Das verleden tijd! Toch?
Hoi allen,
Lang geleden mijn vader ooit geprobeerd te spreken over het huiselijk geweld thuis. De reactie was "ach das verleden tijd, jullie waren lastig'
Mijn moeder kon zich niets herinneren dat er iets speelde en was in mijn optiek een struisvogel aan het nabootsen.
Vervolgens veel bezig geweest met mezelf en alle gevolgen van het huiselijk geweld en er volgde nog vanalles achteraan maar wil het tot dit deel beperken.
Toen ik kinderen wilde met mijn partner had ik de nodige twijfels. Huiselijk geweld zet vaak voort van ouder op kind. Waarom zou dit bij mij anders zijn? Kinderen gekregen en met momenten echt afschuwelijke gedachten gehad als gevolg van onmachtsgevoelens maar hier altijd mee omgegaan door de rust te hervinden en de onmacht te erkennen en daardoor dus niet toe te geven aan de eigen wens om mijn kinderen iets aan te doe. Ik voelde me natuurlijk wel een monster dat ik die dingen dacht en voelde.
Mijn kinderen zijn ondertussen alweer wat ouder en nu met een nieuwe partner een 3e op komst. toch komen die angsten weer terug en dat is vervelend.
Hoe gaan of gingen jullie hiermee om?
Ik heb wel eens overwogen om toch emdr te gaan volgen maar aangezien ik geen enkele beladenheid bij de beelden meer voel vraag ik me af wat het oplevert.
Daarnaast dan nog het stukje persoonlijkheid. Ik ben me als een kameleon gaan bewegen en gedragen en in mijn herstel heb ik dit nooit erg gevonden. Ik kan me dus nog steeds zo gedragen maar mijn kern zit er wel in. (Autoritaire mensen is wel een verhaal op zich evenals onrecht)
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en dan met name de stappen die jullie genomen hebben in je herstel.
4 Reacties *