2 x zelfmoord
In 2011 heeft mijn paps zijn zelfgekozen reis gemaakt . ( door ophanging) Mijn paps en ik waren ontzettend close. Ik mis hem nog steeds ontzettend erg. Ik dacht dat ik het een plekje had kunnen geven ( achterlijke uitspraak, want je kan het nooit echt een plekje geven en tijd heelt ook niet, want het lijkt nog steeds of het gisteren is gebeurd) Veel therapie gehad. 8 september 2023 heeft mijn partner suicide gepleegd dmv voor een trein te springen. 🥲 Buiten het feit dat de dood van mijn partner heel erg veel pijn doet. Triggert het ook de pijn van mijn vaders overlijden. Ik krijg proffesionele hulp maar die kunnen zich absoluut niet in mij verplaatsen omdat ze het zelf niet meegemaakt hebben. Het gevoel dat je verzuipt , zoveel vragen, eenzaam voelen in je rouw. Veel werken in de hoop dat je jezelf overeind kan houden met afleiding. Maar dat werkt ook niet. Mijn lichaam is zo moe…. Hoe gaan anderen hier mee om?? Groetjes Brutiepoes
11 Reacties *
Hoi Brutiepoes,
Het is ook moeilijk te bevatten.
Ik zeg altijd een buitenstaander kan niet voelen wat jij voelt.
De pijn het verdriet. Maar hier kun je dat wel vinden. Wens je heel veel sterkte en kracht knuffs
Goedemiddag Brutiepoes,
zo herkenbaar jouw verhaal voor mij. ik heb het ook twee x mee gemaakt in mijn familie mijn zwager heeft zich zelf opgehangen toen ik 22 was en 44 toen mij man op de zelfde manier uit het leven stapte.
En wat je zei de strijd die je vader had om niet meer te willen leven omdat je ziek bent en dan voor die keuze moet staan. wat onmenselijk is de wereld soms om ons heen. ze zien niet de strijd die mensen soms met zichzelf hebben. zoals met je vader en dat hij eenzaam het leven heeft verlaten terwijl het ook anders had kunnen gaan in liefde.
Als jij er geen goed gevoel heb bij je therapeut ga opzoek naar iemand waar jij je verhaal wel kwijt kan en iemand die je begrijpt. ben daar zelf ook tegen aangelopen. zelfdoding is echt anders rouwen je heb ook nog met veel meer dingen te maken dan alleen jouw eigen stuk. mensen hebben veel eerder een oordeel.
laatst kreeg ik onverwachts een opmerking van iemand en die zei ik vindt het erg voor je maar vindt het zo laf dat hij het gedaan heeft. Echt mensen beseffen niet dat er heel veel vooraf gegaan is voordat iemand tot die keuze komt.
ik wens je heel veel kracht en liefde en sluit je ergens aan bij gelijk gestemde dat is echt veel makkelijker praten. daar is een half woord genoeg.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door a690ebc3fced46…
Hoi Saskia, Die opmerking dat het “”laf” is of egoistisch is heb ik ook zo vaak gehoord. Alsof ze zo’n beslissing gemaakt hebben tussen de komkommers en tomaten bij de supermarkt. Dr is zo ontzettend veel aan vooraf gegaan. Je merkt ook dat mensen zeggen en denken: nou ik zou er niet te lang over rouwen, ze hebben t toch zelf gewild? Heel pijnlijk vind ik dat. Ik kan er ook ontzettend boos om worden als mensen zulke lompe opmerkingen maken.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door d3426b22867c4f…
Helaas is dat ook zo mensen zeiden tegen mij jullie waren toch net gescheiden dat was zeker de druppel mensen zeggen maar .
Ook omdat ze het eigenlijk niet weten hoe er op te reageren.
Wij hebben er naast gestaan en zelf dan heb je niet altijd een idee waar zij aan denken. Mijn zwager zei ook heb je het niet gemerkt en had jij het niet kunnen voorkomen eh eh nee als je beide aan het overleven bent zit je soms zelf ook in dat hersen spinsel van je partner en probeer jij ook te overleven om te blijven staan.
Wat je zegt hoe kan ik nu blijven staan. werk is fijn als afleider en hoe lang hoe je dat vol. ik heb het na het overlijden van mijn moeder gehad en gedaan werken want dat was fijn en na ruim een jaar ging mijn lichaam tegen werken en lag ik 2 weken plat en een eigen bedrijf runnen dat kan natuurlijk niet. dus mijn tip neem ook af en toe echt de rust en keer naar binnen hoe moeilijk dat ook is en fijn dat je vrienden hebt waar je mee kunt kletsen. dat zal op een gegeven moment minder worden dat je er over wilt praten maar neem jouw tijd en ruimte en alles daarin is goed maar ga het verdriet niet uit de weg anders gaat het op je lichaam werken en dan ben je verder van huis..
En laat de mensen die het niet snappen wordt niet boos het is hun kunde en weten niet beter en ze doen hun best.
een mooie avond
Ik zal even vertellen hoe of wat. In 2011 heb ik mijn vader verloren dmv ophanging. Mijn paps was ernstig ziek en had enorm veel pijn. Na 2 pogingen is het gelukt. Voor Euthenasie kwam hij niet voor in aanmerking. Helaas heeft hij daarom moeten kiezen voor deze inhumane wijze. Mijn partner en ik waren net 2 weken in time out. Hij trok mij en ons gezin mee in zijn depressie. Hij stootte ons expres van zich af. Hij wilde geen medicatie , geen hulp. Niets.
Hij is dus op 8 september om half 7 onder de trein gelopen. Ik weet verstandelijk dat het niet mijn schuld is maar het voelt wel zo.
Ach, wat vreselijk voor je. Inmiddels ben ik er achter gekomen dat de enigen die je kunnen helpen je staande te houden, je lotgenoten zijn.
Zelf heb ik via Slachtofferhulp deelgenomen aan een lotgenotengroep. Het is inderdaad een gevecht tegen de eenzaamheid. Ik lees op dit moment " het is k, je niet ok te voelen". Verlies zo onverwacht kost heel veel tijd en je zal door een storm van emoties gaan. Verdriet, boosheid, eenzaamheid, alles komt voorbij. Ik hoop dat je vrienden hebt die zich lenen voor een luisterend oor. Geen adviezen, alleen je verhaal kunnen vertellen.
Sterkte
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 1170460ada4645…
Dank je wel voor je reactie. Ik heb gelukkig hele goeie vriendinnen die mij door dik en dun steunen en ik krijg hulp van een psycholoog. Maar lotgenoten zijn idd heel fijn omdat ze net wat meer begrijpen omdat ze het zelf ook mee hebben gemaakt. Vandaar dat ik hier op uit ben gekomen. Al was het voor mij wel een drempel om te gaan schrijven, heel confronterend. T beestje bij de naam te noemen. Zelfmoord.Het is net alsof ik in de 3 e persoon praat, alsof ik het allemaal zelf niet mee heb gemaakt. Hebben jullie dat ook?
Dank voor het delen van je ervaring in deze groep.
Enorm verdrietig dat je deze intens pijnlijke omstandigheden twee keer hebt moeten ervaren.
Ik heb helaas ook niet veel antwoorden over hoe je hier het beste mee om kan gaan.
Alleen herkenning dat je je inderdaad eenzaam voelt in de rouw en vaak het gevoel hebt te verzuipen in de emoties/pijn.
Maar ook dat het lastig is om hier met vrienden/bekenden enzovoorts over te praten (in mijn geval vraagt nooit iemand ernaar, ook al probeer je het dan zelf wat op te brengen zo nu en dan).
Alle waar je mee achterblijft, maakt het nog lastiger en zwaarder (wat bovenop het verlies komt).
Ik heb in ieder geval wel veel aan deze community, en andere nabestaanden verhalen om zo wat erkenning te voelen en te weten dat deze enorme worstelingen normaal zijn, onder de mensen die dit meemaken.
Al zouden we liever geen onderdeel van deze "groep" zijn natuurlijk.
Veel sterkte.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door d76a008dd43444…
Wat erg dat je er niet met iemand over kan praten in je omgeving. Gelukkig kan ik dat wel. Ook met mijn moeder . Maar dan nog… Bedankt voor je antwoord , fijn dat er mensen reageren, dat geeft me een beetje hoop in de donkere tunnel.
Wat verschrikkelijk dat je dit twee keer mee moet maken. Ik begrijp heel goed dat je doodop bent. Ik heb mijn vader ook recentelijk verloren door zelfmoord, dus jan me heel goed voorstellen dat je alles weer herbeleefd. Misschien kan je overstappen naar andere hulp die je wel serieus nemen? Heel veel sterkte en kracht toegewenst!
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 56652b6d43214e…
Oooh wat erg voor je!! Alsof de grond onder je voeten weg zakt. T ia nu 11 jaar geleden en voor mijn gevoel is het gisteren gebeurd. Nog steeds maakt hij deel uit in mijn leven, ik schrijf brieven naar hem , korte kattenbelletjes en soms langere brieven. Mijn vader wilde graag leven maar hij was ernstig ziek. Euthenasie kreeg hij niet, daar was hij nog te goed voor. Maar hij wilde niet aftakelen. Dus heeft hij zijn eigen reis gekozen. De eerste keer is mislukt, 2 e keer was helaas gelukt. Hij is overleden door ophanging. Onbeschrijfelijk als je dan gebeld wordt door degene die hem gevonden had. Ik had hem zo graag een humane dood gewenst ipv dit.