Intieme terreur met een vreselijke staart

Toen ik hem ontmoette was ik al snel de liefde van zijn leven. “Ik ga met uw dochter trouwen.” Was het eerste wat hij tegen mijn moeder zei. Al snel in onze relatie vertelde hij mij op een voor mijn idee nogal dramatische manier over zijn leven. Zijn jeugd met gescheiden ouders en andere dingen die een verklaring gaven voor het feit dat hij blowde, dronk en soms cocaïne gebruikte. Zodra ik hem op een stukje eigen verantwoordelijkheid aansprak, sloeg de vlam in de pan. Ik moest toch begrijpen dat het logisch was dat hij zijn pijn moest verzachten. Later viel mij ook op dat hij loog over wat andere mensen hem zogezegd aandeden. Zijn grootste pijnpunt was het ervaren van een gebrek aan erkenning. Hij had overmatige erkenning nodig voor dingen die voor mij de normaalste zaak van de wereld zijn, zoals op tijd op je werk komen.

Steeds agressiever

Als ik hem in zijn ogen niet respecteerde door hem te confronteren met zijn eigen gedrag, kwam dit mij steeds vaker duur te staan. Hij maakte mijn spullen kapot, gooide mijn kleding weg of vernielde mijn laptop. Hij wist het steeds weer zo te draaien dat het mijn schuld was: Als ik niet zo had gereageerd, had hij dat niet hoeven doen. Hij begon mij steeds vaker uit te schelden tot er uiteindelijk fysiek geweld plaatsvond. Hij sloeg me op mijn achterhoofd, duwde me op het bed en kneep mijn keel dicht, dreigde mij of mijn familie iets aan te doen met zijn pistool, dat volgens hem in de kruipkelder lag. Ik heb nooit durven kijken of er ook echt een pistool lag. Ik denk dat ik vooral bang was om het echt te vinden. 

Regelmatig ben ik naar mijn ouders gevlucht. Dan kreeg ik weer allemaal berichtjes dat hij het zo niet bedoelde. Dat ik het mooiste in zijn leven was. Soms dreigde hij zichzelf wat aan te doen als ik niet terugkwam. Ik voelde me dan schuldig en ik wist eigenlijk niet meer zo goed wat nou normaal was en wat niet. Ik durfde de knoop niet definitief door te hakken en ging steeds terug. 

Toen zijn moeder overleed, ging het mis. Hij kreeg de beschikking over een hoop geld en vond in haar dood een excuus om meer drugs te gaan gebruiken. Ik bleek zwanger en met de belofte op beterschap en een hulptraject om van de drugs af te blijven, wilden we samen voor het kindje zorgen. Ik had natuurlijk beter moeten weten. Na de geboorte van mijn tweede kind, werd zijn gedrag dermate zorgwekkend, dat ik hem voor de keuze heb gesteld: afkicken of ik je krijgt nooit het gezag over je kinderen en ik neem contact op met Veilig Thuis. Ik ben toen met mijn kinderen bij mijn ouders gaan wonen. Op de dingen die er zich precies bij ons afspeelde kan ik niet te diep ingaan. Het haalt te veel nare gevoelens bij me naar boven, maar hij bracht mij en de kinderen ernstig in gevaar. 

Trauma

In die tijd heeft hij gekozen om inderdaad van de drugs af te komen. Na zijn traject mocht hij bij mijn ouders komen wonen, maar bij een terugval moest hij weg. Ik had in de tussentijd een baan als docent gevonden en heb hem op die manier ook aan een baan als leraar geholpen. Het leek een schone lei voor ons gezin. 

Ik had niet door hoe getraumatiseerd ik was geraakt door de periode van angst en geweld. De momenten waarop hij mij en soms ook de kinderen in ernstig gevaar hadden gebracht, hadden een mentaal wrak van mij gemaakt. Ik moest hem vergeven en leren vertrouwen, maar vond dat verschrikkelijk moeilijk. We woonden bij mijn ouders op zolder. Ik werkte en studeerde, hij werkte en we betaalden onze schulden af. We kregen regelmatig ruzie. Hij sloeg dan wel niet meer regelmatig, het bleef een kille man, die weinig begrip had voor mijn trauma. Daarbij verstopte hij regelmatig dingen voor van me en deed het dan overkomen alsof ik zelf slordig was geweest en zette mij en mijn moeder tegen elkaar op.

Ik haalde wonder boven wonder alle studiepunten dat jaar en ervoer voor het eerst in mijn leven een gevoel van trots. Hij was niet trots op mij, hij vond dat ik hem dankbaar moest zijn, want ik had dit kunnen doen, door zijn inspanningen en het feit dat hij clean was. Ik voelde toen een intens verdriet opkomen. Voor mijn gevoel had ik dit allemaal bereikt ondanks wat er zich thuis allemaal afspeelde. Ik sprak mijn twijfels uit en benadrukte dat zolang hij liet zijn dat hij nuchter bleef, onze kinderen gewoon bij hem konden blijven, maar ik niet wist of ik nog wel genoeg van hem hield na alles. ‘Ik sla niet meer, ik bespuug je niet meer, wat verwacht je nou nog meer? ‘ was zijn reactie. We gingen in therapie, maar alles leek te gaan om hem nuchter houden en dat ik vooral liever en geduldiger moest zijn. Dat ik enorm getraumatiseerd was en mentaal gewoon leeg, werd niet meegenomen.

Depressie

Mijn moeder overleed en ik ervaarde van hem geen enkele steun. Ik pakte mijn leven zo snel mogelijk weer op en verdrong het verdriet. Ik kon het er niet bij hebben, maar stortte na een tijdje in. Ik kreeg een burn-out en werd eigenlijk gewoon ontzettend depressief. De schulden waren inmiddels afgelost, hij kreeg daarop een woning aangeboden. Het bleek dat hij mij van de woonpas had laten schrijven. Ik zou de komende 10 jaar bij mijn vader op zolder moeten blijven wonen met de kinderen en hij ging weg. Als ik mij heel lief zou gedragen had ik misschien een kans om met de kinderen bij hem te komen wonen, maar ik moest voor hem kruipen.

Ik heb voor hem gekropen als een regenworm in een modderpoel. Het was voor mij de enige manier om niet nog jaren bij mijn vader te hoeven wonen, of ergens voor een enorm bedrag een flatje te kunnen huren. Met twee kleine kinderen was dat vrijwel onhaalbaar. Hij liet me toe, maar vernederde me. Op den duur mocht ik niet meer in ons bed slapen, want ik zou stinken en teveel bewegen. Ik sliep of bij de kinderen in bed, of op een matras op de grond. Ik was gestopt met mijn studie en schreef zijn afstudeerscriptie. Hij had beloofd van het geld dat hij meer ging verdienen mijn studieschuld nu ook af te betalen, maar steeds vond hij weer een reden waarom ik dit niet had verdiend. 

Na een tijdje werd ik zo depressief dat ik niet meer kon werken. Ik sprak met psychologen, maar ik knapte eigenlijk nergens van op. Ook de anti-depressiva die ik kreeg, deden weinig. Ik voelde me zo’n ontzettende loser. Mijn kinderen kon ik niet beschermen tegen een waardeloze thuissituatie, ik was een slechte partner en kon zelfs niet werken. Hij voedde deze ideeën over mezelf. Noemde geestelijk gestoord, een slechte moeder een luie dweil. Hij kon zoveel beter krijgen. Hij was de hardwerkende man en ik had geen recht van spreken. Ik draaide door op den duur. Ik was een weekend naar het huis van mijn vader gegaan, die op dat moment met covid in een revalidatiecentrum zat en heb me volgegoten met alcohol en had uit wanhoop voor het eerst voor mezelf wiet gekocht die dus heel slecht viel. Ik wilde de ellende simpelweg niet meer voelen. Ik heb daar psychotische klachten van gekregen, maar durfte niet te zeggen dat ik had gedronken en  geblowd (een moeder stoned en dronken, dat kon natuurlijk niet) en ben toen gediagnostiseerd met een bipolaire stoornis. Daarna was mijn leven als gezond persoon voorgoed voorbij.

Diepte punt

Ik kreeg een heel diepe depressie waarin ik eigenlijk niet meer voor mezelf kon zorgen en ook niet meer voor de kinderen kon zijn wie ik wilde. Hij ging door met mij vernederen. Ik slikte hele zware medicatie waardoor ik als een zombie door het leven ging. Mijn bed niet meer uit kon komen of ineens onvoorspelbaar kon reageren. Ik dacht op den duur echt dat dit nooit meer over zou gaan, dat mijn kinderen beter af waren zonder mij. Hij bevestigde dit en spoorde me aan mezelf wat aan te doen. Toen ik na drie dagen wakker werd in het ziekenhuis, realiseerde ik me wat ik mijn kinderen had aangedaan als ik zoals gepland niet meer was wakker geworden.

Uit elkaar

Thuis hoopte ik op een nieuwe weg, een nieuwe toekomst waarin ik weer kon werken en studeren. Hij vond dat ik niet kon werken en studeren en ik belandde in de WIA. Ik zag niemand meer behalve hem en de kinderen. Ik moest door het stof van hem en hem smeken om vergiffenis om mijn vreselijke daad. Op dat moment kwam het besef: Nee, dat wil ik niet. Jij hebt mij verdorie de vernieling in geholpen, ik ga niet meer buigen. Ik wist vanaf dat moment dat er maar een manier was en dat was hem verlaten. Het heeft nog een tijdje geduurd, maar toen hij een weekendje weg was en ik de rust die toen over mij en de kinderen viel ervaarde, wist ik zeker dat dit het enige juiste besluit zou zijn. 

De ruzies liepen steeds hoger op en hij begon steeds vaker fysiek geweld te gebruiken, toen ik op een dag in de keuken met hem stond te ruziën dacht: ‘als hij nu komt, steek hem dood,’ wist ik dat dit het moment was.  Ik vertelde hem dat ik uit elkaar wilde. Dat ik niet meer kon. Hij probeerde me terug te winnen. Heel soms trapte ik er even in en dacht ik: ‘zou het dan toch ooit goed komen voor de kinderen?’ maar in mijn hart wist ik dat ik voor mezelf moest kiezen. 

Ik liet hem met de kinderen op vakantie gaan en pakte wat van mijn spullen en die van de jongens en zette die bij mijn vader. Op vakantie smeekte hij me continu om met hem in therapie te gaan en het te blijven proberen. Ik zei dat ik niet dacht dat dit werkte. Hij is toen helemaal doorgedraaid en dat neem ik mezelf ontzettend kwalijk, dat ik er toen niet voor mijn kinderen was, maar ik had het nooit verwacht. Toch zette ik door en toen hij terugkwam met de kinderen, maakten we plannen. Hij mocht de komende vier maanden in de woning blijven, zodat hij wat anders kon zoeken en tot die tijd bleef ik bij mijn vader. De kinderen zouden om de zoveel dagen bij de een en bij de ander zijn. Er zou een mediator komen om alles mee op papier te zetten en het financieel rond te krijgen. 

Kinderen als instrument

De oudste had wat boosheid naar mij over de scheiding en het feit dat ik hem tijdens die vakantie in de steek gelaten had. Ik praatte met hem en legde uit dat de ruzies tussen papa en mama niet goed waren voor hem zijn broertje en dat het absoluut niet aan hen lag. Dat hij zowel zijn vader als zijn moeder bleef houden, maar dat die niet meer in één huis voor hem konden zorgen, maar het wel samen zouden blijven doen. Hij was verdrietig, maar begreep het. Toen liet mijn ex mij weten dat hij de kinderen uit veiligheidsoverwegingen bij mij weg zou houden. Ik was immers psychiatrisch patiënt en hij vertrouwde de kinderen mij niet toe. De kinderen wilden zelf ook niet meer.

Ik dacht dat ik gek werd, waar haalde hij het vandaan! Ik had al die jaren het overgrote deel van de zorg alleen gedaan en ineens zou ik dat nu niet meer kunnen? Ik voelde me beter en sterker dan ik me lange tijd gevoeld had en dacht dat het gewoon een dreigement was. Ik ging de kinderen op de afgesproken dag gewoon uit school halen en daar stond hij. Hij riep dat ik hem heel hard sloeg en begon aan de kinderen te trekken. Hij maakte er een enorm drama van en ik trok me terug. Dit wilde ik niet voor de kinderen. Ik zei: ‘ga nu maar met papa mee jongens, mama komt jullie straks wel ophalen.’ Toen ik twee uur later voor de deur stond, belde hij de politie en moest ik voor de rust maar weggaan.

Ik kreeg een brief van zijn advocaat. De oudste zou niet meer komen. De jongste één dag in de week. Dit vanwege mijn zogenoemde ontoerekeningsvatbaarheid. Sindsdien heb ik mijn oudste zoon niet meer gezien. Mijn jongste is na een jaar ook bezweken onder de druk. Hem zie ik ook niet meer. Mijn ex heeft overal laten weten dat ik een gevaarlijke gek ben die door een bipolaire stoornis niet voor kinderen kan zorgen. Ik zou de kinderen en hem ernstig hebben mishandeld. Hij heeft de kinderen in hun hoofd een monster laten creëren van hun eigen moeder en van hun vader een grote held. De man waar wij alle drie best een beetje bang van waren is nu het grote slachtoffer en de redder van de kinderen. En ik, hun eigen moeder, ben hun grote vijand tegen wie hij hen beschermt. 

De rechtbank heeft een OTS en een door hem aangevraagd contactverbod toegewezen. Ik mag mijn kinderen niet groeten als ik ze tegen kom en geen kaartje sturen voor hun verjaardag. Dit om voor rust te zorgen. Mijn ex voedt hen nog altijd met negativiteit over mij. Hij laat hen dingen lezen die niet voor hun ogen bestemd zijn. Vertelt aan iedereen die het horen wil, dat ik geestelijk niet in orde ben en dat hij zijn kinderen daar koste wat het kost tegen wil beschermen. De jeugdbeschermers lijken best door te hebben dat hij de kinderen tegen mij opzet. In elk geval dat hij niet altijd in hun belang handelt en weten ook dat hij zich tijdens onze relatie vreselijk naar mij gedragen heeft, maar kunnen zolang de kinderen gehersenspoeld zijn weinig doen. ‘Ze moeten sterker worden en een eigen mening durven krijgen door therapie.’

Happy ending?

Ze zijn nu twaalf en dertien jaar. Ik denk dat ze de komende jaren niet onder deze vorm van psychische dwang uitkomen. En ondanks dat het een vorm van kindermishandeling is, wordt hier zelden door een rechter op ingegrepen. Ik ben voorlopig mijn kinderen kwijt en het allerergste: mijn kinderen zijn hun moeder kwijt. En dat terwijl we nog geen twee kilometer uit elkaars buurt wonen. Daarbij ken ik zijn ware aard, wat nou als hij hen ook zo behandeld. Ik wil de OTS dan ook graag verlengd hebben. 

Inmiddels werk ik als docent op een middelbare school met leerlingen in de leeftijd van mijn kinderen. Enerzijds put ik uit hen heel veel kracht . Zij laten me zien dat ik de moeite waard ben. Anderzijds is het confronterend. Ik zie soms dingen van mijn eigen kinderen terug en het kost me dan moeite om niet geëmotioneerd te raken. Ook heb ik een lieve partner in mijn leven aan wie ik heel veel steun heb en mij heeft leren zien wat echte liefde tussen twee mensen is. 

Door jarenlange mishandeling en het uiteindelijk verstoten worden, heb ik nu PTSS. Voor mij betekent dat vooral veel nachtmerries en veel angstreacties bij triggers. Plotseling harde geluiden vind ik onprettig, net als het horen van ruzies of het tegen komen van mannen die op mijn ex lijken en hoewel de aandacht die er nu voor intiem terreur is natuurlijk een positieve ontwikkeling is, is het voor mij heel confronterend. Het heeft er echter wel toe geleid dat ik dit verhaal nu durf te delen. 

Vooral hoop ik dat mijn kinderen zich zullen ontwikkelen tot gezonde volwassen jongens en dat ze weten dat mijn deur voor hen altijd wagenwijd openstaat en dat ik er altijd voor ze zal zijn als ze me nodig hebben.