Voor nabestaanden van zelfdoding

Het is nu ruim drie jaar geleden dat mijn vriendin zelf afscheid nam. Wat ik in de jaren altijd lastig heb gevonden, is het vertellen waaraan ze gestorven is. Ze was 41, dus mensen gaan eigenlijk altijd uit van een ziekte, of ongeluk bijvoorbeeld.

Ze was een prachtige vrouw, waarover ik veel mooie verhalen kan vertellen. Ik wil dat ze ook zo gezien wordt. Niet als iemand die zelfmoord pleegde. Daarom vermijd ik dat woord en spreek over 'afscheid nemen'. Daarna vertel ik direct hoeveel ze uit het leven heeft gehaald en hoe mooi haar leven was. Want dat was het ook. Ja, ze had enkele depressies, maar die speelde zeker niet de boventoon.

Door dit er direct daarna te vertellen, merk ik dat de schrikreactie van mensen meestal ook weggaat. Ik merk dat het voor mensen een heel ongemakkelijke mededeling is. Niet heel gek natuurlijk.

Hoe gaan jullie hiermee om? Wellicht is het leven van jullie naaste wel problematischer geweest, maar hoe brengen jullie de mededeling als het ter sprake komt?

Het is nu ruim drie jaar geleden dat mijn vriendin zelf afscheid nam. Wat ik in de jaren altijd lastig heb gevonden, is het vertellen waaraan ze gestorven is. Ze was 41, dus mensen gaan eigenlijk altijd uit van een ziekte, of ongeluk bijvoorbeeld.

Ze was een prachtige vrouw, waarover ik veel mooie verhalen kan vertellen. Ik wil dat ze ook zo gezien wordt. Niet als iemand die zelfmoord pleegde. Daarom vermijd ik dat woord en spreek over 'afscheid nemen'. Daarna vertel ik direct hoeveel ze uit het leven heeft gehaald en hoe mooi haar leven was. Want dat was het ook. Ja, ze had enkele depressies, maar die speelde zeker niet de boventoon.

Door dit er direct daarna te vertellen, merk ik dat de schrikreactie van mensen meestal ook weggaat. Ik merk dat het voor mensen een heel ongemakkelijke mededeling is. Niet heel gek natuurlijk.

Hoe gaan jullie hiermee om? Wellicht is het leven van jullie naaste wel problematischer geweest, maar hoe brengen jullie de mededeling als het ter sprake komt?

Ik hoop dat dit forum me kan helpen hoe grip te krijgen op alles.

11 april 2023 is mijn vriend bewust uit het leven gestapt.

Ik wist het twee weken na zijn veroordeling dat de dag een feit zou zijn. De diepste gesprekken maar ook respect voor zijn keuze, ik wilde hem niet in een kelder alleen laten en heb besloten bij hem te blijven.

De dagen gevuld met laatste bucketwensen . Interview afgenomen voor zijn kinderen die hij al 10 jaar niet gezien had.

Alles op alles dat ze nooit een schuldgevoel zouden krijgen. 

Samen de begrafenis en muziek uitzoeken

De dagen werden uren. Hij had alles uitgepland. De paniek bij het opstaan... stappen van voorbereiding op geplande tijdstippen. tot hij mij de kamer uitstuurde. Op video opgenomen hoe hij het narcosemiddel in nam wat hij al jaren verborgen in huis had.

Hij ging op de bank zitten. Deed zijn bril af. Gaf mij de laatste kus toen ik hem vasthield.

Zei dat hij een beetje duizelig was en ik zag hem onder mijn ogen weg glippen.

Ik zat in een tilm. De meest slechte film en werd maar niet wakker tot de dag van vandaag.

Buiten zijn overleden en ik alles in mijn eentje geregeld had voor crematie ook de afwijzing en veroordeling naar mij omdat ik van hem hield.

Geen een van onze collega's was op de begrafenis. Wel veel oud-collega die het hele verhaal kende.

Mijn eigen kinderen en familie. Een wx die aangifte tegen me deed vlak na de dag dat hij overleden was op iets waar ik bijgod niet wist waar het was. Afscheidwebsite. 

Het jaar ervoor een scheiding omdat ik al jaren in een toxische relatie zat.

Ex die dag na overlijden dreigde huis te verkopen. 

Ik ben ingestort en bij de crisisdienst beland.

Mijn rugzak is te vol. Gevoel is volledig verdwenen. Ik huil zonder te voelen.

Ben echt kapot en heb het vertrouwen in de mens maar ook overheid justitie verloren.

Wat kan een mens zich alleen voelen

Ik hoop dat dit forum me kan helpen hoe grip te krijgen op alles.

11 april 2023 is mijn vriend bewust uit het leven gestapt.

Ik wist het twee weken na zijn veroordeling dat de dag een feit zou zijn. De diepste gesprekken maar ook respect voor zijn keuze, ik wilde hem niet in een kelder alleen laten en heb besloten bij hem te blijven.

De dagen gevuld met laatste bucketwensen . Interview afgenomen voor zijn kinderen die hij al 10 jaar niet gezien had.

Alles op alles dat ze nooit een schuldgevoel zouden krijgen. 

Samen de begrafenis en muziek uitzoeken

De dagen werden uren. Hij had alles uitgepland. De paniek bij het opstaan... stappen van voorbereiding op geplande tijdstippen. tot hij mij de kamer uitstuurde. Op video opgenomen hoe hij het narcosemiddel in nam wat hij al jaren verborgen in huis had.

Hij ging op de bank zitten. Deed zijn bril af. Gaf mij de laatste kus toen ik hem vasthield.

Zei dat hij een beetje duizelig was en ik zag hem onder mijn ogen weg glippen.

Ik zat in een tilm. De meest slechte film en werd maar niet wakker tot de dag van vandaag.

Buiten zijn overleden en ik alles in mijn eentje geregeld had voor crematie ook de afwijzing en veroordeling naar mij omdat ik van hem hield.

Geen een van onze collega's was op de begrafenis. Wel veel oud-collega die het hele verhaal kende.

Mijn eigen kinderen en familie. Een wx die aangifte tegen me deed vlak na de dag dat hij overleden was op iets waar ik bijgod niet wist waar het was. Afscheidwebsite. 

Het jaar ervoor een scheiding omdat ik al jaren in een toxische relatie zat.

Ex die dag na overlijden dreigde huis te verkopen. 

Ik ben ingestort en bij de crisisdienst beland.

Mijn rugzak is te vol. Gevoel is volledig verdwenen. Ik huil zonder te voelen.

Ben echt kapot en heb het vertrouwen in de mens maar ook overheid justitie verloren.

Wat kan een mens zich alleen voelen

Hallo allemaal, 

Ik weet niet eens hoe ik dit verhaal moet beginnen. Maar sinds 17 februari is mijn leven veel veranderd. Mijn jeugdliefde, mijn maatje en de vader van onze kinderen is niet meer. 

Hij besloot die dag dat het genoeg was geweest. Bizar!

Nu blijf ik achter met onze kinderen. Elke dag opnieuw een gevecht om er te zijn voor onze kinderen, maar ook nog het verdriet die ik zelf heb. 

Iedereen zegt tegen me je moet door voor de kinderen. Maar hoe ga je door na zoiets? Hoe kun je verder leven met dit verdriet. En dan nog niet gesproken over de lichamelijke pijn. 

Elke ochtend opnieuw wordt ik met dezelfde droom wakker om 06.19 de tijd dat hij is overleden. Is dit normaal? 

Hallo allemaal, 

Ik weet niet eens hoe ik dit verhaal moet beginnen. Maar sinds 17 februari is mijn leven veel veranderd. Mijn jeugdliefde, mijn maatje en de vader van onze kinderen is niet meer. 

Hij besloot die dag dat het genoeg was geweest. Bizar!

Nu blijf ik achter met onze kinderen. Elke dag opnieuw een gevecht om er te zijn voor onze kinderen, maar ook nog het verdriet die ik zelf heb. 

Iedereen zegt tegen me je moet door voor de kinderen. Maar hoe ga je door na zoiets? Hoe kun je verder leven met dit verdriet. En dan nog niet gesproken over de lichamelijke pijn. 

Elke ochtend opnieuw wordt ik met dezelfde droom wakker om 06.19 de tijd dat hij is overleden. Is dit normaal? 

afgelopen oktober heeft een goede vriend van me zichzelf van het leven beroofd. ik had zo graag iets voor hem willen doen. hij had het niet alleen hoeven doen. ik weet hoe het is. hij had het niet alleen mogen doen. ik had willen helpen. 

als ik eerder met mijn geaardheid naar buiten was gekomen misschien had hij geen schaamte gehad en vertrouwen in mij genomen. hadden we hier samen wat mee kunnen doen. samen op ontdekkingsreis. 

als hij maar niet een masker op had gedaan. als hij iemand binnen had gelaten. als dat masker maar niet zo verdomd sterk was geweest was onze lieve vriend, die te goed voor deze wereld was, misschien nog bij ons geweest. 

de tattoo is voor jou. we denken aan je. met heel ons hart. 

we weten dat je op een beter plek bent maar het doen pijn je elke dag te missen. het is niet hetzelfde zonder  jou

we houden van je

zijn dood heeft mij getriggerd. hoe gaan mensen hiermee om. hoe blijf je helder kijken. hoe laat je de emoties niet de overhand. 

afgelopen oktober heeft een goede vriend van me zichzelf van het leven beroofd. ik had zo graag iets voor hem willen doen. hij had het niet alleen hoeven doen. ik weet hoe het is. hij had het niet alleen mogen doen. ik had willen helpen. 

als ik eerder met mijn geaardheid naar buiten was gekomen misschien had hij geen schaamte gehad en vertrouwen in mij genomen. hadden we hier samen wat mee kunnen doen. samen op ontdekkingsreis. 

als hij maar niet een masker op had gedaan. als hij iemand binnen had gelaten. als dat masker maar niet zo verdomd sterk was geweest was onze lieve vriend, die te goed voor deze wereld was, misschien nog bij ons geweest. 

de tattoo is voor jou. we denken aan je. met heel ons hart. 

we weten dat je op een beter plek bent maar het doen pijn je elke dag te missen. het is niet hetzelfde zonder  jou

we houden van je

zijn dood heeft mij getriggerd. hoe gaan mensen hiermee om. hoe blijf je helder kijken. hoe laat je de emoties niet de overhand. 

Hallo allemaal, 

2weken geleden ben ik mijn partner verloren.. Hij zag het leven niet meer zitten!..

Ik weet niet zo goed wat ik nu met de situatie aan moet..

Er over praten doet mijn heel veel pijn en verdriet..

Ik probeer er zo min mogelijk er aan te denken en kan het soms ook nog niet geloven dat hij er niet meer is.. 

Hoe nu veder, vraag ik mij elke dag af...

Hallo allemaal, 

2weken geleden ben ik mijn partner verloren.. Hij zag het leven niet meer zitten!..

Ik weet niet zo goed wat ik nu met de situatie aan moet..

Er over praten doet mijn heel veel pijn en verdriet..

Ik probeer er zo min mogelijk er aan te denken en kan het soms ook nog niet geloven dat hij er niet meer is.. 

Hoe nu veder, vraag ik mij elke dag af...