Hallo allemaal, ik heb mijn zusje een maand geleden verloren aan zelfmoord.
Zij zat eerst jaren lang aan de drugs oa cocaïne.
8 September kwam ik aan haar deur, maar ze deed niet open.
Samen met haar GGZ begeleidster belde wij maar de politie.
Helaas vonden ze haar hangend aan haar deur met een handdoek.
En wat middelen die zij had genomen.
Wij konden ook geen afscheid van haar nemen, want het was te erg om haar te zien.
Ze ging er vermoedelijk al 4 a 5 dagen.
Verder weet ik niet hoe ik verder moet.
Ik denk namelijk nog af en toe dat ze gewoon thuis zit
Maar diep van binnen weet ik dat ze er niet meer is.
Hoe verwerk je zoiets?
Ik heb bijvoorbeeld een altaar gemaakt voor haar.
En ik ga elke week naar haar graf om te praten met haar.
Misschien raar, maar ik weet niet wat helpt.
Kan iemand mij misschien tips geven wat zou kunnen helpen.
Alvast bedankt.
10 reacties
He pluisje ik.heb mijn man verloren 27aug hij heeft zich ook opgehangen ik zou niet hoe ik dit ook moet verwerken
Hoe ga jij hier mee om?
Wat doe jij om jou verdriet te verwerken.
Ik vind het namelijk erg moeilijk.
Hi Wilma en Pluisje, ik ben 2 jaar geleden mijn vader verloren aan hetzelfde en ik had nooit verwacht dat ik er overheen zou komen. Al denk ik er nog iedere dag aan, ik begin wel in te zien dat dit zijn keuze is geweest en dat hij geen andere uitweg meer zag. Ook al ben ik er achter gekomen dat hij het uit paniek heeft gedaan en wij nooit iets door hebben gehad dat mijn vader psychische problemen had.
Ieder verhaal is uniek en ik wil jullie een virtuele knuffel geven voor de komende tijd!
Bedankt voor jullie reacties en ik wens jullie ook veel sterkte.
Hallo Pluisje,
Nog gecondoleerd.
Zo kort geleden nog.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Mijn vader is nu bijna een jaar geleden overleden.
Het enige wat ik kan zeggen: is rouw op jouw manier.
Wat mooi dat je een altaar hebt gemaakt en naar haar graf gaat.
Wat mij in het begin erg hielp is in gesprek gaan met mensen die ook iemand waren verloren (niet perse aan zelfdoding).
Ik ging heel veel boeken lezen over zelfdoding.
Ik heb in een lotgenotengroep gezeten van slachtofferhulp. Kinderen van ouders na zelfdoding.
Ook volg ik op social media slachtofferhulp en 113 Zelfmoordpreventie.
Ik ben een keer naar de POH geweest en start volgende week met de psycholoog.
Ik heb afgelopen zondag de 4mijl van Groningen gelopen met een shirt van 113 Zelfmoordpreventie om aandacht te vragen.
Ik hoop dat dit je helpt.
Ik zal aan je denken.
Oke heel erg bedankt.
En ook jij heel veel sterkte met het verlies van jou vader..
Ik wil zeker hulp van slachtofferhulp inschakelen.
En misschien van me af schrijven.
Heel erg bedankt.
He pluisje ik heb hem ook gevonden voor mijn is het morgen 7weken geleden ik weet niet of ik hier nog overheen komt ik heb elke verdriet ik zit in een huis met allerlei herinnering en ik ben kwaad ik heb verdriet ik voele eenzaam ik wil zelf niet meer verder misshien dat het ooit beter gaat maar nu nog lang niet
Nou 7 weken is ook nog vers.
Ik heb af en toe dat ik in een ander wereldje leef, tenminste zo voelt het.
Elke dag denk ik aan haar.
En zeg dan tegen mezelf dat ik hoop dat ze nu eindelijk rust heeft en misschien op een betere plek zit.
Daar hou ik me maar aan vast.
Hoi Wilma,
Ik heb 9 maanden geleden mijn beste vriendin aan zelfdoding verloren en ik moet zeggen de scherpe randen gaan er een beetje vanaf.
Het is voor jou nog zo kort geleden en kun je nog niet zien dat het leven nog wel de moeite waard is geef het tijd.
En zoek zeker hulp die bij je past ( heb ik ook gedaan)
Je hoeft het niet alleen te doen en dit kun je (eigenlijk) ook niet alleen verwerken.
Het is sterven met een extra moeilijke dimensie erbij.
Voor mij zijn emoties die er bestaan voorbijgekomen en heb ze ook toegelaten.
Er tegen vechten maakt het nog moeilijker.
Heel veel sterkte!!
Liefs en een dikke knuffel,
Hannah
Hey pluisje, wat is dat toch recent :( ik zit zelf ook pas een paar maanden later in het proces. Uit mijn eigen ervaring rouwt iedereen anders, zelf ben ik snel videos gaan kijken en boeken gaan lezen over het onderwerp. Ik dat het het een poging was tot het rationaliseren wat ik voelde, om er ook wat meer 'grip' op te krijgen. Stiekem was het enkel een ''coping mechanism", want het beste 'medicijn' was toch gewoon tijd...
Ik heb het elders ook gepost, maar het wordt beter, langzaam, maar zeker. Het gat blijft, maar je bouwt er langzaam nieuwe ervaringen omheen, waardoor het toch allemaal wat lichter aanvoelt. Ik denk nog altijd elke dag aan mijn moeder, maar de gevoelens komen in eb en vloed. Je moet vooral doen wat jou helpt, en de tijd zijn werk ook laten doen. Als het lastig blijft dan is therapie misschien ook een idee, want soms is een wond te groot om zelf te goed te helen. Zorg dan ook heel goed voor jezelf, vooral nu dat het allemaal wat lastiger gaat. Veel liefs, ook van mij.