Ik weet niet wat de titel is
Hallo. Ik ben 55 jaar. Ik heb best veel verhalen. Ik ben opgegroeid in een disfunctionele familie. Ik weet niet in welke tag ik mijn verhaal kan plaatsen. Ik zocht eigenlijk op mishandeling, seksueel misbruik en pesten. Ik wilde ook bellen om even te kunnen praten, maar blijkbaar kan dat niet op zondag. Kort gezegd: familieleden van mij hebben misbruik van mij gemaakt of willen maken toen ik minderjarig was. Ik heb dit aangegeven bij mijn ouders en de rest van de familie. Ik ben niet gehoord of gezien daar in. Zelfs niet toen jaren later een oom van mij voor incest is veroordeeld. De hele familie zwijgt. maar ik niet!!!! Vroeger was ik ook altijd bang voor klappen. Elk weekend was het "feest". En dan op maandag moest ik weer naar school, net doen alsof er niets aan de hand was. Ik schaamde me kapot, want mijn broertje had blauwe billen omdat mijn vader hem zo hard sloeg, mijn moeder zei dat ze zichzelf had gestoten aan het keukenkastje en uiteraard had mijn oom nooit geprobeerd zichzelf aan mij te vergrijpen. Eigenlijk was dat allemaal heel normaal in onze familie. Mijn oma heeft geprobeerd zelfmoord te plegen toen mijn vader 6 was en de gaskraan opengezet. Mijn vader is daarna in "vakantiekolonies" opgevangen en mijn oma ging naar een gesticht in de jaren 50 en 60. Ik ben een "moetje". Mijn vader ging met mijn moeder na een dansavond of een kermis, maar verder hadden ze geen relatie of verkering. Mijn moeder was 16 toen ze zwanger raakte van mij, ze kwam uit een katholieke familie. Ze heeft dat verzwegen totdat het niet meer anders kon. In allerijl zijn de families bij elkaar gekomen en is besloten dat mijn vader en moeder maar moesten gaan trouwen om het gezicht van de beide families te redden. Mijn moeder was net 17 toen ik werd geboren en mijn vader 20. Het was geen happy marriage, ze hadden altijd ruzie en er was altijd veel geschreeuw en fysiek geweld. Ik heb zo veel gedoe van mijn beide ouders en hun ouders op mijn schouders genomen. Waarom eigenlijk he. Ik zeul dat allemaal nog met me mee. En als we het dan hebben over geweld of misbruik, dat ik wel heb aangekaart: ik heb nog nooit iemand van de familie (beide families) hier openlijk over gehoord. Dan krijg je uitnodigingen voor feesten en partijen, maar niemand zegt eens een keer van hey meid, wat deed die neef met jou op de slaapkamer of buren die eens aanklopten of het wel goed ging omdat ze elk weekend ruzie aanhoorden. Ik hoop dat wie dit verhaal van mij dan ook maar leest, hier wat mee kan of kan doen.
3 Reacties
Het is verschrikkelijk dat je als kind zo in de steek bent gelaten door de mensen die je juist hadden moeten beschermen. Dat je niet werd gehoord, zelfs niet toen er later bewijs kwam van misbruik, is onvergeeflijk. En dat je je ook nog schaamde voor iets waar jij totaal niets aan kon doen, dat is dubbel pijnlijk. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen, want jij was het slachtoffer van volwassenen die hun verantwoordelijkheid niet namen.
Ik begrijp ook heel goed dat het je frustreert dat er nog steeds over gezwegen wordt in de familie, terwijl jij zo openlijk probeert te zijn over wat er is gebeurd. Dat is enorm eenzaam, en het is begrijpelijk dat je je afvraagt waarom jij al die last op je schouders hebt moeten nemen.
Wat kunnen we nu voor je doen?
Het is duidelijk dat je nog veel onverwerkte emoties met je meedraagt. Je hebt een enorme veerkracht getoond door dit allemaal te doorstaan en er toch nog over te willen praten. Dat is echt bewonderenswaardig.
Je vroeg wat er met je verhaal gedaan kan worden. Ik kan je in ieder geval de bevestiging geven dat je verhaal wordt gelezen en serieus wordt genomen. En ik wil je ook vragen: wat zou jou nu helpen om wat meer grip te krijgen op de emoties die dit oproept? Is er iets specifieks waar je nu behoefte aan hebt, of wat je zou willen bespreken?
Hier een lotgenoot die ook opgegroeid is in een disfunctioneel 'gezin' waar dagelijks veel geweld was.
Het klinkt misschien vreemd- ik dacht dat dit normaal was - leefden geïsoleerd van de buitenwereld, werd gepest en getreiterd om mijn afkomst ( al mijn broertjes en zusjes )
Zowel op school als bij de 'organisaties' die er behoren te zijn om kinderen te beschermen grepen niet in: de wegwuif methode dan bestaat het niet.
Wat het schrijnende aan wat je beschrijft is dat je nergens gehoord werd, zoals je zelf al beschrijft dit draag je tot op de dag van vandaag nog steeds met je mee:(
Dat je je hier je verhaal deelt geeft mij de indruk dat dit een loodzware last voor je is: het niet gehoord zijn/ worden, naast wat er met je als kind is gebeurd en daar de mogelijke gevolgen ook nog met je meedraagt.
Bij mij is dat het vertrouwen in de medemens en dan vooral de 'zorg' wat mij nog meer getraumatiseerd heeft, totaal weg.
Als handreiking- mocht je dit willen en kunnen en durven- om b.v contact te leggen met lotgenoten die, zij weten als geen ander wat je doormaakt, wat jou gevangen houdt in deze situatie.
Lotgenoten oordelen niet: je vindt vaak steun en erkenning dit kan je zelfvertrouwen een boost geven: dat jij Skipper net als ieder ander ook erbij hoort ook met jouw bagage.
Wat je als kind is overkomen ben jij niet verantwoordelijk voor, je had beschermd moeten worden.
In de meeste grote steden maar ook daar buiten zijn diverse Recovery centra/ vriendendienst ( in elk gebied kan het anders genoemd worden)
Deze centra worden door ervaringsdeskundigen begeleid/ ondersteund maar een ieder is gelijk, dat is een groot verschil met hulpverlening.
Je kan daar b.v terecht in een gespreksgroep maar ook b.v iets creatiefs doen: alles is vrijblijvend, niets moet, vaak kosteloos, en laagdrempelig al zal de eerste stap waarschijnlijk stressvol zijn.
Ikzelf heb deccinalang 'hulp' gezocht van de ene instelling naar de andere: zelfs daar wordt ik niet geloofd, vandaar ik je de handreiking voor lotgenotencontact aanraad.
Hulpverleners doen meestal alles vanuit het boekje: als het volgens hun afwijkt van de 'norm' kan het niet waar zijn wat ik vertel + dat ze niet weten dat deze gebeurtenissen nog steeds jouw leven ontwrichten; ze weten/ voelen niet wat je doormaakt + de verdere gevolgen hiervan.
Dit is mijn ervaring na deccinalang zoeken naar hulp.
Ik gun je verlichting in je situatie!
Mocht je nog iets meer willen weten of vragen hebben, mag je reageren ik wil graag met je meedenken!
https://centrumseksueelgeweld.nl/contact/
Hier staan 2 contact opties voor bellen en chatten.
https://www.deluisterlijn.nl/
Ook hier chat en bel optie.
Ik weet niet precies of je jouw verhaal gewoon wilde delen met anderen of waar je nu staat met alles, maar het klinkt als heel veel en goed om dit ook met je huisarts ofzo te bespreken als je nog geen professioneel contact hebt gezocht.