Rust en stilte
Mijn partner heeft zich 2 weken geleden, na een jarenlange psychische strijd, van het leven beroofd. 2,5 jaar heb ik alles op alles gesteld om hem te helpen, het leven weer als iets moois te zien, maar steeds kwam er weer een klap, en steeds werd het een beetje slechter ipv beter. Hulpverlening boodt geen oplossing. 'De doos' werd steeds maar verschoven. Zelfs bij een eerdere poging was het niet voldoende crisis.
Wij woonden niet samen, dit was niet mogelijk, omdat ik kinderen uit een eerdere relatie heb. En hoe graag we het ook wilde, het ging door alle problemen niet. De laatste dagen was er geen contact, hij duwde me weg tot ik het nieuws kreeg.
En nu? Nu is het stil, hebben we afscheid genomen van een lichaam, een lichaam waar rust over was gevallen. Rust wat we allemaal zochten, geen eindeloze telefoontjes meer, geen doodsangsten meer uit staan. Maar deze rust en stilte wilden we niet, we wilden rust en stilte met hem, omdat het goed met zou gaan.
Hij heeft deze keuze gemaakt, hij zag geen uitweg meer, de angst voor het leven was te groot.
Ik lees alle berichten terug, sommige zijn mooi, sommige zijn lief, sommige zijn naar, sommige zitten vol wanhoop. Foto's laten de ellende zien, maar ook de mooie mmomenten. De herinneringen komen daarmee terug de mooie maar ook de verdrietige
En ik moet nu leren leven zonder mijn liefde, want hoe zwaar het ook was, hoe weinig mensen ervan begrepen dat ik bij hem bleef, hij was mijn liefde omdat ik wist hoe geweldig hij was, en wij samen hadden kunnen zijn.
6 Reacties
Mijn condoleances aan jou een alle andere naasten. In de stilte leren leven zonder jouw liefde. Ik wens je hier enorm veel kracht toe.
Hoe gaat het nu met je?
Hartelijke groet
Sterkte ❤️
Allereerst heel veel sterkte toegewenst in deze lastige tijd. Het is goed dat je je verhaal deelt. Erover vertellen heeft mij in ieder geval geholpen na het verlies van mijn vriendin.
Ik herken veel in jouw verhaal. Zoals het geen grip krijgen op de aandoening en het verliezen van het contact met je geliefde in de laatste dagen. We waren wel samen, maar ik merkte dat ze niet alles meer deelde. De connectie was weg.
Nu breekt er inderdaad een periode van relatieve rust aan. Het afscheid is genomen en de verwerking kan beginnen. Ik heb gemerkt dat dat z'n tijd nodig heeft en dat het met pieken en dalen gaat.
Wat mooi dat je je hebt verdiept in jullie gezamenlijke verleden. Berichten, foto's. Die zorgden bij mij inderdaad ook voor mooie en verdrietige herinneringen. Ik denk dat ik daarmee het rouwen niet uit de weg ben gegaan. En dat het daarom geholpen heeft.
Nogmaals veel sterkte,
Groeten, Vincent