Ik voel de schop

"Hi Arnold, "Onbewust de fysieke pijn (her)beleven blijft een idiote gewaarwording (je eigen woorden en herkenbaar). De daadwerkelijke pijn voel je niet meer, wel de staat van angst, willen vluchten, mss terug vechten, en heb je dromen over hoe je het anders had gedaan, als super man/vrouw? Ik wel :), Khad mn schild gebruikt ! Dit gaat natuurlijk dan over wat je had kunnen doen? is ook irrationeel, al kunnen die gedachten mij wel helpen een andere wending te geven aan de pijn, nu ik deze reëel fysiek niet meer voel, soort veranderen van de werkelijkheid, zonder ook de dader fysiek pijn te doen. Tuurlijk ben ik ook wel eens boos, uiteindelijk haat ik niemand.....weet niet hoe dat werkt, mss omdat ik zelf niet hou van geweld gebruiken. En vind nog steeds de pen machtiger dan het zwaard ! Voor jezelf, n klein kladblokje, n schetsje......dat gaat ook op je mobiel, al is dit anders......mss generatie-afhankelijk, ......de pen heb je in je hand......je voelt hoe je schrijft.....krampachtig of vloeiende lijnen, .......en vooral......je ziet, je eigen emotie ook in je handschrift......strak/dun/klein/dik gearceerd/tekeningetjes, puntjes, etc. Zo leer je jezelf ook kennen, als je het herleest/kijkt. Kzit wel nog met ? Hoe kan een mens of mensen, iemand zo aanvallen? Wat gaat er in hun om, om zo te reageren? Is de zorg tegenwoordig een boksbal van deze maatschappij?

De (ster)-k-(ren) groeten, + natuurlijk de Zon (warmte) , Annastasia.

Hoi Arnold, heb ook CPTSS en inderdaad herken ik dit ook. Wakker schrikken, in mijn droom zelfverdedigen, huilend wakker worden, en zo heb ik ook een keer op mijn nachtkastje geslagen toen ik wakker werd van een droom (ik was aan het zelfverdedigen). Ik heb het ook weleens overdag, dat ik bijvoorbeeld mijn handen voel branden bij herinnering/confrontatie of ik voel me ineens strak/knijpen in mijn bovenlichaam. Ik beleef het ook echt qua dromen.

Hoi Arnold, beetje medische uitleg:

Bij trauma wordt je amygdala hyperactief (deze reguleert je angsten). Het kan zijn dat je dan in een overlevingsstand komt en weinig klachten ervaart tot er rust komt. Dat je amygdala je dan probeert te "beschermen" en daardoor klachten gaan ontstaan.

Doordat je angsten hoog zitten en daarmee je spanning. Betekent dat je de diepe slaap niet bereikt en in je rem-slaap blijft hangen (daarin is het brein nog deels actief en vinden dromen/nachtmerries plaats).
Doordat je brein nog meer actief is door de ptss betekent het ook dat je lijf (en dus je zenuwen) ook meer actief kunnen zijn. Dat je dus een pijnsensatie ervaart komt dan vanuit je brein. Deze reageert op de "pijnprikkel" welke deze denkt te krijgen in je droom. Het is een soort fantoompijn waardoor deze wel echt lijkt.

Er zijn hieromtrent ook experimenten waarbij iemand de arm naast een kunstarm legt en beiden met een veertje gestreeld worden. Wanneer het brein vergeet dat het een kunstarm is. Zal het zien van een pijnprikkel op de kunstarm voelen als een echte pijn. Staan mogelijk op youtube ofzo wel filmpjes van.

Hopelijk geeft dit een beetje toelichting aan je beleving.

Hallo Arnold, erg vervelend voor je dat je hier zo veel last van hebt. Ik heb dit ook, maar na 4 jaar intensieve traumabehandeling wel in mindere mate. Ik schrik vaak wakker doordat ik het daadwerkelijk voel. Dit is denk ik vrij normaal, aangezien iedereen ook wel eens ervaart wakker te schrikken door het gevoel dat je valt. Ik heb het zelfs ook gehad als ik een herbeleving had, dat ik de klappen op mijn arm voelde en zelfs de schokbeweging maakte. Het is denk ik dus normaal. Wel is het verstandig hulp te zoeken als het je nachtritme in ernstige mate verstoord.

Sterkte hiermee!

Hoi Arnold,

Ik herken mijzelf heel goed in jouw herbelevingen en nachtmerries. Soms heb je het overdag, terwijl je met je dagelijkse bezigheden bezig bent, soms zit je 's nachts rechtop en hyperventilerend in je bed. Ik kreeg ik pas last van nachtmerries en herbelevingen een paar jaar nadat de traumatische ervaringen hadden plaats gevonden, en wat hierbij op viel is dat het ook pas een probleem werd toen er de ruimte voor was en ik in een veilige omgeving zat. Wat voor mij heel erg help is om daarmee in therapie te gaan. Aan de hand van imagenary exposure en rescripting zijn de klachten veel minder geworden. Wat belangrijk is, is dat je het niet probeert weg te drukken, geef jezelf ook vooral de ruimte om je een keer niet goed te voelen. Ik hoop dat je hier wat aan hebt en dat je snel minder last hebt van je klachten!