Uitgebreid verhaal

Voorafgaande dat je dit gaat lezen, ik heb bij sommige zaken ook wel bepaalde "details" gebruikt, dus wil dan ook wel waarschuwen. Details in ieder geval met dingen die zijn gezegd of gedacht. Voor sommigen kan dit misschien een trigger zijn. Dus ik wilde dit wel nog even kenbaar maken.

Hoi allen!

Zoals sommigen al hebben gemerkt, ben ik vaak niet heel kort van stof. Ik wil bij deze dan ook mijn verhaal vertellen waarbij ik ook meteen bepaalde verbanden beschrijf die ik heb gelegd en lessen die ik heb geleerd. Ik hoop namelijk dat we hier van elkaar kunnen leren, dus ik hoop dat mijn verhaal daar ook aan kan bijdragen of dat er nog mensen goede vragen hebben of tips om over bepaalde punten na te denken. Ik ben ergens begonnen met schrijven als een korte introductie en ben langzaam maar zeker dingen toe gaan voegen waarvan ik dacht dat ze misschien van belang zouden zijn ter herkenning of waar iemand iets aan kan hebben. Het is dus een mini boekwerk geworden :-)

Ik ben de jongste zoon uit een gezin van 5. Je zou zeggen dat het een modaal gezin is, maar terugkijkend leken ze de nodige moeite te doen om nog bij deze groep te behoren.

Mijn vader, zoals hij het zelf zegt “is niet slim, maar kan dingen met zijn handen die slimme mensen niet kunnen. Dus als de ene hand de andere wast, komt dat wel goed”.

Mijn familie, van vaders kant, is belast met huiselijk geweld, hoezo familie? Vaak is dit iets wat van ouder op kind wordt doorgegeven en wordt voortgezet. Een ander kenmerk van dergelijke families is de emotieregulatie die lijkt te ontbreken. Het niveau werkt meestal niet mee, maar dat wil niet zeggen dat in gezinnen met een hoger IQ dit niet gebeurd. Frustratie agressie of instrumentele agressie (wanneer met agressie een bepaald doel beoogd wordt) kun je in alle klassen treffen.

Zo begon het bij mij toen ik een jaar oud was, ik werd een huilbaby die blijkbaar niet sliep. Er was een moment dat mijn moeder thuis kwam en mijn vader trof met mij bij mijn enkels vast boven de wc. Hij stond op het punt me maar te verzuipen want het kon echt niet meer. Gelukkig werd er toen besloten om de huisarts maar in te schakelen en kreeg ik iets voorgeschreven. Mijn vader vertelt dit nog steeds doodleuk op feestjes en partijtjes alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Mijn moeder wilde blijkbaar kort na het huwelijksbootje in te zijn gestapt al weer uit dat bootje stappen. Dit bootje was niet goedgekeurd door haar vader (mijn opa) dus toen zij er weer uit wilde stappen en zich naar haar vader keerde stuurde deze haar weer terug en wenste haar succes.

Deze elementen samen maken dat we dus een vader hebben met een gebrekkige emotieregulatie en een moeder die koste wat kost het huwelijk moet laten slagen, want ze had geen alternatieven (voor haar gevoel in ieder geval). Gelukkig was vooral mijn moeder gemoeid met de opvoeding en werkte mijn vader fulltime. De schade in mijn jongere jaren is daardoor wat beperkt gebleven. Toen wij naar school gingen en mijn moeder meer ging werken om bij te dragen om bij een modaal gezin te kunnen horen (financieel dan) toen ging het bergafwaarts. Mijn vader was vaker gemoeid met een stuk opvoeding en die was vooral gericht op gehoorzamen en passen binnen zijn verwachtingspatroon. Hoe ouder we dus worden hoe meer klappen er vielen. Tot we de conclusie trokken dat buiten huis zijn, zoveel mogelijk, de beste remedie was om thuis te ontlopen (tenminste zo voelde het).

Ik kan niet zeggen dat ik een slechte jeugd had, maar ik wist niet beter dan ik wist. Naarmate ik ouder werd zag ik pas meer en meer van wat ik eigenlijk wel eens gemist had. Qua hechting, vertrouwen naar anderen en eigen emotie regulatie viel daarmee wel wat te wensen over. Mijn standpunt qua mensen met een andere etniciteit ter zijde gelaten. Laten we zeggen dat ik gelukkig een docent had die me dwong met een klasgenoot met een andere etniciteit te werken en dat dit heel plezierig is geworden en dat mijn taboe gelukkig doorbrak.

Rond mijn 15e ben ik in een kroeg gaan werken (zij wisten niet hoe oud ik was). Ik vond een plek waar waardering voor mij was dus het was voor mij makkelijk om de keuze te maken veel te werken en laat naar school te gaan. De smaak van alcohol beviel me ook wel eerlijk gezegd.

Vlak voor mijn 16e verjaardag kreeg ik het verlossende woord “scheiding”. Ieder kind zou er kapot van zijn, ik vroeg me af hoe snel dat het geregeld kon worden. Ik had namelijk de hoop dat dan zaken wat beter zouden gaan. Helaas nam mijn vader de scheiding niet zo goed op en had dit tot gevolg dat de negatieve uitlatingen in huis toe namen. Ik zat tussen de scheiding in, mijn broer kwam niet bij mijn moeder. Mijn zus niet bij vader en ik had het gevoel dat ik het goed moest doen (de goede vrede moest bewaken), dus ik probeerde aan ieders wensen te voldoen. Dit was iets wat ik als jongste toch al snel genoeg geleerd had. Met ons gezin kon je nogal makkelijk ondergesneeuwd worden, dus meegaan met de stroming was handig. Ik leerde dus als snel dat mijn mening niet zo belangrijk was. Dus met deze scheiding zette ik mezelf gewoon weer aan de kant, want die deed er toch niet toe.

De druk hiervan samen met het ontvluchten van de druk maakten dat ik steeds meer in mezelf keerde. Ik was of bij een benedenbuurman waar ik school ontvluchte en mezelf terug trok in een gameverslaving. Ik kon 7 dagen aan een stuk gamen om vervolgens in een comateuze toestand te belanden wegens het slaapgebrek. Met bijna 1,80m woog ik zo’n 45kg, maar ik was altijd al mager geweest dus dat viel niemand zo op. Mijn benedenbuurman had een eigen wietteelt in zijn schuur dus dat was een goede omgeving om die richting ook te gaan verkennen (en dit ontwikkelde zich in een rap tempo). Ik verdiende geld dus het kon ook allemaal gewoon.

In dat jaar leerde ik een man kennen in de buurt. Deze man trof mij meerdere malen overdag in een buurtwinkel waar ik sigaretten ging halen. Hij woonde ernaast en zag mij dus verschijnen en dook dan ‘toevallig’ ook op in de winkel als ik er was. Deze herhaaldelijke treffers maakten dat hij me, door telkens wat vragen te stellen, toch leerde kennen en vervolgens me dan ook voor een probleem met zijn computer binnen wist te lokken. Het probleem was niet zo moeilijk, maar vroeg wel enige kennis van een computer. Toen ik dit binnen een uur opgelost had gaf hij me 50 gulden voor het goede werk. Ik vond dit teveel en hij praatte dit recht met veel lof en kort droppen dat hij niet om geld verlegen zat. Hij was terminaal vanwege kanker dus kon het toch allemaal niet meer op maken. Ergens heb ik nog twijfels hierbij gehad, want ik heb de medicatie die ik zag staan bekeken en opgezocht gehad en het klopte bleek, dit stelde me ergens wel gerust. Het was 1999 en Dutroux was een behoorlijk item destijds, dus ergens leek ik toch een check gemaakt te hebben.

Ik kreeg een plek met waardering. Ik voelde me thuis bij iemand die meer een steunend vaderfiguur voor me was dan mijn eigen vader en ik hield er nog geld aan over ook. Aangezien ik rookte, dronk en ondertussen ook blowde en dit toch moest bekostigen was dit wel zeer welkom ook. Ik mocht mezelf zijn, iets wat ik niet gewend was. Bij mijn vader moest ik tenslotte zijn hoe hij wilde dat ik was. Bij mijn moeder werd vooral verwacht dat ik uiterst sociaal was, ook al was ik dat niet. Zo voelde het tenminste bij beiden voor me, de stap om dit bespreekbaar te maken bestond er niet. Ik ging me dus aanpassen om conflicten te voorkomen (waarvan ik verwachtte / invulde dat deze er zouden komen).

Hij had wel meer zaken die ik voor hem kon fixen, een website maken. Bepaalde boekhoudingen in elkaar zetten voor zijn financiën, etc. etc. Aangezien ik weinig interesse in mijn opleiding had was dit een mooi adres om naartoe te gaan als ik daar niet wilde zijn. Daarnaast kon ik er een leuk zakcentje bij verdienen. Ik voelde me thuis bij iemand die meer een steunend vaderfiguur voor me was dan mijn eigen vader en ik hield er nog geld aan over ook. Aangezien ik rookte, dronk en blowde en dit toch moest bekostigen was dit wel zeer welkom ook. Daarnaast was het een prettige plek waar ik voor mijn gevoel met niemand rekening hoefde te houden en mezelf mocht zijn. Iets wat ik niet gewend was. Bij mijn vader moest tenslotte zijn hoe hij wilde dat ik was. Bij mijn moeder werd vooral verwacht dat ik uiterst sociaal was, ook al was ik dat niet, of misschien wel maar deed het er voor mij niet meer toe. Sociaal doen betekende met nog meer mensen bezig houden en nog meer aanpassend en dit was uiterst vermoeiend.

De eerste grens die bij me verlegd werd was dat er een keer een vriend bij hem langs was gekomen gewoon voor de seks naast de relatie die hij had met zijn eigen partner. Toen deze sekspartner vertrok kusten ze elkaar op de lippen bij vertrek. Ik keek hier wel van op en hij vertelde toen dat hij dit bij alle goede vrienden sowieso doet, niet alleen omdat hij ook seks met deze man had. De dag erna dat ik daar op bezoek was, was er al iemand daar en deze ging toen net. Ze kusten elkaar en zeiden gedag. Hij zag me ernaar kijken, maar zei er niets van. Een week later daarentegen zei hij bij het afscheid nemen dat hij vond dat wij goede vrienden waren nu en dat ik “fatsoenlijk” afscheid moest nemen. Toen hij me op de mond probeerde te kussen draaide ik mijn hoofd af waardoor hij mijn wang kuste. Hij werd helemaal lijp op dat moment, het was een enorme belediging wat ik deed en ik wees hem en alle mensen die homoseksueel waren af daarmee. Hij blies het flink op waardoor ik voldoende schuldgevoel kreeg om het maar te laten “gebeuren”. Lippen van een man of vrouw maakten tenslotte toch geen verschil? Hoe kortzichtig en homo fobisch was ik dan? We hadden thuis een poetshulp gehad toen mijn moeder werkte en deze was homo en dat was toch ook een aardige man. Alhoewel hoe denigrerend mijn vader over hem sprak maakte dat ik er toch scheef naar keek.

De tweede grens die verlegd werd bij me, was toen ik eindelijk een keer overstag ging en met hem ging drinken bij hem thuis. Dit was het vervolg op een keer samen op stap gaan waarbij hij alles betaalde. Hij had sowieso al door laten schemeren dat hij erg veel geld had, erfenis van zijn overleden vader. Deze was overleden aan kanker, blijkbaar hetzelfde soort als hij zelf ook had. Drinken deed ik dusdanig dat ik me net niet in een coma dronk dus de volgende ochtend wist ik van veel niets meer. Toen ik naar het toilet ging kwam ik erachter dat ik op mijn geslachtsdeel een wondje had die er de dag ervoor echt niet was. Ik raakte lichtelijk in paniek. Als puber met een vader die een stellige mening had over homo’s was dit het ergste wat kon gebeuren. Had ik nou, terwijl ik dronken was, seks gehad met een man??? Toen dit ter sprake kwam doordat ik erg afwezig was en treuzelend rondom wel/niet vragen, toen vroeg hij het me. Ik gaf aan dat ik me er niets meer van kon herinneren en nu een wondje had. Hij moest lachen en reageerde alsof hij me niet geloofde. Ik maakte heel duidelijk dat ik het echt niet meer wist en toen wilde hij dat ik het nuchter dan nog maar eens mee zou maken. Hij bevestigde mijn angst, we hadden seks gehad (ik had er nooit bij stilgestaan of dit nu waar was of niet ik ging daar heel naïef vanuit). Seks was ik niet van plan, maar toen werd dezelfde strategie als de eerste keer toegepast. Flink opblazen en daarna terloops melden dat hij iedereen wel zou vertellen dat ik zo flauw was dat ik het met alcohol op wel wilde, maar zonder niet. Mijn grootste angst zou waarheid worden (want ik was echt wel homo fobisch opgevoed), ik zou bestempeld worden als homofiel en de relatie die ik op dat moment had kon ik wel direct beëindigen. Ik ging overstag na heel zijn tirade die in zwaarte steeds meer toe nam. Hij stelde een compromis voor, hij zou mij oraal bevredigen en als ik het niets vond zou hij er niets meer van zeggen. Het voelde zowaar als een winst, want in mijn hoofd zou alles (geen idee wat dat was, maar het was erg) gaan plaats vinden. Dus toen het ‘alleen maar dat was’ zoals hij het ook benoemde, dan was het toch ook niet erg? Tussendoor zei ik nog iets in de trend van ‘ik ben te jong’ waarop het vuur flink aanwakkerde, want ik beschuldigde hem van pedofilie! Hoe durfde ik wel niet! Ik was AL 16 en was dus volgens de wet seksueel volwassen. Op dat moment werd ik, leek het, het huis uit gejaagd, maar natuurlijk voelde ik me schuldig en kon het spel van mij overtuigen daarna voortgezet worden. Ik ging overstag. ‘Als dat alles is, maar daar blijft het dan ook bij’ zei ik heel stoer, maar ik wilde gewoon dat deze ellende op zou houden en ik dacht dat dat ook zou zijn. Nee, ik was ervan overtuigd dat dit zo zou zijn, want als ik het niets zou vinden dan was het klaar en ik ging dat hoe dan ook zeggen. Maar helaas hij was gehaaid genoeg om de standaard dingen te gebruiken. Ik kreeg natuurlijk een erectie wat natuurlijk betekende dat ik opgewonden werd. Tja als puber ga je dat geloven. Als je dan ook nog eens een orgasme kan krijgen…. Ja joh dan ben je toch op zijn minst biseksueel. Natuurlijk zei ik naderhand dat ik er niets aan vond in de hoop dat het daar dan bij zou blijven. Ik zei dat ik me gewoon enorm voorstelde dat hij een vrouw was en dat het daarom zo was verlopen (nog aardig bijdehand gezien de omstandigheid, een goede poging tot vluchten dus). Eerlijk gezegd herinner ik me nog weinig van erna, behalve wat mijn hoofd niet stilgestaan heeft en ik de volgende dag gewoon naar hem toe ging. Ik wilde ten slotte niet dat hij het openbaar ging maken. Dit beloofde hij natuurlijk, ik had tenslotte gezegd het niets te vinden, dus het was klaar, toch?

De derde grens helaas, was dat hij toch erop aan ging dringen dat het daar niet bij bleef. Dit ging vooral gepaard bij hem net het nodige alcoholgebruik. Blijkbaar moest hij zichzelf ook de moed indrinken en een excuus hebben als het niet zou lukken “ik was dronken” was dan een goed excuus. Met de nodige dreigementen om het wereldwijd bekend te maken werden grenzen verlegd. Met het overschrijden van deze grens ging het van god los en werden alle grenzen overschreden. Het leek bijna een spel van contact hebben en te proberen om zoveel mogelijk onder het misbruik wat plaats vond uit te komen. Iedere dag geen misbruik leek als een winst te voelen. Het voelde als een feest als ik een goed excuus had om niet naar hem toe te gaan (in het begin in ieder geval), maar het moest wel een echt excuus zijn, ik was namelijk heel slecht in liegen (nooit veranderd gelukkig).

Met het overschrijden van deze grens ging het van god los en werden alle grenzen overschreden. Mijn relatie was op dat moment direct voorbij en dat was meteen een vrijbrief om vooral heel veel betekenisloze seksuele contacten te hebben om mezelf vooral te blijven overtuigen dat ik heteroseksueel was en daarnaast ook om de seksuele daad vooral terug te dringen naar een dagelijkse activiteit met weinig betekenis. Dit natuurlijk om het misbruik ook te verminderen in betekenis om ermee te kunnen omgaan. Dit ongeremde gedrag, in combinatie met pubertijd en identiteitsvorming (of dus identiteitsdilemma’s vooral in mijn geval), maakten dat ik depressief werd en suïcidaal. Momenten dat ik meer direct probeerde onder het misbruik uit te komen werden beantwoord met bedreigingen om het bekend te maken of om zichzelf te suïcideren. Ja, hij was terminaal, dus had toch niets verliezen. Zijn huwelijk was hij als slecht gaan beschrijven en ik was het enige wat hem emotioneel nog in leven zou houden en ik ging me daadwerkelijk verantwoordelijk voelen voor zijn leven en ook dood dus.

Ik vond mezelf een walgelijk mens iedere keer als ik me betrapte op alles waar ik seksueel opgewonden van kon raken. Leeftijd, geslacht, aantallen, medium, etc. niets was te gek voor me. Allemaal een bevestiging dat het allemaal aan mij lag. Ik was degene die ziek was, ik had het zelf op me afgeroepen… nee, ik leek er zelf gewoon om te vragen. Ach nee, ik genoot er toch van allemaal? Ik leefde van een orgasme, ik was gewoon een walgelijk seksverslaafd mannetje.

Ik raakte overprikkeld door alles om mee heen. Ik herinner me nog goed de momenten dat ik op de grond gerold lag in een foetus houding met mijn handen op mijn oren. Ieder geluid om me heen klonk namelijk alsof er mokerslagen op staal werden gelost recht naast mijn oren (en dat was nog maar het slaan van de secondewijzer van de klok). Ik heb de nodige liedjes gezongen om alle geluiden te overtreffen. Zingen met vingers in je oren werkt goed om buitengeluiden weg te houden.

Dwang gaf mij een gevoel van veiligheid. Ik ging tellen, ik ging “spelletjes” maken om mij af te leiden van het lijden. Het was in sommige gevallen terug naar mijn jeugd. Nerven tussen de tegels niet raken, of iedere 2e tegel op stappen. Het controle hebben over deze zaken maakte dat ik me ergens voor mijn gevoel nog kon binden met de wereld om mij heen. Dat mijn gedachten me niet volledig in beslag namen en ik verdween in een zwart gat van negatief denken. Een terugkerende droom die ik in deze tijd had en welke ik nooit ga vergeten was als volgt:

Ik droomde van een dunne draad gespannen tussen de ene en de andere kant (niet dat ik kanten zag). Ik was die draad, of mijn gezonde verstand was die draad. Vervolgens voelde ik dat deze draad door ging buigen, er liepen twee dikke trollen overheen en de draad boog steeds verder door. Vervolgens gingen deze trollen om de beurt springen op deze draad en steeds en steeds verder boog de draad door. Vlak tot het punt dat deze leek te knappen en telkens op het moment dat deze daadwerkelijk kapot leek te gaan werd ik telkens wakker. Badend in het zweet, alsof ik net zelf die draad was en deze trollen tegen had moeten houden.

Met dergelijke momenten begonnen bij mij de suïcidale gedachten steeds meer voorgrond positie te krijgen. De plannen werden langzaam gesmeed. Mijn amygdala leek op volle toeren te draaien en probeerde me te behoeden voor alle gevaren die ik ervaarde, maar ook welke ik invulde voor mijn omgeving. Kleine dingen werden groter en zwaarder en de grip op realiteit verdween langzaamaan.

Momenten waarop ik probeerde onder het misbruik uit te komen werden beantwoord met bedreigingen om het bekend te maken of om zichzelf te suïcideren, dus ergens halverwege ben ik opgehouden met dit te proberen. Ik ging er het ‘beste’ van proberen te maken. Ongelofelijk genoeg betekende dit dat ik ging genieten van de kleine dingen. Zoals dat hij van me geleerd had dat mijn oma me (toen ze leefde) me altijd zachtjes in mijn nek kriebelde en ik daar altijd rustig van werd. Hij is dit ook ergens op gaan dringen aan me dat hij dit deed en uiteindelijk werd ik ook bij hem daar rustig van. Het begon langzaam te voelen alsof ik een belangrijke job had, ik hield hem tenslotte in leven en ik ‘mocht nog genieten van de tijd die ik nog met hem had’. Ergens ver achter in mijn hoofd leek er een stemmetje nog te hopen dat dit beter gisteren kon zijn dan morgen. Ik voelde me slecht als ik dat dacht, wenste ik nou een vriend dood?

Dit alles heeft ruim 2 jaar voortgeduurd. Mijn moeder vermoedde wel wat, maar ik was geen kind dat ooit loog en ik reageerde ontwijkend (huilde alleen maar) dus zij liet het erbij, er vanuit gaande dat ik het anders wel beaamd had of zou vertellen.

Mijn vader zag ik niet in die 2 jaar, hij had me onterecht beschuldigd van een vermeende diefstal door de emoties van de scheiding. Dat was voor mij een mooie reden om hem niet te zien (vooral niet vanwege de schaamte rondom mijn eigen seksualiteit dilemma natuurlijk).

Hierop volgden bij mij de nodige suïcidepogingen, want ik wilde dat het stopte en dat leek me de snelste meest effectieve oplossing. Deze man maakte opmerkingen over suïcidaliteit en mijn vader deed dat vanuit emotie ook naar mijn moeder, dus suïcide moest wel een goede oplossing zijn blijkbaar. Het begon met plannen en langzaamaan kwam ik tot ‘uitvoeren’ tenminste zo voelde het voor me. Het waren in mijn optiek slechte pogingen die eigenlijk die naam niet eens verdienden, ik kwam daarentegen steeds dichterbij een uitvoer die wel zou gaan werken.

De laatste suïcidepoging die ik gedaan heb, was mislukt omdat ik nog in de inkeping van het station weg kon duiken toen de goederentrein voorbij denderde.

De doodsangst toen maakte bij mij het nodige los. Ik was ten eerste een ongelofelijke mislukkeling want zelfs dit kon ik niet. Ik stond er en ik dook gewoon weg! Ik kon het bijna niet geloven. Daarnaast was er iets wat me dus weerhield, een angst. Deze angst ben ik, door de frustratie die ik erbij voelde, bij mezelf gaan onderzoeken en

“ik kwam tot de conclusie dat ik wilde leven, ik wilde nog van alles meemaken. Het leven was tenslotte niet alleen maar deze ellende. Het was meer en dat wilde ik gaan ervaren!”

Om dat te doen moest ik daarentegen mijn grenzen weer terug nemen, want zonder deze terug te pakken had ik geen leven. Maar hoe…. Ik verbrak het contact met de buitenwereld door ‘ziek’ thuis te blijven. Ik gebruikte geen mobiele telefoon dus mensen zochten met mij ook geen contact.

Toevallig genoeg was er een week later een bruiloft waarbij zowel mijn vader als mijn moeder uitgenodigd waren. Dit was het eerste moment dat er een stop bij me door sloeg. Ik zag hoe mensen allemaal een schone schijn op hielden, aan de ene kant zaten de mensen die mijn vader bijstonden, aan de andere kant van mijn moeder. Mijn moeder zou tenslotte vreemd zijn gegaan waardoor er verdeeldheid was. Dit was ook de eerste keer weer in 2 jaar tijd dat ik mijn vader zag. Ik besloot om hem aan te spreken toen hij buiten de zaal was naar het toilet. Toen hij zich denigrerend opstelde naar me (hij wees altijd omlaag met zijn vingers al tikkend op mijn borst) zei ik tegen hem dat ik zijn vingers zou breken als hij me nog een keer zou aanraken. Hij hield wonderbaarlijk genoeg er toen mee op en leek verbaasd te zijn dat ik daar last van had. Ik stelde op dat moment nieuwe kaders voor onze omgang met duidelijke voorwaarden voor hem hoe zich naar me te verhouden (tenminste voor mij voelde het als duidelijk). Het kwam er op neer dat ik niet wilde dat hij negatief praatte in mijn omgeving en dat hij me niet voor dief uit mocht maken en het niet telkens over het gezin moest hebben rondom mij (alleen dan half mompelen, half piepend, boos en paniekerig). Op dat moment kwam mijn neef binnen stappen en vroeg of we dit niet op een ander moment konden doen. Blijkbaar zat heel de familie met ingehouden adem te kijken en de reacties achteraf waren dat zij dachten dat ik mijn pa ging vermoorden daar (ik had hier natuurlijk een totaal andere beleving bij, ik zag het eerder andersom gebeuren). Niet omdat mijn pa daadwerkelijk zo gevaarlijk was, maar in mijn beleefwereld was deze man (30cm kleiner dan ik) zo enorm groot en gevaarlijk geworden, dat ik de grip met de realiteit hierin ook totaal kwijt was geraakt.

Hoe dan ook, of dit de gezonde manier is, dat is natuurlijk ter discussie te stellen. Ik nam namelijk de dominante positie in naar hem en stapte uit de onderdanige, ik draaide de rollen om. Voor mijn gevoel was het wel een actie die ik nodig had. Mijn pa pikte er de duidelijkheden uit op zijn manier en leek de emotionele boodschap erachter niet te hebben gezien. Maar hij hield op met telkens klagen over mijn moeder, hij hield zijn denigrerende houding bij zich en stelde zich algeheel anders op. Oftewel hij probeerde het en als hij het niet deed en ik benoemde het, dan leek hij zich aan te passen (oftewel dan viel dat gesprek stil en viel er een extreem ongemakkelijke stilte).

Toen ik dit gedaan had durfde ik ook de volgende stap aan. De volgende stap was die andere man de grens aan zeggen. Die andere man. Niet die dader, nee die man in mijn leven. Die vriend van me? Maar ik wilde de seks helemaal niet en dat was duidelijk toch? Of niet? Nee waarschijnlijk niet, waarschijnlijk wilde ik het toch? NEE DAT WIL IK NIET!

Of ja durfde…. in het ergste geval ging hij me vermoorden en dan zou ik ook rust hebben. Dus het was win of win toch? Ik confronteerde hem met zijn misbruik maken van me. Hij speelde de dooie onschuld en het was allemaal verkeerd begrepen. Omdat ik ergens ook nieuwsgierig was naar waarom hij de dingen deed, zoals hij ze deed, was het niet dat ik het contact helemaal stopte. Ik wilde vooral dat het misbruik stopte en dat was gelukt en het voelde alsof dat gelukt was.

De smoes die ik mezelf vertelde was dat dit me de ruimte zou geven om erachter te komen wat hij deed, waarom hij dit deed en wat iemand in godsnaam bezielde om dit met zo’n jong iemand te ondernemen. Ik wilde de “controle” houden door bij hem te blijven zodat ik erop toe kon zien dat mijn grootste angst (van het kenbaar maken) geen werkelijkheid zou worden. Ik ben ‘bevriend’ met hem gebleven tot hij overleed 3 jaar later. Ik heb kunnen zien dat hij hetzelfde niet herhaalde bij een ander en heb voorkomen dat mijn angst, welke er nog steeds zat, niet uit zou komen. Het zou namelijk allemaal met hem mee het graf in verdwijnen. Nog niet wetende van alles wat dit bij me los zou maken. Achteraf gezien was het een enorme bluf actie. Had hij er doorheen geprikt was ik waarschijnlijk tot zijn overlijden verstrikt geweest in het misbruik. 

Ik ben vele jaren bezig geweest om mezelf door middel van zelf exposure (veel en veel en veel schrijven en teruglezen) en ook met behulp van NLP (Neuro Linguïstisch Programmeren) alles te verwerken wat er is gebeurd. In het hele traject heb ik me heel alleen gevoeld en me ook steeds meer afgesneden van de buitenwereld. Gelukkig waren er wel enkele sociale contacten die het contact met me aanhielden. Daar kon ik dan ook mondjesmaat bepaalde vragen stellen. Voor kennissen van me natuurlijk, dat was wel geloofwaardig, want mannen werden nooit misbruikt toch?

Voor iedere valkuil van me ben ik zelf opdrachten gaan bedenken om er anders mee om te leren gaan. Voor mezelf op komen door eigenlijk behoorlijk rebels te worden. Te gaan puberen zoals ik nog niet had gedaan.

Leren praten en uiten door werk te gaan verrichten welke me dwong om wildvreemde mensen aan te spreken en vragen te stellen en deze te overtuigen. In het begin verdiende ik echt helemaal niets! Mijn werkgever vroeg me zelfs of ik niet ander werk moest zoeken en heeft me zelfs een keer gewoon wat betaald omdat hij medelijden met me had. Verschrikkelijk werk vond ik het, maar ik hield vol, want ik wilde niet meer de oude ik worden. Nooit meer zou ik me zo verschrikkelijk gaan voelen als toen! Ik ging dus door en iedere tegenslag gaf me de frustratie om mijn angsten te overwinnen.

De hulpverlening vertrouwde ik niet, net als de rest van de wereld niet. Ik ging op mezelf vertrouwen en wat heeft dat veel moeite gekost, maar uiteindelijk heb ik mezelf gevonden. Van het ene uiterste naar het andere, maar uiteindelijk de balans vinden die ik passend vond bij mezelf. Ongeacht hoeveel reactie ik van mijn omgeving kreeg op al mijn veranderingen. Geloof me dat zijn er nogal wat, maar ik zat nog in een leeftijd van puberteit dus het invullend vermogen van anderen was gelukkig dat ik aan het puberen was.

Ik ben misschien een eigenaardige of eigenzinnige man geworden, maar wel tevreden met het leven waar ik me in bevind. Dusdanig dat dood gaan wel het laatste is geworden wat ik zou willen.

Ik heb een overstap gemaakt naar de welzijn qua werk en doe dit nu nog steeds. In mijn cliëntcontacten daar ben ik ook zaken uit mijn verleden gaan delen waar dit meerwaarde had en het werk doe ik nog steeds met veel plezier. Ik verwees er velen door naar slachtofferhulp, maar had daar nooit gebruik van gemaakt dus ben zelf een kijkje komen nemen en toen blijven plakken. Wat fijn dat dit contact er kan zijn, het zou me in het verleden erg veel geholpen hebben, had ik de weg hier naartoe ook gevonden.

Ik heb ondertussen ook EMDR gevolgd voor wat resten uit mijn verleden. Dit met name omdat ik ondertussen vader ben van 3 zoontjes en ik niet langer wilde dat bepaalde gedragingen die ik nog had intact zouden blijven. Het lukte me niet om deze zelf te verwerken aangezien ik er geen herinneringen meer bij had waaraan ze gekoppeld waren. Na een zestal sessies waren deze daarentegen ook snel verwerkt, koste me wel wat moeite om met de hernieuwde gedachten te werken, maar het is gelukt.

Aangezien bepaalde onderdelen van wat ik meegemaakt heb toch telkens terug komen in reacties, dacht ik er maar eens een geheel van te maken. Mochten er vragen zijn, deze zijn altijd welkom!