Mijn hele leven is best “bewogen” geweest, al druk ik dat dan nog zachtjes uit. Ik kom uit een gebroken gezin, waarbij veiligheid of je veilig voelen niet altijd van zelfsprekend was. Ik heb op jonge leeftijd dingen meegemaakt die je als jong kind niet zou moeten meemaken of eigenlijk als mens überhaupt niet! Armoede, geweld, (emotionele) verwaarlozing, zelfdoding, (seksueel) misbruik. Dit laatste heeft mij doen besluiten om op 15 jarige leeftijd een abortus te ondergaan en door nog een grensoverschrijdende ervaring daarna, heb ik doen beseffen dat ik “het roer om” moest gooien.

Dit alles heeft dus een behoorlijke impact gehad, maar dat is er pas later uitgekomen. Ik had helaas niet de steun van mijn eigen familie en dat weerhield me ook om het te bespreken met anderen, ik deed het wel alleen, was mijn naïeve gedachte. Pijn, verdriet, boosheid (vooral op mezelf) , schaamte, schuldgevoelens etc….. Ik wilde het allemaal niet voelen en stopte het vakkundig weg met als “dooddoener” dat ik niet moest zeuren en dat het altijd erger kon! Ik heb nog wel een poging gewaagd voor professionele hulp, maar die sloot niet aan bij mijn behoeften en ik besloot het “achter te me te laten” en verder te gaan.

Ik had op jonge leeftijd al heel “wat levenservaring” en ik had ondertussen ook allerlei overlevingsstrategieën ontwikkeld. Ik ging werken in verschillende maatschappelijke beroepen zoals o.a beveiliging, politie en de (jeugd)zorg. Waar ik ook weer in aanraking kwam met soortgelijke levenservaringen. Ik ging ook steeds méér werken om maar niet te hoeven voelen, maar uiteindelijk hield ik dat niet meer vol, ik was OP! Fysiek, maar ook mentaal en zocht uiteindelijk hulp, professionele hulp. Dit keer sloot deze wel aan bij mijn behoefte.

Wat mij daarnaast ook heel veel heeft geholpen om te helen en/of te herstellen is mijn maatschappelijke verantwoordelijkheid in de beroepen die ik deed, maar ook mijn diverse vormen van vrijwilligerswerk. Door te luisteren en te delen met lotgenoten, het praten met professionals en te delen met liefdevolle en respectvolle vrienden, voelde ik me steeds meer in mijn kracht staan en op weg naar herstel. Ik voelde me gehoord en (h)erkend. En ik ervaar eindelijk vooral rust! En dat is iets wat ik ook wil delen met anderen omdat het ook mij heeft geholpen.

Ik weet zelf hoe fijn het kan zijn als er echt iemand naar je luistert na ingrijpende gebeurtenissen. Je dan ook echt gehoord voelen en niet veroordeeld worden is dan van groot belang en werkt ook helend. Het lijkt misschien soms als een donkere tunnel zonder licht of uitgang…. Maar die is er uiteindelijk wel! Dit alles heeft er toe geleid dat ik een toegevoegde waarde zie in het lotgenoten contact en wil daarom ook ambassadeur worden.