Verkracht en gedrogeerd
Ik ben anderhalve maand geleden verkracht en gedrogeerd. Ik ben vreselijk bang geweest. Zo bang dat ik volledig kalm werd alsof ik er zelf niet meer bij was. Ik heb aangifte gedaan en heb nu veel moeite om mijn leven weer op te pakken ondanks alle hulp en EMDR. Ik ben weer aan het werk maar ik merk dat ik me thuis heel erg terug trek. Hebben anderen dat ook? Ook heb ik moeite met de reactie van de mensen om mij heen. Waarom heb je niet gegild of ben je niet gevlucht etc.
Bezig met laden...
10 Reacties
Ik vind het verschrikkelijk wat jij hebt moeten meemaken.
En dat hij ook nog dichtbij woont, is heel angstaanjagend.
Ik ben zelf, 20 jaar geleden, seksueel misbruikt voor langere periode. Ook door een jongen uit het dorp. Hierdoor trok ik me ook steeds meer terug en bleef uiteindelijk thuis op m'n kamer. Totdat hij ook daar kwam.
Ik begrijp wat je bedoelt met de "kalmte". Ik leefde ook in pure angst waardoor ik in een soort roes leek te leven.
Dit wordt een shocktoestand genoemd in therapie.
Ik vind het heel goed dat jij professionele hulp helpt en aangifte hebt gedaan.
Ik hoop dat je ook naar therapie blijft gaan.
Ik weet dat het veel moeite kost je leven weer op te pakken, het gaat met vallen en opstaan.
Maar weet dat je er niet alleen voor staat. ?
Link naar mijn verhaal staat daar in. Is snelste antwoord.
Er wordt op verschillende manieren gereageerd door mensen op een trauma. Depressie heeft te maken met uitzicht, zelfbeeld en zelfvertrouwen in combinatie met (gebrek aan) steun/begrip vanuit omgeving.
Dat je aan het werk bent en je leven verder gaat is deels goed voor afleiding enzo, maar het moet geen vluchten zijn. Zoals je beschrijft is het wanneer je dan alleen thuis bent wel lastig. Dit klinkt wel alsof je het allemaal meer weg aan het duwen bent. Wat bij velen ervoor zorgt dat ze aan hun gevoelens voorbij gaan en daarmee dus zichzelf gaan overvragen/overprikkelen. De vermoeidheid slaat dan op rustmomenten extra hard toe (dus wanneer je alleen bent vaak).
Is een lotgenoten contactgroep niets voor je?
Edit: https://community.slachtofferhulp.nl/node/827
Link naar daadwerkelijk verhaal
Ik had natuurlijk geen benul van de situatie en hoe dat zoiets tot stand komt. Tot ik het zelf mee maakte. Of ja erna dan. Want tijdens die situatie dacht ik echt dat mijn situatie heel anders was van al die andere mensen. Het is natuurlijk prettiger te denken dat het slachtoffer dom is ofzo dan stil te staan bij eigen risico's of angsten
Ik denk dat het altijd een "ver van je bed" situatie is tot het dichtbij komt
Wat je schrijft is herkenbaar. In je hoofd ontstaat eerst een enorme paniek maar je bevriest. Dit loopt op waarop je hersenen je lijken te scheiden van je lijf. Ik noem dit meestal een "lappen pop" simpelweg omdat er een soort leeg omhulsel achter blijft. Het is een soort overlevingsmechanisme. Welke jou op dat moment probeert te beschermen. Je voelt nog steeds alles maar het lijkt bijna alsof het veel verder weg plaats vindt.
Is dit een beetje wat je bedoelt?
Het andere noemen ze victim blaming. Mensen reageren vanuit een bepaalde shock vanuit eigen emotie. Ze verkeren in een staat van ontkenning, waardoor ze eigenlijk zeer aanvallend op jouw informatie reageren. Komt helaas heel veel voor. Deze mensen hebben veelal hulp ook nodig net als wij als slachtoffer.
Goed dat je jouw vragen hier bespreekt. Hoe is de aangifte voor jou geweest en krijg je ook nog hulp naast de emdr zoals van slachtofferhulp?