Ouder van: zoekend naar een luisterend oor

Aan degene die dit leest,

Ken je dat gevoel? 

Eenzaam, maar niet alleen? Je zo machteloos voelen dat je op elk moment van de dag van de daken wil schreeuwen dat dit nu jouw leven is terwijl die van ieder ander "gewoon" doorgaat alsof er niets is gebeurd? Om je gehoord te willen voelen, maar dat je weet dat dit iets is waarvan je niet wilt dat iemand dit weet, want dit mag gewoon niet waar zijn?

Niet bij ons.

Niet bij een ander.

Bij niemand.

Ik geloof oprecht dat elk huis zo z'n kruisje heeft. 

"Niets is wat het lijkt.."

Maar op dit moment kan ik alleen maar denken dat de wereld om ons hoort te draaien en dat alles wat een ander meemaakt, mij niets interesseert. Lekker belangrijk wat een ander meemaakt, wij zijn het belangrijkst.

Elke dag probeer ik mij niet te verliezen in verdriet, de pijn of in de boosheid waarvan ik dacht dat ik die nog niet voelde.

Waarom ken ik verder niemand waarmee ik kan praten? Die diezelfde vragen heeft als ik? Die dezelfde pijn voelt als ik?

Waarom? Terwijl ik diep van binnen hoop dat niemand anders dit mee hoeft te maken..

Elke dag denk ik dat het erger had gekund, maar hoe vaak dit voor mezelf herhaal des te minder het mij nog helpt. 

Weken geleden heb ik mij dan toch bij deze community aangemeld in de hoop mensen te kunnen spreken over soortgelijke situaties. Maar ook nu kreeg ik weer het gevoel van eenzaamheid. "De groep is nog vrij nieuw, er zijn nog weinig verhalen, wil jij je verhaal delen?".

Nee, dat wil ik eigenlijk helemaal niet. 

Ik ben op zoek naar herkenning, een weg te vinden in het verdriet wat mij gek maakt. Zoekend naar mensen die uiteindelijk hieruit zijn gekomen..

Maar dan denk ik aan mezelf en aan de andere vrouw of man die nu op de bank ligt, moed heeft verzameld om aan haar of zijn verdriet te werken, zichzelf te confronteren met de situatie, maar niets vindt en het weer een stukje verder wegstopt..

Mijn wondertje is misbruikt. Hoe kan dit?

Ze heeft nergens last van, ze is nog altijd het lieve en vrolijke meisje als hoe wij haar kennen. Gelukkig.

Maar wat als dit een mechanisme van haar is? Waar doen wij goed aan? De rechercheurs hebben aan ons doorgegeven dat zij na het verhoor geen aanleiding hebben/zagen om te denken dat zij hier last van heeft. Maar daartegenover staat dat ik als klein meisje iets soortgelijks heb meegemaakt. In een andere omgeving, maar wel altijd dingen heb weggestopt. Wat als ons meisje dit nu ook doet?

Hoe kan ik mijn zorgen wegnemen zonder dat ik haar belast met de gedachtes die in mijn hoofd zitten?

Hoe gaat een ander om met deze gedachtes wanneer jouw hoop met de dag kleiner wordt? Want ja, het gaat goed met haar, er zijn geen gedragsproblemen, ze uit zich niet anders.. Als je niets zou weten zou je oprecht kunnen zeggen "alsof er nooit wat is gebeurd.."

Waarom lukt mij dit niet?

Hoe lukt het jou wel?