Waarom de nachtmerries na zoveel jaar?

Ik ben 55 jaar en worstel wat met hormonen net zoals zoveel vrouwen van mijn leeftijd. Sinds enkele jaren heb ik nare dromen over mijn verleden.

Op mijn 13e kreeg ik verkering, ik was onwijs verliefd en hij ook. We konden samen de wereld aan, hij was 15 dus we waren enorm jong. Langzaamaan begon hij me te controleren, zat ik naast een jongen in de klas dan werd hij boos. Groette ik een jongen uit mijn klas dan wilde hij dat niet hebben, ook vriendinnen hadden een slechte invloed op me dus die had ik dan ook niet meer zoveel over. Het ging van kwaad tot erger totdat ik nauwelijks meer iemand had, toen begon het slaan. Eerst had hij enorme spijt maar het gebeurde steeds vaker en ook heftiger. Hij kneep mijn keel dicht en sloeg me met dingen (gereedschap), reed me aan toen hij een auto kreeg enz. Het geweld was enorm en ik wilde er aan ontsnappen, maar hij bleef me achtervolgen en had steeds spijt. Jong als ik was trapte ik er gewoon weer in en was enorm verward. Mijn wereld was klein, ik had nog 1 vriendin (die in een zelfde soort schuitje zat) en 1 buurjongen waar ik nog wel eens stiekem mee sprak maar toen hij daar achter kwam sloeg hij mijn ogen dicht en beet me in mijn rug. Ik had bijtwonden en zag er vreselijk uit. 

Alles heb ik gemist, de leuke dingen van school zoals kamp, uitgaan met vriendinnen, nergens kwam ik. We woonden dicht bij elkaar, hij kon mijn ouderlijk huis zien vanuit zijn slaapkamer. Naast het fysieke geweld begon ook het vernederen, het schelden waarbij ook mijn familie het moest ontgelden. Er deugde niets aan ze. Echter als hij bij ze was dan gedroeg hij zich voorbeeldig, mensen liepen met hem weg, ze moesten eens weten dacht ik vaak.

Pas toen ik 19 was wist ik me aan hem te ontworstelen, hij bleef me achtervolgen maar inmiddels waren we verhuisd en werd de controle minder. Ik voelde me vrij en ging, weliswaar nog stiekem, eens uit naar een discotheek. Hij wachtte me daar gewoon op bij mijn auto en sloeg me weer. De maat was voor mij vol en er ontstond een gevecht, ik vocht eigenlijk nooit terug. Het was genoeg, er knapte iets. 

Ik zocht snel een relatie zodat hij me met rust liet, dat lukte eerst maar na een tijdje volgde hij me subtiel met zijn auto. Wel op afstand, dat wel. Uiteindelijk hield het op toen hij zelf een nieuwe relatie kreeg, maar ook tijdens die nieuwe relatie heeft hij me nog 1 keer achtervolgd en heb hem hierop aangesproken. Daarna was het voorbij.

Mijn leven kabbelde verder en ik dacht er verder niet meer aan, behalve als mensen het er over hadden met me, bijvoorbeeld over vroeger op school (we zaten bij elkaar op school). Maar gaandeweg ebde dat wel weg.

Inmiddels ben ik ruim 28 jaar getrouwd met de allerliefste man. Hij is mijn soulmate. Dus alles so far so good zou je denken. Maar helaas word ik sinds kort geplaagd door nachtmerries over het geweld, zowel mentaal als fysiek. Ik vraag me af waarom me dit is overkomen en hoezo heb ik dat zo lang door laten gaan, alhoewel ik nog een kind was eigenlijk snap ik het gewoon niet. En ik snap ook helemaal niet waarom iemand zoiets doet, en ik vraag me af of hij er ook wel eens aan heeft gedacht dat hij me zoveel pijn heeft gedaan en of hij hier spijt van heeft? Ik zal het nooit weten want ik wil hem ook helemaal niet zien. Wat bezielt iemand om dit te doen en waarom eigenlijk. Het puzzelt me enorm en ik denk er veel aan. Men zegt dat de overgang een rol kan spelen hierin. Ik weet het niet eerlijk gezegd, of heb ik het toch te diep weggestopt dat het ineens naar boven komt drijven. En niet onbelangrijk. hoe ga ik hier mee om? Hoe kan ik het laten stoppen? Wie heeft er advies?