Misbruikt onder invloed

Lieve lotgenoten,

Ten eerste bedankt voor het lezen van mijn verhaal en het spijt me dat je ook nare ervaringen hebt gehad, anders kwamen we elkaar hier niet tegen.

Ik dacht dat ik het misbruik wat ik heb meegemaakt achter me kon laten maar er duiken steeds willekeurig eens in de zoveel tijd weer nare gevoelens op, nachtmerries, diepe onzekerheid, een enorm defensief gevoel (waarbij ik me helemaal boos kan maken om de domste dingen die ik wel voor mezelf houd), en vooral schaamte. Ik heb een gevoel van "over exposure", alsof ik het soms al niet aan kan dat iemand naar me kijkt of dichtbij me loopt. Ik heb ook moeite met het hebben van een huisgenoot omdat ik het gevoel van onzekerheid en schaamte sterker voel in gezelschap. Vooral als ze me ergens op wijst (bijvoorbeeld vergeet je raampje niet dicht te doen als je de kachel aandoet). In het begin durfde ik niet eens naar buiten en af en toe komt dat gevoel weer terug. Ik weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan, omdat het meestal goed gaat en ik het het liefst afsluit. Omdat ik de afgelopen nachten weer nachtmerries heb gehad en een moeilijk moment heb besloot ik hier mijn verhaal te doen. 

Ik was zwaar onder invloed met een vreemde en stuk oudere man en het moment dat we elkaar ontmoette is een groot zwart gat. Ik voel een en al walging als ik denk aan hoe hij er uit ziet, zeker niet het type waar ik op zou vallen. Hij heeft me geholpen terwijl ik overgaf en steeds in slaap viel op de plek waar we waren en me naar huis gebracht. Toen we aankwamen in mijn straat vroeg hij of hij mee naar binnen kon waarop ik zei van niet. Toen heeft hij me op straat aangerand terwijl hij ook zichzelf bevredigde en klaarkwam op mij. Ik kan niet met zekerheid zeggen of hij me heeft verkracht omdat ik me alleen nog vlagen kan herinneren. 

Twee dagen later ben ik naar het ziekenhuis gegaan waar ik ben "verhoord" op een in mijn ervaring agressieve manier door de forensisch arts. Ze vroeg bijvoorbeeld toen ik zei dat ik niet wist of ik verkracht was of niet dat een vrouw toch het verschil kan voelen tussen een vinger of penis. Waarop ze me vervolgens vroeg hoe penetratie voelt en ze aandrong dat ik hier antwoord op gaf. Ook zei ze een keer "het is heel serieus wat je nu aan het doen bent he?" Dit alles terwijl ik in een hele slechte staat was op dat moment. Daarnaast werden de onderzoeken uitgevoerd door een mannelijke leeftijdsgenoot wat op zichzelf als een aanranding voelde en de forensisch arts en een andere verpleger waren hier ook bij. Dit alles was in het buitenland en in mijn derde taal.

Ik voel ontzettend veel schaamte omdat ik ben klaargekomen en op het moment mij niet heb verzet. Het gevoel dat ik in het moment het wel best vond vult me met walging en schaamte. Ik voel als een volledig waardeloos persoon, een persoon zonder enige waarde, als ik hieraan terugdenk. Ook heb ik soms de angst dat ik mezelf in die situatie heb gebracht (extreem dronken in het openbaar en me niet verzetten vervolgens) om het gevoel van controle en verantwoordelijkheid helemaal los te laten. Ik voel verdriet en schaamte bij die gedachte. 

S nachts heb ik hem mijn fiets geleend omdat ik me bizar genoeg schuldig voelde dat hij ver naar huis moest lopen. De volgende dag kwam hij hem terugbrengen en heb ik hem bevraagd terwijl ik het gesprek opnam (zonder dat hij dat doorhad). Ook had ik het broekje bewaard in een plastic zak op aanraden van de politie waarop hij was klaar gekomen. Uiteindelijk na de ziekenhuiservaring kon ik mezelf er toch niet toe brengen aangifte te doen met het idee dat ik nog talloze keren op die manier bevraagd zou worden, ondanks dat ik al het bewijs had wat ik nodig had. 

Ik voel de behoefte om deze man te appen om hem te laten weten wat hij geriskeerd had. Zodat hij door zou hebben dat ik hij een misdaad heeft begaan waarvoor hij in de gevangenis terecht was gekomen. En dat ik geen misdaad heb begaan door dronken te zijn, want uiteraard schoof hij compleet de schuld op mij in het gesprek die we de volgende dag hadden. Ik wil dat hij inziet wat hij gedaan heeft, zodat ik misschien eindelijk zelf overtuigd kan zijn van het feit dat het niet mijn schuld was. En wellicht met de hoop om het schuldgevoel en de schaamte kwijt te raken. En ook een gevoel van gerechtigheid kan krijgen. De man woont in een andere Europees land waar ik een basis heb en af en toe langs ga. Hij zag er uit als een slecht type. Vandaar mijn twijfels hierbij. 

Mijn vragen voor jullie:

1. Herken je iets in mijn verhaal? Hoe was dat voor jou? heb je tips?
2. Zou je de man berichten?
3. Advies hoe te dealen met mijn plotselinge emoties/nachtmerries die eens in de zoveel tijd langskomen terwijl ik me over het algemeen redelijk voel?