gek dat ik het niet weet, mss is het schaamte? Ik durf het zelf niet te zeggen eigenlijk.
Ik zou mss wel met lotgenoten in gesprek willen, delen van ervaringen en gevoelens.