Mijn Lieve Zus
Lieve Zus!
Het is nu exact 1 jaar geleden dat jij jezelf van het leven heb beroofd.
Mijn zus was bekend met depressiviteit en liep zo nu en dan bij een psycholoog. Zij worstelde zo nu en dan heel erg met zichzelf. Zij probeerde wel eens uit te leggen wat depressiviteit met je doet en hoe het in elkaar zit, maar als je het zelf niet hebt dan is dat moeilijk te begrijpen!
Het is 1 mei 2021. Ik werd gebeld door mijn vader en nam op. Hij zei wil jij naar ons huis rijden om te kijken wat er in het huis gaande was. Dit vroeg hij aan ons omdat mijn ouders camera’s hebben hangen in huis, en de camera’s het niet meer deden. Zij waren een weekendje weg.
Wij kwamen bij mijn ouders huis aan en mijn vriendin zei de auto van haar vriend staat voor de deur. Wij dachten op dat moment nog ze is iets aan het doen in huis en wil wat privacy en daarom heeft ze de camera’s uitgezet.
Toen stak ik mijn sleutel in de deur en was vanaf binnen op de haken gedaan waardoor we niet naar binnen konden. Ik wist meteen dat het mis was.
Ik rende om en klom via de schutting de tuin in en wilde via de schuifpui naar binnen en dit kon ook niet.
Vervolgens klom ik weer terug en rende naar de voordeur, keek door de brievenbus en zag ook niks!!
Mijn ouders belde en we zeiden we kunnen niet naar binnen en mijn vader zei sla het ruitje eruit, maar dit is toch uiteindelijk niet gebeurd waarom weet ik niet. De buren waren er in de tussentijd en die gaven de spullen om het ruitje eruit te slaan en vroeg aan de buurjongen of hij gas kon ruiken. Dit was niet zo.
Mijn vriendin belde 112 en kreeg de meldkamer aan de lijn. Wij vertelde wat er gaande was en vroeg allerlei vragen aan ons zoals bij welke psycholoog loopt u zus onder behandeling. Ik vertelde geen idee. Zij vroeg aan ons denkt u dat u zus iets zichzelf heeft aangedaan en mijn vriendin daarop antwoordde JA!
Uiteindelijk hebben wij de meldkamer 9 minuten aan de lijn gehad voordat er actie werd ondernomen.
Toen kwam de politie een auto en motoragent. Wij vertelde het verhaal aan hun en zij gingen met een beuker naar binnen. Daarvoor vertelde ze nog aan ons dat we mee mochten maar op het ergste moesten voorbereiden voor wat we zouden gaan aantreffen. De deur werd ingeslagen de klink vloog eraf en de deur ging open.
Ik rende naar binnen voor de agenten uit en keek de woonkamer nog in en zag niks en rende naar boven en daar hing ze in het trapgat. Wat er toen allemaal gebeurde is met geen pen te beschrijven. Ik tilde haar nog op, maar dat hield ik niet lang vol en waarom ik het deed geen idee. Schreeuwde naar de politie agent snijd het touw door en vang haar op. Ze was al overleden en er kon niks meer gedaan worden.
Mijn vriendin was een klein gedeelte naar binnen gegaan en rende gauw weer naar buiten. Mijn ouders hebben alles via de videodeurbel gehoord.
Mijn zus had een vriend en die was met vrienden weg. Mijn ouders hebben hem ingelicht en die is direct naar huis gebracht door een vriend van hem.
Iedereen was bij ons in huis tot het onderzoek van de politie afgerond was om zeker te weten dat het zelf moord was en niet iets anders. Nog met veel vragen en een gehuil duurt het dan enorm lang. Je gaat jezelf ook dingen verwijten. Je leeft op dat moment in een roes en gaat op de automatische piloot.
Ik ben zelf onder behandeling geweest bij een psycholoog en kreeg zware therapie. Ik heb EMDR en exposure therapie gehad. Om deze traumatische ervaring goed te kunnen verwerken.
Haar afscheidsbriefje:
Als jullie dit lezen ben ik er niet meer
Het spijt me
Ik hou van jullie vergeet mij niet
Liefs
Uiteraard vergeet ik haar nooit!! Het was tenslotte mijn zus waar je bent mee opgegroeid!!
4 Reacties
Intens verdrietig en zo enorm heftig om dit mee te maken, en vervolgens er mee te moeten leven. Wat goed om te horen dat de therapie je heeft geholpen.
Veel sterkte met dit verlies van je lieve zus.
Ik heb je een prive berichtje gestuurd.
Wat lijkt me dat vreselijk zoals je beschrijft dat je de overledene zelf aantreft, gestikt. En dan is het je zus. Degene met wie je vele herinneringen uit je jeugd zult hebben.
Een depressie zal een vreselijk gevoel met zich meebrengen. Zelf heb ik dit nooit gehad, maar terugdenkend moet mijn zoon van net 16 jaar, ook depressief zijn geweest. Ik heb het alleen niet zien aankomen en plots na de vakantie van ons, gaf hij aan niet zo gelukkig te zijn, wat vooral over zijn uiterlijk ging. Zowel wij als de hulpverlening, die we toen kregen, dachten aan puberale zorgen. De 5 weken erna heeft hij ook goede momenten gehad waarop we met het gezin samen hebben gekanoed, gegeten aan het strand, gezwommen, etc. Maar hij had momenten tussendoor dat hij in gedachtes zat en wat meer dan normaal op zijn kamer was. Opeens heeft hij een besluit genomen en heeft zijn plan goed geregiseerd.
Op 28 augustus 2020, toen we naar zijn zus hier in de buurt zouden gaan, liet hij weten wat moe te zijn. Hij zou later komen.
Zijn zus belde nog "dinner ready"en hij reageerde daarop dat hij zo kwam "begin maar vast' had hij haar geschreven "ik kom zo". Ik dacht die heeft een soepje genomen en is lekker muziek aan het draaien op zijn kamer. Thuisgekomen ook de deur van binnen op slot. 112 gebeld; Politie heeft deur opengebroken en op de kamer van zijn broer had zich opgehangen. Een heel slimme jongen, met veel vrienden, een goed leven volgens ons, geliefd bij velen. Wat is het geweest? Hij schreef dat hij het leven niet meer aan kon. Maar hij had toch altijd een leuk leven gehad, dachten wij? Blijkbaar heeft een depressie plots meester van hem gemaakt. En hij vertelde opeens onzeker te zijn. Ach, hij was niet een zelfverzekerde jongen, maar hij had een heel leuke vriendenclub waarin ze zeiden dat hij toch echt de belangrijkste was. Hij hielp iedereen, was gesprekspartner voor velen, en werd door velen erg gewaardeerd. Nooit gepest, en altijd tevreden naar school gegaan. Het is gekmakend dat je nooit achter de reden komt waarom het leven niet meer leefbaar zou zijn voor deze jongeren. is er plotseling een soort kortsluiting geweest? Zoveel achterblijvers, met zoveel vragen. Gekmaken bij tijd en wijlen
Sterkte met het verlies van je lieve zus. Het blijft een wond die niet geneest, maar waarom we heen misschien steeds beter kunnen functioneren. Ik heb dagelijks nog een onbesteld gevoel in mijn buik en panieraanvallen.
Ik hoop dat mooie gedachtes aan je zus de overhand gaan aannemen, boven alle negaieve herinneringen rondom het moment dat je je zus vond.
Wat heftig moet dit zijn geweest voor jou en je familie/vrienden en misschien nog steeds. Maar je hoeft jezelf niks te verwijten. Iedereen maakt keuzes is zijn/haar leven waar wij geen invloed op hebben, ook al zouden we dat in sommige gevallen misschien wel willen? Het is dus meer dan logisch en ook herkenbaar dat je dat wel hebt, dat gevoel mag er ook zijn. Goed dat je zelf ook hulp hebt gevraagd en ik hoop dat het je goed heeft gedaan? Ik merk wel uit je verhaal op dat je heel liefdevol bent naar haar, dat vind ik echt heel mooi.