Voor slachtoffers van seksueel misbruik en seksueel geweld

Hi, 

Zijn er misschien meerdere mensen hier die ook een ervaring hebben met een groepsverkrachting, 

en wil iemand met me kletsen hierover.. 

kus, 

mij

Hi, 

Zijn er misschien meerdere mensen hier die ook een ervaring hebben met een groepsverkrachting, 

en wil iemand met me kletsen hierover.. 

kus, 

mij

Hei! 
ik zou graag wat willen delen over perspectieven van hulpverleners die dubbel kunnen overkomen op cliënten. In de afgelopen jaren van het herstellen van seksueel geweld heb ik meerdere keren gehoord “je laat het je niet weer gebeuren in de toekomst”. Ook al bedoelen hulpverleners het niet altijd zo, toch kan ik het niet helpen dat het mijn schuldgevoel versterkt en mij het een illusie geeft dat ik toch invloed had kunnen hebben over mijn seksuele trauma’s. Langere periode terug ben ik aangerand door een familielid en hier weet en voel ik dat ik geen schuld hoef te dragen. Alleen door de opmerking “je laat het je niet weer gebeuren” maakt dit toch dat ik me schuldig voel want “ik zou het me niet weer laten gebeuren”. In het algemeen vind ik eigenlijk dat je dit nooit mag zeggen tegen iemand die misbruik heeft meegemaakt. Zijn mijn gevoelens hierover terecht of kan ik dit perspectief van sommige hulpverleners ook anders bekijken? 
liefs :)

Hei! 
ik zou graag wat willen delen over perspectieven van hulpverleners die dubbel kunnen overkomen op cliënten. In de afgelopen jaren van het herstellen van seksueel geweld heb ik meerdere keren gehoord “je laat het je niet weer gebeuren in de toekomst”. Ook al bedoelen hulpverleners het niet altijd zo, toch kan ik het niet helpen dat het mijn schuldgevoel versterkt en mij het een illusie geeft dat ik toch invloed had kunnen hebben over mijn seksuele trauma’s. Langere periode terug ben ik aangerand door een familielid en hier weet en voel ik dat ik geen schuld hoef te dragen. Alleen door de opmerking “je laat het je niet weer gebeuren” maakt dit toch dat ik me schuldig voel want “ik zou het me niet weer laten gebeuren”. In het algemeen vind ik eigenlijk dat je dit nooit mag zeggen tegen iemand die misbruik heeft meegemaakt. Zijn mijn gevoelens hierover terecht of kan ik dit perspectief van sommige hulpverleners ook anders bekijken? 
liefs :)

Ik las in de Libelle dat er ook anderen waren bij Slachtofferhulp met de ervaring van seksueel misbruik door boer(s) op dit platform.

Mijn verhaal begint op 8 jarige leeftijd met een 5 jaar oudere broer. Ik dacht dat ik van hem wel aandacht kreeg  ( in een gezin met  emotioneel afwezige ouders) maar dat was niet voor niets….!

Ik was erg blij met die aandacht maar heb moeite ( schuldgevoel) dat ik mezelf daaraan heb uitgeleverd. Ik voelt alsof ik mezelf niet kan vertrouwen, alsof ik niet op mezelf aan kan.

Voor mij komt nu nog steeds de angst/bedreiging voor mensen dichtbij mij, zelf mijn huidige lieve partner en volwassen dochter. Nu na jaren geleden dat het is gebeurd is, weet ik en voel ik dat veel dubbel is. Na mijn broer heb ik ook veel vriendjes gehad waar ik mij seksueel makkelijk aanbood, want ik had als kind de koppeling gemaakt. Seks te “geven” voor aandacht te krijgen. Gelukkig is dat gestopt, maar nu voelt het als zo’n erkenning van mij als persoon als mijn partner geen seks “hoeft te krijgen” als bewijs dat hij werkelijk om Mij geeft. 
Ik heb jaren geleden EMDR gedaan dat heeft de lading van de beelden afgehaald. Ik heb er pas over gepraat met mijn moeder toen ik 42 jaar was. Gelukkig wel erkenning. Zij kwaad geworden en heeft mijn broer geconfronteerd. Zelf heb ik hem ook 2x geconfronteerd. Hij zegt dat ik zelf naar zijn slaapkamer kwam als hij mij vroeg, dus maakt mij mede verantwoordelijk. Dat is niet zo, maar ik heb daar wel moeite mee om écht te geloven. Voor veel te veel zaken voel ik mij te verantwoordelijk. 
Conclusie: ik ben nog steeds bezig om dingen uit het nu, in het “goede” perspectief te zetten. Voor mij voelen veel zaken dus net verkeerd om.

Mijn vraag of wat ik schrijf herkend wordt. Dat zou fijn zijn, want ik voel mij er vaak alleen in en vreemd 

Ik las in de Libelle dat er ook anderen waren bij Slachtofferhulp met de ervaring van seksueel misbruik door boer(s) op dit platform.

Mijn verhaal begint op 8 jarige leeftijd met een 5 jaar oudere broer. Ik dacht dat ik van hem wel aandacht kreeg  ( in een gezin met  emotioneel afwezige ouders) maar dat was niet voor niets….!

Ik was erg blij met die aandacht maar heb moeite ( schuldgevoel) dat ik mezelf daaraan heb uitgeleverd. Ik voelt alsof ik mezelf niet kan vertrouwen, alsof ik niet op mezelf aan kan.

Voor mij komt nu nog steeds de angst/bedreiging voor mensen dichtbij mij, zelf mijn huidige lieve partner en volwassen dochter. Nu na jaren geleden dat het is gebeurd is, weet ik en voel ik dat veel dubbel is. Na mijn broer heb ik ook veel vriendjes gehad waar ik mij seksueel makkelijk aanbood, want ik had als kind de koppeling gemaakt. Seks te “geven” voor aandacht te krijgen. Gelukkig is dat gestopt, maar nu voelt het als zo’n erkenning van mij als persoon als mijn partner geen seks “hoeft te krijgen” als bewijs dat hij werkelijk om Mij geeft. 
Ik heb jaren geleden EMDR gedaan dat heeft de lading van de beelden afgehaald. Ik heb er pas over gepraat met mijn moeder toen ik 42 jaar was. Gelukkig wel erkenning. Zij kwaad geworden en heeft mijn broer geconfronteerd. Zelf heb ik hem ook 2x geconfronteerd. Hij zegt dat ik zelf naar zijn slaapkamer kwam als hij mij vroeg, dus maakt mij mede verantwoordelijk. Dat is niet zo, maar ik heb daar wel moeite mee om écht te geloven. Voor veel te veel zaken voel ik mij te verantwoordelijk. 
Conclusie: ik ben nog steeds bezig om dingen uit het nu, in het “goede” perspectief te zetten. Voor mij voelen veel zaken dus net verkeerd om.

Mijn vraag of wat ik schrijf herkend wordt. Dat zou fijn zijn, want ik voel mij er vaak alleen in en vreemd 

Hoi allemaal. Om maar meteen met de deur in huis te vallen hier in het kort mijn verhaal.

Ik was acht toen ik pianoles had, in die tijd raakte mijn moeder in het ziekenhuis.

Volgens hem kon ik haar thuiskrijgen door dingen met hem te doen.

Uiteindelijk kwam ze thuis en om haar thuis te houden bleven we dit doen.

Weer werd ze opgenomen en toen gingen wij een stap verder....ik durf er nog steeds niet over te praten, maar laat ik zeggen ik was letterlijk kind af.

Toen ik eindelijk iets durfde te zeggen tegen mijn ouders werd ik niet geloofd en meegesleept naar een therapeut en kreeg allerlei labels 

Ondertussen ging het misbruik door tot mijn 11e. Ik had mijn hand hard tussen een deur gedaan en kon daardoor niet meer pianospelen.

Nu ben ik inmiddels 39 en moeder van 2.

Omdat ik steeds meer flashbacks kreeg van mijn trauma weer hulp gezocht.

Na 3 emdr sessies besloot de psycholoog dat exposure beter past bij mij.

Nu al 5x gehad, maar ik blijf de grootste moeite hebben om het uit te spreken.

Bang om weer niet te worden geloofd....angst om alles open te gooien en voel mijzelf weer vies.

In de sessie al aantal malen herbeleving gehad en zie enorm op tegen het moment dat ze triggers wil gaan toepassen.

Eigenlijk ben ik dus doodsbang 

Hoi allemaal. Om maar meteen met de deur in huis te vallen hier in het kort mijn verhaal.

Ik was acht toen ik pianoles had, in die tijd raakte mijn moeder in het ziekenhuis.

Volgens hem kon ik haar thuiskrijgen door dingen met hem te doen.

Uiteindelijk kwam ze thuis en om haar thuis te houden bleven we dit doen.

Weer werd ze opgenomen en toen gingen wij een stap verder....ik durf er nog steeds niet over te praten, maar laat ik zeggen ik was letterlijk kind af.

Toen ik eindelijk iets durfde te zeggen tegen mijn ouders werd ik niet geloofd en meegesleept naar een therapeut en kreeg allerlei labels 

Ondertussen ging het misbruik door tot mijn 11e. Ik had mijn hand hard tussen een deur gedaan en kon daardoor niet meer pianospelen.

Nu ben ik inmiddels 39 en moeder van 2.

Omdat ik steeds meer flashbacks kreeg van mijn trauma weer hulp gezocht.

Na 3 emdr sessies besloot de psycholoog dat exposure beter past bij mij.

Nu al 5x gehad, maar ik blijf de grootste moeite hebben om het uit te spreken.

Bang om weer niet te worden geloofd....angst om alles open te gooien en voel mijzelf weer vies.

In de sessie al aantal malen herbeleving gehad en zie enorm op tegen het moment dat ze triggers wil gaan toepassen.

Eigenlijk ben ik dus doodsbang 

Na alles wat ik heb gedaan qua verwerking heb ik nog steeds last van flashbacks... tips hoe daar mee om te gaan zijn welkom.

Na alles wat ik heb gedaan qua verwerking heb ik nog steeds last van flashbacks... tips hoe daar mee om te gaan zijn welkom.