Moeite met binden

Hallo allemaal, 

Ik ben 26 jaar oud.

Ik vind het erg spannend om te delen omdat ik heel veel heftige verhalen zie, toch hoop ik dat er mensen zijn die iets soortgelijks hebben mee gemaakt als bij mij. 

Vanaf mijn 13e tot aan mijn 21e heb ik in een hele toxic relatie gezeten, in het begin was hij heel lief en zorgzaam maar als snel sloeg dat om in agressie. 

Het eerste moment kan ik me nog goed herinneren, we hadden denk ik 4 maanden verkering en waren op zijn slaapkamer en begonnen elkaar te kietelen, perongeluk kwam ik met mijn elleboog tegen zijn hoofd, hij kreeg een waas en stond op om een knuppel die naast z’n bed stond te pakken en wilde mij ermee slaan. Ik was heel erg geschrokken en hij zag dat en barste uit in spijt en verdriet dat hij het niet zo bedoelde. Ik was heel verward en belde daarom mijn vader heel nuchter of hij me wilde komen ophalen omdat ik me niet lekker voelde. Ik vond mijn ex altijd erg zielig omdat hij best een lastige jeugd heeft gehad waarbij zijn vader alcoholist is en heel erg agressief. Deze gebeurtenissen gingen van kwaad tot erger. 

Om het verhaal kort te houden, ik bleef geloven in zijn spijt. Hij realiseerde dat ik toch nooit weg zou gaan dus hij ging lekker door met kleineren en vernederen, ook in openbaar. Hij vertelde me dat toch niemand anders me zou willen en dat ik niks waard ben. Hij wenste mij de ergste ziektes toe en hij heeft zelfs ooit gezegd me te laten verkrachten door een groep mannen als ik niet van een bepaalde plek weg zou gaan. Ook zou mijn vader iets aan doen en ga zo maar door. 

In de laatste half jaar van onze relatie gingen we samen wonen, online leerde ik mijn huidige vriend kennen en heb heel veel met hem gepraat en afgesproken. Uiteindelijk ben ik vreemd gegaan met hem en begon weer in te zien dat ik niet zo waardeloos was als me jaren werd verteld. Mijn ex kwam erachter dat ik vreemd ging en heeft me nog een half jaar gestalkt op elk social media platform, sms, onbekend bellen, e-mail en zelfs bloemen sturen. Ook mijn ouders geloofde niet toen ik vertelde wat er allemaal gebeurd was tussen mijn ex en mij. Ik voelde me heel alleen, ik heb thuis bewust gekozen om niks te delen omdat mijn ouders alles voor mij wilde bepalen of direct boos werden. Toen ze mij eigenlijk niet geloofde, en hoorde dat ik was vreemd gegaan vertelde ze mij dat ze me niet herkende als hun kind en dat ik maar psychische hulp moest zoeken omdat ik niet spoorde. Ik weet dat mijn ouders soms dingen zeggen uit emotie en er uiteindelijk niks van meende maar op dat moment had ik echt steun nodig en die kreeg ik niet. 

9 maanden nadat het uit was met mijn ex kreeg ik last van paniekaanvallen en depressie, ik merkte toen weer hoe lastig ik het vind om mijn gevoel te bespreken met naasten omdat ze me niet serieus nemen. Ik ben toen eindelijk naar een psycholoog gegaan en heb hulp gekregen, het ging gelukkig weer wat beter maar ik ben nu weer terug bij een andere psycholoog omdat we mijn ‘probleem’ nooit bij mijn ex hadden gezocht. 

Bij mijn huidige vriend nu merk ik dat ik heel snel in de verdediging modus terug val, ik bouw binnen No time een muur op en het duurt weer heel lang voor dat ik  deze afbreek. Ook ben ik nog wel eens geneigd om afleiding te zoeken door te praten met andere mannen. Ik schaam me daar heel erg voor en mijn huidige vriend verdient dat helemaal niet. Maar soms voel ik me weer heel negatief en depressief en ben dan bang om een terugval te krijgen en kies dan liever voor de afleiding. 

Oeps toch een heel verhaal geworden.. 

Ik sta open voor contact met lot genoten. Bedankt voor het lezen!