Rouw en effect op je lichaam en geest

Ik herken het zeker heel goed. Mijn dochter is 14 maanden geleden uit het leven gestapt na 15 jaar proberen hulp voor haar te vinden; ze was hoogbegaafd, creatief, depressief, had ADHD, pers.stoornis; ik weet het allemaal niet. Ik heb vaak gedacht dat ik eindelijk als moeder, rust zou krijgen als ze toch uit het leven zou stappen maar dat valt vies tegen. Ben in een gat gevallen; ik was altijd bezig met haar om hulp voor haar te zoeken en nu hoeft dat niet meer. Ik mis haar ook zo erg. Heb niet echt lichamelijke klachten ( had al reuma) maar ben wel steeds moe en ben ook wel depressief. Heb nog een zoon die het goed doet dus voor hem moet ik op de been blijven maar het liefst zou ik ook eeuwig slapen!

Hallo Conchita, het verlies van je kind is het meest traumatische wat je kan meemaken, en zeker door suicide. Dat je nog niet functioneert als voorheen lijkt me zo logisch als wat. Maar het lijkt me geen stoirnis. Gewoon een verdrietige moeder die haar kop boven water probeert te houden. Laat niemand die dit niet heeft meegemaakt je niet vertellen hoe het anders zou moeten. Mijn zoon van net 16 is bijna 4 jaar geleden uit het leven gestapt. Mijn werk heb ik na 5,5 mnd voorzichtig opgepakt. Ik heb mijn verdriet altijd gedeeld en kunnen delen op mijn werk en met vrienden. En werk hielp me weer structuur aan de dag te geven. Als kapster verwacht je misschien dat jij het dagelijkse verhaaltje moet onderhouden. Dat is best een pittige baan op dit moment. Misschien dat je op gegeven moment kan starten met iets wat je minder energie kost. Iets klaarzetten,de koffie delen, haar wassen.. Geef alles de tijd en weet dat ik bijna 1400dagen verder elke dag nog tranen laat dat mijn kind er niet meer is. Ik had nog zoveel mooie plannen..En ik dacht dat hij zo van het leven genoot