Misbruik, schuldgevoelens en twijfel over aangifte

13 jaar geleden ontmoette ik een man. Ik was net 17 jaar oud, hij was ongeveer 24 jaar oud. Hij woonde in de ‘grote stad’ en was student, wat voor de puberversie van mij heel nieuw en spannend was. We hadden emailadressen uitgewisseld en met elkaar gepraat op de chat. Hij nodigde mij bij hem uit en vrijwil direct toen ik daar binnen kwam zoende hij mij, trok mijn broek omlaag en verrichtte ruw handwerk. Ik was overrompeld maar dacht iets in de trant van ‘oh, is dit hoe het daten bij volwassenen er aan toe gaat?’.

In onze chats vertelde hij dat hij zichzelf niets waard vond en dat hij beter dood kon zijn. Ik wilde hem graag helpen en laten zien dat het leven wel mooi is. Daarbij ben ik al mijn eigen grenzen voorbij gegaan en kan ik mij tot op de dag van vandaag voor mijn kop slaan dat ik alles heb laten gebeuren. Ook waren zijn buien erg grillig en was ik bang dat hij zou flippen. We gingen nooit naar buiten, alles speelde zich af of dat kamertje. Zo’n beetje alles wat je kunt bedenken op seksueel gebied, heeft hij gedaan. En ik liet het gebeuren uit angst en om hem te pleasen. Ook gaf hij aan seksuele gevoelens voor kinderen te hebben, ik zat net op het randje qua leeftijd en ik had daarom ook zijn interesse. Er zijn nog meer dingen gebeurd waar ik mij naar over voel, maar voor mijn hulpvraag maken die details verder niet uit. Na de aflevering van BOOS en gesprekken met mijn huidige partner heb ik toch maar een informatief gesprek aangevraagd bij zeden. Ook heb ik de afgelopen jaren, tot op de dag van vandaag, last van wat er allemaal gebeurd is en ben ik actief bezig met het zoeken naar hulp.

Ondanks het feit dat ik aangifte kan doen en ik weet dat er iets strafbaars heeft plaatsgevonden, blijf ik denken dat het mijn eigen schuld is, dat ik duidelijk ‘nee, stop’ had moeten zeggen, dat ik sterker had moeten zijn. Mijn partner probeert me duidelijk te maken dat het niet mijn schuld is, maar het blijft toch zo voelen. Ik vraag me af of jullie dat ook zo ervaren, en hoe jullie om gaan met die gevoelens. De buitenwereld kan blijven roepen dat het niet mijn schuld is, maar hoe ga je dat ook zo voelen? Daarnaast voel ik me dus ook gek over aangifte. Aan de ene kant weet ik dat het anderen zou helpen, mochten er meer slachtoffers zijn. Aan de andere kant ben ik bang dat mijn herinneringen niet kloppen en dat ik wel degelijk verantwoordelijk ben voor wat mij is overkomen. Herkennen jullie dit? Zo ja, wat hebben jullie gedaan?