Het was 10 uur ’s ochtends op maandag 18 april 2022. Mijn vader zou met mij en een horde andere hulptroepen komen helpen met mijn verhuizing. Ik had het hem een paar weken daarvoor gevraagd. Ik vond dat ik hem meer moest betrekken, en wilde hem erbij hebben. Ik miste hem. Vanaf het moment dat we te horen kregen dat we het huis kregen, tot de oplevering die nog maanden op zich zou laten wachten. Ik ging namelijk samenwonen met mijn vriend - na 9 jaar in een studiootje in de grote stad gewoond te hebben. Het huis waar ook mijn vader mij op 12 januari 2013 met een gehuurde verhuisbus naartoe reed.
Hij kwam aanrijden in de auto van zijn vriendin, een zwarte auto met bordeaux rood stoffen dak. Met de Duitse kentekenplaat in het vizier. Mijn vader komt aanlopen. Ik ben zo blij hem te zien. Hij draagt een blauw jasje en mooi overhemd en nette schoenen. Mijn indruk is dat hij er keurig uitziet voor iemand die straks met verstofde verhuisdozen in zijn armen loopt. We geven elkaar een vluchtige knuffel. Zo eentje die je doet als je een beetje gestresst bent - overenthousiast voor het feit dat je gaat samenwonen - druk in de weer en met een vol en chaotisch hoofd. Hij is stil die dag, en gaat al erg vroeg naar huis als de verhuizing erop zit. Iets wat ik merkwaardig vindt maar op dat moment geen conclusie aan kan verbinden.
Dit was de allerlaatste keer dat ik mijn vader zou zien. Ooit. Hij overleed op 28 april 2022 aan een onnatuurlijke dood. Zelfdoding.
Op moment dat om 3 uur 's nachts de politie voor mijn deur stond en me dit nieuws verkondigde, dan staat je wereld stil. Ik was de eerste die het wist van mijn zusje en moeder. Zijn Duitse partner had hem gevonden - maar was logischerwijs zo in shock en daardoor niet in staat geweest ons in te lichten. Via de Duitse rechercheur is Interpol ingelicht en zo kwam de Nederlandse politie in de nacht van 28 april aan mijn gegevens. Om vervolgens te horen wat de aard is van het overlijden, kan je op dat moment nog niet bevatten. Ik denk dat ik dat nog steeds niet kan bevatten. Je hoort dat er een afscheidsbrief is, je hoort waar hij is gevonden en hoe hij het heeft gedaan. Je hoort dat zijn dood waarschijnlijk lang heeft geduurd. Je hoort de meest afschuwelijke feiten - een confrontatie die in je ergste nachtmerries niet eens bestaan.
Mijn vriend en ik bellen direct mijn moeder en stiefvader, en rijden z.s.m. die nacht naar mijn zusje en haar vriend om ze in te lichten. Wat volgt is een rollercoaster die nog niet is geëindigd. Ik vermoed ook nooit zal eindigen - maar wellicht zijn weg vindt in een rustiger vaarwater.
Ik heb nog nooit zoveel gevoeld in 5 maanden tijd. Hopeloosheid, wanhoop, moedeloosheid, liefde, verdriet, boosheid, frustratie, stress, angst, eenzaamheid, begrip, en somberheid. Mijn hoofd voelt op slot, totaal geblokkeerd, een mistig brein en nog niet in staat langer dan 2 uur per dag op werk te functioneren. Alsof ik alles opnieuw moet leren. In sociale situaties voel ik me vervreemd, alsof ik me bevindt in een parallel universum. Het is lastig uit te leggen wat dit allemaal met je doet, het voelt eenzaam. Maar de mensen die dichtbij me staan zoals mijn vriend, mijn moeder, zusje, ooms en tantes, schoonfamilie, stiefvader, en ouders van mijn vader zijn van ongekende steun in wederzijds verdriet. Net als mijn beste vrienden. Met mijn therapeut verwerk ik het trauma d.m.v. EMDR en praat ik veel over de gebeurtenis. Het is opnieuw zoeken naar jezelf als zoiets gebeurd. Zoeken naar een manier om de dagen door te komen, en om de feiten en het verlies te leren integreren in je leven.
Ik mis mijn vader enorm. De pijn is met dagen ondraaglijk. Je probeert troost te vinden in het zoeken naar een verklaring. En zo nieuwsgierig als ik ben, ben ik ongeveer ieder rouwboek gaan lezen die er bestaat. Van rationele Bibi naar nu een aanhanger van de spiritualiteit - iets om maar een soort verklaringsmodel te vinden voor wat er is gebeurd. Maar het is niet een haar minder de pijn, het verneukt je lijf, je systeem, je zijn en alles wat je kende. Er is een Bibi vóór het overlijden, en daarna.
We zullen doorgaan - stap voor stap, traan voor traan - ook voor jou papa, want ik weet dat je dit niet had gewild, zelfdoding is geen keuze. Ik weet niet wat er in je hoofd omging - en ik zal er ook nooit achterkomen, ondanks dat ik zo hard heb gevochten dichtbij je te komen. Je kon het niet toelaten. Het verscheurd me van verdriet dat er een hersenkronkel in jou in staat is geweest je deze fatale afslag te laten nemen. Een tunnel waarin je de uitgang niet meer vond. Het doet me pijn dat je zo alleen bent geweest met je gedachten, je gevoelens en dat ondanks je actief hulp zocht en actief bezig was met je goed voelen dit jou is overkomen. We hadden het allemaal niet zien aankomen omdat we dachten dat je stabiel was, nog maar een jaar nadat je de diagnose 'bipolaire stoornis' kreeg waar je al mee stoeide, je vond het stigma zo lastig. Je praatte over jezelf alsof je had gefaald. Hoe vaak mijn zusje en ik tegen je zeiden dat je voor ons gewoon nog steeds onze papa was. Deze uitspraken bleken achteraf enkel het topje van een enorme ijsberg, iets wat je op dat moment niet signaleert als iets wat ernstig kan zijn. Want dit scenario is überhaupt nooit in me opgekomen dat zou kunnen gebeuren. Zo onzichtbaar.
Met mijn hele hart hoop ik dat je nu rust hebt gevonden. Ergens op een wolk, met je voeten in het zand en uitkijkend op de zee. Ik gun het je zo. Ik hou van je, en dat zal ik altijd blijven doen.
Lang zal je herinnering leven, rust zacht pap, we houden het recht hierzo.
X Bibi
P.s. veel kracht en liefde voor iedereen die hiermee moet dealen. Ik zie jullie.
