Ja, zeker, de eerste tijd was van dag tot dag en elke keer dat ik besefte dat hij dood was, voelde het alsof ik tegen een muur aanliep. Heel veel tranen en ongeloof en het niet kunnen bevatten. Ik heb toen meteen een soort project gemaakt van zijn spullen en foto's uitzoeken en onze mails (we woonden niet samen) en whatsappjes uitzoeken en ergens veilig neerzetten. Dat deed me wel goed. Verder is het inderdaad van dag tot dag leven, meer kan je denk ik niet doen als het nog zo vers is. Het was heel heftig, emotioneel, maar ik ben blij dat ik het verdriet toen ook zo heb kunnen beleven en het niet heb weggestopt, want daardoor kwam er later ook weer ruimte voor andere, fijne dingen.
Alles wordt sowieso steeds weer anders in een rouwproces, en op moeilijke dagen vind ik dat een troostende gedachte. Heel veel sterkte en liefs.

Dank je wel!
Wat verdrietig ook van je broertje. Een jaar is ook nog niet lang.
Er komen altijd weer andere dagen inderdaad. Op momenten dat het even niet gaat is het fijn dat er hier mensen zijn die het begrijpen en er ook in zittten.
Jij ook veel sterkte.

Het is ook zwaar en er komt ook weer geluk, ik merk dat het allemaal naast elkaar bestaat. De ene dag heeft het een de overhand, en de andere dag het andere.
Maar het is ook altijd weer even scherp als ik besef dat ik de hele dag niet of nauwelijks aan hem gedacht heb.
Dank je voor je reactie. En jij ook sterkte. Een half jaar is zo kort.