Inmiddels bijna 6,5 jaar geleden leerde ik een jongen kennen. 

Het was toen een stille en grappige jongen. 

Hij ging na een ontmoeting in de kerk mij volgen op social media en raakte we daar aan de praat. 

Ik was 13 en had nog nooit een vriendje gehad, want was hier totaal niet mee bezig. Hij was 16.

Hij wilde een keertje afspreken, wat we die dag gingen doen kan ik me gelukkig niet meer herinneren. 

Na dit keertje afspreken bleven we praten en zijn elkaar vaker gaan zien.

We kregen een relatie en hij ging mijn familie ontmoeten. Mijn moeder kreeg al snel argwaan en vertrouwde hem niet, maar zag in dat hij me volledig in zijn zinnen had. En dat het geen zin had om dit tegen mij uit te spreken. Achteraf was dit een verstandige keuze van haar, want als zij dit had gedaan was ik meteen vertrokken.

Na een paar weken stelde hij voor om seks te hebben. Ik gaf aan hier niet klaar voor te zijn, maar hij bleef er op doordringen. Dit lukte hem niet dus begon hij met chanteren “je houd toch van me, dan hoort het erbij”.

Drie dagen voor mijn veertiende verjaardag kwam het moment. We waren in mijn slaapkamer, me enige veilige plek omdat hij me langzamerhand al bij iedereen had weggetrokken. Mijn vrienden namen afstand van mij en me familie had de hoop ergens opgegeven en stonden niet achter mijn keuze om met hem te zijn(zoals ik dit ervaarde) 

We lagen op me bed en hij zei “nu moet het gebeuren” ik weet nog goed dat ik nee bleef zeggen en het aan de kant wilde schuiven. Maar voor ik het wist trok hij mijn broek naar beneden. Ik begon tegen te stribbelen, maar na vijf minuten gaf mijn lichaam zich over. Alles gebeurde gewoon en ik bevroor en staarde naar de grond. Zelfs de pijn voelde ik niet, dit kwam pas achteraf.

Nadat deze keer gebeurd was hoopte ik dat het zou stoppen.

Maar integendeel werd het met de dag erger. Als ik onbeschoft was duwde hij me op de grond, schopte voetballen in mijn buik, reed tegen mij aan met zijn fiets , greep hij me hard vast en soms nog wel erger. Dit waren “grapjes” volgens hem.

Toen hij zag dat ik hier niks mee durfde te doen en hem als enige in mijn leven zag voelde hij zich machtiger dan hiervoor. Hij kon mij bellen dat ik nu moest komen, als ik niet kwam zei hij “dan is het over en ben je helemaal alleen hé en alleen kan je niks”. Op 14 jarige leeftijd was dit dacht ik het ergste wat er kon gebeuren, terwijl dit juist het veiligste was.

Vandaar dat ik altijd kwam als hij belde. Toen ik aankwam wist ik al wat me te wachten stond, hij wilde seks en meer niet. Dit was dan ook niet in zijn huis, want daar mocht ik nooit komen.

Het was vaak op een plek ergens buiten, waar gewoon mensen konden komen maar dat ik daarover nadacht was aanstellen volgens hem.

Vaak kwam er bij de keren seks geweld kijken, omdat ik tegen stribbelde en hij mij eigenlijk gewoon in de houtgreep had.

Hier bleef het niet bij want hij had alle controle op mij. Hij wist waar en met wie ik was omdat hij jongens had die mij in de gaten konden houden, meerdere malen spraken mannen mij aan omdat hij verteld had aan hen wat hij met mij doet.

Uiteindelijk is het gelukkig uit gegaan omdat ik respectloos was geweest over privé omstandigheden van hem.

Ik belandde in een zwart gat en was voor alles bang. Hij zei dat hij me zou opwachten om me in elkaar te slaan want “een hoertje zoals ik “ moet niet durven zo over hem te praten en mag dat gerust voelen.

Twee jaar lang heb ik me mond gehouden over dit alles. Maar ben op mijn 16e psychische problemen gaan krijgen en had last van OCD. Achteraf gezien kwam dit dus door een enorm trauma. 

Op mijn 17e durfde ik het naar buiten te brengen tijdens me therapie en heb EMDR gekregen. 

Ik moest ook fysiek terug gaan naar de plekken waar dit was gebeurd, plekken die ik al die tijd had vermeden omdat ik anders in angst naar huis rende.

Na 2 jaar therapie was ik klaar om het met vrienden te bespreken en heb hun langzamerhand verteld wat er in die tijd is gebeurd. Dit deed ik meer voor mijn eigen proces.

Nooit heb ik aangifte gedaan.. Achteraf gezien heb ik daar veel spijt van omdat ik weet dat hij dit ook bij anderen heb gedaan, maar uit angst voor hem heb ik dit laten gebeuren. Hier voel ik me tot op de dag van vandaag schuldig over.

Ik zou het nog zoveel langer kunnen maken. Maar wat ik hier eigenlijk mee wil bereiken is : Praat erover als je jezelf hier (gedeeltelijk) in kan herkennen, ook al doe je dit anoniem. Het wegstoppen gaat niet werken, want vroeg of laat ga je er last van krijgen.

Mij is het ook gelukt! Zolang je jezelf open durft te stellen gaat dit jou ook lukken.

ik vind het erg spannend om dit openbaar  te delen omdat het nog dagelijks een herinnering is waar ik vaak aan moet denken, maar ik weet dat dit anderen heel erg zou kunnen helpen.