Onzeker

Ik ben ruim 25 jaar samen met mijn man en we hebben kinderen. In ons huwelijk is mijn man altijd een harde werker geweest, maar wel een control freak. Maar met zijn hart op de goede plaats.
Een aantal jaar terug hebben we wat geëxperimenteerd met drugs. En we hebben dan ook geregeld drugs gebruikt samen. Inmiddels is dit bij mijn man een vast patroon geworden en ookal beloofd hij keer op keer beterschap, toch neemt het gebruik niet af. Zelf ben ik gaan drinken en drink ik ongeveer een fles wijn per dag, om alle ruzies en ellende te vergeten. Ik weet dat dit ook niet goed is, en omdat ik drink vind mijn man dat hij dan drugs mag gebruiken. Want ik stop ook niet met mijn verslaving geeft hij aan. En wanneer ik een paar dagen niet gedronken het, moedigd hij me aan om een drankje te doen, zodat hij dan drugs kan gaan gebruiken. Een visuele cirkel dus. 
Beide kunnen we erg opvliegerig zijn en zijn onze ruzies heel heftig en maakt mijn man me voor van alles uit. Nu een half jaar geleden had hij ook drugs op en begon zo hard tegen me te schreeuwen om iets kleins. Waarna ik hem heb getrapt in zijn gezicht waarna hij me onwijs heeft geslagen en maar door bleef gaan. Zijn stoppen waren op dat moment doorgeslagen. We hebben hierna gepraat en het is na de vele ruzies niet meer voorgekomen dat hij me heeft geslagen. Maar wel mij probeerde te manipuleren wat betreft drugs, en zijn zin te krijgen. 
Echter heb ik gezegd dat ik wil scheiden, maar keer op keer beloofd hij in alles beterschap en geeft aan heel veel van me te houden. Ik weet van mezelf niet of ik dit zelfde gevoel ook richting hem heb. Het is meer de angst om mijn vastigheid te verliezen en niet wetende hoe ik dan verder moet. Natuurlijk hou ik nog ergens van hem. Maar keer op keer hebben we ruzie. Ik ben inmiddels zelf hulp gaan zoeken voor mezelf om wat dingen op een rijtje te zetten in mijn hoofd. 
Helaas gebeurde er gisteren wederom iets waardoor mijn man me in mijn gezicht spuugde, meerdere malen toen ik lag te slapen. Ik heb hierna weer getrapt naar hem waarna hij mijn keel hardhandig dicht heeft geknepen, zolang dat ik echt dacht dat ik zal stikken. Vanmorgen hebben we weer gepraat over de gehele situatie, en hij geeft aan dat ik niet zo laconiek had moeten resgeren tegen hem betreffende wat er was gebeurd (er had iemand mij over mijn been gewreven, waar ik me van geen kwaad bewust was) ik had gezegd dat hij gek was dat hij het waarschijnlijk niet goed had gezien. Achteraf bleek dus wel dat dit daadwerkelijk was gebeurd. Maar omdat we een feestje hadden gehad, had ik te diep in het glaasje gekeken, en heb dit niet eens opgemerkt.  Dus het was mijn eigen schuld geweest dat hij op me bleef spugen, en me voor alles uitmaakte.
Ik ben zelf ook niet makkelijk, maar ik moet altijd naar zijn pijpen dansen. Ik weet dat hij zielsveel van me houd. En ergens durf ik de stap niet te nemen om weg te gaan.  Maar op deze manier maken we elkaar kapot denk ik.