Anderhalf jaar later
Het is nu anderhalf jaar geleden dat mijn vriend een einde aan zijn leven maakte. Dat eerste jaar was zwaar en intens, maar ik heb het ook als mooi ervaren, voelde dat ik ergens nog dicht bij hem was in mijn verdriet.
Dit tweede jaar vind ik eigenlijk moeilijker.
Het voelt leeg, alsof ik hem definitief kwijt ben, alsof hij steeds verder wegraakt in de tijd.
Er gaan meer momenten voorbij dat ik niet aan hem denk en meer dagen dat ik niet in tranen ben. Mijn leven gaat door, en ik heb zelfs een nieuwe relatie met iemand die ik erg lief vind. Maar tegelijkertijd voelt het heel leeg zonder mijn overleden vriend.
En inmiddels praat niemand meer over hem. Het lijkt wel alsof mensen denken dat hij voor mij niet meer belangrijk is, alsof alles goed is nu ik een nieuwe relatie heb, terwijl voor mij alles veranderd is sinds die dag dat hij stierf. Het is net alsof de wereld is gekanteld en ik nu verder moet in een wereld die niet helemaal meer klopt.
Onlangs maakte ook een goede vriendin een einde aan haar leven. Twee mensen van wie ik hield hebben deze keuze gemaakt en soms weet ik gewoon niet hoe ik verder moet.
10 Reacties
Allereerst heel veel sterkte met beide verliezen. Haalde het afscheid van je vriendin weer veel naar boven? Ik kan me voorstellen dat het een flinke rol heeft gespeeld.
Dat van die leegte herken ik wel ja. Ik werd vooral ook heel bang om herinneringen aan mijn vriendin te vergeten. Het is iets wat je nu eenmaal niet tegenhoudt, maar dat maakt het niet minder makkelijk. Net als jij heb ik direct zoveel mogelijk vastgelegd. Fijn om daar af en toe in te grasduinen.
Inmiddels is het ruim vier jaar geleden dat ik haar verloren ben. Inderdaad, ze wordt door anderen zelden genoemd. Ik denk dat het komt omdat er ook niet iets nieuws te vertellen is? Als ik over haar begin, merk ik wel dat mensen haar zeker niet vergeten zijn. Dat ze hele mooie herinneringen hebben.
Of de leegte ooit helemaal verdwijnt? Dat denk ik niet. Het is ook een mooi compliment voor haar eigenlijk. Ik probeer het te vullen met mooie herinneringen. Met een lach en een traan. En dankbaarheid voor het feit dat ze in mijn leven was.
Ik wens je ook veel mooie herinneringen toe!
Groeten,
Vincent
Alles wordt sowieso steeds weer anders in een rouwproces, en op moeilijke dagen vind ik dat een troostende gedachte. Heel veel sterkte en liefs.
Mijn broertje is een jaar geleden overleden en mensen vragen er niet vaak meer naar maar het zit altijd in m’n hoofd
Steeds langer geleden het laatste gesprek, de laatste knuffel, herinneringen zonder hem..
Twee mensen op deze manier verliezen is loodzwaar, ik snap dat je zegt dat de wereld niet meer dezelfde is
Soms zijn er deze zware dagen en lijkt alles zo zwart, heb er vertrouwen in dat er ook weer andere dagen komen
Dikke knuffel!
Wat verdrietig ook van je broertje. Een jaar is ook nog niet lang.
Er komen altijd weer andere dagen inderdaad. Op momenten dat het even niet gaat is het fijn dat er hier mensen zijn die het begrijpen en er ook in zittten.
Jij ook veel sterkte.
Een jaar is inderdaad nog niet lang, 1,5 ook niet..
Fijn om elkaar te begrijpen, dit is aan anderen niet uit te leggen..
Maar het is ook altijd weer even scherp als ik besef dat ik de hele dag niet of nauwelijks aan hem gedacht heb.
Dank je voor je reactie. En jij ook sterkte. Een half jaar is zo kort.