Daar sta je dan met twee kinderen
Hallo allemaal,
Ik weet niet eens hoe ik dit verhaal moet beginnen. Maar sinds 17 februari is mijn leven veel veranderd. Mijn jeugdliefde, mijn maatje en de vader van onze kinderen is niet meer.
Hij besloot die dag dat het genoeg was geweest. Bizar!
Nu blijf ik achter met onze kinderen. Elke dag opnieuw een gevecht om er te zijn voor onze kinderen, maar ook nog het verdriet die ik zelf heb.
Iedereen zegt tegen me je moet door voor de kinderen. Maar hoe ga je door na zoiets? Hoe kun je verder leven met dit verdriet. En dan nog niet gesproken over de lichamelijke pijn.
Elke ochtend opnieuw wordt ik met dezelfde droom wakker om 06.19 de tijd dat hij is overleden. Is dit normaal?
6 Reacties