Beste allemaal,
Ik wil mezelf in het kort voorstellen.
Ik ben Anna en moeder van een zoon van 14 jaar, hij heeft een verstandelijke beperking en een dochter van 12 jaar.
Samen met m’n man ben ik 15 jaar getrouwd geweest. De laatste jaren van ons huwelijk kreeg m’n man psychische klachten. In het begin van het jaar ben ik tegen de wil van m’n partner gescheiden. Niet omdat ik niet meer om hem gaf maar omdat ik het niet meer trok.
we hebben voordat ik wilde scheiden geknokt voor hulp. Er kwam hulp maar het was niet voldoende.
in april van dit jaar heeft mijn ex partner suïcide gepleegd. Er is sprake van verdriet en gemis maar ook van rust.
Dit is in het kort even wat over ons.
Groet, Anna
4 reacties
Beste Anna, welkom op de Community en dapper dat jij de eerste bent die hier je verhaal doet. Je beschrijft een moeilijke tijd en ook dat er sprake is van een mix aan emoties; zowel van verdriet en gemis als ook rust. Mogelijk zijn er anderen die deze gevoelens herkennen. Dank voor het delen van je verhaal, en stel gerust ook vragen als daar behoefte aan is; andere leden kunnen deze vragen beantwoorden of met je meedenken.
Bedankt voor jouw verhaal & het voorstellen van jezelf!
Het gevoel van aan de ene kant 'rust' ervaren herken ik heel sterk! Hier heb ik ook wel eens mee geworsteld maar is zeker niet gek. Het gemis en het gevoel hebben van rust kunnen naast elkaar bestaan ervaar ik nu.
Zoals ik teruglees in je verhaal is het ook nog vrij recent allemaal.. hoe kijk je op het moment naar je gevoelens? Mogen ze er allemaal zijn?
Soms overvalt me een gevoel van verdriet. Dan zie ik een foto van m’n ex partner, ik zag afgelopen week een picto kaart voor mijn zoon rondom het overlijden van m’n man, mijn zoon kan op deze manier praten over het overlijden van zijn vader. Vaak wordt ik even emotioneel en dan weer verder.
Ik heb geen last van boosheid richting m’n ex partner. Ik heb van dichtbij zijn strijd en worsteling meegemaakt.
Verder vind ik het voor m’n dochter fijn dat ik geen boosheid ervaar en dat ik nog steeds om haar vader gaf.
Sterkte Anna, ik begrijp je gevoelens van verdriet, gemis en rust. Ik snap ook heel goed dat je het niet meer trok. Het is zo moeilijk dat je man ineens een psychiatrisch patiënt is en niet meer je man. Ik ben niet gescheiden maar kon ook de liefdesrelatie niet meer met hem aan. Ik voel me daar wel eens schuldig over. Heb jij dat ook?