Wie ben ik?
Hoi allemaal,
Ik ben herstellende van verslaving, en sinds ik nuchter komt alles terug. Zowel het leuke als het niet leuke. Nu ben ik bijna 1,5 jaar nuchter en struggle ik met mijn trauma op seksueel misbruik. Het keer op keer alleen dragen van alle terugkomende gedachten en beelden. Ik ben bang om hem tegen te komen. Ik ben bang voor mijn emoties die opkomen door de trauma triggers.
Ik weet dat ik niet alleen meer ben. Maar toch draag ik dit zelf. Het is van mij. Het praten erover lukt wel. De emoties doorgaan lukt. Het negatieve gedachten patroon horen is het zwaarst. Hoe streng en afstraffend ik naar mezelf ben. Ergens in mij heb ik wrok naar mij en niet naar hem. Ik denk vaak nog dat ik het probleem was. Nu hoor en voel ik anders. Alleen die gedachten stoppen niet.
Het maakt het zo dubbel en beangstigend. Vooral moeizaam om het een beetje te snappen.
Ik vind nu ik nuchter ben mezelf terug. Alleen ben ik bang dat er ook een gedeelte is vergaan door hem.
Ik hoop zo erg dat dit stukje meer rust mag krijgen.
2 Reacties
Het is helemaal normaal dat je streng en afstraffend naar jezelf bent – trauma en verslaving laten vaak een stem in ons achter die ons wijst op “fouten” die we niet hebben gemaakt. Maar het is belangrijk om te onthouden: jij bent niet het probleem. Het is het misbruik en de omstandigheden die verkeerd waren, niet jij. Dat besef kan soms langzaam tot je doordringen, zeker wanneer de gedachten nog steeds binnenkomen.
Het helpt om te weten dat het oké is om deze emoties te voelen, en dat ze er mogen zijn zonder dat jij erover veroordeeld wordt. Soms kan het heel nuttig zijn om ze met een therapeut te onderzoeken, zodat je niet alleen de gedachten hoort, maar ook leert hoe je ze kunt erkennen zonder dat ze je blijven overweldigen. Ook kleine rituelen van zelfzorg en veiligheid, zoals ademhalingsoefeningen, een rustige plek creëren of praten met iemand die je vertrouwt, kunnen een verschil maken.
Je merkt nu dat je jezelf terugvindt. Dat is een prachtig teken van veerkracht. Het is logisch dat je bang bent dat een deel van jezelf door hem is “vergaan”, maar vaak gaat het juist om het herstellen van wat altijd van jou is geweest en het loslaten van wat je door hem bent afgenomen. Dat stukje van jezelf kan groeien, langzaam maar zeker, met zorg en steun.
Je bent enorm dapper. Dat je dit durft te benoemen en onder ogen ziet, is een grote stap in je heling. Het mag tijd kosten, en het is oké dat sommige gedachten nog blijven terugkomen. Je hoeft ze niet alleen te dragen; steun zoeken en ontvangen is geen zwakte, het is kracht.
Liefs
Rim
Heb je de praatgroepen van slachtofferhulp al eens overwogen? Want erover praten is anders dan dialogen met lotgenoten aangaan.