Want je kunt het niet alleen...
13 augustus 2021 stond mijn leven van het ene op het andere moment volledig op zijn kop. Mijn geliefde vriend heeft na een jarenlange strijd tegen depressies op 42-jarige leeftijd de voor hem enig mogelijke uitweg gevonden in zelfdoding. Ik denk persoonlijk dat hij niet dood wilde, maar dat de zwaarte van zijn leven wel heeft gemaakt dat hij niet verder kon leven. Natuurlijk zijn er momenten geweest, vooral 's avonds in bed dat ik heel boos op hem was. Maar al heel snel zei er dan een stemmetje in mijn hoofd dat het niet eerlijk was dat ik boos op hem was. Ik heb hem zien strijden en dat ging diep. Nee ik heb het niet zien aankomen, maar achteraf gezien was het na een jarenlang traject ook niet ondenkbaar. Hij heeft zelf niet gekozen voor de dood maar de ziekte depressie heeft hem hiertoe gedwongen. Ik heb nadat hij jaren geleden aangaf: 'het niet erg te vinden als hij de volgende dag niet meer wakker zou worden', hem elke keer weer opnieuw bevraagd of hij er ook actief een einde aan zou kunnen/willen maken. Dat heeft hij altijd ontkend; Dat zou hij nóóit doen.
21 jaar ben ik samen met hem geweest. Zeker in de laatste 7 jaar ging het heel vaak niet goed met mijn lieverd. Maar ook al lang daarvoor, voordat hij professionele hulp zocht, had mijn vriend het extreem zwaar met "gewoon leven". Natuurlijk was dat voor mij ook wel eens zwaar maar ik heb tot het allerlaatste moment alle liefde op kunnen brengen om naar hem te luisteren en er voor hem te zijn. Het is me nooit te zwaar geweest. Sterker nog ik vond het fijn om er voor hem te kunnen zijn. Ik ben nog steeds verliefd op hem! En hij hield ook van mij, heel veel!
Mijn geliefde heeft zijn zelfdoding dan ook zo'n beetje op de best mogelijke manier "vormgegeven". Hij heeft zich niet bij mij in huis verhangen en ik heb hem gelukkig niet zelf hoeven vinden. Hij had voor mij als ook voor zijn ouders en zussen, voor mijn ouders en familie en voor zijn allerbeste vriendin lieve brieven achtergelaten. Hij heeft zelf niet meer stilgestaan bij wie hem dan wel zou vinden, maar ook daarin is het toch een soort van fijn verlopen. Ik ben in contact gekomen met de vrouwen die hem hebben gevonden en we hebben elkaar al meerdere keren ontmoet. Zij praten vol liefde en begrip over de knappe man die ze vonden en vinden het fijn om mij zo liefdevol over hem te horen praten. Ik denk dat deze dames echt vrij zijn van verwijten of wrok naar mijn geliefde. Het meest bijzondere is dat beide dames zelf ook al jaren weduwe zijn en mij hiermee enorm kunnen helpen. Hoe ga je verder als je alleen achterblijft? Ook ontdekte de dames op een van de stammen van "de boom van mijn geliefde" een liefdesinkerving met de initialen van onze letters in de boom. Een extra boodschap die duidelijk maakt dat de liefde tussen ons goed was. Ook het contact met de agenten die mij het vreselijke nieuws kwamen brengen is meer dan goed geweest. Zij hebben mij ook later nog echte nazorg geboden.
In de afgelopen maanden heb ik zelf geprobeerd om een vorm te vinden voor het omgaan met dit immense verlies. Ik heb veel creativiteit en er zijn mooie "projecten" ontstaan. Een herinneringsbankje voor mijn geliefde in het bos, een warm kleedje gemaakt van zijn bloesjes, liefdevolle Facebook herinneringen, een enorm groot fotoboek voor mij en zijn ouders, inplakken van alle condoleance kaartjes die ik kreeg en nog veel meer.
Ik heb ook veel familie en vrienden die er ieder op hun eigen manier echt voor me willen zijn. Maar het blijkt voor de meeste mensen toch iets heel lastigs te zijn. Sommige mensen durven het duidelijk niet te bespreken. Ik vind het zelf lastig om het onderwerp aan te snijden en het is me al meerdere keren gebeurt dat mijn geliefde bij een bezoek aan anderen helemaal niet genoemd wordt. Ik vind dat heel erg, maar merk ook dat ik het niet kan opbrengen om er zelf over te beginnen. Ook merk ik bij mensen waar ik het wel mee kan bespreken ik na hooguit een kwartier huilen mijn verdriet weer verdring. Ik wil de ander er niet te veel en te lang mee "lastigvallen".
Het werken heb ik nog niet helemaal opgepakt maar inmiddels werk ik weer 70% van de tijd die ik normaal werkte. Ook ben ik twee weken na de begrafenis al gelijk koffie gaan drinken op mijn werk omdat ik aan alles voelde dat ik de verbinding moest blijven houden.
Voor mijn gevoel deed ik het goed en dacht ik dat ik mijn verdriet door bovenstaande zaken wel zonder professionele hulp zou kunnen plaatsen. MAAR ik merk steeds meer dat ik vastloop. Ik ben mijn/de zin van het leven op dit moment ook aardig kwijt. Het is echt overleven. Dit is mijn traject en dat is prima, maar ik ben trots op mezelf dat ik inmiddels vorige week bij de huisarts ben geweest en we toch een traject van professionele hulp gaan inzetten. Ik heb morgen al een eerste intake gesprek. Reuzespannend maar ook heel goed.
Ik deel mijn verhaal hier omdat ik op deze website verschillende andere verhalen heb gelezen die me allemaal stuk voor stuk raakten. Dat is soms janken, soms herkenning en soms niet. Hoe we omgaan met het verdriet is verschillend. En ook de relatie die we hadden tot de persoon die er niet meer is. Wel zijn we hier allemaal omdat we op zoek waren naar steun. Omdat we iemand moeten missen die op een vreselijke manier is gestorven en voor altijd in ons hart zal blijven zitten!
Dank voor jullie steun!
13 Reacties
Het zand in de ogen strooien, maar voor mij ook het niet kunnen beseffen dat een kind van deze leeftijd zo'n verlangen heeft er niet te willen zijn, was iets wat mij heel verward heeft gemaakt in die periode dat mijn zoon aangaf wat ongelukkig te zijn. Bij pubers blijken stemmingen zich ook snel te kunnen afwisselen. Mijn zoon lag niet veel op bed, at gewoon, en hield er nog een sociaal leven op na. Maar het zijn bepaalde dips in het gemoed die blijkbaar bij pubers een fatale rol kunnen spelen.
Mijn kind had blijkbaar een buitenkant waar ogenschijnlijk alles goed leek te gaan, en hield zijn sombere binnenkant voor ons verborgen. Hij heeft wel met enkele van zijn vrienden gesproken, hoorden we later, dat hij een groter probleem had. Hij vond dat hij meer worstelde met zichzelf dan anderen. Maar de meeste scholieren dachten dat zijn leven perfect was.
Hij had het blijkbaar goed door, maar heeft zo weinig met mij zijn zwaarmoedige zijde laten zien. Mogelijk om mij te sparen. Wat me het meest verdrietig maakt is dat hij eenzaam was in een omgeving vol lieve mensen. Nu heb ik datzelfde gevoel. Mensen in mijn omgeving willen heel lief zijn, maar het lastige is dat het gemis zo aan me knaagt en dat al die lieve mensen niet dat bondje kunnen vervangen wat ik tot paar maanden voor zijn overlijden had. Het is leven met veel minder.. in alle opzichten en dat is soms moeilijk als je nog herinnert hoe rijk het leven aanvoelde met hem erbij.
Gerhard, neem de tijd voor dit proces. De gevoeligste mooiste mensen zijn ons ontvallen ,maar weet dat er lotgenoten zijn, die net als jij treuren en weer energie moeten opbouwen een goede draai aan het leven te geven.
liefs
Jeannet
een liefdevol verhaal van 2 mensen die van elkaar hielden, maar waarvan er 1 werd overmeesterd door een zwaar gevoel, dat alle gevoelens zo opzij duwt, dat er geen ruimte is om te zien wat je met elkaar hebt opgebouwd.
Een jonge collega van 24 jaar vertelde mij dat zij ook depressief is geweest. Dat ze altijd de persoon was die klaar stond voor iedereen, die moeite had met nee te zeggen en haar werk altijd netjes wilde uitvoeren. Ik ken haar als een heel bescheiden lief meisje, die heel secuur werkt. Maar ze vertelde dat ze in haar depressieve periode verlangens kreeg naar de dood. Niemand mocht haar geheim weten en ook haar lieve familie liet ze buiten schot. Ze vertelde dat ze opeens in een egocentrische tunnel terecht kwam, iets wat ze nooit eerder had meegemaakt. Ze kon alleen maar denken aan zichzelf en voelde geen verbondenheid, compassie met haar geliefden. Achteraf gezien vind ze het zo raar dat je 180 graden kan draaien in je hoofd, maar iets neemt de overhand.
Wat haar redding was, is dat ze even dacht, misschien moet ik het toch delen met mijn moeder. Haar moeder was totaal geschokt, want ze had niets in de gaten gehad.
Ik schrijf dit omdat een depressief iemand die in een fuik komt, niet meer dezelfde liefdevolle persoon is, waarmee je dacht altijd alle gevoelens te delen. Iets onbekends neemt de macht over en de behoefte om van de pijn die depressie met zich meebrengt, af te willen zijn, neemt toe.
Mijn zoon is in augustus 2020 uit het leven gestapt op de leeftijd van net 16 jaar. Een briljante, sociale jongen, die op school iedereen hielp, maar wel een gevoelige jongen. Een karaktervol persoon vond ik hem, en ik was trots als moeder dat hij niet doorsnee was. Maar hij had moeite met zijn anders zijn. Hij wilde in zijn puberteit doorsnee zijn en had een hekel aan zichzelf gekregen.
Ik voelde me zolang schuldig dat ik zijn lijden niet had gezien, terwijl ik altijd zo'n verbondenheid met hem voelde. Mijn collega was tot heden mijn beste therapeut door aan te geven dat er een autonoom proces met je aan de haal gaat, waarop je nauwelijks invloed kan uitoefenen.
Zoals anderen schreven is een lotgenotengroep opzoeken voor mij ook heel prettig geweest. Je voelt je zo'n buitenstaander in de maatschappij die gewoon doorgaat, terwijl zo'n belangrijk mooi persoon net is weggevallen. De gevoelens van verdriet, gemis, eenzaamheid kom je tegen en worden herkend door lotgenoten.
Mijn vrienden wilden mij afleiden, maar waar je vaak het meest behoefte aan hebt, is je verhaal eindeloos vaak herhalen en zijn naam te willen noemen.
Gerhard, ik wens je veel sterkte, rouwen heeft tijd nodig en is bij tijd en wijlen heel rauw,
knuffel,
Jeannet
Wat heb jij ook een vreselijk en verdrietig verhaal. Jouw lieve zoon, pas 16 jaar. Zo oneerlijk. Ik denk dat hij, net als mijn vriend ook niet gewild heeft dat wij alles zouden zien wat in hun hoofden omging. Dat hadden we ook niet aangekund.
Ik denk uit wat ik zo lees dat ik van te voren nog meer signalen dan jij heb gehad. Maar evengoed heeft mijn vriend me ook vaak genoeg "zand in de ogen gestrooid", of is hij in ieder geval niet helemaal eerlijk tegen me geweest. We moeten het onszelf niet kwalijk nemen dat we het niet hebben zien aankomen. Natuurlijk gaat mijn gevoel vaak genoeg met mij aan de haal, maar verstandelijk gezien hebben onze geliefdes er zelf voor gekozen. En dat is natuurlijk ook niet helemaal waar, want hun psychische lijden is de doodsoorzaak. Het had niets meer te maken met de keuzes die wij kenden van onze geliefden.
Lieve Jeannet ik wens jou ook alle sterkte en goeds.
Knuffel terug!
Gerhard
Dat het gebeurd bij mensen die zielsveel van elkaar hielden
Want weet zeker dat hij van mij veel gehouden heeft ,net zoals jij weet dat hij veel van jou hield.
Het maakt het zeker niet makkelijker,weet nog steeds niet hoe ik zonder hem verder moet.
32 jaar samen en dan ??
Probeer het elke dag opnieuw en hoop dat het me gaat lukken
En dat gun ik jou ook .succes met alles wat je nu gaat doen
Lieve groetjes Miepke
We moeten ons proberen te warmen aan de jaren van liefde die we hebben gekend. Want dat waren een hoop jaren vol van liefde. Erg herkenbaar dat je schrijft niet weten hoe verder te moeten. Dat heb ik namelijk precies hetzelfde. Maaer we blijven het proberen. In liefde voor en uit naam van onze geliefde. Voor altijd in ons hart!
Ik gun jou ook alle goeds en succes met wat je gaat doen, met het leven en toch ook met het opnieuw vinden van geluk in welke vorm dan ook.
Lieve Groeten
Gerhard
Bedankt voor je verhaal. Verbluffend hoeveel paralellen er tussen onze verhalen zijn inderdaad. Mensen zeggen tegen me dat het knap is dat ik het zo heb aangepakt. En dat ik er zo tegenaan kijk. En toch blijft het dan toch knagen. Misschien herken je dat ook? Kan me goed voorstellen dat je daarom alsnog professionele hulp gaat zoeken. Voor mij heeft de stap naar een lotgenotengroep bij Slachtofferhulp geholpen. Heel veel succes bij je intakegesprek morgen! Ik hoop dat je de steun van je vriend gaat voelen. Helemaal weg is ie niet toch?
Groeten, Vincent
Nee weg gaat mijn lieve vriend nooit meer (helemaal). Ondanks dat hij er niet meer is, weet ik wat hij zou zeggen in verschillende situaties. Dat is fijn. Mensen complimenteren mij ook met dat ik "het zo goed doe". Dat voelt nog niet helemaal zo, dus vandaar ook nu professionele hulp. Dat stelt me al gelukkig wat meer gerust, ondanks het feit dat het nu voor mij nog erg donker is allemaal. Ik leef mijn leven en probeer te genieten daar waar mogelijk, maar kan niet ontkennen dat het mega-zwaar is. Iedereen belooft me dat er betere tijden aanbreken, maar voor mij is dat nu nog moeilijk voorstelbaar. Maar ik zal blijven vechten. Voor mijn vriend!
Lieve Groeten
Gerhard
Wat mij vooral enorm raakte in jouw verhaal is de liefde die in al je zinnen doorklinkt.
Ik koester de liefde die we hadden in de 35 jaar samen en mijn liefde stopt niet bij de dood.
Ik ben doodsbang voor de toekomst, bang voor het enorme gemis wat blijvend is.
We moeten verder,maar het is elke dag weer een enorm gevecht.
Sterkte en hou je geliefde vast in je hart ❤
Onze geliefdes zullen altijd bij ons blijven. Hoezo "verwerken"? Het enige wat we kunnen proberen is het een plaats in ons leven te geven. Een plaats waarmee we de ander nooit zullen vergeten, maar waardoor we ook weer een beetje van het leven kunnen genieten. Want op zich is het leven mooi, ondanks het vreselijke onrecht en verdriet dat ons is aangedaan. We blijven de fijne herinneringen, en dat zijn er talloze, koesteren.
Jij ook alle liefs en heel veel sterkte!
Je liefdevolle verhaal maakt veel indruk op me. Voor zover ik, als volledige (anonieme) buitenstaander, daar iets over kan zeggen: het is overduidelijk dat jullie ontzettend veel van elkaar gehouden hebben en houden.
Het is bewonderenswaardig hoe je vriend, ondanks de onmogelijke ‘beslissing’ waar voor hij stond, heeft geprobeerd om het jou en anderen niet nóg moeilijker te maken. Ik hoop dat je troost vindt in de lieve brieven die hij heeft achtergelaten.
Ik ben afgelopen november mijn broer verloren aan zelfdoding. Ook hij vocht al jaren tegen zware depressies. Ondanks dat hij hard heeft gestreden zag hij uiteindelijk geen uitweg meer. Ook voor mij kwam het onverwacht, en ook weer niet.
Ik herken me in wat je zegt over dat de zwaarte van het leven ervoor kan zorgen dat iemand niet verder kan leven, en dat de ziekte iemand uiteindelijk kan dwingen tot zelfdoding. Helaas merk ik dat omstanders, vaak mensen die er wat verder vanaf staan, dit nog niet altijd begrijpen en zelfdoding opvatten als een eigen keuze. Zo was de reactie van mijn tante op het verlies van mijn broer; “maar dan zoek je toch hulp?!” en zei mijn oma “maar je hebt toch benen, je kunt toch uit bed komen?”. Dit soort opmerkingen doen heel veel pijn. Ik heb geen energie om uit te leggen wat een depressie is en met iemand kan doen.
Ik herken me ook volledig in wat je zegt over de zin van het leven kwijt zijn. Het is nu een paar maanden geleden dat ik mijn broer verloor en de lichamelijke klachten nemen af. Ik eet en slaap weer wat beter, en heb weer een enigszins normaal werkritme te pakken (dit laatste is volgens mij omdat ik geen enkele druk voelde van mijn leidinggevende om weer aan het werk te gaan). Maar het gevoel van zinloosheid blijft heel sterk aanwezig. Ik kan van alles doen, maar haal nergens plezier uit. Niks voelt zinvol. Zelfdoding zet je leven op z’n kop en laat je zien hoe wreed het leven kan zijn.
Mij helpt het om er veel over te praten, al merk ik (net als jij) dat het voor anderen soms lastig is. Toen ik een paar weken geleden vrienden bezocht die ik het afgelopen jaar wekelijks heb gezien lieten ze het onderwerp volledig onaangetast. Ik probeerde het zelf maar in het gesprek te brengen, maar ook daar kwam geen reactie op. Voor sommige mensen lijkt het een té moeilijk onderwerp. Ik voelde me verschrikkelijk toen ik die avond vertrok. Gelukkig zijn deze vrienden de uitzondering op de regel en blijven de meeste vrienden, familieleden en collega’s ernaar vragen.
Ook heb ik steun gezocht bij lotgenoten en maak ik nu deel uit van twee lotgenotengroepen waar nabestaanden van zelfdoding samenkomen en hun verhalen delen. Het geeft veel steun om te praten met mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, ondanks dat elk verlies weer anders is en iedereen op zijn manier rouwt.
Ik hoop dat je mensen hebt of vindt waarbij je niet het gevoel hebt dat je ze ‘lastig valt’ met je verdriet. Ik ben blij om te horen dat je ook professionele hulp hebt gezocht.
Zelf had ik net een intake achter de rug bij een psycholoog (voor iets anders) toen mijn broer overleed. Mijn psycholoog heeft me ontzettend geholpen de afgelopen maanden. Het gevoel van zinloosheid kan ze niet wegnemen, maar wel helpt ze bij begrip van mijn gevoelens. Daarnaast is het fijn om een klankboord te hebben.
Ik hoop op een goed intakegesprek morgen en ontzettend veel sterkte met dit ongelooflijke verlies!
Roos
Jouw verhaal raakt mij dan weer!
Ik vind het vreselijk om te moeten horen dat er meerdere mensen om jou heen staan die het overlijden van jouw broer niet begrijpen. Ik heb in mijn omgeving maar één iemand gehad met de reactie: Dat doe je toch niet? Verder snappen de mensen in mijn omgeving gelukkig allemaal dat een depressie een ziekte is die dodelijk kan zijn. Wat niet wegneemt dat ik al wel bij meerdere mensen boosheid heb gezien. Met name omdat hij mij achterliet. Ik zie dat anders. Ik ben niet echt boos op hem. Hij was niet meer echt met mij bezig toen hij dit definitieve besluit nam. Hij kon ook echt niet meer bezig zijn met mij en vele anderen. Dat is zo verdrietig.
Mijn werkgever is goed voor me. Via het werk heb ik een goede coach gekregen. Ze heeft veel ervaring. Ik mag er 6 keer naar toe, betaald door mijn werkgever. Ik vind dat een hele fijne geste. Via de huisarts kan ik ook hulp krijgen maar sta ik op een wachtlijst voor een psycholoog. Daar kan ik op zijn vroegst pas over drie maanden terecht. Misschien is dat dan helemaal niet meer nodig. Want ik heb inmiddels al twee sessies gehad bij de coach van mijn werk. Dat was erg heftig, verdrietig, confronterend etc. Maar ook verhelderend, hoopgevend, rustgevend etc.
Het is wel absurd dat je met een hulpvraag van psychische aard via de huisarts minstens drie maanden moet wachten op hulp. Eerlijk gezegd vind ik dat ongehoord.
Ik denk dat contact met lotgenoten enorm steunvol is. Ik ben op dit moment niet echt in contact met een lotgenotengroep, maar vind veel steun bij familie en vrienden die mijn geliefde ook zo enorm missen. Ook willen ze er graag voor mij zijn. De een lukt dat net iets beter dan de ander ;)
Ik lijk veel te hebben aan de hulp van de coach. Maar wie weet ga ik uiteindelijk ook nog op zoek naar een lotgenotengroep. De steun hier is in ieder geval hartverwarmend. En wil je bedanken voor je mooie en lieve reactie op mijn schrijven. Dat doet me goed!
Lieve Groeten
Gerhard
Wat een mooi verhaal wat je hier deelt. Ik herken mij heel erg in je verhaal. Mijn vader heeft het gelukkig ook op een plek gedaan waar andere mensen hem hebben gevonden. Ik heb ook goed contact met dit stel en ik ben zelfs met de politie naar de plek geweest. Zij hebben altijd voor mij klaar gestaan. Helaas heeft mijn vader voor mij niets achtergelaten en heb ik veel schuldgevoel en struggle ik na 2 jaar nog steeds met super veel verdriet. Een hele dikke digitale knuffel!
Ik heb de bewuste agent in een lesmoment mogen bedanken waar 20 agenten-in-opleiding bij waren. Dit maakte op iedereen veel indruk. De politie is je beste vriend!!
Schuldgevoel... Ja wel herkenbaar. Dat doet mijn gevoel de laatste maanden ook best vaak. Hoewel ik rationeel vind dat er bij zelfdoding nooit eenzijdig ergens schuld neergelegd kan worden. Dat heb ik namelijk tot het overlijden van mijn partner altijd zo gevonden en geroepen. Natuurlijk kan het zijn dat jij je als zoon/dochter verre van voorbeeldig hebt gedragen en ik als partner meer dan een beetje te kort ben geschoten, maar als dat zo was dan hadden ze ons kunnen verbannen uit hun leven.
Tot zelfdoding komen is een complex proces, daar ben ik van overtuigd. Zij konden op het laatst niet meer bezig zijn met ons, zoals wij dat tot op de dag van vandaag wel met hen kunnen. Mijn vriend schreef letterlijk in zijn brieven zinnen als: "Ondraaglijk lijden", "Een uitzichtloze tunnel" "Nu eindelijk het juk van het leven af mogen doen". Ik ken jou en je vader natuurlijk niet, maar weet eigenlijk zeker dat deze zinnen ook voor hem op het eind van toepassing waren! Een hele dikke digitale knuffel terug!