Hoe laat ik mijn partner los?
Lieve iedereen,
Ik zit al een tijdje in een vrij onhoudbare situatie met mijn partner en vermoed dat er in bepaalde vorm sprake is van emotionele mishandeling en manipulatie van zijn kant. Het gebeurd echter op zo’n subtiele en ingewikkelde manier dat het lastig is om helder te zien waar ik inzit en hoe ‘toxisch’ het eigenlijk is… ik ben mezelf ook de hele tijd aan het afvragen wat mijn eigen aandeel is en hoe ik deze situatie misschien gewoon zelf de hele tijd creer of er aan bijdraag. Ik zou heel graag mijn verhaal delen om te horen wat anderen hierbij voelen.
Onze relatie begon heel fijn, open, veilig en liefdevol. Al vrij snel sluipte de eerste triggers/conflicten erin en meteen schrok ik eigenlijk al van de heftigheid. Mijn partner heeft een hele grote angst dat hij wordt verlaten, ik niet genoeg bij hem wilt zijn of niet genoeg om hem geef/ aandacht aan hem besteed. Toen ik in het begin van onze relatie na een volle week bij elkaar te zijn aangaf wat meer tijd voor mezelf nodig te hebben resulteerde dat in een paniekaanval van hem die een aantal uur duurde. Ik schrok hiervan en heb hem het hele proces zo goed mogelijk proberen te steunen tot hij weer rustig was.
Vanaf dat moment begon ik wat meer op mijn tenen te lopen in het aangeven van grenzen, de volgende keer dat ik voelde dat ik wat meer ademruimte kon gebruiken en zelf een beetje was ingestort zei hij heel lief: alles is welkom en oké, zelf als je wat meer ruimte nodig hebt. Toen ik voorzichtig aangaf dat dit inderdaad het geval was werd hij echter boos, overtuigd dat ik niet genoeg commuted was en liep weg. Het voelde een beetje als een test waarin het veilig leek om te uiten wat ik nodig had, maar eigenlijk alleen de uitkomst oké was die het meest veilig voelde voor hem (dat ik geen ruimte nodig had en volledig beschikbaar zou zijn)
Meer van dit soort momenten volgde waarin ik hem telkens meer zag wegglijden in een soort van irrationele roes vol emotie waarin hij heel hard moest huilen, instortte, in paniek raakte of boos werd. Hij zei regelmatig hele nare dingen over zichzelf en probeerde mij daar bij te betrekken door me te laten bevestigen dat hij inderdaad een verschrikkelijke partner was en ik vast niet met hem zou willen zijn.
Ik wist me telkens geen raad met deze momenten en probeerde hem zo goed mogelijk erdoorheen te loodsen en te steunen. Mijn eigen lichaam verstijfde meestal door de heftigheid en de manier waarop ik me klemgezet of getest voelde om het juiste te doen of zeggen om hem te kalmeren of niet erger te raken. Daardoor schoof ik mijn eigen grenzen, gevoel en ervaringen steeds verder opzij vanuit de overtuiging dat hij deze niet aan zou kunnen (wat ook vaak werd bevestigd)
Gaande weg kwam er in deze buien ook steeds meer kritiek naar mij bij. Hij ging merken dat mijn steun en reactie niet helemaal oprecht waren en dat ik niet meer open en verbonden was. Hij voelde dat ik van binnen verstijfde en me terug trok en gebruikte dit regelmatig als argument om te bewijzen dat mijn warmte en steun niet echt waren en dat het me eigenlijk allemaal niets scheelde. Dat ik hem nooit zie en hoor en steun en hij er altijd alleen voor staat. Ik ging steeds zachter en meer timide praten en mezelf en hij werd steeds geïrriteerder en bozer dat ik er niet gewoon open en normaal voor hem kon zijn.
Het voelt op dit soort momenten alsof hij compleet verblind raakt door een overtuiging dat ik niet genoeg van hem hou/ hem zie of hoor of steun, en alles wat enigszins die richting op kan wijzen aanpakt om aan me terug te geven en te bewijzen dat ik tekort schiet als partner. Ook ging hij steeds meer kritiek krijgen op mijn manier van dingen aanpakken, zo zou ik de dominerend en controlerend zijn en resulteerde bijvoorbeeld het bestellen van eten in een restaurant al tot een groot conflict omdat ik daarin te veel de leiding genomen zou hebben.
Ondertussen merkte ik dat ik een hele lijst in mijn hoofd aan het opbouwen was over welk gedrag en welke woorden ik moest gebruiken of juist moest vermijden zodat hij rustig zou blijven. Hij ging merken dat ik steeds minder mezelf werd en raakte daar ook steeds meer gefrustreerd over. Hij vroeg me authentiek te zijn, maar vaak als ik dat probeerde leek het meteen uit de hand te lopen.
Ik voelde me compleet klemgezet waarin elke reactie van mij potentieel een heftige reactie bij hem teweeg zou kunnen brengen. Ik werd vaker gespannen en kreeg daar ook weer kritiek op, hij werd gespannen van mijn spanning en wilde dat ik gewoon kon ontspannen. Lukte dat niet dan werd hij soms boos. Op de ergste momenten raakt hij dusdanig in paniek dat hij zichzelf tegen zijn hoofd gaat slaan. Ik probeer hem dan te kalmeren en zijn handen weg te halen om te voorkomen dat hij zichzelf te veel pijn doet. Mij heeft hij nog nooit fysiek iets aangedaan.
Elke keer als we in zo’n heftig moment zitten dan voel ik met heel mijn lijf dat ik weg moet en wil uit de relatie, als we dan vervolgens er een beetje uit komen en hij weer terug komt in zijn ‘normale zelf’ dan ben ik vooral heel moe en opgelucht dat het weer voorbij is. Dan wil ik uitrusten en alles vergeten. Ik ben dan ergens ook zo blij dat er weer verbinding is dat ik alleen maar met hem wil knuffelen en fijn samen wil zijn. Ik weet dan nog dat we eigenlijk uit elkaar moeten, maar ik voel me dan te uitgeput om de confrontatie aan te gaan. Tot ik weer wat aansterk en als sneeuw voor de zon lijk te vergeten hoe heftig het conflict was. Ik zie opeens weer een hele aantrekkelijke leuke man en begin me af te vragen of we er toch niet uit kunnen komen samen. Dit gaat even goed tot het volgende conflicten (de conflicten zijn er momenteel iets van drie a vier keer per week) en dan begint de hele cyclus opnieuw.
Als hij uit de emotie is dan kan hij reflecteren op zijn gedrag, lijkt mijn ervaring enigszins te begrijpen en erkent dat zijn gedrag niet oké en ongezond is. Hij zegt te willen veranderen. In realiteit lijkt het juist steeds vaker te gebeuren. Ik zie dat de dynamiek ons allebei sloopt en denk dat de kans heel klein is dat we hieruit kunnen komen en toch blijf ik erin hangen elke keer weer. Momenteel lijk ik te leven van ruzie tot ruzie met pauzes van even kort uitrusten ertussen. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik zo op eierschalen loop, timide wordt en dichtklap en dat het me niet lukt om grenzen aan te geven en mezelf te zijn.
Ik zou graag meningen van buitenstaanders willen hebben over mijn situatie en tips over hoe ik hier uitkom?
Dankje voor het lezen.
Liefs
8 Reacties