Hallo Greet en Miranda, Ook ik zit op dit moment in dezelfde situatie als jullie beide. Wij zijn er vorige week achtergekomen dat onze dochter van 12 via Snapchat onder druk en bedreiging foto’s en filmpjes van zichzelf heeft moeten sturen. Ik weet me echt geen raad met de situatie. Voel me zo ontzettend machteloos en radeloos. Wel hebben wij besloten aangifte te gaan doen. Hebben jullie tips en adviezen? Hoe gaat het met jullie dochters op dit moment?

Dag Steven, Bedankt weer voor je reactie. Ik heb wederom met de politie gebeld en kon op z'n vroegst op 23 maart terecht voor een informatief gesprek over aangifte doen. Lastig te zeggen hoe het met onze jongste dochter is. Enerzijds is ze behoorlijk van slag en roept bij elke gelegenheid dat ze zich moet uitkleden herinneringen op (zoals naar de wc gaan) die ze liever vermijd maar wel doet maar elke keer van slag is. Daarnaast heeft ze ook nachtmerries. Tegelijkertijd gaat het goed met haar kijkend naar dat ze er met ons over praat en zich laat troosten en steunen. Ook lijkt ze op dit moment geen last te hebben van schuldgevoelens wat fijn is en we zijn er ook alert op dat niemand haar dit geeft. En ze wil aangifte doen zodat dit niet nog vaker door deze persoon gebeurt. Als we aangifte doen dan wordt zij wel betrokken doordat ze dan een getuigenis moet afleggen en de politie al het beeldmateriaal gaat bekijken. Zowel wat de "dader" als wat zij heeft gestuurd.

Dag Elena, Bedankt voor je steun. We betrekken onze dochter er inderdaad bij en praten met haar. Juist zodat zij ook voelt dat ze zich maar weer regie heeft omdat ze dat natuurlijk tijdens deze situatie niet heeft ervaren. Zij wil net als wij aangifte doen. We bewaren voor nu dus alles hoe moeilijk ook. We komen er wel hoe lastig ook. Jij ook sterkte met je eigen ervaringen.

nee, we waren meteen naar het politiebureau gegaan als ouders om informatie te krijgen. Toen kregen we daar te horen dat ze niet met ons in gesprek mochten omdat het om grooming gaat en dat onder zeden valt. Dus moesten we bellen met de zeden politie. Dat hebben we gedaan. Die gaf ons aan dat we twee routes kunnen bewandelen. Hulpverlening of aangifte en als we aangifte willen dan hebben we eerst een informatief gesprek. Toen wij aangaven dat we eigenlijk gewoon met iemand in gesprek willen om te bespreken wat we weten en te bedenken wat nu zei ze dat dit kan met een informatief gesprek en dat we dat dan kunnen inplannen maar dit niet snel kan. Ook was het onduidelijk voor ons of ht nou slim is om onze dochter mee te nemen naar dit gesprek of juist niet. Het was aan ons. Daarna hebben we het nummer gebeld van het centrum seksueel geweld. Daar kreeg ik een mevrouw aan de telefoon die allerlei informatie gaf wat we kunnen doen. Toen heb ik gezegd dat we graag in gesprek willen als ouders i.p.v. telefonisch zodat we beiden hetzelfde horen en echt kunnen praten. Dit kon. Dus we zijn daarmee in gesprek gegaan. In dat gesprek meldde diegene dat zij geen behandelaar is. Dat zij alleen over twee weken een soort screening kunnen doen met onze dochter om na te gaan hoe groot de impact is en of er signalen zijn dat het zich kan ontwikkelen tot ptss bij haar. Daarnaast dat we naar de huisarts kunnen inderdaad. Toen over aangifte dat we hier goed over na moeten denken wat het kan wel anderhalf jaar duren voordat er daadwerkelijk iets mee gebeurt bij de politie en dat het dan zo kan zijn dat ons kind er niet meer bezig is maar dit dan weer moet vanwege de aangifte. Dat aangifte altijd nog kan. Het niet verjaart dus dit kunnen we later nog beslissen. Toen vroegen wij of de politie dan ook de foto's en filmpjes moet zien van onze dochter die verstuurd zijn of alleen wat de ander heeft gestuurd. Dit werd niet duidelijk. Wij vroegen of we het whats app contact met de dader en onze dochter moeten blokkeren of juist niet. Dit hebben we nu niet gedaan omdat we dachten dat het misschien beter is als die ander niet vermoed dat wij het als ouders nu weten. Uit gevaar dat diegene dingen gaat wissen of juist delen via het internet. Wel hebben we onze dochter niet meer haar telefoon gegeven omdat we niet willen dat ze geconfronteerd wordt met de berichten. We kregen van de hulpverlener geen duidelijkheid. Dus hebben we nu zelf maar besloten om een nieuwe telefoon met een nieuw telefoonnummer voor onze dochter te regelen zodat we de oude intact houden vanwege het bewijsmateriaal. Ondertussen vind ik het als moeder wel moeilijk om te zien dat de dader nog steeds berichten via whatsapp stuurt en moet ik me inhouden om geen berichten terug te sturen. Ik heb de neiging om iets te sturen in de trant van dat ik niet weet of ik dit nog wil (alsof onze dochter dat stuurt). Zodat die ander mogelijk gaat dreigen en dit bewijsmateriaal is. Tegelijkertijd snap ik ook dat ik dit niet moet doen want dit kan ook tegen haar werken in de bewijsvoering denk ik. Al met al heel ingewikkeld vind ik. Ik wil nu eigenlijk zo snel mogelijk weten of ik de foto's en filmpjes van mijn eigen dochter mag wissen zonder dat ik daarmee de bewijslast in gevaar breng. Ik vind het feit dat ik weet dat die foto's enzo er zijn vreselijk. Ook al realiseer ik me dat de dader deze waarschijnlijk allang ergens heeft opgeslagen en er dus ook een kans bestaat dat diegene dit gaat delen. We gaan maar weer bellen naar de politie om zo snel mogelijk dat informatiegesprek te hebben om te vragen wat we wel of niet mogen doen met die foto's.

thank you

Dankuwel. We zijn inderdaad al bezig met de dingen die u noemt. Wat ik nu het moeilijkste vindt dat ik wil weten of ik de foto's en filmpjes van mijn dochter mag wissen of dat ik dit niet moet doen vanwege een eventueel politieonderzoek.