Schreeuw voor gerechtigheid

Ter verwerking heb een brief gemaakt, gericht aan het OM. Deze gaat hier nooit heen, maar ik wilde het toch openbaar maken. Dus bij deze. Misschien hebben anderen hier ook wat aan, want de rit van aangifte kan heel eenzaam zijn.
 

Al mijn hele volwassen leven wacht ik op het verlossende bericht; het is klaar. Een bericht wat ik laatst hoopte te krijgen. Inmiddels ben ik 23 en een stuk ouder en wijzer dan het 18 jarige meisje wat aangifte deed bij de politie terwijl ze de blauwe plekken nog in haar nek had staan. Ik vraag, nee ik smeek om dat verlossende bericht. Jarenlang worstel ik nu al met verder moeten maar niet kunnen, te weinig ruimte hebben in mijn hoofd voor de dingen die belangrijk zijn. Jaren die ik grotendeels kwijt ben aan deze zaak. En nu gaat de zaak naar de hoge raad. 

Er werd mij aangeraden om aangifte te doen, onder het mom dat ik meer rechten zou hebben. Uiteindelijk komen die rechten neer op maximaal anderhalf A4’tje aan slachtofferverklaring en – in mijn geval – 1000 euro emotionele schade. Ik snap het niet. Er is overtuigend bewijs van dat wat mij is aangedaan, anders zou de rechtszaak niet al twee keer tot een veroordeling hebben geleid. Is dat omgerekend écht de schade die mij is aangedaan? EMDR therapie, studievertraging, een flinke rugzak als het gaat om relaties en seks, een trauma wat mij op dagelijkse basis nog steeds beïnvloedt? Really? En dat is een korte taakstraf en 1000 euro waard? Het is een druppel op een gloeiende plaat. 

Al jaren probeert het OM Nederlandse slachtoffers van zedendelicten te overtuigen om aangifte te doen, om van zich te laten horen. Laat één ding duidelijk zijn; ik heb nergens zoveel spijt van als van mijn aangifte. Al word ik tot bloedens toe verkracht; de politie zal er nooit lucht van krijgen, en het OM al helemaal niet. Dan los ik het zelf wel op. Dan zorg ik zelf wel voor gerechtigheid. Want de straffen die worden gegeven aan mannen die jonge vrouwen voor het leven getekend hebben zijn lachwekkend. 

Als ik een dochter krijg, en – God forbid – haar overkomt iets, dan ben ik ervan overtuigd dat ik haar het beste help, bescherm en liefheb door zelf te vechten zonder de overheid erbij te betrekken. 

Mijn ervaring is dat de hele zaak nu al bijna 5 jaar loopt, en er gebeurt zo weinig en zo langzaam, en ik ben moe. Zo verrekte moe. Ik wil dat het stopt. Maar het is een rit die ik uit moet zitten, want mijn verhaal is niet meer het mijne, maar dat van het OM om de dader te geven wat hij verdient. Alleen krijgt hij dat niet. Hij krijgt een extreem zachte tik op de vingers en nog net geen aai over zijn bol met de boodschap ‘niet meer doen hè.’. 

Ik ben woest. Jullie willen dat Nederlandse zeden slachtoffers hun mond opentrekken? Laat ze zien dat gerechtigheid wel kan plaatsvinden. Laat zien dat het anders kan dan hoe het bij mijn zaak is gegaan. En heel misschien, als daar het roer wordt omgegooid, zou ik mijn dochter wél meenemen naar de politie, in plaats van haar te beschermen van het systeem wat gezworen heeft ons te beschermen, maar gefaald heeft. Do better. Be better.