Hoe laat ik mijn partner los?

13 mei 2024 315 Weergaven Openbaar

Bodhi91

Lieve iedereen,

Ik zit al een tijdje in een vrij onhoudbare situatie met mijn partner en vermoed dat er in bepaalde vorm sprake is van emotionele mishandeling en manipulatie van zijn kant. Het gebeurd echter op zo’n subtiele en ingewikkelde manier dat het lastig is om helder te zien waar ik inzit en hoe ‘toxisch’ het eigenlijk is… ik ben mezelf ook de hele tijd aan het afvragen wat mijn eigen aandeel is en hoe ik deze situatie misschien gewoon zelf de hele tijd creer of er aan bijdraag. Ik zou heel graag mijn verhaal delen om te horen wat anderen hierbij voelen.

Onze relatie begon heel fijn, open, veilig en liefdevol. Al vrij snel sluipte de eerste triggers/conflicten erin en meteen schrok ik eigenlijk al van de heftigheid. Mijn partner heeft een hele grote angst dat hij wordt verlaten, ik niet genoeg bij hem wilt zijn of niet genoeg om hem geef/ aandacht aan hem besteed. Toen ik in het begin van onze relatie na een volle week bij elkaar te zijn aangaf wat meer tijd voor mezelf nodig te hebben resulteerde dat in een paniekaanval van hem die een aantal uur duurde. Ik schrok hiervan en heb hem het hele proces zo goed mogelijk proberen te steunen tot hij weer rustig was.

Vanaf dat moment begon ik wat meer op mijn tenen te lopen in het aangeven van grenzen, de volgende keer dat ik voelde dat ik wat meer ademruimte kon gebruiken en zelf een beetje was ingestort zei hij heel lief: alles is welkom en oké, zelf als je wat meer ruimte nodig hebt. Toen ik voorzichtig aangaf dat dit inderdaad het geval was werd hij echter boos, overtuigd dat ik niet genoeg commuted was en liep weg. Het voelde een beetje als een test waarin het veilig leek om te uiten wat ik nodig had, maar eigenlijk alleen de uitkomst oké was die het meest veilig voelde voor hem (dat ik geen ruimte nodig had en volledig beschikbaar zou zijn)

Meer van dit soort momenten volgde waarin ik hem telkens meer zag wegglijden in een soort van irrationele roes vol emotie waarin hij heel hard moest huilen, instortte, in paniek raakte of boos werd. Hij zei regelmatig hele nare dingen over zichzelf en probeerde mij daar bij te betrekken door me te laten bevestigen dat hij inderdaad een verschrikkelijke partner was en ik vast niet met hem zou willen zijn.

Ik wist me telkens geen raad met deze momenten en probeerde hem zo goed mogelijk erdoorheen te loodsen en te steunen. Mijn eigen lichaam verstijfde meestal door de heftigheid en de manier waarop ik me klemgezet of getest voelde om het juiste te doen of zeggen om hem te kalmeren of niet erger te raken. Daardoor schoof ik mijn eigen grenzen, gevoel en ervaringen steeds verder opzij vanuit de overtuiging dat hij deze niet aan zou kunnen (wat ook vaak werd bevestigd)

Gaande weg kwam er in deze buien ook steeds meer kritiek naar mij bij. Hij ging merken dat mijn steun en reactie niet helemaal oprecht waren en dat ik niet meer open en verbonden was. Hij voelde dat ik van binnen verstijfde en me terug trok en gebruikte dit regelmatig als argument om te bewijzen dat mijn warmte en steun niet echt waren en dat het me eigenlijk allemaal niets scheelde. Dat ik hem nooit zie en hoor en steun en hij er altijd alleen voor staat. Ik ging steeds zachter en meer timide praten en mezelf en hij werd steeds geïrriteerder en bozer dat ik er niet gewoon open en normaal voor hem kon zijn.

Het voelt op dit soort momenten alsof hij compleet verblind raakt door een overtuiging dat ik niet genoeg van hem hou/ hem zie of hoor of steun, en alles wat enigszins die richting op kan wijzen aanpakt om aan me terug te geven en te bewijzen dat ik tekort schiet als partner. Ook ging hij steeds meer kritiek krijgen op mijn manier van dingen aanpakken, zo zou ik de dominerend en controlerend zijn en resulteerde bijvoorbeeld het bestellen van eten in een restaurant al tot een groot conflict omdat ik daarin te veel de leiding genomen zou hebben.

Ondertussen merkte ik dat ik een hele lijst in mijn hoofd aan het opbouwen was over welk gedrag en welke woorden ik moest gebruiken of juist moest vermijden zodat hij rustig zou blijven. Hij ging merken dat ik steeds minder mezelf werd en raakte daar ook steeds meer gefrustreerd over. Hij vroeg me authentiek te zijn, maar vaak als ik dat probeerde leek het meteen uit de hand te lopen.

Ik voelde me compleet klemgezet waarin elke reactie van mij potentieel een heftige reactie bij hem teweeg zou kunnen brengen. Ik werd vaker gespannen en kreeg daar ook weer kritiek op, hij werd gespannen van mijn spanning en wilde dat ik gewoon kon ontspannen. Lukte dat niet dan werd hij soms boos. Op de ergste momenten raakt hij dusdanig in paniek dat hij zichzelf tegen zijn hoofd gaat slaan. Ik probeer hem dan te kalmeren en zijn handen weg te halen om te voorkomen dat hij zichzelf te veel pijn doet. Mij heeft hij nog nooit fysiek iets aangedaan.

Elke keer als we in zo’n heftig moment zitten dan voel ik met heel mijn lijf dat ik weg moet en wil uit de relatie, als we dan vervolgens er een beetje uit komen en hij weer terug komt in zijn ‘normale zelf’ dan ben ik vooral heel moe en opgelucht dat het weer voorbij is. Dan wil ik uitrusten en alles vergeten. Ik ben dan ergens ook zo blij dat er weer verbinding is dat ik alleen maar met hem wil knuffelen en fijn samen wil zijn. Ik weet dan nog dat we eigenlijk uit elkaar moeten, maar ik voel me dan te uitgeput om de confrontatie aan te gaan. Tot ik weer wat aansterk en als sneeuw voor de zon lijk te vergeten hoe heftig het conflict was. Ik zie opeens weer een hele aantrekkelijke leuke man en begin me af te vragen of we er toch niet uit kunnen komen samen. Dit gaat even goed tot het volgende conflicten (de conflicten zijn er momenteel iets van drie a vier keer per week) en dan begint de hele cyclus opnieuw.

Als hij uit de emotie is dan kan hij reflecteren op zijn gedrag, lijkt mijn ervaring enigszins te begrijpen en erkent dat zijn gedrag niet oké en ongezond is. Hij zegt te willen veranderen. In realiteit lijkt het juist steeds vaker te gebeuren. Ik zie dat de dynamiek ons allebei sloopt en denk dat de kans heel klein is dat we hieruit kunnen komen en toch blijf ik erin hangen elke keer weer. Momenteel lijk ik te leven van ruzie tot ruzie met pauzes van even kort uitrusten ertussen. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik zo op eierschalen loop, timide wordt en dichtklap en dat het me niet lukt om grenzen aan te geven en mezelf te zijn.

Ik zou graag meningen van buitenstaanders willen hebben over mijn situatie en tips over hoe ik hier uitkom?

Dankje voor het lezen.

Liefs

Bezig met laden...

8 Reacties

Jasna

15 mei 2024

Hallo Bodhi, Ik herken de duivelse dans van aantrekken en afstoten. Zo snel je weer aangetrokken wordt wil je/ ik alles zo snel mogelijk vergeten. Zodra ik weer afgestoten wordt kan ik niet meer denken of handelen. En als het voorbij is ga ik twijfelen aan mezelf of het zo erg was. Of ik niet te gevoelig ben. Wat mijn aandeel is en of ik niet moet veranderen. Ik ben op net als jij. Ik wil dat het stopt. Ik heb nu al drie dagen vrij genomen om een advocaat te bellen. Maar ik doe niks. Ik blokkeer. Ik voel mij schuldig, onzeker en onbekwaam. Hoe kom ik uit deze relatie? Ik ben benieuwd welke stappen jij zet. Mijn vrienden vinden al jaren dat ik uit deze relatie moet stappen. En steunen mij ook. Maar ik ben al een keer weggeweest en dan blijkt dat niemand aankon om te zien hoe slecht ik er aan toe was. Uiteindelijk kon ik nergens heen en ben ik terug gegaan. Het voelt goed om te lezen dat ik niet alleen de sterke zelfstandige vrouw was die er zo is ingestonken. Er is weinig van mij over. Als ik de scheiding doorzet heb ik geen huis geen baan geen inkomen. Dank voor je verhaal.

Bodhi91

26 september 2024 (bewerkt)

Hoi Jasna, Een hele late reactie van mij, hopelijk lees je dit nog. Ik ben benieuwd hoe je situatie nu verder is gegaan? Ik wil je een update geven van mij wat je hopelijk kan helpen of aansterken mocht je dat nodig hebben. Ik ben vrij kort na het delen van dit verhaal uit de relatie gestapt en dit was een van de moeilijkste dingen die ik in mijn leven heb gedaan. Ik ben er goed doorheen gekomen omdat ik voor mezelf een sterk vangnet heb gecreeerd voordat ik de relatie verbrak, omdat ik aanvoelde dat het heel moeilijk zou worden. Mijn relatie heeft in totaal maar drie maanden geduurd en zelfs in die korte tijd heb ik mezelf erg afhankelijk van hem gemaakt en had ik verder mijn hele sociale leven compleet verwaarloosd. Hij was mijn alles geworden. Ik heb het contact met een aantal vrienden herstelt en verteld dat ik een vangnet aan het creëren was om de breakup door te komen en gevraagd of ze onderdeel hiervan wilde zijn. Daarnaast ben ik wekelijks naar sessies gegaan met mijn lichaamsgerichte coach en een hypnotherapeut. De eerste weken na de break up waren als afkicken van een zware verslaving en voelde ontzettend leeg, maar dankzij het vangnet en de therapie ben ik er sterk en goed doorheen gekomen en nu volledig aan de andere kant van het proces. Ik zou je aanraden om zoveel mogelijk te voelen in jezelf wat je nodig hebt aan steun en zelfzorg en kijken hoeveel je daarvan voor jezelf kunt regelen. Ik kan me voorstellen dat jou situatie nog zo veel lastiger is als ik al zie hoe nijpend de mijne was na maar drie maanden relatie terwijl ik mijn eigen huurhuis en financiële zekerheid had. Een van de dingen die mij heeft geholpen om de kracht te vinden om eruit te stappen was een gesprek met mijn moeder waarin ik erachter kwam dat mijn ouders 13 jaar lang in een zelfde dynamiek met elkaar hebben gezeten en het mijn moeder niet lukte om weg te gaan. Mijn moeder geloofde niet dat ik het zou kunnen, het weg stappen van de relatie. Ik voelde daar in tegen juist heel sterk dat ik dit patroon wilde doorbreken door NEE te zeggen tegen het blijven in zulke ongezonde dynamieken en dit patroon niet nog generaties lang door te zetten. Wellicht zijn jullie al doorgezet met de scheiding nu, maar ik vroeg me af of het mogelijk is om een simpel baantje of tijdelijke woonoplossing alvast te vinden vooraf zodat je afhankelijkheid minder wordt? Aanvragen van uitkering is ook altijd een mogelijkheid

Anoniem92

13 mei 2024

Hoi Bodhi91, Ik denk dat veel slachtoffers van stalking en huiselijk geweld in de partner relatie jouw verhaal herkennen. Ludwig zegt het heel mooi: Jouw verhaal geeft genoeg antwoorden op je vragen. Maar ik kan me ook voorstellen dat je het licht aan het eind van de tunnel even niet meer ziet, omdat je er zo middenin zit en je zo ‘gehersenspoeld’ wordt dat je het zelf ook even niet meer weet. Ik lees over jouw partner heel wat narcistische kenmerken (continu vragen naar bevestiging, bepaalde reacties/gedrag uitlokken, ervoor zorgen dat jij aan jezelf gaat twijfelen door je een schuldgevoel aan te praten, zichzelf pijnigen als manipulatief middel inzetten, ervoor zorgen dat het voor jou moeilijker wordt om bij hem weg te gaan, beterschap beloven maar ander gedrag laten zien wat daar niet op aansluit etc). Ik heb een soortgelijke relatie gehad, maar minder extreem als in dat mijn ex zichzelf geen pijn deed en geen paniekaanvallen kreeg. Ik herkende zijn patronen tijdig en heb uiteindelijk de knoop door moeten hakken toen ik merkte dat (zelfs met professionele hulpverlening) de situatie niet beter, maar juist erger werd. Ook heb ik mezelf een periode weggecijferd, omdat ik er net als jij, voor hem wilde zijn. Sinds de relatiebreuk is hij mij gaan stalken en dreigde hij meerdere keren met zelfmoord. Hij mag zich inmiddels binnenkort bij de rechter gaan verantwoorden. Ik lees bij jou ook de zogenoemde ‘reddersrol’. Zowel zijn gedrag als jouw gedrag hebben een verklaring. Dit kan met het verleden, de opvoeding of eerdere gebeurtenissen te maken hebben. De manier waarop jouw partner zich bindt, zegt veel over hoe veilig hij zelf gehecht is. Bang zijn dat je partner je verlaat is een ‘normaal’ gevoel. Maar de manier waarop je daarmee omgaat en dit uit is een ander verhaal. Het advies wat ik je wil geven, is om bij jezelf na te gaan of deze situatie (ook met professionele hulp) echt zal veranderen? Als je zelf namelijk al constateert dat hij ‘zegt’ dat hij wil veranderen, maar dit in praktijk juist erger lijkt te worden, dan kan je er al van uit gaan dat er niks gaat veranderen. Je eigen veiligheid staat voorop! Waak ervoor dat je jezelf niet verliest, maar ook dat je niet aan jezelf gaat twijfelen. Jij hebt namelijk geen invloed op je partner, alleen op jezelf. Het klinkt hard, maar hoe langer je hierin blijft hangen en blijft proberen om er nog iets van te maken (wat overigens niet per se verkeerd is), hoe hoger de drempel straks wordt om echt een knoop door te hakken. Ondertussen ga jij eraan onderdoor en verlies je straks je hele eigenwaarde en zelfliefde, wat ik eigenlijk al een beetje teruglees. Ik zit zelf in een lotgenoten praatgroep van de Blijf Groep ‘Je bent niet de enige’, misschien ook wat voor jou om daar je ervaring te delen. Je krijgt ook theorieën aangeleerd over onder andere de cyclus van geweld, de dramadriehoek en het tijdig herkennen van rode vlaggen. Wacht niet tot het escaleert. Je bent al goed opweg. Je hebt zelf al veel gedaan om dit te voorkomen, maar het is nu tijd om van jezelf te gaan houden en voor je zelf te zorgen. Alleen dan kan je weer van een ander houden zoals je dat zou willen. Heel veel sterkte, kracht en steun toegewenst!

Bodhi91

14 mei 2024 (bewerkt)

Beste Anoniem92, Dankjewel voor je fijne en heldere reactie. Ik merk dat het me helpt om dit soort berichten terug te krijgen van jou en van Ludwig. Ik heb ondertussen de hulp gevraagd van een aantal vrienden om te steunen in deze situatie en te helpen om uit de relatie te stappen. Ook heb ik een aantal vrienden die soortgelijke dingen hebben meegemaakt of zelfs nu ook meemaken waar ik bij terecht kan. Ik voel me heel dankbaar voor alle steun! Ik denk inderdaad dat aan de bel trekken bij vrienden en mijn verhaal delen in deze community een goede eerste stap is. Afgelopen zondag hebben ik en mijn vriend onze laatste (en meest heftige) ruzie gehad en ook allebei uitgesproken dat dit niet meer gaat, dat we uit elkaar moeten of iets groots moeten veranderen. Hij heeft later nog aan me gevraagd of het te laat is om er een mediator of relatiepsycholoog bij te halen, ik heb toen gezegd dat ik er over zou denken. Ik heb deze week vrij veel tijd voor mezelf om de kracht te verzamelen om hier van los te komen wat nog steeds heel moeilijk voelt. Wat ik vooral voel is nog steeds een soort van ongeloof dat ik in deze situatie zit. Ik heb net mijn verhaal woord voor woord teruggelezen om te dubbelchecken of ik dingen niet uitvergroot, verdraai of aandik en of mijn verhaal wel realistisch of objectief genoeg is. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik een slachtoffer zou zijn van narcistisch gedrag of emotionele mishandeling van een man die zo ontzettend lief is met zo’n warm hart die zoveel liefde voor me voelt en me dit vaak ook geeft. Mijn verhaal schetst maar 1 kant van het verhaal natuurlijk. Ik schrijf niet hoe hij me talloze keren heeft gesteund, gedragen, geholpen, hoe hij midden in de nacht de telefoon op nam als ik een nachtmerrie had en dan in alle rust bij me was en hoe hij altijd zijn best doet om me te steunen en om de last weg te nemen als ik overweldigd raak. Rationeel gezien zou je zelfs kunnen zeggen dat hij er vaker voor mij is dan ik voor hem (ook wel in de reddersrol). Dit komt echter soms naar me terug in een ongezonde manier wanneer hij zegt dat hij zoveel voor mij doet en er niets voor terugkrijgt, of het gebruikt als bewijs dat ik niet genoeg om hem geef (dat ik hem niet zoveel terug kan geven als dat hij mij geeft). Als ik zelf bijvoorbeeld even niet kan telefoneren als hij het moeilijk heeft dan wordt me dat kwalijk genomen omdat hij andersom altijd tijd voor me zou vrijmaken (wat ook waar is). Vandaar dat ik dus bang ben dat ik het verhaal ombuig, mezelf een slachtoffer maak van deze relatie en hem een dader-rol of rol als narcist geef en dat dit misschien helemaal niet de realiteit is. Dat ik wellicht een blinde vlek heb voor mijn eigen aandeel hierin. Daarom heb ik dus mijn verhaal woord voor woord teruggelezen, maar vooralsnog lijkt elke zin feitelijk wel te kloppen. Ik heb mijn best gedaan het verhaal zo op te schrijven dat ik vooral feitelijk weergeef wat er gebeurt tussen ons en hoe ik me daarbij voel. Dat teruglezend lijkt het inderdaad een hele ongezonde dynamiek waar ik toch op een bepaalde manier een slachtoffer van ben. Wat me in de weg zit is dat ik constant de situatie vanuit zijn ogen bekijk. Ik zie iemand die zoveel pijn heeft dat hij zijn centrum en logica verliest en ik zie ook dat hij echt van binnen helemaal gelooft in zijn eigen verhaal, namelijk dat ik een slechte partner ben die iets heel simpels als gewoon er voor hem zijn, niet voor elkaar krijgt. Dat hem tekort gedaan wordt en dat hij een slachtoffer is van mijn desinteresse en onmogelijkheid om te commiten en verbinden. Ik zie elke keer een totaal verdrietig en overstuur klein jongetje dat er van overtuigd is dat er geen liefde voor hem is. Ik zie hoe hij alles doet wat hij kan en zo graag wilt een betere man te zijn. Ik zie dat al zijn gedrag voortkomt uit onmacht, frustratie en pijn. De hele situatie lijkt gewoon een groot onmogelijk misverstand ontstaan uit zijn pijn, zijn reactie op zijn pijn en mijn reactie daar weer op. Ik vind het zo moeilijk om hem op een of andere manier als een dader te zien of verantwoordelijk te stellen voor zijn gedrag omdat ik zo goed de onmacht ervan kan inzien en kan begrijpen. Mijn verhaal terug lezende kan ik ook wel steeds meer mijn eigen kant zien en zien dat ik inderdaad ook slachtoffer ben omdat dit gedrag (bewust of onbewust, uit pijn of niet) niet oké is naar mij toe. Het gaat denk ik uiteindelijk ook helemaal niet over daders en slachtoffers. Het gaat erover dat hij dusdanig moeite heeft met omgaan met zijn pijn dat er een ongezonde dynamiek ontstaat en hij gedrag vertoont dat niet werkt voor de relatie. Ik denk inderdaad niet dat hij hier echt uit zou kunnen komen omdat ik weet dat het in eerdere relaties in gebeurd en hij er ook voor in therapie is geweest. Met momenten als hij zijn best doet lijkt het overigens ook echt wel veel beter te gaan. Maar als hij te kwetsbaar wordt in hoe hij geraakt is dan verliest hij de controle. Ik hoop in de komende dagen met hulp van vrienden de kracht te verzamelen om hier van los te komen.

Anoniem92

14 mei 2024

Hoi Bodhi91, Heel fijn dat je mensen om je heen hebt die jou steunen en echt kunnen begrijpen. Gun jezelf de tijd en ruimte om deze situatie te verwerken. Ik herken het stukje onbegrip en ongeloof dat je met narcistisch gedrag te maken hebt in je relatie. Ik had ook nooit gedacht dat mij dit ooit zou overkomen, omdat ik van mezelf best wel zelfverzekerd ben en altijd goed voor mezelf kon opkomen. Bij mij ging dit in fases. In eerste instantie was ik heel erg opzoek naar erkenning en zocht ik naar antwoorden. Ik wilde graag het gedrag van mijn ex begrijpen, wat mij uiteindelijk ook frustreerde. Uiteindelijk heb ik dit los kunnen laten en me er bij neer kunnen leggen dat het probleem in zijn hoofd zit en ik dit nooit zal begrijpen. Nu zit ik in een fase van 'helen' wat met ups en downs gaat, omdat mijn ex nog steeds op sommige momenten contact met mij probeert te zoeken en ik weet dat het stalken niet zal stoppen zolang ik nog in zijn hoofd zit. Door mijn hele situatie ben ik gaan twijfelen aan de oprechtheid van mijn ex. Hij was ook lief, zorgzaam en steunend voor mij op de momenten dat ik dat nodig had. Bij vrienden en familie hing hij de sociale en liefdevolle jongen uit, maar naar mij toe kon hij ook een duivel zijn. Bij elke ruzie zei hij precies dezelfde dingen "ik deed alles voor je, maar jij hebt nooit van mij gehouden", "ik krijg er niks voor terug" etc. Dit was allemaal niet waar natuurlijk, want ik deed ook heel veel voor hem, maar zo zag hij dat niet. Hij gaf zijn liefde en steun in de ruil dat hij daar wat voor terug kreeg: Garantie dat ik nooit bij hem weg zou gaan. Hij begreep niet dat mijn gevoel door datgeen wat hij allemaal van mij vroeg, langzaam begon te verdwijnen. Ik kon hem namelijk nooit vragen om wat rust en ruimte. Hij zei wel dat hij het begreep en het prima vond, maar in praktijk gaf hij me dit nooit en moest ik alles constant blijven uitleggen en herhalen. Het leek alsof ik tegen een muur sprak en dingen niet tot hem doordrongen. Er zit dus een groot verschil tussen oprechte liefde en iemand pleasen omdat je er als partner per se iets voor terug wil (wat hij uiteindelijk ook krijgt, maar hij zelf niet ziet). Dit gedrag kan voortkomen uit zijn verleden. Misschien heeft hij zich zo vaak afgewezen gevoeld dat hij zichzelf heeft aangeleerd om anderen op deze manier te pleasen, omdat hij graag geliefd wil worden op een manier wat hij nooit gevoeld heeft. Ik lees uit jouw verhaal dat het pleasen vanuit twee kanten komt, omdat jij ook ontzettend hard voor hem aan het rennen bent om aan te kunnen sluiten op zijn behoeften. Het kan 1 groot psychologisch 'spelletje' worden waarin het een narcist (onbewust) erg goed lukt om in jouw hoofd te gaan zitten. Hij zal zijn pijn en gedrag op jou projecteren en waarschijnlijk ook verwachten dat jij de pijnen uit het verleden voor hem zal wegnemen/verzachten. Je gaat medelijden met hem krijgen, je gaat twijfelen of je wel de juiste keuze hebt gemaakt (en dit misschien had kunnen voorkomen), je gaat aan jezelf twijfelen of jij bepaald gedrag niet hebt 'uitgelokt' etc. Maar als je de situatie zelf op een afstand zou bekijken, alsof het een verhaal van iemand anders is, dan zal je op een gegeven moment zelf zien dat het jou is overkomen. Het is lastig om dit te accepteren, omdat het in onze brein niet 'logisch' is en er overal een verklaring voor moet zijn. Je vraagt er niet om om zo behandeld te worden. Tuurlijk hebben we tijdens ruzies ons eigen aandeel erin, maar jij hebt gedaan wat jij kon en meer dan dat kan je niet doen. Op een gegeven moment zal je voor jezelf moeten kiezen en door moeten gaan met je eigen leven, met of zonder hem. Heel veel succes en sterkte met alles!

Bodhi91

14 mei 2024 (bewerkt)

Ik herken echt een op een alles wat je hier schrijft… vooral het twijfelen of ik de juiste keuze heb gemaakt en het misschien had kunnen voorkomen door andere woorden te gebruiken of een andere reactie te geven. Ik heb echt zo vaak gedacht: ik wil de tijd terug draaien en anders reageren dan hadden we nu geen conflict. Ook inderdaad het gevoel dat ik het op een of andere manier uitlok. Ik herken ook het feit dat mijn gevoel voor hem, mijn sexualiteit, mijn openheid en verlangen naar hem allemaal juist afnemen doordat ik me zo klem gezet voel en geen ruimte kan nemen in deze relatie. Hoe meer dit afneemt, hoe groter de conflicten en hoe meer klemgezet ik me weer voel. Ik heb het mezelf ook kwalijk genomen dat ik niet ‘genoeg’ kan voelen of te afgestompt ben, maar zie nu ook hoe dit een hele logische reactie is op de situatie. Heel erg bedankt voor het delen. Het helpt om een zelfde situatie van buitenaf te lezen en te herkennen!

Ludwig | Ambassadeur

13 mei 2024

Dag Bodhi, je verhaal raakt mij diep. Het is bijna dezelfde situatie waar ik in zat. Lopen op eierschalen, ieder woord afwegen, iedere blik overdenken, voortdurend onder spanning staan of je het wel goed doet, alles verklaren en oeverloze discussies. En je liefde is zo enorm groot voor de ander, net als je gevoel dat je deze relatie wil redden omdat je hiervoor wil gaan en al zoveel hebt gedaan dat je het niet kwijt wil raken. Ik herken het, omdat ik het destijds niet zag of wilde zien. Want ik wilde veranderen voor de ander, omdat er met mij van alles mis was, anders waren we wel gelukkig, toch? Nee. Je hoort samen gelijkwaardig in een relatie te zitten, waarbij het respect voor elkaar en het accepteren van elkaars behoeften de basis is. Als dit niet het geval is en je kunt deze basis niet terugvinden ondanks wederzijdse, acceptabele, pogingen, stop dan. Want zodra je de grens van deze acceptatie gaat verleggen, cijfer je jezelf weg, stukje bij beetje raak je dan alles kwijt. En het zal nooit genoeg zijn, hoeveel je er ook in gaat stoppen. Je vraagt naar de mening van buitenstaanders en hoe je hier uit komt, maar ik denk dat je verhaal genoeg antwoorden geeft waar je verder mee kunt komen. Wat hierbij helpt: lees je verhaal alsof het over een goede vriendin of familielid gaat en bedenk welk advies jij zou geven. Ik zou je persoonlijk willen adviseren weer van jezelf te leren houden, eerlijk te worden tegen jezelf en een antwoord te vinden of dit het leven is dat je wil hebben. Heel veel kracht, (eigen)liefde en moed wens ik je toe. Je hebt de eerste stappen gezet door je verhaal te delen. Hou dit vast.

anoniem

26 mei 2024 (bewerkt)

bij alles wat ik lees ook onder deze post denk ik: "liefde is een heel speciaal gevoel", en welk gevoel is dat. Ik keek afgelopen week naar een serie over een autistische man en een wat overgevoelige losbol. ( meisje) Hoe zij naar elkaar toegroeiden, hoeveel liefde je in die ogen en blikken zag. Hoeveel ook hij met zijn handicap zich inspande om een relatie te laten slagen. Als een partner je blijft kwetsen om de persoon die je bent, dan is dat geen gevoel dat Liefde geeft. Zo simpel zie ik het . ( ik zit ook in zo n situatie hoor.Ik weet niet of ik wel van mijn partner na jaren conflicten over wie ik niet ben in zijn beleving, je nog liefde kunt voelen. Je voelt vanalles, en ik ben zover dat ik los van hem me gelukkig voel met wie ik ben. Ik voel me rustig. Ik leef nog in het zelfde huis maar heb uitgelegd hoe ik me voel en niet voel, hoe ik zelf wil leven. Acceptatie van zijn kant het enige is wat ik nodig heb, en over hoe ik mezelf wil blijven. En niet meer te schreeuwen. Dat ik gewoon wil blijven wie ik ben en me daarbij gelukkig en tevreden voel. Etiquetten plakken daar houd ik niet zo van. Het lost niets op voor jezelf nl. Ik zie mijn man wit wegtrekken als ik mijn gevoelens uit over hoe ik mij voel , en dat Liefde een ander gevoel geeft dan hij in zijn gedragingen teweeg brengt. Ik heb me laten "testen"om te laten bepalen of ik gestoord gedraag vertoon. Dat was niet zo, en nu raakt het mij ook niet meer . En als hij daar weer mee begint vraag ik hem vriendelijk om ermee op te houden. Tot nu toe werkt dat. Ik heb ook gevraagd of hij niet meer wil beschuldigen. Dat hij bij zichzelf moet blijven en bij zijn eigen gevoelens. En niet bij de mijne. Verder ben ik voorzichtig. Hij heeft hartritme stoornissen en laat zich onvoldoende behandelen. Laatst had hij een hartslag van 150 in rust. Ik legde hem uit dat hij dan naar een dokter moet. Vindt hij niet nodig en hij klungelt zelf wat aan met zijn pilletjes. Zijn gezondheid is zijn eigen verantwoording , maar ik ga bijv niet bij hem in de auto zitten. Ik voel me prima bij deze heroverde levens stijl. En liefde verwachten? Ik doe dat niet meer en geef die ook niet meer. ( lich affectie) Klinkt als een doodlopende weg, maar ik voel me er goed bij. Mijn huis ( waar ik 30 jaar woon) is mijn veilige plek. En een man die hier rondloopt die mij niet respecteert omdat ik niet doe wat hij wil , dat is dan jammer voor hem. Ik vind het veel belangrijker om mezelf trouw te blijven. Hij is zo verandert de afgelopen jaren, dat een stukje opoffering geen heilzame werking op mij heeft. Als een partner dat van je vraagt en niets terug geeft waarom zou je dan niet je voor jezelf kiezen. Ik ben 74 dan heb een ander toekomst dan als je jong bent . Een gezin wilt misschien, ooit in een gezonde situatie een baby mag vasthouden, zonder een complexe vader ...maar een fijne vader met verantwoordelijkheidsgevoel voor jullie kinderen bijv. En respect voor jou zijn. Kies dan daarvoor en zoek naar zoals ze het noemen "de Ware. " Berust niet in een situatie die nog wel 40 jaar kan voort duren, maar kies voor wat je echt wilt. Liefde is een heel speciaal gevoel..