2 x zelfmoord
In 2011 heeft mijn paps zijn zelfgekozen reis gemaakt . ( door ophanging) Mijn paps en ik waren ontzettend close. Ik mis hem nog steeds ontzettend erg. Ik dacht dat ik het een plekje had kunnen geven ( achterlijke uitspraak, want je kan het nooit echt een plekje geven en tijd heelt ook niet, want het lijkt nog steeds of het gisteren is gebeurd) Veel therapie gehad. 8 september 2023 heeft mijn partner suicide gepleegd dmv voor een trein te springen. 🥲 Buiten het feit dat de dood van mijn partner heel erg veel pijn doet. Triggert het ook de pijn van mijn vaders overlijden. Ik krijg proffesionele hulp maar die kunnen zich absoluut niet in mij verplaatsen omdat ze het zelf niet meegemaakt hebben. Het gevoel dat je verzuipt , zoveel vragen, eenzaam voelen in je rouw. Veel werken in de hoop dat je jezelf overeind kan houden met afleiding. Maar dat werkt ook niet. Mijn lichaam is zo moe…. Hoe gaan anderen hier mee om?? Groetjes Brutiepoes
11 Reacties
Het is ook moeilijk te bevatten.
Ik zeg altijd een buitenstaander kan niet voelen wat jij voelt.
De pijn het verdriet. Maar hier kun je dat wel vinden. Wens je heel veel sterkte en kracht knuffs
zo herkenbaar jouw verhaal voor mij. ik heb het ook twee x mee gemaakt in mijn familie mijn zwager heeft zich zelf opgehangen toen ik 22 was en 44 toen mij man op de zelfde manier uit het leven stapte.
En wat je zei de strijd die je vader had om niet meer te willen leven omdat je ziek bent en dan voor die keuze moet staan. wat onmenselijk is de wereld soms om ons heen. ze zien niet de strijd die mensen soms met zichzelf hebben. zoals met je vader en dat hij eenzaam het leven heeft verlaten terwijl het ook anders had kunnen gaan in liefde.
Als jij er geen goed gevoel heb bij je therapeut ga opzoek naar iemand waar jij je verhaal wel kwijt kan en iemand die je begrijpt. ben daar zelf ook tegen aangelopen. zelfdoding is echt anders rouwen je heb ook nog met veel meer dingen te maken dan alleen jouw eigen stuk. mensen hebben veel eerder een oordeel.
laatst kreeg ik onverwachts een opmerking van iemand en die zei ik vindt het erg voor je maar vindt het zo laf dat hij het gedaan heeft. Echt mensen beseffen niet dat er heel veel vooraf gegaan is voordat iemand tot die keuze komt.
ik wens je heel veel kracht en liefde en sluit je ergens aan bij gelijk gestemde dat is echt veel makkelijker praten. daar is een half woord genoeg.
Ook omdat ze het eigenlijk niet weten hoe er op te reageren.
Wij hebben er naast gestaan en zelf dan heb je niet altijd een idee waar zij aan denken. Mijn zwager zei ook heb je het niet gemerkt en had jij het niet kunnen voorkomen eh eh nee als je beide aan het overleven bent zit je soms zelf ook in dat hersen spinsel van je partner en probeer jij ook te overleven om te blijven staan.
Wat je zegt hoe kan ik nu blijven staan. werk is fijn als afleider en hoe lang hoe je dat vol. ik heb het na het overlijden van mijn moeder gehad en gedaan werken want dat was fijn en na ruim een jaar ging mijn lichaam tegen werken en lag ik 2 weken plat en een eigen bedrijf runnen dat kan natuurlijk niet. dus mijn tip neem ook af en toe echt de rust en keer naar binnen hoe moeilijk dat ook is en fijn dat je vrienden hebt waar je mee kunt kletsen. dat zal op een gegeven moment minder worden dat je er over wilt praten maar neem jouw tijd en ruimte en alles daarin is goed maar ga het verdriet niet uit de weg anders gaat het op je lichaam werken en dan ben je verder van huis..
En laat de mensen die het niet snappen wordt niet boos het is hun kunde en weten niet beter en ze doen hun best.
een mooie avond
Hij is dus op 8 september om half 7 onder de trein gelopen. Ik weet verstandelijk dat het niet mijn schuld is maar het voelt wel zo.
Zelf heb ik via Slachtofferhulp deelgenomen aan een lotgenotengroep. Het is inderdaad een gevecht tegen de eenzaamheid. Ik lees op dit moment " het is k, je niet ok te voelen". Verlies zo onverwacht kost heel veel tijd en je zal door een storm van emoties gaan. Verdriet, boosheid, eenzaamheid, alles komt voorbij. Ik hoop dat je vrienden hebt die zich lenen voor een luisterend oor. Geen adviezen, alleen je verhaal kunnen vertellen.
Sterkte
Enorm verdrietig dat je deze intens pijnlijke omstandigheden twee keer hebt moeten ervaren.
Ik heb helaas ook niet veel antwoorden over hoe je hier het beste mee om kan gaan.
Alleen herkenning dat je je inderdaad eenzaam voelt in de rouw en vaak het gevoel hebt te verzuipen in de emoties/pijn.
Maar ook dat het lastig is om hier met vrienden/bekenden enzovoorts over te praten (in mijn geval vraagt nooit iemand ernaar, ook al probeer je het dan zelf wat op te brengen zo nu en dan).
Alle waar je mee achterblijft, maakt het nog lastiger en zwaarder (wat bovenop het verlies komt).
Ik heb in ieder geval wel veel aan deze community, en andere nabestaanden verhalen om zo wat erkenning te voelen en te weten dat deze enorme worstelingen normaal zijn, onder de mensen die dit meemaken.
Al zouden we liever geen onderdeel van deze "groep" zijn natuurlijk.
Veel sterkte.