De dag dat alles veranderde,

Het is zondag morgen 29 maart 2020, 6:13 ik word wakker van de huistelefoon. Het is mijn middelste zoon. Mam is papa in bed. Ik ga kijken. Nee jongen daar is hij niet . Mam is zijn auto thuis. Nee jongen staat er niet. Mam lees dan even in de groeps app. Papa heeft een raar appje gestuurd en ik krijg hem niet te pakken. Zal ik hem gaan zoeken. Nee lieverd, jij blijft daar als ik wat weet dan belt mama jou. Ik ga naar beneden en maak mijn moeder wakker. Mam ik ga even kijken of hij op de zaak is. Mijn moeder leest ondertussen het appje en zegt: jij gaat niet alleen. Tegen mijn dochter zeg ik dat ik zo terug ben. Dat ik even op de zaak ga kijken. Dat ze maar even in het bed van mama moet gaan liggen. Ik kom aan op de zaak. Nog geen 600 meter van ons huis. Ik zie het licht branden en zijn auto staat vreemd voor de deur. Ik loop niets vermoedend naar de deur. En krijg daar de schrik van mijn leven. Daar heeft hij zichzelf van het leven beroofd. Hij heeft zichzelf verhangen. Ik sta aan de grond genageld. Mijn moeder belt 112. Ik sta en doe niks. Ik bel mijn zoon. Zeg dat hij kan komen. Maar dat papa er niet meer is. Dat hij naar de zaak mag komen. Maar niet verder dan het hek mag rijden. Ik bel mijn broer of hij zo snel mogelijk wil komen. Dat er iets heel ergs is gebeurt. Ik wil naar huis. Ik wil weg daar. Zodra de politie er is ga ik weg. Mijn moeder blijft daar voor de gegevens. Zij rijdt met mijn schoondochter naar oudste zoon. En verteld hem dat papa dood is. Ik vertel het thuis tegen mijn dochter. Het gillen van haar gaat door merg en been. Thuis stroomt het huis vol. Mijn broer zegt dat ik mensen moet gaan bellen. Voor het op sociale media verschijnt. Alles gebeurt op de automatische piloot. Je wil wel. Maar het lukt niet.  Ik had nl de avond hiervoor gezegd dat ik wilde scheiden. Daarmee leven is nog wel het moeilijkste. We zijn nu ruim een jaar verder, er was vrij snel een nieuwe liefde in mijn leven. Mensen zeggen daardoor, waarom heb jij er nog verdriet om, je wilde toch scheiden. Ja dat wilde ik ook. Maar hij heeft er voor gezorgd dat ik weduwe ben. En dat wilde ik niet. We hadden samen nog een mooi leven apart van elkaar kunnen hebben. Het verdriet in de ogen van onze kinderen. Het zien worstelen dat ze geen vader meer hebben terwijl dat ze hier gewoon nog te jong voor zijn. Ze hadden nog zoveel met hun vader kunnen doen. We proberen ons leven weer op te pakken. Met vallen en opstaan komen we er wel. Als is dit soms erg moeilijk. 

Een verdrietige vrouw en moeder