Hij zou me beschermen
Op mijn 16e ontmoette ik mijn eerste vriendje. Hij was toen 19 en had al heel veel vriendinnen en met veel mensen seks gehad. Hoewel dit een behoorlijke druk op me legde was het allemaal heel nieuw en leuk. Hij was super lief en gaf me constant complimentjes. Hij zei dat hij me nooit pijn zou doen en me altijd zou beschermen tegen alles. Ik wist ook wel dat dit niet mogelijk was maar het leek zo lief en betrouwbaar. Hij ging erg snel met seksuele dingen en dit vond ik heel eng, maar hij haalde me altijd over het toch te doen. De eerste keer dat ik bij hem bleef slapen had ik van te voren heel vaak gezegd dat ik absoluut nog geen seks wilde hebben. Toch gebeurde het. Hij hield maar niet op met me pushen om het te doen. Hij overtuigde me dat ik het ook wilde. Zo ging het steeds in kleine stapjes verder. Het ging van niet stoppen wanneer ik zei dat hij me pijn deed, niet stoppen wanneer ik vroeg of hij asjeblieft kon stoppen, niet stoppen wanneer ik schreeuwde, naar ik die niet meer nee durfte te zeggen, want als ik eenmaal aan mezelf toegaf dat ik het niet meer wilde kon ik mezelf niet meer overhalen dat ik het niet zo erg vond. En dit allemaal terwijl ik me er niks van besefte. Hij praatte alles zo goed dat ik nog steeds dacht dat hij het liefste vriendje ooit was. Ik vertelde niemand details over de relatie, want ik wilde het niet beseffen. Ik wist dat het toch niet ging stoppen. Ik voelde me steeds onveiliger in het dagelijks leven maar had geen idee waar het van kwam en dacht dat hij me juist beschermde. Tot het, na een half jaar, wat meer binnen begon te dringen en ik me steeds meer verzette. Hij vond dit maar niks. Ik was niet meer zo makkelijk. Hij maakte het uit en precies n week daarna werd ik midden in de nacht wakker, omdat ik me alles plots besefte. Ik voelde me zo vies en dom. Want hoe kon im dat niet doorhebben? Was het dan wel waar? Verzon ik het niet allemaal? Nu nog steeds, bijna een jaar na dat besef, hoor ik hem in m’n hoofd me vertellen dat ik lieg. Ik durf er niet echt over te praten omdat ik bang ben dat mensen me niet zullen geloven, dat ze denken dat ik het verzin. Elke dag ben ik bang hem tegen te komen. Ik voel me ongelooflijk schuldig dat ik hem niet tegen kan houden om meer slachtoffers te maken. Ik hoop dat dit een nieuwe stap is voor mij om te vertellen wat me is overkomen, zonder bang te zijn.
8 Reacties
Ik kom even terug op je opmerking dat je je ouders te veel pijn zou doen als je het hen verteld wat je is overkomen. Ik kan me helemaal voorstellen dat je dat denkt. Ik had ook die weerstand omzet mijn zonen te vertellen. Toch wil ik je uitnodigen omdat te proberen. Op de eerste plaats weten je ouders al lang dat er wat speelt. Je bent niet die dochter die ze van vroeger kenden, maar hebben geen idee wat er aan de hand is. Straks, na een goede behandeling, ben je van deze nare ervaringen af en ontmoeten ze weer de dochter van voorheen. Je kunt het niet blijven verzwijgen en als ze later realiseren wat jij het doorgemaakt vinden ze het erg jammer dat je hen niet in vertrouwen hebt genomen en niet hebt kunnen steunen.
Daarnaast hoef je niet voor je ouders te beslissen wat ze wel of niet aankunnen. Dus……..
Een tip: neem iemand mee die voor jou het “ijs” kan breken. Een zus, broer of een goede vriendin/ vriend die jouw ouders ook kennen. Ik heb het samen met mijn partner gedaan.
De stilte doorbreken werkt veelal het beste. Niet iedereen zal er ontvankelijk voor zijn misschien maar een stuk meer dan je zult verwachten.
Wat betreft de kijk op jezelf en je ontwikkelde gedragingen.
Cgt (cognitieve gedragstherapie = hoe je denkt en op jezelf van toen terug kijkt
Schematherapie = hoe je reageert op situaties welke bepaald (kind)rollen van jou raken
Emdr = goed voor de scherpe randjes en herbelevingen te verminderen.
Maar het begint allemaal met praten. Daar heb je hier een begin mee gemaakt. Ga zo door zou ik zeggen!
Je verhaal op 16 jarige leeftijd is heel begrijpelijk. Alles in de wereld komt, volgens jouw brein onder invloed van hormonen, door jou. Dus als iets mis gaat ligt dit aan jou. In combinatie met aardig gevonden willen worden, erbij horen en jezelf in dag geheel positioneren maakt dat het al lastig genoeg is. Dit zonder dat iemand die toch in een wat andere fase lijkt te zitten er zich binnen dringt.
Hoe dan ook. Het is belangrijk dat jij je veilig kunt voelen. Dus ik zou je dan ook adviseren met je huisarts, ouders of slachtofferhulp te gaan praten. Hoe langer je hiermee rond loopt hoe verder de schaamte en zelfdestructie op zal lopen.
Ik schreef al “ een hele goede eerste stap” , Dat wat je aangedaan is gaat niet vanzelf voorbij of zal op de duur niet slijten. Je kunt het een poos wegstoppen maar het zal je parten blijven spelen en een wissel trekken op toekomstige relaties. Ook impact op kinderen als je die wilt.
Maak een afspraak met je huisarts en bespreek een doorverwijzing naar een instelling die bekend staat in het behandelen van seksuele trauma’s.
Wat je ook kunt doen is een afspraak maken met een medewerkers van Slachtofferhulp. Je zult direct merken dat ze je snappen en kunnen met je meedenken over wat voor jou het beste is.
Heb je mensen, ouders in je omgeving tegen wie je het kunt vertellen?