Praten heb je ook na langere tijd nog nodig
Vandaag precies een jaar geleden is iemand die ik via mijn werk kende en met wie ik een goede band had, door zelfdoding overleden. Wat het moeilijker maakt is dat ze mij twee dagen van tevoren op de hoogte bracht, maar dat ik niks mocht doen om het te voorkomen. Ik heb haar wens gerespecteerd maar heb desondanks veel spijt dat ik niet méér heb gedaan, ongeacht de uitkomst. Gisteren precies een jaar geleden hadden we ons laatste gesprek, vandaag een jaar geleden is ze overleden, morgen een jaar geleden is ze gevonden. Een heel aparte pasen is dit dus...
In de eerste maanden heb ik ontzettend veel hulp en steun ondervonden van mijn omgeving, maar nu heb ik al langere tijd het gevoel dat ik niet meer bij mensen terecht kan met dit verhaal. Het was immers 'maar' iemand via mijn werk, geen naaste. Wat de eenzaamheid groter maakt is dat ze als transgender vluchteling (gevlucht uit islamitisch land en ook voor haar eigen familie) geen nabestaanden had en een anonieme uitvaart kreeg. Haar enige nabestaande was haar ex-partner die haar had verlaten. Dus er is niemand meer met wie ik kan praten die haar heeft gekend. Ik heb een lieve partner die me wel troost, maar mijn gevoelens niet begrijpt. Schrijven heb ik al gedaan, een jaar lang. Het enige dat overblijft is misschien professionele hulp, maar ik weet niet of en hoe dat kan helpen.
2 Reacties
Beste Leoniek,
Het is inderdaad lastig om hierover te praten met mensen die dit niet van dichtbij hebben meegemaakt. Je merkt -zoals ook Sjaan zegt- dat dit met lotgenoten beter gaat. De herkenning helpt je. Wellicht vind je dat ook al in deze Community?
Ook ik heb ervaren dat zo'n ingrijpende gebeurtenis voor buitenstaanders sneller naar de achtergrond verdwijnt. Ik denk dat hoe dichter je bij iemand staat, je er langer over doet om het te verwerken. Hierdoor was het zo dat ik er vaker zelf over moest beginnen.
Of het bij jou zo is omdat ze denken dat het 'maar' een collega was? Ik denk dat mensen zich ook niet voor kunnen stellen hoe lang de verwerking kan duren.
Uit jouw verhaal maak ik op dat je een enorme steun voor haar moet zijn geweest. Dat ze het jou heeft toevertrouwd, zegt al genoeg denk ik. Het is niet gek om eens bij je huisarts langs te gaan denk ik. Die kan je meer vertellen over de mogelijkheden.
Heel veel sterkte toegewenst bij de verwerking.
Groeten,
Vincent
Lieve Leoniek,
Het is een enorme life-event, waarbij allerlei gevoelens aan te pas komen. Ik heb een zoon die uit het leven is gestapt, terwijl ik altijd dacht dat ik hem een fantastisch leven gaf. En dan als zoiets is gebeurd ga je je afvragen wie was hij of zij eigenlijk. En wat vreselijk dat ik niet de goede dingen hebt gezegd of gedaan om dit te voorkomen.
Bij mij 3,5 jaar geleden, maar het houdt me bijna elke minuut bezig. Daarnaast mis ik die lege stoel, de grapjes, de gesprekken. De stilte verraadt het verdriet.
Lotgenoten zijn dan fijn, want een buitenstaandee begrijpt je vaak niet. Er zijn bijeenkomsten in verschillende regios. Ik weet niet waar je woont, maar misschien vind je het fijn daar mensen te ontmoeten. Er is ook een facebookgroep voor nabestaanden na zelfdoding. Zelf heb ik daar meer aan, dan aan professionele hulp. De verbondenheid met anderen die deze worsteling kennen.