Pijnlijke realisatie
Ik ben misbruikt toen ik 15 jaar was. Ik heb na 4 jaar aangifte gedaan en nu na 2 jaar is er een rechtszaak geweest. Hij is veroordeeld, maar hij is in hoger beroep gegaan.
Ik heb al die tijd gezegd dat ik op wat ontwikkelingsproblemen na geen last had van trauma. De rechtszaak en de weg ernaar toe heb ik meer last van, dacht ik. Tot vorige week heb ik niet willen inzien dat die beelden nog op mijn netvlies staan en spanning geven. Ik vind het een pijnlijke realisatie. Een realisatie dat ik het zo lang heb onderdrukt en dat dat vreselijk veel energie kost. Ik ben al 5 jaar chronisch vermoeid. Ik heb allerlei behandelingen geprobeerd en het idee dat dit onverwerkte trauma, de oorzaak kan zijn, maakt me woest. Op hem.. op mezelf.. dat hij zolang onbewust grip op mij en mijn leven heeft kunnen hebben. Hij heeft me zoveel meer afgenomen dan waar ik mij in eerste instantie bewust van was. De rechtszaak en de weg ernaartoe heb ik waarschijnlijk als traumatiserend gezien, omdat ik keer op keer werd herinnerd aan wat er gebeurd is en de ernst ervan alleen maar benadrukt werd.
Denkende dat je op de goede weg was naar herstel, maar realiseren dat je eigenlijk nog moet beginnen..
Ik draag zoveel woede en zoveel verdriet iedere dag met me mee niet wetende wat ik ermee moet. Ik ben gevraagd om een interview te doen bij de krant om mijn verhaal te delen, maar ik weet niet zo goed of ik daar op dit moment goed aan doe..
6 Reacties