Voor slachtoffers van geweld

Hallo allemaal,
Een dag voor afgelopen kerst ben ik slachtoffer geworden van huiselijk geweld door mijn toen al ex-vriend van een paar dagen.
Hij heeft mij flink gewurgd, toen ik geen lucht kreeg is mijn overlevingsstand in werking getreden en heb ik letterlijk voor mijn leven gevochten.
Ik heb mij zo erg verweerd dat ik zijn gezicht en oog kapot heb gekrabd, in zijn hand heb gebeten (die kapot gebeten is) en 2 tanden heb uitgeslagen.
Ik heb daarna de politie gebeld en aangifte gedaan, ook ben ik naar de huisartsenpost geweest voor de aangifte. Ik had een flink gekneusde keel en strottenhoofd.
Toen ik na vele uren een beetje tot rust kwam voelde ik mij ook nog schuldig.
Maar na gesprekken met slachtofferhulp voelde ik mij niet meer schuldig, want als ik mij niet zo verweerd had zou ik waarschijnlijk nu niet meer leven.

Maandagmorgen moet ikzelf naar de politie omdat meneer ook een aangifte tegen mij heeft gedaan voor mishandeling jegens hem! Ongelooflijk…

Gelukkig heb ik de kracht gevonden om mijn leven op te pakken en ik heb mijn angsten getrotseerd om weer naar de stad te gaan, wetende dat ik hem kan tegenkomen.
De stad is niet alleen van hem.
Ik ben een positief ingesteld mens en ik durf in mijn huis te blijven wonen.
Maar toch bij het naar buiten gaan kijk ik speurend om mij heen, en bij terugkomst sluit ik mijn deur goed af.
Ik durf momenteel geen man in mijn huis toe te laten. Vertrouwen in een man vind ik lastig.

Wat doet geweld veel met een mens 😢🥵

Een ingrijpende gebeurtenis als slachtoffer worden van een misdrijf kan een grote impact hebben op je leven. Het kan helpen om contact te hebben met mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. Dit kan bijvoorbeeld in de online community van Slachtofferhulp Nederland.

Marleen Gorissen, onderzoeker aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en het NSCR, doet onderzoek naar de online community van Slachtofferhulp Nederland. Wat zoeken mensen die de online community gebruiken? Vinden zij ook wat ze zoeken? De uitkomsten van dit onderzoek zijn belangrijk om de ondersteuning van slachtoffers, nabestaanden, helpers en andere gebruikers van de community te verbeteren. Meedoen aan het onderzoek kan dus echt een verschil maken!

Meehelpen?
Het onderzoek bestaat uit een online vragenlijst. De vragen gaan over jouw ervaringen met de online community. In de vragenlijst zal niet uitgebreid ingegaan worden op de ingrijpende gebeurtenis die je hebt meegemaakt.

Meedoen aan het onderzoek is vrijwillig en duurt ongeveer 10-15 minuten. Je kunt op elk gewenst moment stoppen. Je kunt meedoen door op de volgende link te klikken, of de weblink te kopiëren en in je browser te plakken.

Als je vragen hebt over de vragenlijst of het onderzoek kun je contact opnemen met Marleen door een e-mail te sturen naar mgorissen@nscr.nl.

Na 20 jaar huwelijk besloten te scheiden van psychiatrische patiënt. Heb nu huis moeten verlaten met kinderen vanwege huiselijk geweld, Man verblijft nog in eigen woning maar onderneemt geen enkele actie en zwaar depressief.. Alle instanties ingeschakeld maar tot nu toe geen enkele instantie die echt iets kan doen. Iemand tips?

Beter worden doe je samen

Het verhaal van ambassadeur Quincy Patrick

Quincy kende lange tijd geen veiligheid. Op alle plekken waar je veilig hoort te zijn, thuis in het gezin, op school en later in zijn relatie, werd hij slachtoffer van mishandeling en seksueel misbruik. Als kind zwierf hij een aantal jaar op straat. Uiteindelijk vond hij de kracht om een leven voor zichzelf op te bouwen. Die kracht heeft hij nu omgezet in een doel: lotgenoten helpen hetzelfde te doen.

Verlegen
Nog altijd word ik verlegen als ik vertel wat me is overkomen. Ik vind dat moeilijk. Op verschillende momenten in mijn leven heb ik te maken gehad met mishandeling en seksueel misbruik. Mijn ouders mishandelden mij. Op een gegeven moment plaatste Jeugdzorg mij uit huis en kwam ik terecht op een internaat. Daar werd ik weer mishandeld, er waren momenten die ik maar net heb overleefd. Ook werd ik jarenlang seksueel misbruikt, door de groepsleidster. Zij zei dat het ons geheimpje was. Als iemand het zou weten dan moest ik weg en zou ik haar nooit meer zien. Dat zou haar veel verdriet doen. Ik dacht dat het zo hoorde. Pas veel later, ik was allang volwassen, zei mijn partner dat wat mij was overkomen helemaal niet mag. Mijn eerste reactie was boosheid naar mezelf. Hoe stom was ik! Maar ik was jong, wist niet beter. Ik was gehersenspoeld. Later kreeg ik in mijn relatie weer te maken met huiselijk geweld. Mijn toenmalige partner heeft mij zwaar mishandeld en emotioneel verwaarloosd.

Erkenning
Toen ik uiteindelijk de kracht vond mijn ervaringen te gaan verwerken, stond ik niet alleen. Slachtofferhulp heeft me geweldig geholpen in een zware periode. Naast emotionele steun namen ze ook lasten uit handen, bijvoorbeeld het indienen van een aangifte. Dat vond ik toch eng om te doen. En een aanvraag indienen bij het Schadefonds. Ik hoefde niets alleen te doen, ze stonden gedurende het hele traject naast mij. Toen het achter de rug was, voelde ik een soort erkenning. Ik kon het afsluiten, nam zelf de regie en kwam weer terug bij mezelf. Ik kreeg weer hoop. En waar hoop is, is herstel.

Goed dat je er bent
Ik wil graag tegen lotgenoten in de community zeggen: ‘goed dat je hier bent’. Ik weet hoe belangrijk dat is. Toen er misbruik van mij werd gemaakt, al die keren, miste ik een plek als deze. Als je veel meemaakt en je kunt nergens terecht, kun je jezelf verliezen door te ontkennen wat er is. Om de pijn maar niet te voelen. Ik heb jaren tegen mezelf gezegd dat ik niemand nodig had. Dat ik me niet moest aanstellen. Ik was bescheiden, hield me op achtergrond en was vooral heel streng voor mezelf. Er was geen ruimte voor mijn gevoel, ik was alleen maar aan het overleven. Tot ik erachter kwam dat toelaten wat er is gebeurd, de pijn voelen, het begin is van herstel. Dan kom je in verbinding met jezelf. Laat de pijn toe, kijk naar binnen. Wat gebeurt er? Waar komt die pijn vandaan? Daar put je kracht uit.

“Ik ben er sterker uit gekomen. Voor mij zijn het versnelde levenslessen.”

Zelfhulpgroep
Vergeven is voor mij heel belangrijk, het is een cadeau aan mezelf én de dader. En vooral niet boos zijn op mezelf. Als je vergeeft kom je dichterbij jezelf te staan en van daaruit kun je weer de hand toereiken aan een ander. Zo geef je iets door. Naast mijn ambassadeurschap voor Slachtofferhulp Nederland ben ik een zelfhulpgroep gestart voor lotgenoten. De wachttijden bij de GGZ zijn zo gigantisch lang, terwijl er sprake is van een crisis. Zoveel kwetsbare mensen wachten op hulp. Dat kan schadelijk zijn. Ik besloot er zelf iets aan te doen. Meteen was er veel vraag naar. De GGZ stuurt mensen door en stelt één keer per week een ruimte beschikbaar. Wat ik heb meegemaakt is niet leuk, maar het heeft me hier gebracht. Op een plek waar ik anderen kan helpen. Ik ben er sterker uit gekomen. Voor mij zijn het versnelde levenslessen.

Verschillende doelgroepen in één ruimte
Mijn zelfhulpgroep is laagdrempelig en alle doelgroepen komen samen. Niet apart. Daar geloof ik in. We hebben allemaal één ding gemeen, kwetsbaarheid. Van die kwetsbaarheid is misbruik gemaakt. Hoe, dat maakt in de groep niet uit. Het herstelproces is hetzelfde. We zijn allemaal slachtoffer geweest. En door met verschillende mensen over verschillende ervaringen te praten, krijg je meer inzichten.

“Niemand hoeft het alleen te doen. Beter worden doe je samen.”

Een netwerk van hulp
Als je iets naars hebt meegemaakt, heb je een plek nodig waar je meteen terecht kan. Een plek waar je met elkaar kunt zijn. Niemand hoeft het alleen te doen. Beter worden doe je samen. Ik word gelukkig van mensen helpen, te zien hoe ze zich ontwikkelen en verder gaan met hun leven. Mijn hoop is dat mensen als ze dit lezen denken ‘ik ga dat ook doen’. Dat ik mensen aansteek. En er een netwerk ontstaat van hulp. Online en offline. Op vrijwillige basis. Ik zie dat bij Slachtofferhulp ook, er werken zoveel vrijwilligers met zoveel passie. De motivatie is niet geld, maar liefde. Zo ontstaat er gelijkwaardigheid. En van daaruit kunnen we genezen.

Hallo,

Ik ben 35 jaar, en heb klachten overgehouden aan onder andere het geweld dat heeft plaatsgevonden op het speciaal onderwijs.

Ik ben als 5-jarig kind naar een zmlk-school gestuurd door mijn moeder. Ik ben bovengemiddeld intelligent of een hoog iq, maar mijn moeder stuurde mij naar plekken die niet goed voor me waren.

Ik leerde pas op mijn 8e lezen en schrijven, en werd thuis niet goed voor me gezorgd. Ik werd mishandeld en verwaarloosd door mijn ouders, en ook op school ben ik mishandeld door een aantal docenten.

Vernederen door me een peuterboek te laten lezen, toen een docent mij ontdekt had bij wildplassen in de pauze. In m'n arm geknepen worden door diezelfde juf. Badmeester die aan m'n arm trok toen ik tever van de groep vandaan kwam. En die juf die daarom moest lachen op de zmlk-school.

En ook op het vso-was het raak met een leraar die leerlingen uitschold, vernederde nare opmerkingen zei naar leerlingen en agressief deed voor de klas, leerlingen bij de nekvel greep. Weet niet of hij dat nu nog doet bij studenten op de hogeschool, maar zal dat denk ik alleen gedaan hebben op het vso.

Werd ook heel negatief over autisme gedaan. Alleen als je sociaal ontwikkelde je kans had op succes met je mbo-studie in het reguliere onderwijs. 

Werd hierdoor depressief enzo, maar ouders konden niet voor me zorgen emotioneel/sociaal, dus verergerde alles. Wist me geen raad, en voelde me permanent ongelukkig en gestresst. 

Gelukkig heb ik afgelopen zomer een oproep gehad van iemand die een journalist kende die een onderzoek deed naar misstanden die hebben plaatsgevonden op het speciaal onderwijs. Hij wou een interview met me afleggen, maar ik heb tot op heden nog niets van diegene gehoord. 

Mis erg een lotgenotengroep voor leerlingen die slachtoffer zijn geworden op het speciaal onderwijs, want in de media komen alleen de positieve kanten ter sprake, maar misstanden komen niet aan het licht, of verhalen van slachtoffers. M.u.v. een plaatselijk nieuwsbericht vorig jaar april over misstanden die plaatsgevonden hebben op diezelfde vso-scholengemeenschap waar ik heen ging. 

Ik woon niet in Nederland maar op Malta en ik loop vast, ik hoop dat mensen hier mij kunnen helpen.

Vorige maand ben ik in de van gelokt en heeft een jonge dame een man met een pistool binnen gelaten. Ik ben drie uur lang vastgebonden geweest en zwaar mishandelt, naast de vele blauwe plekken, tanden uit mijn mond geslagen, meerdere messteken zit ik nu te vechten met mijn gedachten. Google -  armed robbery naxxar - voor het hele verhaal.

Inmniddels zijn drie personen aangehouden voor het misdrijf, maar gaat het elke week slechter met mij. Deze week ben ik mijn slaapkamer niet eens uit gekomen. Slachtofferhulp hier op Malta komt niet op gang, slachtofferhulp Nederland kan me niet helpen hebben ze aangegeven. Ik ben van een uitgaand persoon naar een dichtgeslopen persoon gegaan. Aangezien de uitkeringen hier op Malta extreem laag zijn weet ik niet eens hoe ik moet overleven nu. 

Heeft iemend ervaring met geweld in het buitenland? Ik ben bang voor een wraak actie van de daders en durf niks meer. Heeft iemand advies?

Geweld en vechten om te overleven.

Toen ik een jaar of 8 was ging de zakenpartner van mijn vader er met al het geld van hun bedrijf vandoor waardoor mijn vader begon te drinken. Wij als gezin werden failliet verklaard en toen ik 9 was brandde ons huis af waardoor mijn vader nog meer begon te drinken. Het geweld werd ook steeds erger. Mijn vader sloeg mijn zus en op haar beurt sloeg zij mij in elkaar, mijn moeder verschool zich vaak en leunde te veel op mij waardoor ik eigenlijk geen jeugd heb gehad. Terwijl dit gaande was werd ik enorm gepest op school en ook in elkaar geslagen en ook vernederd door een aantal leraren. Weer terug naar huis niet wetend hoe erg het daar was.

Door al die stress heb ik veel lichamelijke klachten opgelopen zoals een te hoge bloeddruk, astma en zelfs galstenen. Waar ik 6 jaar mee heb rond gelopen want volgens het ziekenhuis zat het tussen mijn oren. Uiteindelijk via een privé kliniek zijn ze gevonden en verwijderd en bleek ook mijn blindedarm op springen te staan. 9 maanden later gebeurde dat ook en weer zei dit ziekenhuis dat het tussen mijn oren zat of niet erg genoeg. Weer terug naar het andere ziekenhuis waar ik direct weer geopereerd werd. Als ik 1 uur later was geweest had ik nu niet meer geleefd.

Mijn hele leven heb ik dus letterlijk moeten vechten om te overleven en maakt het moeilijk om 1 verhaal te schijven omdat het allemaal in elkaar over loopt. Ook heb ik nog kort een relatie gehad met iemand die steeds agressiever werd en toen hij uiteindelijk met gebalde vuist voor me stond terwijl ik 39 graden koorts had ben ik weg gegaan.

Ik deel dit omdat ik mensen wil helpen in dit soort situaties omdat ik zelf niet veel hulp heb gehad in mijn jeugd. Nog steeds op 46 jarige leeftijd heb ik de lichamelijke klachten door die stress en ik hoop dat ik mensen kan helpen om dit te voorkomen of te verlichten.

Ze zeggen ¨frustratie¨ bestaat niet, maar ben bijhoorlijk gestressed als jaren.

ik ben eens opgepakt toen ik protesteerde tegen de vervuiling van auto´s in the stad rotterdam (men is nu gelukkig van plan de snelheid te gaan verlagen naar 40 geloof ik en meerdere steden hebben het idee om wat autoluwer te gaan worden) je wordt daar haast bijna doodgereden, voor veel oudere mensen is het niet mogenlijk veilig op straat te kunnen wandelen omdat de verkeerslichten veels te kort op groen staan om over te steken. nadat ik ben opgepakt ben ik voor gek verklaard en gaf mij me medicijnen die ook in Russische gevangenissen onder de tijd van Satlin werden gegeven, deze worden nog steeds erg veel in de psychiatrie toegepast je wordt hier bijhoorlijk depressief van, en paranoide. Krijgt hartklachten, kiespijn en hoofdpijn

3 miljoen nederlanders scijnen nu psychische klachten te hebben, waarvan veel jongeren ze zijn de toekomst, maar hebben haast geen toekomst. De ggz functioneerd als een halfgare drugs dealers bedrijf waar doktoren (psychiaters) niet functioneren als heelmeesters maar eerder als cipiers. (https://www.parool.nl/nieuws/psychiatrie-wordt-een-soort-detentie-light…) mensen worden als criminelen behandeld, in plaats van dat men oog heeft dat het een nogal stresvolle maatschappij is en we zo niet door kunnen gaan, anders is over 10 jaar de helft van de bevolking zwaar geestelijk ziek..

Goedenavond

Waarom heb ik niet eerder de knoop doorgehakt vragen mensen uit mijn omgeving

Mijn inmiddels sinds zondag ex was een man die de controle over mij wilde hebben.

Iemand die geheel mijn doen en laten controleerde en alles met achterdocht benaderde

zaterdagavond mij in een kwade drank waarbij ik vele gezichten zag bij hem in mijn gezicht sloeg met sleutels en een kin stomp gaf waardoor ik bloedend op de grond lag te huilen van de pijn

Hij naar bed ging lachend zonder enige teken van empathie, ik had wel een nog ernstiger letsel kunnen hebben en dan had hij mij voor dood laten liggen.

Hij beloofde beterschap nadat ik al vaker agressief beetgepakt was.

Hij zou opgenomen worden maar liet steeds zich niet opnemen.

Zei ik heb een probleem met alchohol en dat is niet de persoon die ik ben.

Dat klopt hij had vele gezichten en uitingen  wanneer hij gedronken had.

Het was een jaar dat ik met hem ging en nu na veel meegemaakt te hebben hem nooit meer toe te laten in mijn leven.

Na een aantal dagen rondgekeken te hebben hier op de site, wil ik toch mijn verhaal en vraag hier neerleggen.

Ongeveer 2 jaar geleden heb ik mijn vriend leren kennen. Ik werd op handen gedragen en kon mijn problemen met mijn narcistische ex met hem bespreken. Mijn vriend bleek wel wantrouwend en rond de jaarwisseling ging het fout en kwam er huiselijk geweld in het spel. We zijn toen 2 maanden uit elkaar geweest en heeft hij mij beloofd dit nooit meer te doen en me te gaan vertrouwen. Ik was zijn alles en hij kon niet zonder mij. Dit ging weer een tijd goed alhoewel hij mij bleef wantrouwen en hij dacht dat ik toch echt een aantal mannen erop na had. Hij controleerde me met alles. Hij had de controle over mijn telefoon en moest altijd weten waar ik was, waardoor we vele uren aan de telefoon waren. Na zo'n driekwart jaar ging het weer helemaal fout. De ruzie ging gepaard met veel geweld en geschreeuw waardoor buren 112 hebben gebeld en er weer een aangifte van geweld geboekt kwam. Maar... ook na deze keer beloofde hij geen alcohol meer te nuttigen en via de reclassering zou hij in therapie gaan....nee dus....hij lult zich overal uit, waardoor de therapie niet door ging. Na weer een half jaar werd het geweld erger en zijn wantrouwen naar mij extremer. Ik mocht ons huis niet meer uit omdat hij bang was dat ik naar een kerel zou gaan. Ik heb menig klappen moeten innen maar ik kreeg hem niet bij me weg. Hij ging gewoonweg niet en ik kon ook nergens heen. Hij had na elk geweld wel enorme spijt en ik trapte daar weer in. Afgelopen week was de trouwdag van zijn zoon. Ik had nog zo afgesproken dat hij niet teveel moest drinken. Toch is het in de avond fout gegaan en heb ik weer een klap mogen ontvangen. Omdat dit nog bij het feest was zijn er veel mensen geweest die hebben gehoord dat het fout ging waardoor politie weer is ingeschakeld. Ik was ervan overtuigd dat ik de volgende dag aangifte ging doen maar ook dit is weer niet gebeurd. Hij heeft nu een afspraak staan bij zijn arts voor therapie en wat er voor nodig is om dit nooit meer te laten gebeuren. We zijn nu een week even "in pauze" zodat ik kan nadenken wat ik wil.

Het klinkt misschien vreemd maar tussen al dit geweld en wantrouwen door hebben we het echt zo fijn samen waardoor ik toch van hem blijf houden.

Wat moet ik doen.... ik weet het niet....zal hij nu echt veranderen? Ik heb hem gezegd dat ik dit echt NIET meer wil, maar we hebben samen een huis gekocht en ik weet dat hij zielsveel van me houdt (ik denk dat hij teveel van me houdt en daardoor bang is me kwijt te raken aan andere kerels)....mijn emoties vliegen alle kanten op.....kan iemand echt veranderen?