Iemand die dit herkent?
Lieve mensen,
Sinds twee maanden ben ik in therapie voor seksueel misbruik dat ik in 2022 meemaakte. Ik was toen 19 en werd misbruikt door mijn collega die ik nog maar één dag kende.
Ik had nooit echt alcohol gedronken. Hij wilde samen met mij wat drinken, wat uit de hand liep tot 18 shots. Hij ging met me mee naar bed en heeft de hele nacht dingen met me gedaan. Ik was niet bang, ik was er niet echt bij. Ik lag daar en deed niets. Begin van die nacht gaf ik zelfs toestemming, maar later wilde ik alleen maar dat hij zou stoppen. Maar dat kon ik niet meer zeggen. Alles draaide, ik was misselijk en heel erg moe. Hij stopte niet, ondanks dat hij toch moet hebben gemerkt dat ik nauwelijks nog kon reageren.
De volgende dag ontdekte ik pas dat er iets niet klopte. Ik heb daarna ontkend dat het was gebeurd, wilde er niet aan denken.
Na twee jaar lang heel hard mijn best doen om er niet aan te denken, bleek dat het toch echt niet ging. Ik sportte extreem, at nauwelijks, werkte te veel en had last van suïcidale gedachten. Ondanks dat ik zo mijn best deed, had ik herbelevingen en nachtmerries. Mijn vriendinnen ontdekten dit en stuurden me naar de huisarts. Nu heb ik EMDR therapie.
Ik kan het nu onder ogen zien, maar loop tegen van alles aan.
- Reacties vanuit omgeving: vriendinnen schrikken, mijn ouders zeggen dat het mijn eigen schuld is, mijn zusje (14) probeer ik wel te betrekken zonder haar bang te maken, de rest van de familie probeer ik erbuiten te houden
- Schuld: nog steeds in de war over of dit mijn eigen schuld is.
- Onbegrip: De EMDR, je niet jezelf voelen, suïcidale gedachten, je best doen om niet te hoeven voelen. Het is alsof niemand echt begrijpt hoe dat voelt. Mensen leven wel mee, maar snappen het niet.
- Toekomst: ik zie soms echt niet hoe ik me ooit nog beter ga voelen. Komt dit nog goed?
- Jaloezie: mijn vriendinnen gaan reizen, starten ambitieuze banen, doen masters op de universiteit, gaan naar feestjes, doen leuke dingen, krijgen vriendjes. Mij lukt het allemaal gewoon niet meer.
Ik ben nu 21. Ik ben net afgestudeerd maar nog werkeloos. Ik heb wekelijks EMDR. Mijn ouders zijn boos op me. Ik woon thuis, maar ik wil weg. Ik moet aan het werk zodat ik weer op kamers kan wonen.
Is er iemand die herkent hoe dit voelt? Iemand die zoiets heeft ervaren?
Veel liefs van mij
1 Reactie
Volmondig ja en niet alleen vanuit mezelf maar ook velen die ik heb begeleid met trauma door misbruik.
Schuld of slachtoffer is altijd een lastige discussie, mensen onder invloed zouden geen seksuele activiteiten met elkaar aan moeten gaan, maar dat is wat alcohol doet. Het haalt grenzen neer, alle grenzen en veelal met spijt als resultaat. Als de ander toerekeningsvatbaar was dan heeft hij iets gedaan wat heel kwalijk was. Als hij net als jij dronken was zal hij zich misschien niet bewust zijn van zijn aandeel. Daarnaast zijn er helaas mensen die zich totaal niet bewust zijn van hun eigen aandeel. Dat is bij een onderwerp als moord duidelijker beschreven. Moord met voorbedachte rade, moord, dood door schuld of een ongeluk. Bij misbruik/verkrachting is er ook zo'n splitsing. Het is goed vooral bij jezelf de rollen helder te hebben.
Ik heb onder invloed van alcohol veel gedaan waar ik spijt van heb. Dat maakt dat ik niet meer dusdanig drink dat ik regie verlies. (In de praktijk drink ik eigenlijk nooit meer)
Heb je de collega erna nog ooit gesproken? Over hoe jij dit ervaren hebt. Het kan enorm helpen om de andere kant ook te horen, te bevragen of in ieder geval te ervaren.
Ik heb als man een situatie meegemaakt waarbij er wel gedronken was maar de ander dacht ik uit vrije wil mee het bed in dook. Toen ik opmerkte dat die bevroor, zoals jij beschrijft, stopte het en was het daarmee klaar. Erover praten was voor haar lastig en hebben we nooit meer gedaan. Als misbruik slachtoffer had ik hier veel last van maar ik was toen zelf niet in het stadia van openheid om over dat deel van mezelf te praten. Maar dat was vooral gericht op het niet willen zijn van een dader en ik mezelf dus slachtoffer van de situatie voelde. Dus dit soort situaties kunnen heel ingewikkeld zijn en daardoor kan het gesprek soms wel helpen. Niet om de situatie ongedaan te maken, dat is gebeurd. Maar misschien wel om je bepaalde perspectieven te bieden die kunnen helpen in je herstel.
Wat betreft de gevolg van trauma. Dit is persoonlijk. Ons brein gaat in overlevingsstand en kan dan hypo of hyperarousal aannemen of daartussen schommelen. Oftewel je gaat alle spanning uit de weg of juist de hele tijd opzoeken (is iets uitgebreider dan dit hoor). En dan heb je de uitlatingen nog. Depressie, eetproblemen, verslaving, angststoornissen, straatvrees, automutilatie, suicidaliteit, etc etc. Vaak hoe langer het duurt om er iets mee te doen hoe dieper de overleving kan zijn. Maar iedere overleving heeft een functie. Die (h)erkennen is een belangrijk onderdeel.
In het begin vaak belangrijk om vooral.lief voor jezelf te zijn.
Het kan helpen als je het standpunt van de dader weet.
Doe iets met de signalen van je lichaam/angst.
Emdr alleen is niet alles. Het doet iets met de lading. Het doet niets met de gedachten en gevoelens. Het zelfoordeel, de schaamte, etc. Dat wordt meestal met CGT (cognitieve gedragstherapie) gedaan, maar wordt helaas niet altijd gecombineerd met emdr.
Lang verhaal, maar hopelijk heb je er wat aan!