Ontdooien

Nadat ik het programma BOOS van Tim Hofman heb gezien is er van alles met me gebeurd. Ik ben voor het eerst gaan voelen wat de schokkende ervaringen met een 'oom', een buurman en later toen ik 18 jaar was met mijn baas teweeg hebben gebracht. Ik ben deze ervaringen van verkrachting en misbruik nooit vergeten, heb zelf deze mannen in mijn volwassen leven geconfronteerd en aangesproken op hun walgelijke misselijkmakende gedrag en daarmee ook deels mijn boosheid geuit. Maar nu, ik ben inmiddels 60+, voelde ik voor het eerst de emotionele impact van deze gewelddadige ervaringen, de angst, het verdriet, de schaamte en vooral ook de eenzaamheid omdat er niemand was met wie ik dit deelde. Jarenlang hield ik me stil hierover en toen ik het deelde met mijn moeder ging ze allesbehalve achter me staan, ze kon er totaal niet mee omgaan, nam het eigenlijk op voor die mannen en ging zo snel mogelijk over op een ander onderwerp. Zelfverwijt en verwarring lag in mij altijd op de loer, ze dekten al die pijnlijke gevoelens toe.

Ik realiseer me hoe deze ervaringen zo'n grote impact hebben gehad op mijn volwassen leven en ervaringen met mannen in relaties. Mijn huwelijk liep stuk, ik werd alleenstaande moeder. Nu de echtscheiding al meer dan 10 jaar geleden is, deed ik mijn best om toch minimaal on speaking terms te zijn, we hebben tenslotte een dochter. Dat leek me belangrijk.

Het programma BOOS bracht me ook een hele nare herinnering uit mijn huwelijk. Vrijen riep destijds steeds vaker enorme huilbuien in me op, ik voelde me daarover schuldig, vond dat ik het "verpestte". Natuurlijk was dat niet zo, maar zo keek ik er toen tegenaan. Mijn echtgenoot was hierdoor zo gefrustreerd dat hij tegen me schreeuwde; " Kan je je niet gewoon als een hoer gedragen?!", waarop hij wegliep. Ik ging destijds helemaal dicht en besloot dat dit de laatste keer was dat ik sex had met hem. Er is nooit meer over gesproken. Door geen van beide.

Ik besloot hem hierover een brief te schrijven. Niet op een verwijtende toon, maar wel met de uitleg dat die opmerking voor mij heel heftig was en dat ik het spijtig vindt dat er toen zoveel onmacht en onvermogen was om hierover te praten.

Ik kreeg een kille afstandelijke mail terug met de mededeling dat hij geen behoefte had om hiermee geconfronteerd te worden en dat ik vooral iemand anders moest zoeken om deze dingen te bespreken.

Meteen was er weer verwarring en zelfverwijt. En nu besloot ik om dit in deze 'veilige groep' neer te leggen en om feedback te vragen. Ben ik stom geweest? Is zijn reactie normaal? Moet ik mezelf iets verwijten?