Ik ben als man seksueel misbruikt door mijn vader vanaf mijn 7de tot mijn 18de.
Vandaag wil ik mijn verhaal met jullie delen, in de hoop dat ik steun, advies en begrip kan vinden in deze gemeenschap. De pijn die ik met me meedraag, is iets waar ik jarenlang over heb gezwegen, en ik voel dat het tijd is om het te delen.
Vanaf mijn zevende tot mijn achttiende heb ik een geheim met me meegedragen dat mijn leven diep heeft beïnvloed. Mijn vader heeft me jarenlang verkracht, aangerand, aangetast, gemanipuleerd en mishandeld. In het begin kon ik niet goed begrijpen wat er gebeurde, maar naarmate ik ouder werd, kwam ik erachter dat dit absoluut niet normaal was en niet hoorde bij mijn geloof.
Wat mijn situatie nog moeilijker maakte, was dat mijn vader, die psychische problemen heeft, mij voortdurend onder druk zette. Hij gaf me de indruk dat ik verplicht was om hem te helpen met dingen, zoals zijn medicatie brengen, maar in werkelijkheid deed ik dit uit angst.
Wat het nog verwoestender maakte, was de manipulatie die hij over mijn geest uitoefende. Hij misleidde me door te zeggen dat wat hij deed volgens mijn geloof de islam moest zijn en dat dit een gangbare praktijk was die elke vader bij zijn zoon toepaste. Als kind wilde ik absoluut niet dat dit gebeurde, maar hij forceerde me en liet me geloven dat ik in strijd met God handelde als ik hiertegen inging. Hij vertelde me dat als ik dat niet deed, hij mij, mijn moeder en mijn zusjes iets aan zou doen. Die dreigementen zorgden ervoor dat ik me gevangen voelde in een situatie waar ik geen controle over had. Dit maakte de situatie nog verwarrender en pijnlijker voor mij.
Het heeft tot mijn achttiende geduurd voordat mijn moeder eindelijk doorhad dat er iets niet klopte. Ze kwam erachter toen ze me betrapte in een kwetsbaar moment met me vader. In dat moment barstte ik in huilen uit en vertelde ik haar eindelijk alles wat ik had doorgemaakt. Haar schok was groot, maar ze omarmde me en kon de pijn die ik voelde onmiddellijk begrijpen.
Hoewel dit een enorme opluchting was, bracht het ook een nieuwe set uitdagingen met zich mee. Pas nu ik 22 ben heb ik de moed om aangifte te doen. De jarenlange pijn had diep ingeslagen en leidde zelfs tot zelfmoordneigingen. Ik stopte met school omdat de angst me verlamde. Gewone dingen, zoals naar de winkel, het park of naar mijn werk gaan, is enorm lastig. Wanneer ik een man zie die op mijn vader lijkt of als een man op een bepaalde manier naar me kijkt, voel ik een overweldigende golf van angst en krijg ik paniekaanvallen.
Als man is het moeilijk om mijn verhaal te delen. De stigma's en taboes rondom mannen die hun trauma's blootleggen, vooral binnen gelovige gemeenschappen, maken het bijna ondenkbaar om openhartig te zijn. Ondanks de worsteling voel ik me nu genoodzaakt om mijn verhaal te delen, omdat ik me realiseer dat het niet mijn schuld is wat er is gebeurd en dat ik het recht heb om te helen.
Op dit moment voel ik me verdwaald in mijn leven. ik weet niet meer wat ik wil en voel nu pas hoe sterk de pijn van mijn trauma is. Jarenlang heb ik alles moeten slikken, omdat ik me nooit veilig genoeg voelde om mijn verhaal te delen en hulp te zoeken.
Ik vraag me af hoe jullie omgaan met de gevolgen van soortgelijke ervaringen. Hoe vinden jullie de kracht om verder te gaan? Hoe delen jullie je verhalen? Wat zijn jullie manieren geweest om te helen? Jullie ervaringen en inzichten zouden me enorm helpen op mijn pad naar herstel en begrip.
Dank jullie wel dat jullie er zijn en me de ruimte geven om mijn verhaal te delen.
5 Reacties
Heel erg triest wat jij mee hebt moeten maken, wel fijn dat je moeder begrip toonde dat is al een stap naar helen, ik heb veel gehad aan hypnose het loslaten van emoties, maar er zullen altijd triggers blijven alleen het gaat leefbaar worden met tijd
Ik vind het heel moedig dat je nu je verhaal deelt, ik weet hoe moeilijk dat is, maar er over praten is ook een stap naar helen
Liefs van mij
Van je 7e tot je 18 betekent dat je meerdere belangrijke emotionele gebeurtenissen qua vorming hebt doorlopen met die hoedanigheid. Met 7 jaar wil je dingen zelf doen een grote jongen zijn en doe je alles om die erkenning te krijgen met name van autoriteiten. Je basis die gelegd was, is gebaseerd op leugens, misleiding en manipulatie. Loskomen van je ouder mocht je dan dus niet. Je werd klein gehouden. Richting de puberteit zou je moeten gaan rebelleren, je eigen identiteit ontwikkelen maar met misbruik door iemand zo dichtbij kan dat nauwelijks tot stand komen. De onstabiele basis wordt verder gevoed door deze partij en je wordt gemaakt ipv dat je een eigen pad kiest en een persoonlijkheid gaat vormen. Angst wordt de basis van je keuzes ipv allen gezonde alternatieven. Dus hoe nu verder?
De ervaringen die ik heb persoonlijk en bij anderen is veelal dat je jezelf de ruimte moet geven om opnieuw te beginnen. Weer kind mag zijn. Je eigen normen en waarden vormen. Je eigen identiteit en gaan puberen.
Dat voelt alsof je jezelf bij je enkels moet afbreken om.opnieuw op te bouwen. Gepaard met alle klachten van ptss daarbij.
Belangrijke is dat je kiest voor jezelf en niet vertrouwt op de gedachten vanuit angst. En datis lastig kan ik je vertellen. Want angst gedachten zijn al zo lang jouw gedachten dat het verschil tussen ratio en angst bijna niet te onderscheiden is.
Zorg dus dat je hier niet alleen voor staat en gun jezelf de tijd. Ondanks dat gezien je leeftijd je het gevoel hebt stil te staan en iedereen zich van je verwijderd door de situatie of omdat ze doorgaan.
Kies dus voor mensen die voor jou kiezen en laat je niet leiden door de angsten van jezelf noch anderen.
De islamitische cultuur is een hechte cultuur maar kan ook een heel verstotende zijn. Ik hoop dat je het hechte deel ervan mag ervaren in je proces!
Bedankt voor je mooie en steunende woorden. Het doet me goed om te lezen dat je mijn situatie begrijpt en dat je je kan inleven in wat ik heb doorgemaakt. Je beschrijving van hoe trauma de basis van wie je bent kan beïnvloeden, raakt me. Het is inderdaad een ingewikkelde reis om te ontdekken wie ik ben, vooral na alles wat ik heb meegemaakt.
Jouw advies om de ruimte te nemen om opnieuw te beginnen en mijn eigen normen en waarden te vormen, voelt heel waardevol voor me. Soms lijkt het alsof ik vastzit in de angst en dat kan echt overweldigend zijn. Maar het helpt om te weten dat ik niet alleen ben en dat er mensen zijn zoals jij die mijn verhaal lezen en willen begrijpen.
Ik ben echt vastbesloten om door te zetten, ook al is het soms moeilijk. Het idee om langzaam mijn identiteit terug te vinden en te leren om te gaan met de pijn geeft me een sprankje hoop. Ik wil graag de verbinding met anderen aangaan en ook de positieve kanten van mijn cultuur/geloof ervaren. Dat zie ik nu als een belangrijk onderdeel van mijn herstel.
Nogmaals, dank je wel dat je de tijd hebt genomen om te reageren.