Das verleden tijd! Toch?
Hoi allen,
Lang geleden mijn vader ooit geprobeerd te spreken over het huiselijk geweld thuis. De reactie was "ach das verleden tijd, jullie waren lastig'
Mijn moeder kon zich niets herinneren dat er iets speelde en was in mijn optiek een struisvogel aan het nabootsen.
Vervolgens veel bezig geweest met mezelf en alle gevolgen van het huiselijk geweld en er volgde nog vanalles achteraan maar wil het tot dit deel beperken.
Toen ik kinderen wilde met mijn partner had ik de nodige twijfels. Huiselijk geweld zet vaak voort van ouder op kind. Waarom zou dit bij mij anders zijn? Kinderen gekregen en met momenten echt afschuwelijke gedachten gehad als gevolg van onmachtsgevoelens maar hier altijd mee omgegaan door de rust te hervinden en de onmacht te erkennen en daardoor dus niet toe te geven aan de eigen wens om mijn kinderen iets aan te doe. Ik voelde me natuurlijk wel een monster dat ik die dingen dacht en voelde.
Mijn kinderen zijn ondertussen alweer wat ouder en nu met een nieuwe partner een 3e op komst. toch komen die angsten weer terug en dat is vervelend.
Hoe gaan of gingen jullie hiermee om?
Ik heb wel eens overwogen om toch emdr te gaan volgen maar aangezien ik geen enkele beladenheid bij de beelden meer voel vraag ik me af wat het oplevert.
Daarnaast dan nog het stukje persoonlijkheid. Ik ben me als een kameleon gaan bewegen en gedragen en in mijn herstel heb ik dit nooit erg gevonden. Ik kan me dus nog steeds zo gedragen maar mijn kern zit er wel in. (Autoritaire mensen is wel een verhaal op zich evenals onrecht)
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en dan met name de stappen die jullie genomen hebben in je herstel.
4 Reacties
Je hebt dan niemand waar je mee kan praten want niemand begrijpt je toch, alles wordt maar weg gestopt
Het is niet meer te verwerken omdat het niet ophoudt, elke keer is het raak en zo gaan de jaren voorbij.
Voor je het weet ben je volwassen en is je hele eigen ik weg en heb je een zelf vertrouwen van een garnaal precies niets.
En dan kom je elke keer in soort gelijke situaties terecht waardoor je steeds meer van je zelf verliest tot je uiteindelijk in een situatie komt dat het daadwerkelijk je leven kan kosten dan probeer je hoe bang je ook bent jezelf te redden ongeacht wat de reactie van de buitenwereld zal worden.
Nu je zwangerschap op het laatst loopt zou ik me daar op focussen. Dat kindje mag vrij op onze wereld komen en niet al direct belast worden.
Goed dat je “discutabele” in je post tussen haakjes zet. De herinneringen zijn belangrijke signalen waarmee je lichaam aangeeft dat je wel degelijk getroffen bent.
Goed om te horen dat je samen met je huisarts je straks gaat oriënteren op de professionele hulp.
Maar eerst een gelukkig en fijn kraambed!
Doordat mijn vader recentelijk op zijn manier excuses heeft aangeboden voor zijn opvoeding, maakt dat ik over dit stuk ook meer na denk.
Dat ik het dus ergens wat therpeutisch benader (was vroeger mijn strategie omdat ik geen hulp kreeg noch zocht noch vertrouwde) en het voor mij allemaal wel een plekje heeft gehad. Door deze verontschuldiging komt er natuurlijk een bevestiging/erkenning van mijn slachtofferrol.
Alle "discutabele" herinneringen enzo krijgen opeens meer waarde betekenis maar ook zwaarte. Dus zoals je het leest is het ook. Het verhaal klinkt als klare koek maar recentelijk is er ergens wat naar de oppervlakte gekomen.
Nu vele jaren ouder en nu ben ik ook aan het overwegen vanwege dit heropende stuk om contact op te nemen met mijn huisarts om er ook professionele hulp bij te zoeken. Maar met een derde kind ieder moment op komst is het mijn afweging of ik daar nu iets mee wil. Dus gaat genoeg door mijn hoofd op dit moment en ben dit (zoals ik gewend ben) eerst helemaal aan het uitpluizen en analyseren.
In je bijdrage lees je tussen de regels veel over je trauma’s. Hoewel je moffel er een aantal onder de zoden. Het opmerkelijke is dat je, vergeef me de associatie, je presenteert als de therapeut van jij als slachtoffer. Maar met je vraag aan het slot vraag je toch om advies.
Realiseer je dat je op de eerste plaats slachtoffer bent. Dat je recht hebt op professionele hulp. Dat de professionals je het beste kunnen adviseren wat jou kan helpen. Jij geeft aan of je je happy bij voelt om op deze manier aan je trauma’s te werken. Aan je trauma’s werken kan ook in een combinatie van therapieën die complementair aan elkaar werken.
Dit is mijn reactie op je post.
Ik kwam er niet langs dat ik door de trauma’s een PTSS had opgelopen. Via de huisarts en tijd van lotgenoten heb ik een intensieve behandeling gevonden met een combinatie van therapieën waardoor ik in korte tijd van de nare uitwerkingen van de trauma’s af was (PTSS-vrij) en na een nazorg traject van ruim een half jaar een nieuw leven heb ontdekt. Wel ervaar ik dat ik nog steeds geraakt ben als ik aan de trauma’s herinnert wordt, met name geraakt door wat mijn partner en kinderen hebben doorgemaakt.
Beste Anoniem, ik merk dat ik niet zo empatisch reageer op je schrijven. Dat ligt niet aan jou. Toch wil ik mijn reactie niet weggooien in de hoop dat je er toch wat aan hebt.
Sterkte in ieder geval.