Ik ben net nieuw hier, het is al een paar dagen dat ik stress heb en me angstig voel.
Dit is ook een hele opgave om te type maar ik ga het toch proberen. 
Ik heb uiteindelijk besloten om iets tegen meneer te doen en dat is ook een grootste reden waarom ik zo angstig en stress heb.
Aangezien een gedeelte nog steeds denkt dat het mijn fout is, ik niet goed mijn best heb gedaan om het tegen te houden.


Ik heb bijna een jaar bij een bepaald sportschool gesport waar ik een sport in de martial arts deed, mee deed fitnessen en mee hielp met het begeleiden van de kinderlessen daar.
Daar was een man mijn trainer plus de eigenaar van de sportschool die veel aandacht aan mij gaf eerst was het gewoon onschuldig, dat ik het goed deed, vooruit ging, een toppertje was, ik kreeg gewoon erg veel complimenten in tegenstelling tot andere en hij zocht mij ook vaak op.
Maar daar dacht ik nog niks bij.

Ik had hem op mijn social media en elke keer als ik een foto postte zei die vaker op een dag dat ik echt mooie foto’s heb er goed uitzie etc. Aangezien hij dat redelijk vaak zei voelde ik me er wel beetje ongemakkelijk bij maar daar haalde ik verder mijn schouders bij op.
Later vroeg hij ook of hij bij me mocht eten en zelfs een keer en slapen, ik wist niet wat ik hierop moest antwoorden lachte maar wat nerveus en antwoorde er vaag op toen ben ik snel weggelopen.
Op advies van een vriendin besloot ik om het toch een keer bij hem aan te kaarten, dat ik hier niet van gediend was, ik me er ongemakkelijk bij voelde maar toen ik met hem alleen in zijn kantoor zat draaide hij eromheen, deed alsof hij van niks wist en veranderde van onderwerp, zo vroeg hij dingen over mijn ouders, mijn broer/zus en over mijn verleden. Ik heb wel wat geantwoord waarop ik had gezegd dat ik een depressie heb, mentaal onstabiel ben op dit moment en dat ik in het verleden en zelfs nu nog weinig tot geen liefde heb gehad/gekregen.
Ik weet dat ik hier eigenlijk op had moeten reageren dat dit hem niks aanging, maar op zulke momenten lijkt wel alsof ik geen controle meer heb op wat ik zeg of doe, ik wordt wel angstig, mijn hoofd zegt dat ik dit moet zeggen, mijn mond moet open trekken maar als ik dat doe dan komt er iets heel anders uit en antwoord ik wat nerveus en lachterig.
Maar goed ik dacht verder als dit bij eenmalig blijft prima.

Maar dat gebeurde niet, ik mocht uiteindelijk helpen met het begeleiden van de kinderen hier zei hij vaker op een dag dat ik steeds knapper werd sinds ik bij hem sporten, keek ook met een best wel rare blik en glimlachte altijd als hij mij zag. Het was vaak op het moment dat ik de kinderen moest begeleiden naar buiten of dat ik bezig was met begeleiden en dus eigenlijk niet de tijd had om na te denken van wat hij zei en wat ik erop moest antwoorde, dus ook hierop deed ik wat lacherig over en antwoorde ik er niet echt op.
Later begon die over mijn seksfantasie te vragen, zei die zelfs een keer als ik ooit hulp nodig heb..
Ook elke keer deed ik lachterig om. Dat moment toen ik hem erop wilde aanspreken had ik het gevoel dat ik niet serieus door hem werd genomen en dat ik daarom ook niet nog een keer durfde om het hem aan te kaarten.
Ik was zwz in tweestrijd met mijzelf, door de dingen die ik in het verleden heb meegemaakt, weinig liefde gehad van thuis uit, veel gepest en bedrogen ben ik gevoeliger voor dit soort dingen, want het lijkt toch alsof er iemand is die interesse in je heeft terwijl alles in je lichaam schreeuwt dat het niet oke is, maar op dat moment negeerde ik heel dat gevoel.
Ook denk ik nu ook dat hij mijn vertrouwen heeft proberen te winnen om ten eerste voorzichtig te beginnen met complimentjes te geven, plus dat ik veel dingen mocht, hij mij opvrolijkte als ik me slecht voelde, hij grapjes maakte en dat soort dingen.
Maar met alles wat hij zei en vroeg voelde ik me ook weer angstig en als ik mijn therapeut moet geloven heeft mijn lichaam gekozen om de veiligste weg te kiezen en dat is om te antwoorden en hem bevriend te houden.

Maar er is een ding waar ik me nog steeds voor schaam, omdat het gewoon hartstikke dom is geweest na alle red flags en mijn gevoel en toch doordat ik me eenzaam voelde etc toch ja zei. Dit stuk is ook waar ik het allermeest last van heb.
Meneer stuurde me ook vaak appjes, dit waren redelijk normale appjes op een enkeling na dan.
Op een Zaterdag stuurde hij mij een appje en vroeg hij of ik fijn getraind had?
Ik antwoorde daarop ja.
Hij vroeg wat ik aan het doen was dus ik antwoorde gewoon dat ik TV aan het kijken was.
Hij antwoorde ik ga dadelijk een ijsje eten bij de Mcdonalds in -plaats naam- daar woon jij toch in de buurt?
Ik zo ja, daar woon ik op loop afstand, ik antwoorde later dat ik ook zin heb in een ijsje.
En hij zei dan kom je toch ook? Dus ik met mijn stomme hoofd ben daar heen gegaan, wel met mijn eigen auto, met het idee om daarna weer alleen naar huis te gaan.
Maar meneer zei daarna ik ben wel benieuwd hoe je woont, dan kunnen we samen nog even tv kijken.
En ik met mijn stomme kop zei dat hij dan achter me aan moest rijden en we wel even TV kunnen gaan kijken.
Maar doordat hij zoveel voor me had gedaan, ik twee keer al met hem alleen ben geweest hij twee mogelijkheden heeft gehad om aan mij te zitten maar dat niet deed, vertrouwde ik hem, ik dacht echt dat hij heus niet zover zou gaan.

Even flashforward.

Op de gegeven moment trok hij mij op zijn schoot, ik lag met mijn hoofd op zijn buik, op dat moment schrok ik en wist ik niks te doen en bevroor ik, best ruw streelde hij mijn hoofd, mijn rug en probeerde mijn broek in te komen, later zei die kom we gaan naar je kamer, pakte mijn hand en nam mij mee. Ik heb hier twee keer gezegd dat ik niet wilde, ook op mijn slaapkamer zei die kleed je uit maar ik zei nee. Uiteindelijk heeft hij zelf mn broek uitgetrokken, heeft best ruw mijn hoofd gepakt en zei op een voor mij best intimiderende manier ‘ik ben altijd lief voor je.’
Ik was toen bang, ik bevroor, kon niks meer over mijn lippen krijgen en heb het laten gebeuren in de hoop dat het snel klaar was.

Heb het nog een tijdje volgehouden bij zijn sportschool maar na een ruzie met hem ben ik er weggegaan waarin ik het gevoel kreeg dat alles mijn schuld is.

Ow, een keer had hij gezegd tegen mij dat hij mij aan het zoeken was in mijn woonplaats maar mij niet kon vinden, dood serieus, zonder lach en dit beangstigende mij ook. Ik ga ervanuit dat het een grapje was maar ik kan dat niet met zekerheid zeggen. Zwz is dit iets wat je niet zegt lijkt me.

Maar in ieder geval waar ik zo onzeker over ben is over dat stukje hoe hij praatte met mij op de sportschool, omdat ik een keer met hem erover heb proberen te hebben dat ik me hier niet prettig bij voel, me niet serieus genomen voelde en dat, dat hij verder ging mijn fout is geweest omdat als ik durfde om mijn mond open te trekken hij er misschien wel mee gestopt was.

De tweede stukje dat hij bij mij thuis is geweest, daar schaam ik me erg voor, zoveel red flags, zoveel waarschuwingen en zoveel slechte onderbuik gevoel maar ik heb besloten om het allemaal te negeren omdat ik ondanks alles dacht dat hij toch een vriend van me was en echt niet zover zou gaan.
Dat ik zo naïef kon zijn om me dit te doen laten geloven.
En zelfs nu verzin ik nog steeds excuses voor hem, het heeft vast een reden, ik zal er wel na gemaakt hebben, het is mijn schuld etc.

Meneer is 59+getrouwd en ik ben 26.