Mijn man heeft in mei 2020 zelfmoord gepleegd.

We waren sinds 2005 samen en heel gelukkig. We zijn getrouwd en kregen 2 prachtige kinderen. Na de geboorte van mijn dochter (2015) ging het steeds slechter met mijn man. Hij vond het opvoeden moeilijk al was hij de liefste vader die ik me maar voor mijn kinderen kon wensen. Opeens vond ik sinds 2016 blikken bier in huis wat ik niet kon verklaren en waar ik boos en verdrietig om werd. Dit deed onze relatie geen goed. Daarom ben ik met hem nov 2018 in relatietherapie gegaan en daar kwam naar voren tijdens een familie opstelling dat hij in zijn jeugd was mishandeld door zijn vader, geschopt en geslagen en geestelijk gekleineerd. Zijn vader die we normaal 3x per jaar zagen maat sinds hij een herseninfarct had gehad eind 2017 bij ons in het dorp in een verzorgingstehuis kwam wonen. We zagen hem opeens 3x per week. Ik deed alles voor mijn schoonvader, tot aan de incontinentie luiers aan toe. Ik wist echt niet wat ik hoorde en hoe ik mijn schoonvader onder ogen moest komen. We waren net met hem bezig met de levenseinde kliniek omdat mijn schoonvader vond dat zijn leven voltooid was, ze twijfelde nog en zeiden tegen hem u kunt natuurlijk ook stoppen met eten en drinken. Dat heeft hij gedaan.... en hij overleed in dec 2018.

Met mijn man ging het steeds slechter, ik begreep nu dat hij dronk op niet te hoeven voelen en over zijn mishandeling na te denken. Maar hij had mij wel heel veel pijn gedaan en zo konden we ook niet doorgaan. We besloten dat het beter was als hij even tijdelijk tot zichzelf zou komen en ik weer de liefde kon voelen voor hem nu ik wist waar het vandaan kwam. De drank had een hoop kapot gemaakt. Maar aan ons te werken ging het steeds slechter met mijn man. Ik heb hem nooit laten vallen en alles voor hem gedaan maar kon de liefdesrelatie niet meer, ik herkende mijn man niet meer terug. Ik wilde absoluut niet scheiden, altijd gehoopt en gedacht dat hij beter zou worden en we weer met elkaar onder 1 dak zouden wonen met onze kinderen maar helaas. Het ging helemaal mis, in feb 2019 een week na de verjaardag van onze dochter die 4 was geworden deed mijn man de 1ste poging. Gelukkig heb ik hem er net op tijd van weten te weerhouden maar de 1ste afscheidsbrief lag voor me in zijn auto. Vanaf die dag heb ik hem van kliniek naar kliniek gebracht. Eerst op een gesloten afdeling daarna op open afdelingen. De zorg in Nederland is hier echt te kirt geschoten, ze gaven hem alleen maar pillen. Anti-depressiva en stemmings stabilatoren. Niets hielp, hij zit inmiddels aan de 4de antidepressiva en in de 3de kliniek maar hij wilde niet meer. Eerst wilde hij ook stoppen met eten en drinken maar dit lukte niet omdat de kliniek aangaf dat hij handelde uit zijn depressie. Uiteindelijk is hij binnen 3 weken via een lid van de CLW aan een dodelijke pil gekomen. Dit wist ik en de kliniek. Helaas besloot de kliniek om tegen hem te zeggen dat hij de kliniek moest verlaten ipv dat ze hem hielpen. Ik was radeloos en was zo bang. Ik heb alle alarmbellen laten rinkelen maar de kliniek deed niets. Op de dag dat ik kwam praten dat het onverantwoord was om deze man de kliniek uit te zetten had hij die ochtend de pil ingenomen. Dit ontdekte ze toen ik op hem zat te wachten. De grond zakt onder je voeten vandaan.... Het is niet te bevatten dat we ooit zo gelukkig waren en dat het daarna als een rollercoaster helemaal mis ging in anderhalf jaar tijd. En dan moet je naar huis om je kinderen van 5 en 8 te vertellen dat hun vader is overleden.

Inmiddels zijn we 15 maanden verder en ben ik door een heel diep dal gegaan en met name naar eten gaan grijpen. Corona hielp ook niet echt mee. Het is zwaar, alleen met 2 kinderen van inmiddels 6 en 9 maar het gaat iets beter. De ene dag ben ik boos, dan verdrietig, dan heb ik medelijden, dan voel ik me schuldig Het gaat op en af. We hebben sinds zijn 1ste poging veel over de dood gesproken ook nog een paar dagen voor zijn dood. Hij had beloofd om afscheid van me te nemen als hij de pil in zou nemen maar dat heeft hij niet gedaan en dat doet zoveel pijn. Ik blijf met zoveel vragen zitten en zoveel onbegrip dat hij ons achter heeft gelaten. Helaas zullen die vragen nooit ingevuld worden. Ook na zijn dood kom ik erachter dat hij dingen voor me heeft verzwegen en dat doet zeer. Je gaat ervan uit dat je alles van elkaar weet en je elkaar kan helpen. Dit heeft veel invloed om mijn vertrouwen in mensen. Ik weet aan de ene kant dat hij ziek was maar aan de andere kant was hij voor mij gewoon die leuke normale man. Ik blijf het moeilijk vinden, niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn kinderen. Zij hebben ook veel verdriet en missen hun vader en hun gezin. Ze zijn getekend voor het leven. We doen het best wel goed met zijn drietjes maar vind het heel eenzaam en had mijn leven niet zo voor me gezien.

Maar ik wil door met leven voor mezelf en mijn kinderen, al gaat er geen dag voorbij dat hij niet in mijn hoofd zit. Sinds zijn 1ste poging leefde ik elke dag in angst dat de politie voor de deur zou staan. Die druk en angst is weg, we weten nu waar we aan toe zijn al is dit niet wat we wilden

Als er iemand vragen heeft of ergens over wil praten dan sta ik door voor open. Ik hoop dat mensen iets aan mijn verhaal hebben. Sterkte allemaal!