PTSS door iemand met BPS

Mijn eerste verhaal hier :) 

Ik ben 24 jaar en heb een oudere zus van 26. Op mijn 14e ben ik met het gezin verhuisd naar een andere stad. Dit was rond dezelfde tijd als dat de BPS bij mijn zus heel erg uiting kreeg. Vlak voor mijn 23e verjaardag ben ik uit huis gegaan. Jarenlang waren er enorme ruzies, voornamelijk tussen mijn ouders en mijn zus. Mijn zus was bijna niet te houden, ze schreeuwde, schold iedereen uit en soms was er ook fysiek geweld. Dan sloeg ze mijn ouders, trapte ze deuren in of moest mijn vader haar in een houdgreep tegen de grond drukken. Iedereen moest constant op eieren lopen alsof ze een soort tikkende tijdbom was. Ik was enorm bang voor haar en sliep met een stoel voor mijn slaapkamerdeur en zakmes onder mijn kussen.

Ik durfde s’ochtends niet naar school omdat ik me verantwoordelijk zou voelen voor de veiligheid van mijn moeder die dan alleen met haar achter bleef (ik was toen 14, 15 ,16). Na school durfde ik niet naar huis omdat ik bang was de lichamen van mijn ouders aan te treffen. 

Naast het fysieke geweld en de fysieke angsten was het emotionele gedeelte nog het ergst eigenlijk. Er mocht nooit over gepraat worden. Mijn ouders hadden geen emotionele ruimte voor wat ik voelde en ze praatte er vaak overheen dat mijn zus er niks aan kon doen vanwege haar stoornis. Er werd altijd gezegd; ‘Nu even niet’, ‘ik wil er even niks over horen’, ‘ze heeft BPS dus je kan er niks van zeggen’. 

Hierdoor heb ik een hekel gekregen aan de naam van haar stoornis (de B). Dit was mijn grootste trigger en ik was er een tijdje heilig van overtuigd dat iedereen met die stoornis beter niet meer kan bestaan omdat ze iedereen mee hun graf in trekken. Ik probeer dit niet meer te generaliseren maar ga nog steeds mensen uit de weg met dezelfde karaktereigenschappen als mijn zus. 

Er is vaker politie betrokken geweest bij de uit de hand gelopen situaties maar er kon niks gedaan worden omdat “het niet erg genoeg was” (om haar bijv. uit huis te plaatsen). 

Mijn zus is extreem manipulatief en heeft jaren geprobeerd familieleden en mijn ouders tegen mij op te steken. Ze heeft 2 gezichten waardoor niemand buiten ons gezin geloofde dat ze zo onhandelbaar was. Ik ging op mijn 15e voor het eerste naar de praktijkondersteuner van de huisarts maar zij was niet meer objectief omdat ze mijn hele gezin al kende waardoor ze zei dat het voor mijn zus zelf veel erger was dan voor mij. En ook voor mijn ouders was het erger dan voor mij. Later kregen we een gezinscoach. Ik mocht niet met hem praten omdat hij niet voor mij kwam, als hij kwam moest ik naar boven en later ging ik maar gewoon weg van huis. (Ik haatte hem). Hij heeft letterlijk tegen mij gezegd dat ik in de weg liep, in mijn eigen huis.

Uiteindelijk ben ik verhuisd en hoopte ik die hele situatie achter me te laten. Ik had toen al 2 keer bij een psycholoog gelopen vanwege trauma’s, depressies, een sociale angststoornis en agorafobie. Uiteindelijk allemaal goed overheen gekomen maar later kwamen alsnog alle trauma’s omhoog. Door de slechte ervaringen met hulpverleners durfde ik geen hulp te zoeken omdat ik bang was uitgelachen te worden. Ik kwam op het punt dat ik niks meer kon en moest stoppen met school om later het jaar opnieuw te doen. Het was zover gekomen dat ik veel last had van psychosomatische klachten en toch naar de huisarts ben gegaan. Ik kwam bij mijn derde psycholoog terecht en het bleek PTSS te zijn. 

Mijn ouders wisten van niks en na een paar maanden in de behandeling heb ik ze uitgenodigd bij mijn sessie. Ik las een brief voor waarin ik vertelde hoe ik me voelde en wat ik nodig had in het verleden en nu. Ze waren ontzettend begripvol en schrokken dat ik dit zo ervaren heb en er zoveel last van heb.

Maar nu ben ik al ruim een half jaar klaar met therapie en de relatie tussen mijn ouders is beter maar er wordt nooit meer over gepraat. Mijn familie en mijn zus weten niet dat ik PTSS heb gehad en mijn ouders lijkt het beter als ze dit niet weten. Ik zie nog steeds oude patronen bij mijn zus en ouders. Mijn zus is nog steeds super giftig en het maakt me boos dat mensen binnen de familie zo lief en positief over haar zijn. 

Ik heb altijd weg gewild thuis maar bleef door een schuldgevoel. Soms heb ik nog steeds die drang om alle contacten te verbreken om mijn standpunt duidelijk te maken, of om te flippen waar iedereen bij is om ze duidelijk te maken hoe mijn zus in elkaar zit en welke schade ze heeft aangericht. Het voelt raar dat ik die drang nog heb ondanks ik goed in mijn vel zit. Hebben jullie hier een mening over? 

ps. Bedankt voor de mensen die de tijd hebben genomen mijn verhaal te lezen.