3 jaar en nog steeds angstig
(Mijn excuses voor het slechte Nederlands. Ik heb mijn verhaal in het Engels geschreven en vertaald met Google Translate)
Ik ben 3 jaar geleden opgelicht. 3 jaar lang heb ik mijn mond gehouden en "een masker opgezet", en gedaan alsof alles goed met me ging - ik heb nooit verteld wat ik heb meegemaakt aan vrienden of familie. En ik heb nooit aangifte gedaan bij de politie (had ik dat wel moeten doen?). Ik kan het oordeel (inclusief de politie) gewoon niet aan. Het dichtst bij mijn verhaal dat ik mijn verhaal heb verteld, is aan een medewerker van de fraudeafdeling van ABN Amro, omdat zij de 'ongebruikelijke activiteit op mijn rekening zagen, dus hebben ze me geïnterviewd. Ik wou alleen dat ze mijn rekening hadden geblokkeerd (en eerder).
Ik heb deze groep pas in maart van dit jaar gevonden en het is nog steeds moeilijk voor me om mijn verhaal te vertellen. Maar ik heb bijna alle verhalen hier gelezen en alle pijn, angst en schuldgevoelens zijn allemaal heel herkenbaar. Mijn verhaal zelf lijkt een collage/herhaling van de verhalen die door anderen zijn geschreven (het verbaast me hoezeer de leugens/strategieën van deze oplichters op elkaar lijken). Ik ben blij dat ik nu weet dat "ik niet de enige ben".
Mijn oplichter heeft het voor elkaar gekregen om jaren van mijn spaargeld te stelen - meer dan iemand zou geloven (en ik schaam me te veel om het bedrag te noemen). Bovenop mijn spaargeld wist hij ook mijn vertrouwen in mijn eigen oordeel en zelfvertrouwen weg te nemen. Ik was 8 jaar vrijgezel voor de oplichting en sinds de oplichting heb ik niet meer de moed gehad om te daten.
Ik ontmoette deze duivel op Happn. En ik werd al snel verliefd. Hij beweerde een ½-Turk en ½-Amerikaan te zijn en is een orthopedisch chirurg bij MSF die in Jemen is gestationeerd. We hadden 1 videogesprek (waarvan ik later ontdekte dat het een opname was) en we chatten elke dag. Tegen de tijd dat hij me om geld begon te vragen, stuurde hij me zijn (nep) online bankrekeninggegevens om te laten zien dat 'hij me kan terugbetalen'. Hij beweerde dat hij vanwege de slechte verbinding geen toegang tot zijn rekening had. Het duurde even voordat ik zijn leugens (met zekerheid) doorhad. Terwijl we contact hadden, waren er een paar vreemde dingen. Hoewel ik ze in twijfel trok, wilde ik het mis hebben (en geen beschuldigingen uiten), dus ik blijf hem het voordeel van de twijfel geven. Ik heb het gevoel dat mijn eigen koppigheid me de das om heeft gedaan - het is mijn eigen schuld dat ik niet naar mijn eigen instinct heb geluisterd!
Sinds de oplichting heb ik langzaam mijn spaargeld weer opgebouwd (hoewel ik nog niet eens â…“ ben), mijn oude routine hervat en een paar vrienden ontmoet (ik ben niet geïsoleerd). Maar ik ben er nog niet klaar voor om te daten. Het enige wat ik nu wil, is de zekerheid dat deze fraude is gesloten en in het verleden blijft. Dat er geen verdere negatieve gevolgen in de toekomst ontstaan. Op dit punt heb ik geaccepteerd dat ik nooit al het geld dat ik verloren heb terug zal krijgen en dat ik gewoon zoveel mogelijk moet 'herbouwen'. Maar wat ik niet van me af kan schudden is de ANGST:
Dus, waarom besluit ik uiteindelijk om hier te schrijven? Nou, het is omdat ik last begin te krijgen van angst - ik kan nu al weken niet slapen:
- Ik heb er nog nooit over nagedacht, maar de laatste tijd komt de vraag in mijn hoofd op: Als ik mijn belastingaangifte doe, geef ik alleen aan wat ik op mijn spaarrekening heb staan. Dus, tussen wat ik voor en na de oplichting heb, zal de belastingdienst de 'grote' vermindering van mijn spaarrekening kunnen zien. Zouden ze of konden ze dit bedrag beschouwen als een 'geschenk' in Box-3? Het zal me doden als ze dat doen en als ik schenkingsbelasting over hen moet betalen. Ik weet niet wat ik hier moet doen of van wie ik hulp kan krijgen.
- Heb ik een wet overtreden door 'in deze fraude te trappen'? Ik heb wat verhalen gelezen/op verhalen gereageerd waarin stond dat ze door de politie waren benaderd. Hoe lang na de oplichting werd je door de politie gecontacteerd? Moet ik mijn zaak nu nog steeds bij de politie melden (ondanks dat het 3 jaar geleden is)?
Ik was zo gefocust op het herstellen van de oplichting, om gezond te blijven en verder te gaan met mijn leven (wederom, terwijl ik alles binnen hield) dat ik niet eerder aan het bovenstaande dacht.
10 Reacties
What moves me in your story is of course the loss and the financial consequences, the anger and the frustration, but especially the fear.
Dear Mila, don't be afraid of the tax authorities.
No one can blame you for not reporting this scam to the police, for one reason: simply because you were ashamed of it. You felt like a fool and it was embarrassing to tell the police how naive you had been.
You are not obliged to report to the police, no one is obliged to report.
So the tax authorities really can't attack you for that.
I wish you much strength in dealing with this great tragedy, and I hope that I have been able to take away some of your fear.
Bedankt voor je reactie en steun. Het horen dat 'alles goed komt' van iemand die hetzelfde heeft meegemaakt, vermindert mijn angst. En bedankt voor het verduidelijken dat het mijn keuze is of ik aangifte doe bij de politie of niet en dat er geen verplichtingen zijn.
Het is fijn om te lezen dat ik je, ook al is het maar een heel klein beetje, heb kunnen helpen.
Een hartelijke groet!
Wat goed dat je hier je verhaal doet!
Je bent zeker niet de enige die dit is overkomen. Jouw verhaal lijkt op mijn verhaal en op het verhaal van heel veel anderen. Zelf heb ik het ook lange tijd niet durven te vertellen. De schaamte was te groot. Door alle verhalen hier wist ik dat ik niet de enige was en dat ik slachtoffer was geworden van een grote criminele bende. Iets wat iedereen had kunnen overkomen.
Ik heb uit mijn ervaring kracht geput om anderen te helpen, om mijn verhaal zo veel mogelijk te delen zodat anderen behoed worden voor deze criminelen.
Ik heb geleerd dat naast slechte reacties, er ook heel veel steun was van mensen. En die steun heeft mij er doorheen geholpen.
Lieve Mila, ik weet dat het simpel klinkt, maar zet de schaamte opzij en zoek hulp voor de angsten die je hebt zodat je jezelf weer terug krijgt. Het zal misschien even tijd kosten en niet gemakkelijk zijn maar het is beter dan constant angstig te zijn.
Groetjes Sylvia
Slachtoffer I ambassadeur
I also feel fear like you....Scared.. lost trust in mankind.... I would advice you to go to your Doctor. He has a Duty of confidentiality. You can talk freely to him or her. But try to talk about it... I know it's hard... but not talking about it.. was killing me....And I can understand it does the same to you...
I did go to doctor, and he almost cried with me when I told him my shit..... And he made an appiontment for me with a social worker... anyways whatever you decide keep strong, you are not alone.
Thank you for your advice and support. And I think that you are right - having been able to write my story on this group has already relieve some of the 'pressure' that I have been bottling up. But I feel that if I tell my story to someone that have not experienced what we experienced, their response would just be 'empty' (even if they means well). So, I'm glad to have found this community and finally have a place to unload. Knowing that I'm not alone helps.
I hope that you, yourself have been able to move on from your experience and is a better place now.
Heel fijn dat je je verhaal met ons hebt willen delen. Bedankt hiervoor! Wij zijn lotgenoten en hier is je verhaal veilig. Je schrijft dat je tot nu toe niets hebt gezegd over de oplichting en dat je erg angstig bent. Daar zit een verband tussen en dat herken ik. Ik heb mijn datingfraudeverhaal aanvankelijk met weinig mensen gedeeld en werd de jaren daarna ziek en angstig. Ik werd
elke nacht met kloppend hart wakker. Die angst is een gevolg van het verhaal binnenhouden. Dat tast je fysieke en mentale gezondheid aan. Het heeft mij enorm geholpen toen ik door de angst (en de schaamte) heen mijn verhaal ging vertellen. En toen bleek dat ikzelf mijn grootste veroordeler was! Ik kreeg zulke meelevende woorden van mijn vrienden. Toen ging ik het ook aan anderen vertellen. Het uiten heeft me geholpen weer langzamerhand in mezelf te gaan geloven. En natuurlijk is er altijd wel iemand bij die zegt dat je stom bent geweest. Dat moet je incalculeren. Maar veruit de meerderheid heeft lief en ook bezorgd gereageerd. Het heeft me echt goed gedaan!
Over de politie: ik zou toch nog aangifte doen. Dan is er in elk geval een dossier van.
Ik heb verder geen problemen met de belastingdienst gehad. Er stond gewoon veel minder op mijn spaarrekening.
Mila, het is logisch dat je eerst verder bent gegaan met je leven. Die eerste tijd moet je overleven en doorgaan. Nu is het zaak een uitlaatklep te vinden die bij jou past. Praten, dansen, schrijven, schilderen, kleien, ... In elk geval ben je hier welkom in de community. Wij zijn er voor jou! En wij begrijpen wat je doormaakt.
Sterkte en liefs,
Rileen
gewoon blijven daten, want anders blijf je bang, en vertrouwen komt wel terug, als je juiste persoon ontmoet, geen bankgegevens meer uit wisselen, doe ik nooit, maar bij mij hebben ze het gedaan in de vorm van apple kaarten, doe ik ook nooit meer. we gaan een fijne feest maand tegemoet, dus blijf maar positief denken moet ik ook. sterkte, Groet Elizabeth.
Bedankt voor je reactie en steun. Ik ben ook met een kloppend hart uit mijn slaap ontwaakt, hoewel dat al meer dan een jaar niet is gebeurd totdat de gedachte aan de belastingen en de politie bij me opkwam.
Ik vind het moeilijk om mijn verhalen aan mijn vrienden en familie te vertellen, omdat ik (naast het feit dat ik word beoordeeld) het gevoel heb dat hun reactie 'lege woorden' zou zijn. het is anders om te horen dat 'alles goed komt' van iemand die hetzelfde heeft meegemaakt als wij en van iemand die dat niet heeft meegemaakt. Daarom ben ik blij dat ik deze community heb gevonden - ik vind dat uitspraken, adviezen, etc. van deze community waardevoller zijn.
Ik ben blij om te horen dat je geen problemen hebt gehad met de belastingdienst. Ik heb ook geen verhalen of reacties gelezen van mensen die er problemen mee hebben. Ik hoop dat het voor mij ook geen probleem zal zijn.
Over de politie: Als ik besluit om een klacht in te dienen, hoe doe ik dat dan? Is er een online formulier dat ik kan invullen? Of moet ik direct naar het politiebureau gaan?
Wat fijn te horen dat je steun bij ons in de community vindt. En dat je blijft schrijven. Super. Want inderdaad, je lotgenoten begrijpen jou het best. Al kun je je verhaal ook kwijt aan hulpverleners met een beroepsgeheim. Daar is het ook veilig.
Je vraagt naar de aangifte bij de politie. Je kunt naar het politiebureau gaan of bellen voor een afspraak. Vraag ook welke bewijsstukken ze van je willen zien, zoals bankafschriften of gegevens van de oplichter. Het is mogelijk dat je een vriendelijke agent treft, het kan ook dat je iemand treft die probeert je te ontmoedigen om aangifte te doen. Echter, het is je recht! En dan is er een dossier van jouw zaak. Je weet nooit waar dat nogeens goed voor zal zijn. Misschien is het voor jou prettig om iemand mee te nemen? Vooral omdat je er vreselijk tegenop ziet. Wil je ons schrijven wat je ervaring met de politie is geweest? Bij voorbaat dank.
Sterkte Mila!
Warme groet,
Rileen