Ik zou graag ervaringen willen horen van mede lotgenoten die aangifte hebben gedaan en wat tot een rechtzaak heeft geleidt.
Helaas kan ik openbaar inhoudelijk nu niks vertellen over mijn eigen zaak, te bang dat hij op de een of andere manier toch meeleest oid.. Maar na 2,5 jaar na aangifte is de inhoudelijk zitting tegen mijn verkrachter eindelijk ingepland bij de rechtbank. Zijn er mensen die met mij zouden willen praten over hun ervaring hiermee?
Ik snap het ook dat je dit absoluut niet openbaar/online wilt doen.
Ik ben een vrouw van rond de 30 uit de randstad.
Bezig met laden...
15 Reacties
“Te bang dat hij meeleest” … hij heeft goed zn best gedaan! Dat haal ik hier wel uit op. Ik zelf ben ook lange tijd enorm paranoia geweest dat hij me via allerlei kanalen (online, IRL of via anderen) in de gaten hield.
Hij zit na een tergend lang proces sinds kort vast. Maar ik merk nu aan mezelf dat ik liever ook niet teveel openbaar deel.
(Had het uitgetypt, zag toen dat dit in het openbaar gebied staat, en heb het weer verwijderd)
Heel veel succes met je besluit en sterkte met alles. Ik heb overigens nergens spijt van. Keuze aangifte was intens moeilijk!! maar na alles wat erna nog duidelijk werd was alle pijn, verdriet, wanhoop, machteloosheid, angst, isolement, het me meer dan waard! En nu mag hij lekker in isolement zitten! Hoppa! Veel plezier, Weg ermee! 😬
💋
Er was geen fysiek bewijs, mijn kinderen zijn afzonderlijk van elkaar gehoord, ook ik ben gehoord.
Toch is dader veroordeeld. Weliswaar slechts een voorwaardelijke straf, maar hij heeft vanaf dag 1 alles ontkend en doet dat nog steeds, zelfs na zijn veroordeling.
De bevestiging door de rechter dat hij wél schuldig is, is me veel waard.
Ik heb geen seconde getwijfeld om aangifte te doen, zelfs niet omdat mijn zoon de dader is. Had het iemand anders geweest had ik ook aangifte gedaan...
Ik heb in 2017 aangifte gedaan van misbruik en verkrachting door een therapeut.
De zaak is vorig jaar juli eindelijk afgerond nadat er 2 rechtszaken zijn geweest en aanvraag tot cassatie. Wat zou je willen weten ? Waar kan ik je bij helpen?
Groetjes Paula Buitelaar
Dat klinkt als een vreselijk lang, verdrietig, frustrerend en vernederend proces. En het spijt me dat je dit hebt meegemaakt.
Is er iets wat je mij kunt adviseren.. nu terugkijkend erop? Ik merk dat ik nu er eindelijk een datum is, het iets meer kan loslaten al.. alhoewel ik me wel voorbereid op een vernederende zitting en een teleurstellende uitspraak uiteindelijk. Hoe bereid je je op iets voor waar eigenlijk bij geen enkele uitkomst echt te winnen valt..
Wat raar dat jij niet iemand kreeg toegewezen.. ik ben dankbaar dat er in NL in dit stukje vrij snelle begeleiding voor mij is geweest, door onder andere ook het CSG en slachtofferhulp. De zedenpoltie daarentegen heb ik echt geen goed woord voor.
Ik twijfel inderdaad nog of ik bij hun pleidooi wil blijven zitten. Ik ben ook bang dat ik dat niet aan ga kunnen maar ergens smacht ik ook juist zo erg naar een geluid uit die hoek. Zelfs al zijn het leugens en zielige verhaaltjes.. Dat is tot vandaag de dag nog altijd "zwijgrecht". Ergens denk ik.. haal die angel dr maar uit en wellicht kan het zelfs op een bepaalde exposure-therapie achtige manier bijdragen bij de verwerking.. Maar ergens denk ik ook.. waarom de f zou ik. Heb genoeg te verduren gehad door die *** en allemaal mentale problemen gekregen die ik nooit had gehad als hij zn eigen had opgelost.
was jouw *** bij de zitting aanwezig? En hoe was het om hem daar te zien/te horen?
bedankt voor je openheid.
De zitting is over enkele maanden, nog dit jaar.
Ik zit er over na te denken misschien een betablokker te nemen voor tijdens de zitting. Ik nam dit ook ooit tijdens het afrijden en ik denk dat dit misschien wel kan helpen niet mn shit te verliezen tijden de zitting.
Heb jij iets van medicatie genomen?
Daarom duurde jouw zaak waarschijnlikjk ook zo lang. Mijn dossier is misschien 20 paginas die je in een kwartiertje wel hebt gelezen, en toch is het allemaal blijkbaar heel ingewikkeld om een beetje vaart achter te zetten.
Mag ik vragen hoe je je voelde na de uitspraak? Voelde het ergens als een overwinning.. opluchting.. of misschien wel een totale anti climax? En mag ik vragen wat zijn straf is geworden? En wat vond je daar van?
Het spreekrecht heeft mij zeker in mijn kracht gezet en ik was erg opgelucht en blij toen hij veroordeeld werd en erkenning kreeg. Hij kreeg 34 mnd waarvan 20 volwaardelijk. Helaas ging hij in hogere beroep en later in cassatie. Het heeft mij meer gekost dan opgeleverd en als ik toen wist wat ik nu weet zou ik geen aangifte hebben gedaan heel eerlijk gezegd.
Groetjes Paula
Ik voelde mij er ook erg alleen in staan ondanks de vrienden om mij heen. Wij ( de aangeefsters) mochten voor de eerste rechtszaak geen contact hebben met elkaar. Anders zou de hele zaak voor niks zijn geweest want dan had de advocaat van de dader kunnen zeggen dat wij de verhalen op elkaar hadden afgestemd. Er was in die periode nog een andere gelijksoortige zaak en ik heb met 1 van die aangeefsters contact gehad dat was wel heel fijn. Ook omdat hun zaak voor de onze liep kon ik veel vragen aan haar kwijt over het verloop van de zaak.
Ieder zijn ervaring is natuurlijk anders, ik kreeg ondanks de emdr therapieën opnieuw herbelevingen en nachtmerries zodra ik de datum wist van de rechtszaak, ook toen het hogere beroep in zicht kwam kreeg ik weer een flinke terugslag. Ik kon pas echt helen na het hogere beroep. Het cassatieproces duurde ook nog lang maar daar hoefde ik niks meer mee. Die diepe terugslagen hebben mij veel gekost en veel slachtoffers die geen aangifte deden hebben na de rechtszaak alsnog een schadeclaim ingediend. Zij kregen hetzelfde bedrag toegekend als ik dus dezelfde erkenning. Het is gebleken dat het voor de heling vooral belangrijk is dat je de erkenning krijgt en dat kan ook via bijv het schadeloos. Mijn ervaring is dat een rechtszaak heling in de weg staat vandaar dat ik met deze kennis niet meer dezelfde keuze zou maken. Ik hoop voor jou op een goede afloop en dat het bij deze rechtszaak blijft.
Lieve groetjes van Paula
Als eerste wil ik je laten weten dat ik het naar vind dat je hiermee te maken hebt en wens ik je alvast sterkte en veel kracht toe voor het komende proces. Mag ik vragen waarom je geen goed woord over hebt voor de zeden politie? Ik zit nml nog in de periode van het bij een melding laten of toch aangifte doen en ik heb niet zoveel tijd meer om hierover een beslissing te maken. En wanneer ik dit lees raak ik toch wel weer een beetje in paniek. Ik begrijp het als je het niet hier wilt/kunt vertellen, mocht je ervoor openstaan dan mag je me ook privé een bericht sturen.
Ik kan me voorstellen dat je twijfelt. Je mag mij ook een prive berichtje sturen hoor. Ik kan jou ook info geven waar je wellicht wat aan hebt.
Groetjes Paula
Allereerst wil ik je absoluut niet ontmoedigen aangifte te doen. Mijn ervaring is mijn ervaring en die hoeft niet hetzelfce te zijn als de jouwe. Ik heb volgens mijn advocaat ook gewoon echt pech gehad met de rechercheur die mijn zaak behandelde.. Hij heeft fouten gemaakt en mijn zaak belande helaas telkens weer onderop zijn (helaas dikke) prioriteiten stapel gevuld met andere zaken, zijn prive leven, ziekte en vakantie verlof. Dit heeft mij enorm veel extra frustratie, woede en machteloosheid opgeleverd.. Maar vooral een gevoel van niet verder kunnen gaan met mijn leven. Maar nu na bijna 2,5 jaar de zitting eindelijk zal gaan plaatsvinden weet ik toch dat ik de juiste keuze heb gemaakt.. Hoe moeilijk het ook is geweest. En whatever de uitkomst van dit alles zal zijn, whatever de uitspraak, ga ik kracht halen dat ik voor mij zelf en mijn recht ben opgekomen tot het bittere einde. Daar hou ik nu aan vast. Ik kan jou absoluut niet vertellen wat je wel of niet moet doen, ik wist het voor mijzelf eigenlijk wel gelijk.. Hoe erg ik ook door iedereen gewaarschuwd ben. Want er zijn 2 manieren om je recht, je kracht en eer terug te kunnen halen.
Manier 1: hij belandt achter tralies
Manier 2: jij of je ouders/vrienden belanden achter tralier
Ik koos voor optie 1.
Ik sta er ook open voor prive met je te berichten.
Allereerst wil ik je absoluut niet ontmoedigen aangifte te doen. Mijn ervaring is mijn ervaring en die hoeft niet hetzelfce te zijn als de jouwe. Ik heb volgens mijn advocaat ook gewoon echt pech gehad met de rechercheur die mijn zaak behandelde.. Hij heeft fouten gemaakt en mijn zaak belande helaas telkens weer onderop zijn (helaas dikke) prioriteiten stapel gevuld met andere zaken, zijn prive leven, ziekte en vakantie verlof. Dit heeft mij enorm veel extra frustratie, woede en machteloosheid opgeleverd.. Maar vooral een gevoel van niet verder kunnen gaan met mijn leven. Maar nu na bijna 2,5 jaar de zitting eindelijk zal gaan plaatsvinden weet ik toch dat ik de juiste keuze heb gemaakt.. Hoe moeilijk het ook is geweest. En whatever de uitkomst van dit alles zal zijn, whatever de uitspraak, ga ik kracht halen dat ik voor mij zelf en mijn recht ben opgekomen tot het bittere einde. Daar hou ik nu aan vast. Ik kan jou absoluut niet vertellen wat je wel of niet moet doen, ik wist het voor mijzelf eigenlijk wel gelijk.. Hoe erg ik ook door iedereen gewaarschuwd ben. Want er zijn 2 manieren om je recht, je kracht en eer terug te kunnen halen.
Manier 1: hij belandt achter tralies
Manier 2: jij of je ouders/vrienden belanden achter tralier
Ik koos voor optie 1.
Ik sta er ook open voor prive met je te berichten.