Lieve allemaal, 

Ik heb een hoop van jullie berichten gelezen en heb gezien dat iedereen dezelfde vragen heeft. Toch heb ik de behoefte om mijn eigen verhaal te doen omdat ik hoop dat dit mij zal helpen bij het verwerken van het verlies van mijn lieve, grappige, zorgzame vader. 

Afgelopen oktober ben ik mijn moeder verloren na een ziektebed van 3,5 jaar. Mijn moeder had kanker. Die 3,5 jaar waren een rollercoaster met veel downs en af en toe wat ups. Mijn vader was gestopt met werken en heeft de laatste jaren van mijn moeders leven met heel veel liefde voor haar gezorgd. Mijn ouders zijn altijd onafscheidelijk geweest en hun liefde bleek wel uit hoe zij samen de ziekte van mijn moeder droegen. Mijn vader stond altijd direct klaar als mijn moeder ook maar een kik gaf. Samen hebben zij ondanks de ziekte van mijn moeder toch ook nog een fijn leven gehad die 3,5 jaar. 

Afgelopen oktober sloeg dat om, mijn moeder overleed. Al toen duidelijk werd dat de behandelingen van mijn moeder stopten begonnen mijn zorgen om mijn vader. Hoe moest dat nou, mijn vader zonder mijn moeder? Toen het zo ver was, namen deze alleen nog maar toe. Ik heb na het overlijden van mijn moeder ongeveer een maand bij mijn vader gewoond. Mijn relatie liep niet lekker door het rouwen om mijn moeder en de zorgen om mijn vader. Bij mijn vader was ik van harte welkom en eigenlijk wilde ik op dat moment ook nergens anders zijn dan bij hem. 

We hebben toen veel gepraat over mijn moeder en onze gevoelens. We konden elkaar op die manier helpen en dat was erg fijn. Mijn ouders hielden wel van drankje en dit was altijd hun manier geweest om hun zorgen te vergeten. Ik vond het lastig om te zien dat mijn vader iedere avond veel dronk om het gemis van mijn moeder te vergeten. Hij had geen kwade dronk hoor, maar ik vond het gewoon erg lastig om dan in zijn buurt te zijn. Dat is de reden dat ik uiteindelijk weer terug ben gaan wonen bij mijn vriend. 

Ik werkte thuis (coronabeleid) en om te zorgen dat m'n relatie niet weer misliep omdat ik teveel thuis zou zitten, richtte mijn vader een van de kamers bij hem thuis in als mijn kantoor. Zo kon ik bij hem werken en bij m'n vriend wonen. Ik was dus zo'n 3-4x per week bij m'n vader aan het werk, at zeker 1x per week bij hem en in het weekend zag ik hem ook nog regelmatig. En zo ging dat de afgelopen maanden. 

2 weken voor het overlijden van mijn vader dacht ik nog, volgens mij komen wij er wel. Ik voelde mij wat beter, mijn broer ook en mijn vader volgens mij ook. Hij had een nieuwe motor gekocht, een nieuwe baan gevonden waar hij erg enthousiast over was, een vakantie geboekt en leek zijn sociale leven een beetje op te kunnen pakken. 

Een week voor het overlijden van mijn vader heeft hij de hond moeten laten inslapen (op een vrijdag). De hond was dol op mijn moeder en zij op hem dus dat hij ook dit stukje van mijn moeder moest laten gaan viel hem erg zwaar. Ik was helaas op dat moment ziek. Ik ben wel bij het afscheid van de hond geweest, maar kon daarna minder bij mijn vader zijn omdat ik ziek was. Mijn vader werd later die week ook ziek (corona) en had flink koorts. Ik heb geprobeerd om voor hem te zorgen, maar omdat ik ook ziek was ging dat helemaal nergens over. Toch ben ik nog op dinsdag, woensdag en donderdag een paar uur bij hem geweest. Hij had zijn bed eerder die week weer naar de oude slaapkamer van mijn ouders verplaatst op zolder en ik had het er toen nog over met hem of dat niet enorm zwaar was. De hele kamer straalde namelijk mijn moeder uit. Dat was zo, gaf hij aan. 

Op de bewuste vrijdag (anderhalve week geleden) ben ik niet bij hem geweest. Ik had namelijk bedacht dat ik even goed moest uitzieken zodat ik het weekend hopelijk wat meer energie zou hebben. We hebben in de ochtend nog gebeld en toen klonk hij erg zwaarmoedig. Ik dacht dat dit gewoon lag aan het feit dat hij ziek was en weer koorts had gehad. Ik had de dag ervoor soep voor hem gemaakt en probeerde hem aan de telefoon over te halen die soep te gaan eten omdat als hij niet zou eten hij zich waarschijnlijk alleen maar slechter zou voelen. Dat was de laatste keer dat ik hem sprak. 

Mijn broer is in de middag nog langs geweest om iets op te halen en mijn oma heeft die avond nog even met hem geappt over hoe het met hem ging. 

De volgende middag (zaterdag) kreeg ik geen contact met hem, wat raar was want hij reageerde altijd erg snel. Begin van de avond heb ik mijn broer gebeld die bij hem in de straat woonde om te vragen of hij even bij hem kon gaan kijken. Hij was immers ziek, dus ik dacht dat hij misschien wel zo ziek was dat hij naar het ziekenhuis moest oid. Mijn broer heeft mijn vader gevonden, hij was zelf uit het leven gestapt. 

Hij had een afscheidsbrief geschreven waarin hij ons bedankte voor alles wat we voor hem hadden gedaan, maar dat het leven voor hem zonder mijn moeder niet meer voor hem hoefde. Hij was er klaar mee en ging weer naar haar toe. 

Mijn moeder verliezen was pijnlijk, maar mijn vader verliezen is nog veel pijnlijker. Bij m'n moeder zagen we het aankomen en konden we afscheid nemen. Daarnaast was m'n vader er nog om op terug te vallen. Na het overlijden van mijn moeder waren mijn vader en ik erg close geworden. Het verliezen van mijn vader breekt mijn hart momenteel iedere dag opnieuw in duizend stukjes. Ik mis hem echt ontzettend erg.

De "had ik maar" vragen spoken regelmatig door mijn hoofd...

- was ik maar ook die bewuste vrijdag naar hem toe gegaan.

- had ik maar eerder met hem afgesproken voor dat weekend zodat hij weer iets had om naar uit te kijken.

- was ik die week maar bij hem gaan wonen zodat hij niet alleen was terwijl hij ziek was. 

- hadden we de hond maar een paar weken later in laten slapen

- had ik maar meer aandacht besteed die week aan zijn verdriet over het verlies van de hond

- had ik hem maar verteld hoeveel ik om hem gaf en van hem hield

Enz. enz. 

Ik weet dat ze geen zin hebben, maar het lukt me (nog) niet om ze uit te zetten. Nogmaals, ik hoop dat het delen van mijn verhaal mij zal helpen